อลเวงเพื่อนรักในจินตนาการ

ณ ห้างดังแห่งหนึ่ง ในใจกลางเมืองหลวง
จริงๆฉันคิดว่าจะออกมาหาไรกินในเซเว่นแล้วซื้อกลับบ้านแต่ไหนๆ ก็ไหนๆแล้วออกมาเดินเที่ยวเล่นซะหน่อยก็ดี อยู่บ้านคนเดียวมันก็น่าเบื่ออยู่หรอก 
ฉันเดินเข้าๆ ออกๆ ร้านนู้นร้านนี้เป็นว่าเล่น ร้านไหนน่ากินก็ซื้อแล้วเดินกินซะ เพราะฉันรู้สึกว่าถ้านั้งอยู่ในร้านคนเดียวมันรู้สึกโหวงๆแปลกๆ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าคนอื่นจะรู้สึกเหมือนฉันรึป่าว ระหว่างทางฉันเดินไปพบเข้ากับร้านเครปร้านหนึ่งหน้าตาน่ากินมาก ฉันเลยเดินไปสั่งมากินอันนึงถึงแม้ว่าในมือ 2 ข้างจะเต็มไปด้วย ทาโกยากิ ข้าวเหนียวหมูปิ้ง สายไหม เค้ก ซาลาเปา ลูกชิ้น ฯลฯ จริงๆสำหรับฉันมันก็ไม่เยอะเท่าไหร่หรอก 55555 ใครจะคิดหล่ะว่าหุ่นเล็กๆอย่างฉันจะกินอะไรเยอะแยะมากมายขนาดนี้ 
เอาเถอะฉันคิดว่าฉันจะซื้อเครปอันนี้เป็นอย่างสุดท้ายและ พอฉันซื้อเครปฉันก็เดินเล่นไปเรื่อยๆ
“โอ้โห สุดยอดด กระเพราะเธอจะต้องใหญ่ขนาดเท่าโอ่งแน่ๆ” ตอนแรกฉันกะจะหันไปต่อว่า ที่มาว่า ว่ากะเพราะฉันใหญ่เท่าโอ่ง ถ้าเกิดเสียงของคนๆนั้นไม่ใช่คนที่ฉันคิดไม่ถึงละก็นะ
“ทิทิว!!!!!! O_o”
“555 เธอตลกดีนะ ฉันไม่ใช่ผีซักหน่อยจะตกใจทำไม” นายนั่นแหละน่าตกใจกว่าผีอีก สรุปเค้ารู้หรือยังเนี่ยว่าฉันเป็นใคร
“เอ่อ..นายมาทำไรแถวนี้?”
“ก็แค่มาเดินเล่น” เค้าตอบสั้นๆแค่นั้น
“อ๋อ อืมๆ งั้น.. ฉันไปก่อนนะ บ้ายบาย” ว่าจบฉันก็หันหลังเดินทันที แต่ฉันรู้สึกว่ามีคนกำลังเดินตามจึงหันกลับไปมอง 
“นายตามฉันมาทำไม?” ฉันถามเมื่อเห็นคนที่เดินตามมาว่าเป็นใคร
“ฉันป่าวเดินตาม ฉันแค่จะเดินมาทางนี้อยู่แล้ว” - -* พอเค้าตอบแบบนั้นฉันเลยหันกลับเดินต่อไปอีกครั้งแต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าเค้าเดินตามมา ฉันจึงรีบสาวเท้าฉับๆให้เร็วขึ้นพอมีทางแยก ฉันก็เดินเลี้ยวไปเลี้ยวมาแบบไม่ได้คิดอะไร แล้วพอฉันหันไปมองก็ยังพบเค้าเดินตามมาอยู่ข้างหลัง
“นี่นาย! นายเดินตามฉันมาทำไม” ฉันเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเลยหันไปพูดใส่หน้าแต่เจ้าตัวกลับทำลอยหน้าลอยตาเหมือนกับหูทวนลม
“นายได้ยินฉันพูดมั้ยเนี่ย!!!”
“ได้ยินแต่ไม่อยากตอบ”
“โอ้ย นายกำลังทำให้ฉันหงุดหงิดนะ” ในที่สุดก็ทำให้รู้ว่าเมื่อหลายปีก่อนกับตอนนี้เค้าแถบไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ อุตส่าห์หลงผิดนึกว่าจะเปลี่ยนไปแล้วซะอีก
“เอาน่าๆ ไหนๆก็ไหนๆแล้วเราเดินไปด้วยกันเนี่ยแหละ”
“ไม่!!!”
“????”
“ฉันเหนื่อยแล้วอยากนั้ง” จะเอาไงก็เอาเหอะ ฉันขี้เกลียดมายืนบ่นฉอดๆๆ กับหมอนี่ แล้วฉันก็เริ่มเมื่อยที่เดินไปเดินมาแล้วเหมือนกัน ฉันเลยเดินไปนั้งตรงเก้าอี้ว่างที่อยู่ใกล้ลานน้ำพุในห้าง ซึ่งเค้าก็เดินตามฉันมานั้ง
“……” 
“……” ฉันกับเค้าไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะฉันก็นั้งกินเครปในมือจนกระทั่งมันหมดแล้วก็กินอย่างอื่นที่ถืออยู่ในมือต่อ
“กินบ้างสิ” เค้าพูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน ฉันจึงยื่นข้าวเหนียวหมูปิ้งไปให้ เพราะฉันเป็นคนมีน้ำใจด้วยอะนะ
“ไม่เอา ฉันอยากกินสายไหม”
“เรื่องมากนักก็ไม่ต้องกิน” ฉันชักมือกลับมาแล้วหยิบหมูปิ้งยัดใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“ผู้หญิงอะไรมูมมามชะมัด”
“อายอ่าไอ!! (นายว่าใคร!!)” ฉันพูดขณะที่หมูปิ้งเต็มปาก
“55555 ค่อยๆเคี้ยว แล้วค่อยๆพูดก็ได้ ยัยกะเพราะโอ่ง”
“อ่าอาอ่าอั๊นอะ (อย่ามาว่าฉันนะ)” ฉันกินทุกอย่างหมดภาพในเวลาไม่ถึง 10 วิ (แอบเว่อร์อะนะ) แล้วลุกขึ้นเดินต่อ
“จะไปไหน” เค้าเดินตามมาถาม ซึ่งฉันก็ไม่ตอบใดๆ
“นี่ยัยกะเพราะโอ่งได้ยินที่ฉันพูดมั้ย”
“ได้ยินแต่ไม่อยากตอบ” 
“เธอก๊อปคำพูดฉัน”
“ใครก๊อป? นายมีหลักฐานรึป่าวหล่ะ” ฉันถามไปแบบกวนๆ
“ยัยกะเพราะโอ่ง!!!” ฉันรู้หรอกว่าพอฉันพูดแบบนั้น เค้าก็คงรู้สึกเถียงไม่ออกบ้างแหละ แต่จะมีหรอที่ฉันจะใส่ใจ 555