Protect of Heart ปฏิบัติการรักพิทักษ์ใจยัยแวมไพร์

~กริ๊งงงงงงง กริ๊งงงงงง~

เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น เฮ้อออ ได้กลับบ้านซักที หลังจากตอนเที่ยงชีวิตฉันก็ผิดปกติไป เดินไปไหนก็มีแต่คนมองแล้วซุบซิบ นี่ฉันก็สงสัยอยู่ว่าฉันไปทำอะไรผิดมารึป่าว -…..- แต่พอถามเพื่อนในห้อง พวกนั้นบอกกับฉันว่า

‘ทุกคนคงตกใจแหละ ที่เธอได้นั่งกินข้าวกับพวกประธาน ตอนนี้เธอกลายเป็นคนที่ดังมากๆเลยแหละ สุดยอดไปเลย>///<’ ฉันไปคำตอบมาแบบนี้แหละ ก็แปลความหมายง่ายๆว่า พวกคริสเป็นคนดังที่อยู่สูงเกินเอื้อมแล้วฉันก็เป็นเด็กใหม่ที่พึ่งย้ายเข้ามา แล้วอยู่ดีๆก็ดันไปโผล่อยู่กับพวกคริส ทุกคนเลยตกใจและสงสัยว่าฉันเป็นใคร และด้วยความที่ฉันสวยและเพอร์เฟค(หรอ)ทุกคนเลยให้ความสนใจกับฉัน ฉันเลยกลายเป็นคนที่ป็อปปูล่ามากๆไง

‘I have died everyday waiting for you….Darling don’t be afraid I have loved you…..’

อ้ะ!! นั่นมันเสียงเรียกเข้าของฉันนี่ ฉันล้วงหาไอโฟน แล้วกดรับ

“สวัสดีค่ะ เวย์พูดค่ะ”

(…เวย์ นี่ม่าม๊านะ พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ เวย์กลับเองได้มั้ยลูก…) เสียงม่าม๊าดูเคร่งเครียดมากๆ

“ได้อยู่แล้วค่ะม่าม๊า เวย์ดูแลตัวเองได้ค่ะ”

(…โอเคจ้ะ แค่นี้ก่อนนะลูก เดี๋ยวม่าม๊ากับปะป๊าจะรีบเคลียปัญหาแล้วกลับไปหาเวย์นะลูก…)

“ค่ะ…”

ฉันกดวางสายของม่าม๊าแล้วหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องเรียนไป ยังไม่อยากกลับบ้านเลย หาอะไรทำก่อนดีกว่า

“เฮ้ เวย์>0<” ระหว่างที่ฉันกำลังเดินคิดว่าจะทำอะไรก่อนกลับบ้านดีก็มีเสียงเรียกดังขึ้น พอหันไปก็เจอเคส และคนอื่นๆยืนโบกมืออยู่ ฉันเลยเดินไปหาพวกเขา

“ไงเวย์ จะกลับบ้านแล้วเหรอ”คริสเอ่ยทักฉัน

“อืม…ยังไงดีหล่ะ กำลังคิดว่าจะไปหาอะไรทำแก้เบื่อก่อนกลับบ้านน่ะ”

“พอดีเลยเวย์ พวกเราก็กำลังเบื่อๆก็เลยว่าจะไปเดินเล่นที่ Lucky Mall กันน่ะ *0* ไปด้วยกันนะ” เคสวิ่งมาเขย่าแขนฉันแบบเด็กน้อย

“เอางั้นก็ได้” ฉันก็ตอบตกลงไปอย่างง่ายนั่นแหละ ฮ่าๆ ก็แหม คนหน้าตาดีชวนก็คงจะปฎิเสธไม่ได้หรอกเนอะๆ

@ Lucky Mall

พวกเราเดินเล่นซื้อนู่นซื้อนี่กันมาได้พักนึงแล้วแหละ ฉันกับเคสเดินเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ คริสกับเคลวินก็เดินตามพวกเราแบบห่างๆอ่ะนะ ส่วนเทรซ พอมาถึงก็หายไปเลย เคสบอกว่าคงจะไปทำธุระน่ะ ฉันกับเคสยังเดินดูของกันเรื่อยๆ

