Waiting for love รอเธอรัก...ควักหัวใจยัยเพื่อนซี้

           วันนี้เป็นวันเสาร์ ฉันตื่นมาใส่บาตรกับแม่หน้าบ้านตั้งแต่ 6 โมงเช้า ปกติฉันเป็นคนตื่นเช้าแบบนี้ประจำเลยล่ะ ตื่นมาต้องรดน้ำต้นไม้ให้แม่ เด็กในวัยเดียวกันอาจจะยังนอนอยู่บนเตียงหรือกำลังฝันหวานอยู่ แม่บอกว่าผู้หญิงต้องรู้จักตื่นเช้า ทำงานบ้าน จะได้ดูมีคุณค่ามีคนหมายปอง แต่ปัจจุบันคำพูดของแม่ก็ยังเป็นแค่คำพูดไม่เห็นมีใครมาหมายปองเลย T_T
“ยื่นนิ่งๆ สิเจ้าฟ้า”
“มดกัดหนู >O<”
“ทำไมเราไม่รู้จักมอง โตแล้วนะลูก” แม่ก้มปัดมดออกให้
“หนูโตแต่ตัวไง”
“เฮ้อ ไม่ไหวๆ เจ้าฟ้าต้องรู้จักวางตัวให้สุขุมกว่านี้ จะมากระโดกกระเดกเหมือนเด็กๆ ไม่ได้แล้วนะ”
“สาธุ” พร้อมยกมือขึ้นไหว้
“เจริญพร”
เห็นไหมล่ะ ฉันจะทำตัวให้สุขุมได้ยังไง ก็ดูแม่สิยังรับมุกฉันเลย ฉันไม่ได้ว่าแม่นะคือครอบครัวของเราจะเฮฮา ร่าเริง แต่มีสาระนะ ฉันกับแม่หยุดการสนทนาไว้เท่านี้เพราะพระท่านเดินบินฑบาตรมาถึงหน้าบ้านแล้ว

“เจ้าฟ้า รับโทรศัพท์หน่อยลูก” แม่ตะโกนเรียกฉันจากห้องรับแขก ในขณะที่ฉันกำลังง่วนอยู่กับการล้างจาน
“แม่รับสายให้หนูหน่อย”
“มารับเองเถอะ เบอร์ไม่คุ้นเลย”
“มือหนูเปียกน้ำ”
“รับให้ก็ได้ ฮัลโหล ว่างทั้งวัน มารับด้วยนะ” แล้วนั้นอะไร พอรับสายก็ตอบว่าว่าง ให้มารับด้วย “มะขามเองหรอ ฮิๆ แม่เองจ้า ฮ่าๆ เนียนใช่ไหม เดี่ยวคุยกับเจ้าฟ้านะ” แม่เดินมายืนโทรศัพท์ให้ฉันหลังจากเห็นว่าฉันล้างจานเสร็จเรียบร้อย
“มะขามหรอแม่”
แม่พยักหน้าให้แล้วเดินจากไป
“ว่าไง มะขาม”
“เจ้าฟ้า แกว่างใช่ไหม แกรออีกสิบนาทีฉันจะไปรับ” ถ้าจะตอบว่าไม่คงทันเพราะแม่ฉันดันบอกไปแล้ว
“นี่แกจะไม่บอกสักคำเลยใช่ไหมว่าจะพาฉันไปไหน”
“เดี๋ยวบอก”

เมื่อยี่สิบนาทีที่แล้วฉันยังอยู่บ้าน นั่งดูการ์ตูนอย่างมีความสุข แต่ตอนนี้ฉันกลับมานั่งรอใครสักคนเป็นเพื่อนมะขามหน้าสวนสาธารณตอนแปดโมงเช้า อยากรู้จังมานั่งรอใคร ถามไปกี่ทีมันก็ไม่บอก บอกแค่ว่าเดี๋ยวก็รู้
“มะขาม แกมานั่งรอใคร”
“เดี๋ยวก็รู้”
“เดี๋ยวก็รู้ๆ แกบอกฉันมาสิบรอบแล้วนะ แล้วไหนล่ะคนที่แกมารอเมื่อไหร่จะโผล่มาสักที”
“เดี๋ยวก็รู้”
“แกพูดเป็นคำเดียวหรือไง ฉันไม่ตลกด้วยนะ” ฉันเหวี่ยงออกไปอย่างไม่ลืมหูลืมลืมตาไม่สนใจคนรอบข้างที่กำลังมองเราสองคนอยู่ ปกติฉันเป็นคนมีเหตุผลและใจเย็นกว่านี้แต่ครั้งฉันไม่รู้เรื่องราวอะไรแล้วต้องมานั่งรอใครก็ไม่รู้ ถามมะขามก็บอกได้แค่ว่าเดี๋ยวก็รู้ มันสมควรโมโหมั้ย
“แกจะโวยวายทำไม” มะขามพูดอย่างใจเย็นผิดกับฉันที่กำลังร้อนเป็นไฟ
“แกลองเป็นฉันไหมล่ะ โดนลากมาเพื่อนั่งรอใครสักคนเนี่ยนะ สู่เอาเวลาที่นั่งรอไปดูการ์ตูนยังดีกว่าเลย”
“จริงๆ แล้วที่ฉันบอกว่าเดี๋ยวก็รู้ เพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามานั่งรอใคร”
“ไม่รู้ แกจะบ้าหรือไง หรือว่าแกนัดสาวไว้”
“ไม่ใช่”
“…..”
“จริงๆ แล้วไอ้เมฆให้ฉันมาแทนมัน มันไม่ว่าง มันบอกแค่ให้มารอที่สวนสาธารณแถวโรงเรียนตอนแปดโมงเช้า ฉันเลยชวนแกมาไง”
“เพื่อ?”
“แกคิดว่าคนที่ไอ้เมฆนัดเป็นเพศชายหรือไง ถ้าเกิดผู้หญิงคนนั้นมาเจอฉันแล้วเข้าใจผิดว่าฉันสนใจจะไม่จับฉันลากเข้าป่าหรอ” ก็จริงของมันนะ ถ้าเกิดผู้หญิงคนนั้นมาเจอแล้วคิดว่ามะขามพิศวาสจะไม่เกาะไม่ปล่อย ความผิดทั้งหมดต้องยกให้เมฆคนเดียว
“ทำไมแกดูมั่นใจจัง”
“ความหล่อไง^^ ใครเห็นก็ต้องตกหลุมรัก ว่าแต่แกเถอะไม่ตกหลุมบ้างหรอ” มะขามสบตาฉันเหมือนกำลังค้นหาคำตอบ เราต่างคนต่างเงียบ สบตากันอยู่อย่างนั้นเหมือนแข่งกันสบตาอย่างนั้น แต่ฉันไม่ไหวรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา ก่อนจะรีบตอบคำถาม
“ไม่อ่ะ ในสายตาฉันแกหน้าตาบ้านๆ มาก”
“นี่นะหน้าตาบ้านๆ ฉันบ้านแล้วคนที่หล่อน้อยกว่าเรียกว่าอะไร” มะขามชี้หน้าตัวเอง
“จะเรียกอะไรก็ช่าง แต่แกหน้าตาไม่ผ่าน”
ฉันพูดพร้อมยกมือทำท่ากากบาท มันได้แต่นั่งคอตกเป็นอันว่าการสนทนาได้จบลงเพียงเท่านี้
สามสิบนาทีผ่านไปไวเหมือนโกหกเธอคนนั้นก็ยังไม่มา ฉันกับมะขามได้แต่นั่งเซ็ง (= =) (= =)
“ฉันว่าเรากลับกันเถอะ”
“จะดีหรอ”
จะสุภาพบุรุษไปไหนคะ?
“ดีสิ ฉันนั่งรอจนรากจะงอกแล้ว”
ฉันยืนปิดขี้เกียจไปมา จู่ๆ ก็มีเสียงคนวิ่ง ทักๆ มาจากด้านหลัง ( 0 0)
“เอ่อ สวัสดีค่ะ ใช่พี่เมฆหรือเปล่าคะ ^^”
ผู้หญิงหน้าตาน่ารัก แก้มอมชมพูดูสุขภาพดีบวกกับการใส่ชุดสีฟ้าทำให้เธอดูดีมากๆ เอ่ยถามมะขามที่กำลังมองมาที่เธอ
“เอ่อ ไม่ครับ พี่มะขาม”
“แล้วพี่เมฆล่ะคะ”
เธอมองซ้ายมองขวามาเจอฉันยืนตีหน้าบึ้งให้ เลยรีบหันไปทางเมฆอย่างรวดเร็ว
“เมฆให้พี่มาแทน”
“ทำไมล่ะคะ พี่เมฆทำไมผิดสัญญาแบบนี้” TOT
เอาไงแล้วจู่ๆ เธอเบะหน้าจะร้องไห้ขึ้นมาทำเอามะขามทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว ได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนให้ฉันช่วย
“น้องคะ พี่เมฆไม่ว่างเลยให้พี่มะขามมาแทน ครั้งนี้ไม่ได้เดต ครั้งหน้าก็ยังมีนะ”
“พี่พูดจริงนะ เบบี้จะรอวันนั้น งั้นเบบี้ไปก่อนนะ อ้อ! ขอโทษที่มาสายนะคะ บายค่ะ”
เบบี้พูดเสร็จก็รีบเดินจากพวกเราไปด้วยความรู้สึกดีใจกับเดตครั้งหน้า จะมีครั้งหน้าที่ไหนกันล่ะ ฉันมั่วเองสดๆ ไม่รู้ฉันจะบาปหรือเปล่า แต่ช่างเถอะเอาเป็นว่าคนที่ผิดเต็มคือเมฆ!
“เจ้าฟ้าโกหกน้องเบบี้ทำไม” ยังจะมาตอบย้ำให้ฉันรู้สึกผิดอีก
“ฉันนี่นะ” ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ใช่…พูดไปแบบนั้นก็เป็นการให้ความหวังเดี๋ยวน้องเบบี๋ก็ไปสร้างปัญหาให้ไอ้เมฆหรอก”
“ช่างสิ ให้มันแก้ปัญหาเองแล้วกัน”
พูดจบฉันก็คว้ากระเป๋าแล้วหมุนตัวเดินไปตามทางออกสวน
“เจ้าฟ้า! แล้วนั่นแกจะไปไหน”
“กลับบ้านน่ะสิ”
“รอก่อนสิ”
มะขามรีบวิ่งมาขนาบข้างฉัน
“…”
“ช่วยอะไรสักอย่างได้มั้ย”
“อะไร”
“ช่วยไปดูต้นไม้เป็นเพื่อนหน่อยสิ”
ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้ไปช่วยดู ทั้งที่ก็เป็นหน้าที่ฉันต้องทำเป็นประจำทุกเดือนเพื่อนำต้นไม้ใหม่มาประดับตกแต่งตามจุดต่างในโรงเรียนแทนต้นที่กำลังจะเหี่ยวเฉา เพราะต้นที่เราเลือกมาประดับเป็นไม้ล้มลุก ไม้เมืองหนาวบ้างทำให้ต้องเปลี่ยนอยู่ทุกๆ เดือน และที่ต้องเปลี่ยนอยู่ทุกเดือนเนื่องจากนโยบายจากผู้อำนวยการที่มองหมายให้ชมรมรักษ์โลกรับผิดชอบโดยให้โจทย์ว่าจะทำอย่างไรให้โรงเรียนมีสีสันที่หลากหลายเพื่อดึงดูดความสนใจให้นักเรียนมาเรียนทุกวันและมันก็ได้ผลดีเลยทีเดียว เพราะนักเรียนจะรอลุ้นว่าเดือนนี้สีสันของโรงเรียนจะออกมาในรูปแบบไหน ซึ่งมันก็สร้างความหนักใจและปวดหัวให้กับชมรมของเรา
“แล้วเดือนนี้ธีมอะไร”
“ยังไม่ได้คิด”
หา! ยังไม่ได้คิดเป็นไปได้ยังไงปกติมะขามจะคิดธีมของในแต่ละเดือนไว้ล่วงหน้าเสมอเพื่อสำรองไว้หากหาต้นไม้ไม่ได้ตามรูปแบบของธีมก็จะเอาธีมที่สำรองมาแทน ฉันต้องต่อว่าสักหน่อยแล้วแต่คงจะไม่ทันที่จะได้ต่อว่าอะไร มันเล่นเดินนำออกไปแล้ว

ณ ร้านไม้เมือง
เรามาถึงหน้าร้านขายต้นไม้เจ้าประจำ บรรยายกาศภายในร้านค่อนข้างร่มรื่นมีต้นไม้ให้เลือกหลากหลาย รู้สึกสดชื่นทันทีที่ก้าวเข้ามา ลุงเติมเจ้าของร้านก็เดินออกมาต้อนรับทันทีพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร
“สวัสดีหนูๆ”
“สวัสดีครับ/ค่ะ”
กล่าวทักทายลุงเติมเสร็จก็ปล่อยให้มะขามกับลุงคุยกันไป ส่วนฉันขอเดินเล่นดูดอกไม้เพื่อเอาไปปลูกที่บ้านสักต้น
“วันนี้จะเอาต้นไม้อะไรบ้าง ลุงจะพาไปดูก่อน”
“ยังคิดไม่ออกเลยครับ ว่าจะขอไอเดียดีๆ จากลุงนี่ล่ะ”
“ลุงมีไอเดียดีๆ ที่ไหนกัน ลุงก็เอามาจากประสบการณ์บวกกับความรู้สึกทั้งนั้น”
“นี่ล่ะครับที่มันดี การใช้ความรู้สึกร่วมด้วยงานที่ทำก็จะสื่อออกมาดีด้วย ผมว่าลุงช่วยคิดหน่อยนะครับ ช่วงนี้สมองผมรวนนิดหน่อย”
“ฮ่าๆ สมองรวนเลยเหรอ ยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลยนะหรือว่าจะเป็นเพราะดอกไม้ที่ร้านลุง ดูสิทั้งสวยทั้งหอมเลยดอกมะลิ กลีบขาวนวลน่าจับน่ามอง น่าทะนุทนอม ของสวยๆ ก็ต้องมีเผลอใจกันบ้างว่ามั้ย ลุงไปดูดอกไม้อีกด้านให้ก่อนนะ” พูดจาให้ตีความยากแต่ตั้งใจแซวกันเห็นๆ มะขามลอบยิ้มพลางมองไปยังดอกไม้ที่เป็นสาเหตุ

ลุงเติม:ดอกไม้สวยก็ต้องเผลอใจเป็นธรรมดา

มะขาม:เผลอไปทั้งใจเลยครับ