Waiting for love รอเธอรัก...ควักหัวใจยัยเพื่อนซี้

           ตั้งแต่ลงจากรถและเดินเข้ามาในรั้วของโรงเรียนฉันกับมะขามก็ไม่ได้พูดกันเลย หลายครั้งที่ฉันพยายามจะพูดแต่มันกลับทำเป็นไม่สนใจ ฟังเพลงแล้วร้องตามเบาๆ พอเห็นอย่างนี้ฉันเลยไม่กล้าเซ้าซี้ต่อ “เฮ้! เจ้าฟ้าจ๋า” ( O_O) จะเป็นใครอื่นไม่ได้ที่มาพูดจาเลี่ยนๆ ใส่ฉันแบบนี้ “ว่าไง เมฆ” “ว้าว O_O เจ้าฟ้า วันนี้เธอดูสวยจนฉันเคลิ้มเลย ^^” “ไม่ต้องมาพูดจาหวานๆ ใส่ฉันแบบนี้นะ ฉันไม่หลงกลแกหรอก” “หลงเถอะนะ @_@ พลีส” “ฮึ่ย! แฟนก็มีทำไมทำแบบนี้นะ” ฉันเลือกเดินผ่านหน้าเมฆ ไปนั่งลงตรงโต๊ะประจำใต้ต้นลั่นทมที่มีไม้ไฟกับไตรนั่งรออยู่แล้ว “เฮ้ ไตร” ฉันเอ่ยทักไตรที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือนวนิยายแนวหวานแหว่ว อึ้งล่ะสิ ไตรผู้เงียบขรึมจะอ่านนิยายแนวนี้ ตอนที่ฉันรู้ก็เกิดอาการ อึ้งปนงง อีกอย่างผู้ชายจะอ่านนิยายรักใสๆ ได้ยังไงว่ามั้ยแต่มันก็เป็นไปแล้วล่ะ “อืม” “เงียบๆ สิเจ้าฟ้า มันกำลังใช้จินตนาการอยู่นะ” ไม้ไฟที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมากระซิบบอกฉันแล้วก้มหน้าก้มตาอ่านบันทึกการประชุม รายรับรายจ่ายของชมรมรักษ์โลกอย่างไม่สนใจเสียงโต้แย้งกันระหว่างกับเมฆ “แกจะบ้าหรือไอ้เมฆ” “แล้วจะให้ฉันทำยังไง ฉันผิดนัดกับป๋าไม่ได้นะ T_T” “แล้วทำไมต้องเป็นฉัน” “เพราะแกเหมาะสมที่สุดแล้ว” “ไอ้ไม้ไฟล่ะ ไม่เหมาะสมหรือไง” “มันไม่ว่าง” “แล้ว…” “หยุดคิดไปได้เลย ไอ้ไตรมันเห็นเรื่องพวกนี้ไร้สาระอยู่แล้ว” “ฉันก็ว่ามันไร้สาระ” “ซวยจริงๆ เมฆเอ๊ย เพื่อนก็ไม่ว่าง คนที่คิดว่าจะช่วยได้ก็ไม่ช่วย ทีเราช่วยมาตลอดแต่พอจะขอความช่วยเหลือกลับไม่มีใครช่วยเลย ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ” T_T “เออ! ฉันช่วยแกก็ได้” ฉันที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ พอจะเดาออกว่าเมฆต้องขอร้องให้มะขามช่วยอะไรสักอย่างที่ไม่ดีอย่างแน่นอนและต้องเกี่ยวกับผู้หญิงร้อยเปอร์เซ็นต์ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็มีคนรักอยู่แล้วยังเที่ยวจีบคนนั้นทีคนนี้ที แต่เรื่องที่เมฆมีคนรักไม่มีใครรู้นอกจากพวกเราเพราะเจ้าหนุ่มมากรักขอให้ปิดไว้โดยให้เหตุผลว่าเธอคนนั้นต้องการให้คบกันอย่างลับๆ “เจ้าฟ้าจ๋า” ^^ “หวือ” O_O จู่ๆ หน้าเมฆก็มาอยู่ตรงหน้าฉัน “โอ้ววว ดูสิตกใจยังน่ารักเลย ^^” “เฮ้ยไอ้เมฆ แกมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องสิ” มะขามลากคอออกไปคุยอีกรอบ ท่าทางเคร่งเครียดกว่าเดิมฟังได้จากเสียง “เว้ย! ไอ้นี่จะอะไรมากมายวะ” “อ้าว ทำแค่นี้ไม่ได้รึไง!” “บ้าซิบ! %$$%$@##$#%$##$#%%” ปล่อยพวกมันไปเถอะ
