อลเวงเพื่อนรักในจินตนาการ

ปี้นๆ
ฉันหันไปมองเสียงบีบแตรของบิ๊คไบค์คันใหญ่ ที่เปิดไฟหน้าสว่างจ้าจนฉันต้องหลี่ตามอง กระทั่งคนขับดับเครื่องทำให้ฉันเห็นชัดขึ้นแต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเป็นใครเพราะคนขับใส่หมวกกันน๊อคสีดำสนิด 
"มาทำอะไรตรงนี้?" คนขับเอ่ยขึ้น ทั้งๆที่ยังสวมหมวกกันน๊อค
"ขอโทษค่ะคุณเป็นใครค่ะ?" ฉันถามเพราะกลัวว่าอาจจะเป็นพวกโรคจิต หรือ นักต่มตุ๋น
"..." คนขับไม่ได้ตอบ แต่ค่อยๆถอดหมวกกันน๊อคที่สวมอยู่เพยให้เห็นในหน้าที่หล่อเหลา ...หน้าตาที่แสนคุ้นเคยแบบนี้จะเป็นใครไม่ได้นอกจาก ทิทิว.ซวยจริงๆเลยเซมิแกไปทำเวรทำกรรมอะไรมารึป่าวเนี่ย T T

"อ้าว ทิทิว นายมาทำอะไรตรงนี้? ฉันนึกว่านายจะอยู่กับ 2 คนนั้นหรือกลับบ้านไปแล้วซะอีก" ฉันถามกลบเกลื่อน
"ไม่หล่ะ ฉันรำคาญไอไมค์มัน เอาแต่หวานสเน่ห์เพื่อนเธอฉันเลยขอตัวออกมาก่อน แต่ขี้เกลียดกลับบ้านเลยตะลอนขับรถเล่นอยู่แถวๆนี้แหละ"
"อ๋อ 5555 อื่ม ก็นะ" ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี เลยไม่ได้ถามอะไรอีก
"แล้วเธอหล่ะ ไหนบอกต้องรีบกลับบ้านไม่ใช่หรอ แล้วทำไมยังยืนอยู่ตรงนี้ ใส่ชุดนักเรียนเดินในเวลาฟ้าเริ่มมืดแบบนี้มันอันตรายนะ" เป็นห่วงรึไงย่ะ ถ้านายรู้ว่าฉันเป็นใครมีหวังคงจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือแหงๆ
"ฉันก็เหมือนนายอะ ขี้เกลียดดูชีด้า เพื่อนฉันบิดตัวเขินเพื่อนนายเหมือนกัน แต่เพราะหิวเลยมาหาไรกินก่อนกลับแล้วบังเอิญฟ้าเรื่มมืดรถไม่ค่อยจะผ่านมา ฉันเลยต้องเอาแต่ยืนรอรถอยู่ตรงนี้เนี่ยแหละ"
"งั้นฉันไปส่ง"
"ห่ะ?" เมื่อกี้เค้าว่าไงนะ
"ฉันบอกว่า เดี๋ยวฉันจะไปส่ง บ้านเธออยู่ไหน" 
"ฮะ เฮ้ยไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้ ขอบใจมากนะ" ถ้าเค้ารู้ว่าฉันเป็นใครแล้วอยากจะแก้แค้นมาเอาไฟเผาบ้านฉันก็แย่หน่ะสิ แต่ถ้าคิดดูอีกทีเค้าอาจจะจำฉันไม่ได้หรอก...มั้ง? 
