Waiting for love รอเธอรัก...ควักหัวใจยัยเพื่อนซี้
เขียนโดย ภีรภร
วันที่ 1 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.44 น.
แก้ไขเมื่อ 8 ตุลาคม พ.ศ. 2558 17.18 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) ฉันชอบได้กำไร
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
พอนึกถึงประโยคของไตรที่บอกว่า “มีคนสวยกว่าเธอ” ฉันก็มานั่งคิดนอนคิดอยู่หลายตลบแล้วก็ได้คำตอบว่ามีคนที่สวยกว่าฉันอยู่ถมเทไป ไหนจะฟองฟองดาวโรงเรียน เอ่อคนอะไรชื่อฟองฟอง แต่ช่างเถอะ แล้วไหนจะเนสเร่เด็กใหม่ห้อง 3 อันนี้ก็ยี่ห้อน้ำดื่ม เตเต้กิ๊กเก่าเมฆ แฟร์รี่ดัมเมเยอร์ เพียวฟ้าห้อง 5 อ้อแล้วก็อีกคนที่มะขามชอบ ชื่ออะไรไม่รู้หน้าตาก็ไม่คุ้น สงสัยจะเป็นเด็กใหม่ ยังไม่หมดเท่านี้หรอกนะ คนสวยในโรงเรียนนี้มีจนนับไม่ถ้วนและหลายๆ คนก็มีแฟนไปแล้วหลายคน แต่ฉันก็จัดได้ว่าสวย (ตามที่เมฆบอก) แต่กลับไม่มีแฟนไม่สิไม่เคยมีด้วยซ้ำ ความรักไม่เคยมีอยู่ในหัวสมองเลยแม้แต่น้อย วันๆ อยู่กับสี่หนุ่มรักษ์โลกจนบ้างครั้งฉันอยากเป็นผู้ชายขึ้นมาจริงๆ ความเอ่ยความรักมันเป็นยังไงจะรู้สึกดีใจ เสียใจ ตื่นเต้น โลกสดใสสีชมพูอย่างที่เขาว่ากันไหมนะ คร่อก ZZZ
“เจ้าฟ้า เสร็จยังลูก มะขามรอนานแล้วนะ” แม่ส่งเสียงเรียกฉันเป็นรอบที่สามแล้ว ปกติฉันตื่นเร็ว แต่งตัวเร็วแต่วันนี้มันแตกต่างไปนิดหน่อยเองนะก็แค่ นั่งแต่งตัวพิถีพิถันกว่าเดิม ทาแป้งฝุ่นนิดหน่อย ทาลิปมันบางๆ ฉีดน้ำหอมนิดหน่อย ปกติฉันไม่เคยทำอะไรเยอะขนาดนี้ แต่เพื่อต้องการพิสูจน์บางอย่างก็เท่านั้น
“ค่า เสร็จแล้ว่าแม่” ฉันสะพายกระเปาเป้สีน้ำตาลอ่อนของโรงเรียนวิ่งลงบันไดอย่างรีบเร่ง
“เจ้าฟ้า!”
“ทำไมแม่ต้องตะโกนด้วย หนูตกใจหมด T_T”
“ใช่เจ้าฟ้าจริงๆ หรือเปล่านี่” แม่จับตัวฉันหันซ้ายหันขวาพลางจับนู้นจับนี่จนมาจบลงที่หน่มน้มช้านนน จนต้องเอามือมากุมไว้
“แม่จับหน้มน้มหนูทำไม =O=”
“ฮ่าๆ ไม่ต้องจับหรอกครับน้าฉัตร ปากอย่างงี้เสียงอย่างนี้เจ้าฟ้าชัวร์ครับ ^^” มะขามคงยืนอยู่นานแล้ว O_O แสดงว่ามันเห็นแม่จับนมฉันแล้ว
“ก็จริงนะมะขาม รีบไปโรงเรียนกันเถอะเดี๋ยวจะสายเอานะ” แม่ดุนหลังพวกฉันออกมานอกบ้านพร้อมส่งขนมปังอบเนยส่งให้คนละหนึ่งห่อ “เอาไว้กินตอนรอรถนะ”
“ไปแล้วแม่”
“สวัสดีครับน้าฉัตร” มะขามยกมือไหว้แม่ฉันแล้วเดินนำออกไปตามฟุตบาธ
บ้านฉันอยู่ในซอยแต่ก็ไม่ห่างจากป้ายรถเมย์มากนัก เดินออกไปพ้นซอยก็เจอป้ายรถเมย์พอดี บ้านฉันเป็นบ้านสองชั้นมีสนามหญ้าหน้าบ้านประดับด้วยต้นไม้ดอกไม้หลายสายพันธุ์ ข้างรั้วบ้านซึ่งติดกับบ้านมะขามปลูกมะลิเป็นแถวยาวเวลามะลิออกดอกจะส่งกลิ่นหอมไปในห้องนอนทำให้หลับสบายแถมยังผ่อนคลายอีกด้วย
“เจ้าฟ้า”
จู่ๆ มะขามก็หยุดเดินทำให้หน้าฉันกระแทกเข้ากับหลังมันอย่างแรง
“จะหยุดเดินทำไมนี่ เจ็บดั้งจัง”
“เปล่า เฮ้อ” ถอยหายใจ
“ถอยๆ ขวางทาง” ฉันส่ายหน้านิดหน่อยแล้วเดินนำหน้ามันไป แต่แล้ว…
“โฮ่งๆ!!!!!!!!”
“มะขาม เฮ้ยๆ”
“เฮ้ยๆ แกอยู่นิ่งๆ สิเจ้าฟ้า”
“โฮ่งๆ!!!!”
ฝูงหมาดำตัวใหญ่ๆ ประมาณห้าตัววิ่งมาแล้วมันก็เห่า น้ำลายไหลย้อยลงมาตามทาง อ่ะ! มันเป็นหมาบ้า ด้วยความที่ไม่ค่อยถูกกับหมาพวกนี้ฉันวิ่งไปเกาะหลังมะขาม พลางกระโดดโหย่งๆ ไปด้วย ไม่ไหวแล้ว กลัว กลัว ต้องหาที่สูงๆ
“ฟึบ!”
“เฮ้ย จะมาขึ้นหลังฉันทำไม ลงไปๆ ฉันไม่แบบช้าง”
“แกจะว่าฉันเป็นช้างก็ยอม ฉันไม่ลง” TOT
ฉันหลับตาไม่อยากเห็นอะไรทั้งสิ้นพลางเอาหน้าซบลงกับหลังของมะขาม สักพักเสียงเหาของหมาก็ค่อยๆ เบาลง
“เจ้าฟ้า มันไปแล้ว”
“อือ”
ตอบรับไปแต่ยังเอาหน้าซบหลังอยู่ เนื้อตัวแนบชิดไปกับตัวมะขามเลยล่ะ
“เอ่อ…หนักว่ะ”
“เดินไปถึงให้ป้ายรถเมย์ก่อน ถ้ามันกลับมาอีกล่ะ”
“มันไม่กลับมาหรอก”
“ไม่ลง”
“แกจะลงมั้ย เจ้าฟ้า”
“ไม่ลง”
“เออก็ดี ฉันชอบได้กำไร”
“กำไร?”
“เออ นิ่มด้วย”
“นิ่ม?”
O_O นิ่ม อะไรนิ่ม หรือว่า เฮ้ย! นมฉันแนบชิดกับแผ่นหลังมัน ฉันรีบลงจากหลังมันแล้วหมายจะเข้าไปขยี้ผมมันให้เละแต่ฉันเตี้ยอ่ะได้แต่กระชากคอเสื้อ
“ไอ้มะขาม แกคิดอกุศลกับฉัน”
“ฮ่าๆ ถึงแกจะไม่มีนม แต่มันก็นิ่มนะ”
“ฮึ่ย! ไอ้ลามก หมับ!”