โดยไม่ได้สนใจเวลา มารู้ตัวอีกทีก็ เริ่มมืดแล้ว

“แย่ล่ะสิ เดินเพลินจนลืมดูเวลาเลย คงต้องรีบกลับแล้ว”ฉันหยิบไอโฟนขึ้นมาดูเวลาแล้วบอกกับทุกคน

“เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง”อยู่ๆเทรซที่หายไปไหนมาก็ไม่รู้ เดินมาข้างหลังฉัน

“ง่า….โอเค”

พอฉันตอบตกลงเทรซก็เดินเข้ามาจับมือฉันแล้วก็ดึงให้เดินตามไป ฉันเลยได้แต่ก้มหน้างุด โอ้ยยยยย>////< แก้มฉันต้องแดงมากแน่ๆ ไม่เข้าใจเลย ทำไมฉันต้องเขินขนาดนี้เนี่ย กับอีแค่จับมือ คนอื่นจับก็ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย พออีตานี่จับทำไมฉันต้องเขินด้วยล่ะเนี่ย

“ทำไมเวลาอยู่กับฉันเธอชอบก้มหน้าก้มตา ทำอย่างกับกลัวฉัน”เขาพูดก่อนจะเปิดประตูรถแล้วดันฉันเข้าไป

“ไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย ฉันแค่เอ่อยังไม่คุ้นกับนายมั้ง….” ใช่ๆมันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ ก็นายคนนี้เคยอยู่ให้ฉันทำความคุ้นเคยซะที่ไหนล่ะ แวบไปแวบมาอย่างกับผี

“อย่างงั้นเหรอ งั้นก็รีบคุ้นเร็วๆล่ะ เพราะเราคงต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน”เทรซพูดแล้วยกยิ้มมุมปาก

ฉันก็อยากจะตอบกลับไปนะ แต่พอเจอยิ้มนั่นเข้าไปก็ช็อคจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว คนอะไรน่ารักจัง วิ๊งๆ(ตากลายเป็นรูปหัวใจ)

20นาทีผ่านไป

“ถึงบ้านเธอแล้วนะ” เขาหันมาบอกฉัน

“เอ้ะ!! นายรู้ได้ไงว่าบ้านฉันอยู่ไหน” ฉันว่าฉันยังไม่ได้บอกเขาเลยนะ

“ความลับ…หึ ลงไปได้แล้ว”เขาโบกมือให้ฉันฉันเลยเปิดประตูลงจากรถ

เขาเลยเปิดกระจกมาโบกมือให้ฉัน

“กลับบ้านดีๆนะ บาย”

“บายครับ”เขาพูดแล้วขับรถออกไป

‘บายครับ’

‘บายครับ’

‘บายครับ’ โอ้ยยยยยยย คุณพระฉันจะเป็นลม นายนั่นทำใจเต้นอีกแล้ว งิ้งงง

ขืนอยู่แบบนี้ฉันได้ตายเพราะหมอนี่แหงๆเลย สงสัยยังไม่มีใครกลับมานะเนี่ย

ฉันค่อยๆเดินเข้าบ้านไป ในใจก็คิดถึงแต่เทรซ หลังจากเข้าบ้านไป ฉันก็เดินขึ้นไปบนห้อง เปิดไฟ มองกระจก จนตอนนี้หน้ายังแดงไม่หายเลย เง้ออ หมอนั่นมีผลต่อจิตใจของฉันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ชั่งมันเถอะคืนนี้นอนดีกว่า  ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่แสนนุ่มแล้วก็หลับไป

#มาต่อแล้วง้าาาาาาาา ตอนนี้ๆยังไม่มีอะไรที่น่าตื่นเต้น รออีกนิดนะจ้า 5555555

 ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยน้าาาาา