อลเวงเพื่อนรักในจินตนาการ

ในเช้าวันถัดมา

ชีวิตหลังการเรียนคณิตศาสตร์มันช่างเหมือนตายทั้งเป็นจริงๆ ฉันนอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะด้วยความรู้สึกอ่อนเพรีย 

"กรี๊ดดดดด!!" ฉันสะดุ้งตกใจเพราะเสียงกรีดร้องที่เหมือนกันเสียงของยัยชีด้าที่นั้งอยู่ข้างๆ จนต้องเงยหน้าขึ้นมามองว่าเกิดอะไรขึ้น

"ชีด้าเธอเป็นอะไร??!!" เสียงของดีบีที่ตกใจกับเสียงกรีดร้องของยัยชีด้า รีบวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรน

"คืองี้นะดีบี เมื่อวานฉันไปกินไอติมกับเซมิมาแล้วบังเอิญไปเจอกับนร.ชาย 2 คน ชื่อไมค์ กับ ทิทิว แล้วทีนี้ฉันดันพูดคุยกับไมค์ถูกคอ หรือเพราะฉันสวยก็ไม่รู้อะนะ 555 เรา 2 คน เลยแลกไอดีไลน์กัน แล้วคือเมื่อกี้ไมค์ก็บอกฉันในแชทว่า พรุ่งนี้เป็นวันหยุดถ้าฉันว่างอยากจะชวนฉันไปพิพิธภัณฑ์วัตถุโบราณ อ๊ายยยย เขินอ่าาา >///<"

   พิพิธภัณฑ์วัตถุโบราณ -..- ทำไมเลือกสถานที่ได้กิ๊บเก๋ขนาดนี้นะ(ประชด) ยัยชีด้าอธิบายให้ดีบีฟังซะยืดยาว

"ชีด้าเธอจะมีแฟนแล้วหรอ? เค้าคนนั้นหล่อมั้ย? ชื่ออะไรนะ ไมๆอะไรซักอย่างป่ะ? แล้วที่เค้าชวน จะไปรึป่าว? แต่ทำไมต้องชวนไปพิพิธภัณฑ์วัตถุโบราณด้วยหล่ะ-3-?"  ดีเอที่โพล่มาจากไหนไม่รู้ยิงคำถามใส่ยัยชีด้า จนฉันเองที่นั้งอยู่ข้างๆก็หลบแทบไม่ทัน

"5555 ก็ไม่ขนาดน้านน >< เค้าชื่อไมค์ เรา 2 คนแค่ดูๆกันไปก่อน แล้วสาเหตุที่ไปพิพิธภัณฑ์วัตถุโบราณเพราะคนไม่เยอะ เดินดูไปพลางๆมันก็โรแมนติกดี ส่วนคำตอบหรอ....ไปอยู่แล้ววว!!! อ๊ายย เขินง่าาา~" โรแมนติกกับผีสิ แต่พอฉันหันไปมองหน้า ดีเอ ดีบี มันกลับกลายเป็นว่า หน้า 2 คนนั้นแบบดูฟินมากกก โอ้ยย ฉันละเพลีย -___-^

"แล้วตอนเย็นแกจะไปแวะที่ไหนกับฉันรึป่าว" ฉันถามยัยชีด้าหลังจากเงียบฟังยัยนี่พูดบรรยายอยู่นาน

"ไม่หล่ะ เย็นนี้ฉันต้องรีบกลับบ้านไปบำรุงผิวหน้า เพื่อวันพรุ่งนี้ >///<" โถ่~ ฉันกลับคนเดียวก็ได้ย่ะ พอยัยชีด้าตอบฉัน ฉันก็แอบเซ็งๆแล้วหยิบซาวเบาท์มาแก้เบื่อไปพลางๆ

เมื่อเวลาเลิกเรียนมาถึงฉันเดินกลับบ้านไปตามทางฟุตบาท พอไม่มียัยชีด้าก็เงียบเหมือนกันแฮะ แต่ก็แอบคิดเหมือนกันนะว่ายัยชีด้าจะไปลอดกับอีตาไมค์นั่นรึป่าว ตานั่นนะ ดูกะล่อนจะตายฉันค่อยๆก้าวเดินกลับบ้านอย่างช้าๆ เพราะอะไรงั้นหรอ? ไม่รู้สิฉันก็แค่เบื่อๆ กลับบ้านไปก็ไม่มีอะไรทำเพราะฉันเป็นพวกชอบทำการบ้านให้เสร็จในขณะที่ยังอยู่โรงเรียน

"เฮ้ออออ~" ฉันถอนหายใจเบาๆ

"วันนี้ที่บ้านเจ้ามีอะไรกินบ้าง?"  ฉันหันไปมองฮานามิที่เดินตามต้อยๆอยู่ข้างหลัง

"เจ้านี่อยากจะโพล่ก็โพล่มาเลยเนอะ" ฉันบอกกับฮานามิ 

"(• •).."

