Protect of Heart ปฏิบัติการรักพิทักษ์ใจยัยแวมไพร์

~~ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก~~
ฉันได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเองอย่างชัดเจน ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอใครหล่อขนาดนี้เลย ผมสีดำสนิทที่เจ้าของคงไม่ได้สนใจจัดเป็นทรง ปล่อยให้ยุ่งเหยิงตามธรรมชาติ กับผิวสีขาว รูปหน้าราวกับพระเจ้าช่างปั้น ถูกแต่งเติมด้วยปากสีแดงสดจมูกโด่งรั้น คิ้วพาดเฉียง ดวงตาเฉียบคม สีแดง -0- เกิดมาพึ่งจะเคยเจอคนที่มีตาสีแดง ตาของเขาสะกดทุกอย่างให้อยู่ภายใต้อำนาจของเขา คนคนนี้ ดูดีและน่ากลัวจริงๆ ฉันไม่สามารถละสายตาไปจากใบหน้าของคนคนนี้ จนเขาก้มหน้าลงมากระซิบข้างๆหูของฉัน  
“ฉันชื่อเทรซ เทรซิส เทย์ตัน เป็นประธานนักเรียน ดีใจที่ได้พบเธอเวเนเซีย” เขากระตุกยิ้มมุมปากแล้วเดินผ่านฉันไปนั่งที่โต๊ะ ฉันได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ จนเคสเข้ามากระตุกแขนให้กลับไปนั่ง ฉันที่ได้สติคืนมา กลับไปนั่งที่โต๊ะ แล้วจากนั้น ทุกคนก็เริ่มกินข้าวกัน คริส เคส และเคลวินก็คุยกันอยากสนุกสนาน ส่วนฉันก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตากิน มีบางครั้งที่เผลอเงยหน้าไปมองหน้าของเทรซ ก็พบกับตายตาที่จ้องฉันอยู่ ก็เลยต้องก้มหน้าก้มตากินต่อไป เฮ้ออ-///- ไม่เคยเจอใครที่ทำให้หัวใจเต้นแรงขนาดนี้มาก่อนเลย นี่ฉันก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอคนหล่อนะ เจอมาเยอะเเยะ แต่ก็ไม่เคยใจเต้นแรงแล้วก็ทำตัวไม่ถูกแบบนี้ ฉันเป็นบ้าอะไรของฉันเนี่ย
 “เอ่อ....เทรซ(._.)” ฉันเรียกชื่อเทรซด้วยเสียงที่เบามากๆ มดตดยังจะดังซะกว่า แบบนี้เขาไม่ได้ยินแหงๆ ปกติฉันเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองสูงมากๆนะ วันนี้ไม่รู้ความมั่นใจมุดลงรูไหนไปหมด
“ว่าไง เธอมีอะไรงั้นเหรอ?” เขาตอบแล้วจ้องหน้าฉัน ชะอุ้ย-0-ได้ยินซะงั้น
“เอ่อ...คือ..ตาของนายน่ะ...”
“ไม่ได้ใส่คอแทคเลน มันคือสีตาของฉันจริงๆ” เขาชิงตอบขึ้นมาก่อนฉันจะถามเสร็จซะอีก สงสัยคงมีคนถามคำถามนี้บ่อยๆละมั้ง ฉันพยักหน้ารับแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ
“ขอโทษนะคะ ครูใหญ่เรียกพบประธานและคณะกรรมการทุกคนค่ะ-//-” มีเสียงเล็กๆดังออกมาจากด้านหลัง ประธานหันไปพยักหน้าแล้วลุกเดินนำออกไป ทั้ง3คนที่เหลือก็ค่อยๆลุกแล้วเดินตามประธานไป ทำให้ที่โต๊ะเหลือแค่ฉันคนเดียว รีบกินแล้วรีบขึ้นห้องดีกว่า ฉันคิดดังนั้นจึงรีบก้มหน้าก้มตากิน แต่อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นมาฉันเลยเงยหน้าขึ้นไปมอง ตึ่ง!!
“เธอ!! เป็นใคร กล้าดียังไงมานั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกับประธานของฉัน” ผู้หญิงแปลกหน้าคนที่1ทุบโต๊ะเเล้วชี้หน้าฉัน
“ท่านเเองจี้คะ เจ็บมือมั้ยคะ” ผู้หญิงแปลกหน้าคนที่ 2 เดินมาถามยัยคนแรก แล้วก็มีผู้หญิงแปลกหน้ามาอีกเป็นขโยง-.- พวกนี้มันใครฟร่ะ
“ทำหน้างงทำไมย่ะ ไม่รู้จักฉันรึไง” ยัยคนแรกถามฉัน ฉันเลยพยักหน้าตอบไป
“กรี๊ดๆ แกไปอยู่ที่ไหนมาย่ะถึงไม่รู้จักแองจี้คนนี้ แล้วแกยังสะเออะมานั่งกับท่านประธานอีก ฉันเกลียดแกจริงๆ” ยัยนั่นคว้าแก้วน้ำขึ้นมาสาดหน้าฉัน
“นี่เป็นแค่การเตือนนะ ถ้ายังกล้ามายุ่งกับท่านประธานแกได้เจอมากกว่านี้แน่” แองจี้จ้องหน้าฉันอย่างสะใจ
“ฉันขอเตือนเธอนะ รีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน” ฉันบอกแองจี้กับลูกสมุนของเธอ
“แกจะทำอะไรฉันได้” แองจี้พูดแล้วหัวเราะ
“ฉันเตือนเธอแล้วนะ….หึ” พอฉันพูดจบ ฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมอง อยู่ดีๆ ก็เห็นแองจี้ทำหน้าตกใจ แล้วเธอก็กรี๊ดจนเป็นลม ลูกสมุนของเธอจึงช่วยกันแบกเธอไปห้องพยาบาล มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย อยู่ดีๆ ก็ลมไปซะงั้นยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย โธ่ งี่เง่าจริงๆเลย -…..-
-ฝ่ายประธาน-
“ประธาน ทิ้งเธอไว้แบบนั้นจะดีเหรอ”
“นั่นสินะ เกิดพวกนั้นมาตอนนี้จะทำยังไง คริสฝากนายช่วยไปดูเธอหน่อย”
“โอเค”คริสรับปากแล้วเดินกลับไป
10 นาทีผ่านไป
“ประธาน มีข่าวมาบอก” คริสเดินล้วงกระเป๋าเข้ามา
“ว่าไง?” ประธานเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะทำงาน
“เธอใช้พลังแล้ว เมื่อกี้มีคนเข้าไปหาเรื่องเธอ แล้วเธอก็ปล่อยพลังออกมาแบบไม่รู้ตัว นี่ขนาดผนึกถูกปลดไปแค่2ขั้น พลังยังรุนแรงขนาดนี้ เป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ”คริสเดินไปล้มตัวนอนบนโซฟา
“แล้วจะเอาไงต่อล่ะ” เคสที่เดินถือจานผลไม้ออกมาจากครัวถาม
“ปล่อยไว้ก่อน ยังไม่ถึงเวลา” เทรซบอกแล้วก้มหน้าทำงานต่อ
ทุกคนพยักหน้ารับแล้วต่างคนก็ต่างทำงานของตัวเองต่อไป
 
#มาต่อเเล้วๆฝากติดตามเทรซกับเวย์ด้วยนะะ  ยังไงก็ติชมกันได้จะได้เอาไปปรับปรุงเน้อออออ