ความรักที่แสนตรงข้ามของยัย2บุคลิก

     ที่โรงเรียน....
ตอนนี้ฉันนั่งฟุบอยู่บนโต๊ะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย แต่ตัวก็ไม่ร้อนนะ คงจะไม่ได้เป็นไข้หรอก...มั้ง? ครูยังคงเม้ามอยซอยเก้าอยู่หน้าห้อง ไม่สอนซักที เฮ้อออออออ~ ถอนหายใจรอครูแป๊บ 
 
"ต้นอ้อ ถอนหายใจทำไม? เค้าว่ากันว่าถอนหายใจแล้วอายุสั้นนะ" ไวท์
 
"อ...เอ๋!? O///O" ฉันหันไปมองหน้าเขา จู่ๆหน้าของฉันก็แดงขึ้นมา ด...เดี๋ยวสิ! ร...เราจะหน้าแดงทำไมเนี่ย!?
 
"เป็นอะไรน่ะ? หน้าเธอแดงนะ" ไวท์พูดแล้วก็มองหน้าฉันแบบงงๆ เดี๋ยวสิ สงบสติอารมณ์หน่อย เราจะหน้าแดงทำไมเนี่ย จู่ๆก็มีภาพที่เขาทำกับฉันที่ห้องนอนขึ้นมาในหัว อ๊ากกกกกก!! อะไรเนี่ย!? เรื่องน้ัน..เรื่องนั้นน่ะ...เราน่าจะลืมมันได้แล้วนะ มันก็ผ่านมาสามวันแล้ว ลืมสิ...ลืมๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ลืมเรื่องนั้นไป!!!!! ฮือๆๆๆๆๆๆ ~///~
 
"ป..เปล่าหรอก ม..ไม่ได้เป็นอะไร" ฉันพยายามสงบสติอารมณ์ แต่ไวท์ดูเหมือนจะไม่เชื่อนะ
 
"ไหนดูสิ" พอไวท์พูดจบ เขาก็เอาหน้ามาใกล้ฉันแล้วก็เอามือนึงจับหน้าผากฉัน อีกมือจับหน้าผากตัวเอง 
 
"... O///O" สงบสติอารมณ์ไม่ได้แล้วววววว หน้าแดงแปร๊ด
 
"คิกๆ คิกๆ" เสียงหัวเราะแบบสยดสยองนี่มาจากไหน? ฉันหันไปมองรอบข้างก็เห็นว่าไอเพื่อนๆ (ใช่เพื่อนเรอะ?) ที่แสนนนนนนรักของฉันมันหัวเราะคิกๆคักๆ แบบไม่รู้ว่าจะนินทาหรือจะแสดงความยินดีกับฉันและไวท์ -_- ฉันถึงกับเปลี่ยนสีหน้า -_-
 
"ต้นอ้อ เธอมีไข้นิ" ไวท์พูดขึ้น ฉันมีไข้เหรอ? ตะกี้ยังไม่มีเลยนะ ไวท์เอามือออกไปและยืนขึ้นตัวตรง "เธอไปห้องพยาบาลเถอะ" 
 
"อืม...ไม่เป็นไรหรอก วันนี้มีสอบ ฉันไม่อยากได้ 0 คะแนน" พอฉันพูดจบ ไวท์ก็ไม่พูดอะไร แล้วก็ไปนั่งเรียนต่อ ก็วันนี้มันมีสอบนิ ฉันไม่อยากมาตามสอบ แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากด้วย แค่มีไข้นิดหน่อย ไม่ถึงตายหรอกน่า 
 
จากนั้นคูณครูที่เม้ามอยซอยเก้าถึงซอยยี่สิบก็เข้ามาสอน พอพูดสวัสดีแล้วก็อธิบายอีกนิดหน่อยเสร็จก็แจกข้อสอบ โอโห ง่ายแหะ! แบบนี้สบายๆ....อึก! ป..ปวดหัวจัง....
 
     หลังเลิกเรียน
เห้อ! วันนี้มีสอบทั้งวันเลย ฉันรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย ถึงจะมีปวดหัวเป็นช่วงๆ แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว! ฉันเดินกลับกับไวท์เหมือนทุกวัน วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้าน สงสัยฉันต้องหาข้าวกินเองซะแล้วสิ
 
"นี่ เธอไม่เป็นอะไรแน่เหรอ?" จู่ๆ ไวท์ก็พูดขึ้น
 
"อือ ไม่เป็นไร" 
 
"งั้นก็ดีแล้วแหละ :)"
 
"อือ" เราเดินกันไปเรื่อยๆ คุยกันไปเพลินๆ อึก! ตัวฉันล้มลงไปกับพื้นจนเข่าถลอก แต่ก็เอามือยันตัวไว้ ท...ทำไมถึงรู้สึกหน้ามืด...
 
"ต้นอ้อ! เป็นอะไรน่ะ!?" ไวท์ตกใตแล้วก็เข้ามาดูฉัน
 
"ม...มันรู้สึกหน้ามืดน่ะ..." อึก! ปวดหัวอีกแล้ว
 
"ยืนไหวไหม!?"
 
"อ..อือ..." ฉันค่อยๆยืนขึ้นแล้วไวท์ก็ประคองฉันไว้ "โอ้ย!" เพราะแผลที่เข่า เลยทำให้เจ็บขา
 
  ฟึบ! O///O
ไวท์อุ้มฉันขึ้นไปแบกไว้บนหลัง ฉันเริ่มจะหมดแรงแล้ว...ไม่มีแรงเลย ฉันฟุบไปบนหลังของเขา อึก! เจ็บขา...
 
"ตัวร้อนมาก เธอมีไข้สูงเลยนะ!" ไวท์พูดแล้วก็หันมามองหน้าฉัน
 
"แฮ่กๆๆ" ฉันไม่มีแรงเหลืออีกแล้ว ฉันหอบแฮ่กๆไม่หยุด อากาศรอบตัวมันหนาวมากเลย...แต่ตัวเรากลับ...ร้อนมาก อึก! ปวดหัว...ไวท์เห็นฉันเป็นอย่างนั้นเขาเลยวิ่งไปอย่างเร็ว
 
"ฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง!!! ทนก่อนนะ!"
 
"แฮ่กๆๆๆ" คนที่หอบน่าจะเป็นเขาที่วิ่งอยู่ แต่กลับเป็นฉันที่หอบ ไม่ไหวแล้ว....   ไม่กี่นาทีไวท์ก็มาถึงบ้านของฉัน และเขาก็พยายามจะเปิดประตู
 
"ประตูล็อก! ต้นอ้อ! กุญแจอยู่..." พอเขาหันกลับมามองฉันที่อยู่บนหลังก็เห็นว่าฉันหลับไปแล้ว เขาไม่มีทางเลือกเลยพาฉันไปที่บ้านของเขา...
 
"อดทนไว้นะ!"