โรงอาหารในช่วงพักกลางวัน บรรยายกาศค่อนข้างอึดอัดอย่างมาก เนื่องจากจำนวนนักเรียนที่ต่อแถวซื้ออาหาร นั่งทานอาหารมีจำนวนมาก แม้ว่าทางโรงเรียนจะจัดเวลาพักกลางวันให้นักเรียนมอต้นกับมอปลายไม่ตรงกันก็ตาม และเพื่อหนีบรรยายกาศน่าอึดอัดกลุ่มพวกฉันจึงมานั่งโต๊ะตรงทางเข้าโรงอาหาร “พี่มะขามคะ” “ครับผม” “มีคนฝากของมาให้ค่ะ” เด็กเรียน ม.4 คนหนึ่งยืนขนมป๊อกกี้รสสตอเบอรี่ให้มะขามอย่างเขินๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ย่ะว่าขนมเป็นของเธอเขินจนหน้าแดงแล้ว “ขอบคุณครับ ^^” พอมะขามส่งยิ้มให้เด็กคนนั้นก็รีบเดินหนีเลยสงสัยคงทนรอยยิ้มมันไม่ได้ “^_^” “ยิ้มอะไรของแก” “พี่มะขามค่ะ ^_^” ฉันที่นึกสนุกขึ้นมาเลยเลียนแบบการพูดของยัยเด็กนั้นพร้อมส่งยิ้มๆ ที่คิดว่าสามารถฆ่าผู้ชายให้ตายได้ (มั่นใจเกิน) “ครับ ^____^” “เจ้าฟ้า มีของมาให้พี่ค่ะ” “อะไรครับเจ้าฟ้า ^____^” จะยิ้มมากไปแล้วนะ “นี่ค่ะ ป้าบ!” ด้วยความหมั่นไส้ที่มันยิ้มไม่ยอมหยุด ฉันเลยจัดการเอาฝ่ามือประทับเข้าที่หน้าให้ “เล่นอะไรของแกเนี่ย เค็มอ่ะ” มะขามทำหน้าแหย่ๆ แล้วเอาลูบปากตัวเอง “เมื่อไหร่จะหยุดพูดสักที” เสียงเรียบๆ นิ่งๆ ของไตรดังขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน “หยุดแล้วคร้าบบบ” “ไม่ต้องเสแสร้งหรอก มะขาม” “แกหัดมีอารมณ์ร่วมหน่อยได้มั้ย” ไม้ไฟที่ง่วนอยู่กับการกินสุกี้ถามขึ้นมา “อารมณ์น่ะมีมั้ย” เมฆ “มีมั้ย” มะขาม “มีหรือเปล่า” ฉัน “ไม่มีอารมณ์” ไตร จบการสนทนาไว้เพียงเท่านี้ ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตากินอาหารของใครของมันไปอย่างเงียบๆ น้ำโกโก้ฉันหมดอยากกินน้ำเปล่าจึงลุกไปเติมน้ำเปล่าที่ตู้น้ำของโรงเรียนแต่ก็ต้องเซถลาไปหาไม้ไฟเพราะมีคนจงใจเดินซน พลอยทำให้น้ำแข็งในแก้วหกใส่หัวไม้ไฟเต็มๆ “เฮ้ยๆอะไรวะ” ไม้ไฟรีบปัดน้ำแข็งออกจากหัวอย่างฉุนเฉียว “โทษทีไม้ไฟ ฉันตั้งใจชนยัยนี่” ผู้หญิงที่เดินซนฉันชี้ทางฉันอย่างไม่ได้สำนึกในความผิดของตัวเอง “นี่ตั้งใจหรอ” มะขามวางช้อนลงก่อนจะเดินเข้ามาถาม “ใช่ หมั่นไส้น่ะ” ผู้หญิงอีกคนพูดขึ้น “ฉันไปทำอะไรให้พวกเธอกัน” “แรดไง” “หา O_O” ฉันไปแรดตอนไหนไม่ทราบ ขณะที่ฉันยังงงกับสิ่งที่ถูกกล่าวหา ไม้ไฟกับเมฆก็เดินเข้าไปประชิดตัวยัยสองคนนั้น “มาว่าเพื่อนฉัน กลับไม่ดูตัวเอง” ไม้ไฟยิ้มแบบเหยียดหยาบส่งไปให้ “สวยแต่รูปจูบไม่หอม” เมฆ “นี่นายเมฆ ไม้ไฟ เรื่องนี้พวกนายไม่เกี่ยว” ยัยคนที่เดินชนฉันพยายามผลักเมฆให้ออกห่าง “ถามโง่ๆ เจ้าฟ้ามันเพื่อนฉัน เรื่องของเพื่อนก็เท่ากับเรื่องของฉัน” “ต่อยผู้หญิงได้มั้ยวะ ไตร” ไม้ไฟพันแขนเสื้อขึ้นทั้งสองก่อนเอ่ยถามไตร “มันก็สมควรจะโดนนะ” ปกติไตรไม่ชอบยุ่งวุ่นวายกับเรื่องคนอื่นหรือที่คนไม่สำคัญ แต่นี่เขายังเห็นด้วยกับไม้ไฟด้วย แสดงว่าเขาให้ความสำคัญกับฉัน ดีใจอ่ะ! “พวกแกถอยออกมาก่อน รังแกผู้หญิงด้วยกำลังมันไม่ดี” มะขามจับปกเสื้อไม้ไฟกับเมฆแล้วลากกลับมานั่งตามเดิม มะขามมองหน้าฉัน มองหน้าไตรเหมือนขอความเห็น ไตรพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วยก่อนจะเท้าคางนั่งดูต่อไป “ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่าเจ้าฟ้าไม่ได้เป็นแบบที่พวกเธอพูด เจ้าฟ้าปฏิบัติกับพวกเราแบบเพื่อนไม่ใช่ไปเที่ยวอ่อยใครต่อใคร เที่ยววิ่งตามแต่ผู้ชายเขาไม่สนใจ พวกเธอน่ะสมควรเรียกว่าแรด” O_O “อิจฉาเจ้าฟ้าหรือไงที่ผู้ชายมารุ่มล้อม” “นี่! นาย” “แต่พวกเธอทำไม่ได้ แล้วที่เจ้าฟ้ามาสนิทกับพวกฉันก็เพราะมีผู้หญิงแบบพวกเธอที่เอาแต่วิ่งไล่จับผู้ชาย เอาแต่อิจฉา ไม่สนใจการเรียน ทำตัวแบบนี้ใครจะอยากเข้าใกล้” “กรี๊ด ไอ้…มะขาม” “ด่าผู้หญิง ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ” “ฉันมีให้กับคนที่สมควรได้รับเท่านั้น จะไปไหนก็ไปก่อนที่ไอ้ไม้ไฟจะจับพวกเธอยัดรูส้วม” “ปากเสีย กรี๊ด!” “ฝากไว้ก่อนเถอะ” ยัยสองคนนั้นเจอด่ายับ ต่างพากันวิ่งหนีไป พวกนักเรียนที่อยู่รอบๆ ต่างหัวเราะท้องแข็งกับคำด่าของมะขาม บ้างก็สมน้ำหน้าสองคนนั้นที่กล้ามาสร้างเรื่อง ก็อย่างที่มะขามว่าฉันมาสนิทกับพวกสี่หนุ่มเพราะฉันเบื่อการตีสองหน้า การอิจฉา แช่งยิ่ง ไม่เหมือนสี่คนนี้ที่มีความจริงใจให้เสมอยามทุกข์ก็ช่วยแก้ไข คอยออกหน้าให้ ยามสุขก็สุขด้วยกันหัวเราะด้วยกัน ถึงจะเจ้าพวกนี้จะคอยกัดจิกแต่ฉันสบายใจที่สุดแล้ว 
 
 
 
ชอบไม่ชอบบอกกันได้น้า  ^_^ 
ผิดพลาดตรงไหน  แนะนำด้วยนะคะ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านน้า
เป็นกำลังใจอย่างดีเลย