"- - ....เฮ้อออ~ เอาเถอะๆ" ฉันถอดหายใจให้กับท่าทางเดิมๆของฮานามิ

"เจ้าถามทำไม หิวแล้วหรอ?" 

"(• •)...ก็ป่าวหรอก" ฮานามิตอบแล้วหันไปมองจ้องร้านขายขนม ร้านเล็กๆที่อยู่ข้างทาง พอฉันมองตามแล้วเพ่งดีๆก็จะสังเกตุเห็นสิ่งที่ฮานามิมองอยู่

"55555 ฮานามิเจ้าอยากกินขนมฮานามิหรอ" ฉันหัวเราะ ตลกดีเนอะขนาดฉันพูดเองยังจะแอบงงเอง

"(• •)(. .)(• •)(. .)(• •)" ฮานามิพยักหน้า

"งั้นเดี๋ยวฉันซื้อให้นะ" ฉันบอกกับฮานามิแล้วเดินดุ่มๆเข้าไปในร้านขายขนม 

"ป้าค่ะ ขนมห่อนี้เท่าไหร่ค่ะ?" ฉันถามแม่ค้าขายขนมที่ดูท่าทางแก่ๆ แล้วหยิบขนมฮานามิชูขึ้นมาให้แม่ค้าเห็น

"ห่อละ 20 จ่ะ^^" 

"หนูเอา 3 ห่อค่ะ^^" ฉันยิ้มแล้วยื่นเงินให้แม่ค้าไป 60 บาท แม่ค้ารับเงินแล้วจัดแจงหยิบฮานามิใส่ถุง 

"คือ..ป้าค่ะ หนูซื้อแค่ 3 ห่อค่ะ" หลังจากฉันรับถุงใส่ขนมฮานามิ แล้วสังเกตุเห็นว่ามันเกินมาห่อนึง

"ป้าแถมให้ ^^"

"ขอบคุณค่ะ^^" ฉันไหว้ขอบคุณแม่ค้าแล้วเดินออกจากร้าน

"เดี๋ยวเอาไว้กินที่บ้านนะ ถ้าเกิดเดินกินแล้วคนแถวนี้เห็นอาจช๊อคตกใจ ตายได้" ฉันบอกกับฮานามิ

"(• •)(. .)(• •)(. .)(• •)" ฮานามิพยักหน้ารับ ฉันก็ถือถุงใส่ขนมฮานามิแล้วเดินกลับบ้านไป

ยามเช้าอีกวัน

 แสงอาทิตย์ในเวลาเช้าส่องแสงสว่างจนฉันที่กำลังนอนแผ่บนที่นอนแสนนุ่มต้องดึงผ้าห่มลายมิกกี้เม้าส์แสนรักมาปิดบังสายตา

โครงครางง~ โครงครางง~

ไม่ต้องเดานะว่าเสียงพวกนี้มาจากเสียงอะไร เสียงท้องฉันเองแหละ เมื่อคืนฉันกลับบ้านมาไม่ได้ซื้อข้าวกลับมา แล้วพอถามแม่ว่ามีข้าวอะไรกิน แม่ก็บอก นึกว่าฉันไปกินข้าวกับเพื่อนเพราะปกติฉันก็ไม่ค่อยกินข้าวที่บ้านซักเท่าไหร่ แม่ฉันก็ไปกินกับเพื่อนที่ทำงานแล้ว ฉันเลยต้องกลั่นหิว ทำไมไม่กินขนมฮานามิที่ซื้อมานะหรอ ? ตอนแรกฉันก็คิดอย่างนั้น  แต่พอฉันเอาขนมฮานามิให้ฮานามิเท่านั้นแหละ เจ้าตัวหายแว่บไปโพล่มาให้เห็นเลย !!!!! คอยดูนะ ครั้งหน้าถ้าอยากกินฉันจะไม่ซื้อให้กินอีกเลย ชิ!

  หลังจากที่ฉันทนฟังเสียงท้องร้องโครงครางไม่ไหว ก็เด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงและเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวใส่เสื้อยืดขาสั้นธรรมดาแต่ดูดี จริงๆวันนี้วันกะจะอยู่บ้านดูดีทีวีทั้งวันให้ตาแชะไปเลยถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าแม่ฉันไม่อยู่บ้าน เพราะเดี๋ยวมีประชุมบ้างหล่ะ ทำงานบ้านหล่ะ นัดเจอเพื่อนบ้างหล่ะ  แล้วบังเอิญไม่มีอะไรลงท้องตั้งแต่เมื่อฉันจึงต้องตัดสินใจหาอะไรมาประทังชีวิตด้วยตัวเองซะ