จะต่อยหน้ามันสักรอบแต่มันกลับรับหมัดไว้ได้ทันแล้วจับมือฉันไว้แน่น โน้มหน้าลงมาเกือบจะชิดกัน
“อย่าเขินสิ รู้มั้ย” มะขามสบตาฉันนิ่งแล้วค่อยๆ ไล้นิ้วตามแก้มฉันไปมาอย่างแผ่วเบา “วันนี้แกสวยนะ” O_O อ่ามันชมว่าฉันสวย ร้อยวันพันปีไม่เคยพูด
“เอ่อ…” ไม่กล้าพูดอะไรออกไป ตอนนี้ทั้งเขินทั้งประหม่าทำตัวไม่ถูก
“อย่าแต่งหน้าแบบนี้อีกนะ”
“…”
“จะไปเล่นลิเกที่ไหนวะ ก๊ากๆ”
“ไอ้มะขาม! แกตาย!”
ฉันเตะเข้าที่ขาพับ เอากระเป๋าฟาดหัวมันไปสองที มันล้มลงพื้นร้องอวดครวญให้ไปช่วย หึ! มันคือแผนการของมัน ถ้าฉันไปช่วยมันต้องเอาคืนฉันอยู่ ดี เจ็บใจนักมันหลอกด่า!><
ระหว่างเดินไปยังป้ายรถเมล์ฉันก็หยิบขนมที่แม่ให้มาจับยัดเข้าปาก ต้องใช้คำว่ายัดเลยล่ะเพราะต้องรีบกินถ้ากินบนรถคงจะไม่ได้ไหนจะยืนเบียดเสียดกันคนอื่น ไหนจะจับราวเพื่อยึดตัวไม่ให้ล้มเวลารถเบรก ส่วนมะขามกินขนมอย่างสบายใจไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย กินเสร็จก็ล้วงเอาโทรศัพท์พร้อมหูฟังออกจากกระเป๋านักเรียนแล้วฟังเพลงโดยไม่สนใจโลกภายนอกจนรถเมล์สายที่จะขึ้นมาจอดรับมันก็เดินนำขึ้นรถไป วันนี้คนค่อนข้างหนาแน่นกว่าทุกวัน สายตาฉันก็จับจองหาที่ยืน ซึ่งแน่นอนว่าที่นั่งเต็มหมดเลยต้องหาที่ยืนแทน T_T แต่จะมองหายังไงก็ไม่พบว่าจะมีที่ให้ฉันเข้าไปยืนได้ มีแต่ผู้ชายยืนเต็มไปหมดเลย แล้วมะขามหายไปไหนนี่ ( - - )( - -) ขณะที่ฉันกำลังมองหาก็มีมือมาดึงแขนฉันถลาเข้าหา
“หือ?” ฉันมองหน้าคนที่ดึงแขนฉัน
“ยืนนิ่งๆ มันร้อน” มะขามใช้ตัวกันฉันจากผู้ชายสูงๆ ผิวดำหน้าโหดคนนึงแล้วใช้มือข้างที่ไม่ได้จับราวเอื้อมไปจับเบาะรถไว้ทำให้เหมือนเขากำลังโอบฉันอยู่ พอมายืนใกล้ๆกันแบบนี้ เพิ่งรู้ว่าฉันสูงแค่หน้าอกมันเองแต่ก่อนฉันกับมะขามสูงเท่ากันแต่ตอนนั้นเราอยู่ชั้นประถม ฉันเห็นมันกินนมวันละสามกล่องได้มั้งคือกินเช้า กลางวัน เย็น
“เตี้ยจังนะ” อยู่ๆ มันก็พูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปนาน
“ใครมันจะไปเท่าแกล่ะ อย่างกับเสาไฟฟ้า”
“แล้วมันดีไหมล่ะ”
“ดียังไง”
“ฉันขึ้นรถเมล์ได้อย่างสบายๆ จับราวได้” มันมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า “แค่เอื้อมมือมาจับราวยังไม่ถึงเลย”
“(>o<)”
“แต่น่ารักดี/ปริ๊นๆ” ประโยคนี้ฉันฟังไม่ค่อยถนัดหรอกเพราะเสียงแตรรถกลบเสียงมะขามหมด ฉันได้แต่มองหน้าเป็นเชิงบอกให้พูดอีกครั้งแต่มันกลับ ทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ถ้าชอบ อีกช่องทางหนึ่งนะคะ จะลงเร็วกว่า คลิกเลยจ้า ^_^
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