"ไม่เป็นไร เธอก็ถือซะว่า ฉันไม่อยากปล่อยผู้หญิงตัวคนเดียวมายืนในที่เปลี่ยวๆแบบนี้" ไม่ว่าเปล่าเค้าเดินมาใกล้ฉัน แล้วเอาหมวกกันน๊อคมาสวมให้
"...." ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดีเลยยืนนิ่งๆ 
"ขึ้นมาสิ" เค้าหันมาบอกให้ฉันขึ้นไปนั้งบนรถเค้า พร้อมตบที่นั้งเบาะหลังเป็นเชิงให้ขึ้นไปนั้งได้แล้ว
"เอ่อ.. อืม" ฉันตอบสั้นๆ เอาวะฉันก็ยืนตรงนี้มานานแล้วไม่มีรถเมล์ผ่านมาซักคัน ขึ้นก็ขึ้นวะ ฉันสาวเท้าขึ้นไปนั้งบนรถเค้า 
"เอ่อ.. นายไม่สวมหมวกกันน๊อคหรอ" จริงๆฉันก็รู้อยู่หรอกว่าหมวกกันน๊อคของเค้า มันอยู่บนหัวของฉันแล้วอีกอย่างคนเราคงไม่พกหมวกกันน๊อค 2 อันหรอก จริงมั้ย
"ฉันมีอันเดียว เธอใส่ไปเถอะฉันขับไม่เร็วหรอก" เค้าตอบเหมือนกับว่าจะรู้ว่าฉันจะถามอะไรอีก หลังจากนั้นเค้าก็สตาร์ทรถแล้วขับไปตามทางที่ฉันบอก เวลาเย็นๆ แถวนี้ไม่ค่อยมีคน ไม่ค่อยมีรถ แต่เค้าก็ค่อยๆขับไปเรื่อยๆอย่างไม่เร่งรีบ 
ฉันนั้งสังเกตุรูปร่างที่ใหญ่และแขนที่แสนกว้างมันช่างต่างกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยเนอะ แล้วนิสัยเค้าหล่ะจะต่างจากเมื่อก่อนมั้ย??
"เข้ามาในซอยแล้ว บ้านหลังไหน"
"หลังนั้น ที่มีรั้วบ้านเป็นสีเงินๆ" ฉันชี้ให้เค้าเห็น ก่อนที่เค้าจะขับชิดซ้ายตามที่ฉันชี้บอก จนมาหยุดอยู่หน้าบ้านฉัน
"ขอบใจมากนะ" ฉันถอดหมวกกันน๊อคออกแล้วยื่นให้เค้า ซึ่งเค้าก็รับมันไป
"จะเข้ามาในบ้านก่อนมั้ย?" ฉันถามไปตามมารยาท ถึงแม้ในใจจะรู้สึกแปลกๆ ที่จะเอาผู้ชายเข้ามาในบ้านในขณะที่ไม่มีคนอยู่ก็เถอะ
"ไม่หล่ะ ดูท่าที่บ้านเธอตอนนี้จะยังไม่มีใครอยู่ ถ้าฉันเข้าไปมันจะดูไม่ดี" ทิทิวนายมันสุภาพบุรุษจริงๆ หรือฉันจะเข้าใจนายผิดมาตลอดกันนะ
"งั้นฉันกลับก่อนนะ" เค้าพูดเมื่อเห็นว่าฉันไม่ได้พูดอะไรอีก
"อื่ม ขอบคุณที่มาส่งมากๆนะ กลับดีๆละ"
"ครับ" เค้าตอบสั้นๆ แล้วใส่หมวกกันน๊อคขี่ออกไป ฉันจึงหันหลังกลับเดินเข้าไปในบ้าน แล้วจัดแจงหยิบกุญแจที่อยู่ในกระเป๋านักเรียนมาไขกับประตู แต่ก่อนที่ฉันจะได้เดินเข้าไป เสียงเครื่องยนต์บิ๊กไบค์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
"นี่! เธอ" ?? ฉันหันไปก็เจอกับทิทิวที่ตอนนี้ถอดหมวกกันน๊อคออกแล้ว ทำไมหรอ? ฉันว่า ฉันก็ไม่ได้ลืมอะไรไว้นะ 
"อื่ม ว่าไง" 
"ฉันลืมถามว่าเธอชื่ออะไร" เอาแล้วไงฉันนึกว่า ฉันจะรอดคำถามนี้แล้วนะ
"เออ...." ทิทิวมองหน้าฉันนิ่งเพื่อรอฟังคำตอบ
"ฉันเออ... ฉันชื่อเซมิ!!" พอฉันบอกไปเท่านั้นแหละ คนรอคำตอบนิ่งเงียบเลย ฉันเลยบอกขอตัวเข้าบ้านแล้วไม่ลืมล็อคประตูให้เรียบร้อย 
เอาแล้วไง.. เค้าจะจำฉันได้มั้ยเนี่ย ตอนนี้ฉันอยู่บ้านคนเดียวด้วย ขณะนี้ฉันกำลังยืนพิงประตูปาดเหงื่อที่ไหลลงมาถึงซอกคอแล้วฟังเสียงข้างนอกจากด้านในเอาว่าจะเกิดอะไรขึ้น เสียงข้างนอกเงียบกริบแต่ซักพักก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่ขับออกไปจนกลับมาเงียบเหมือนเดิม ฉันจึงค่อยๆย่องไปแอบดูที่หน้าต่างว่าเค้าไปรึยัง                                                                          "เฮ้ออออออออ" ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก