อลเวงเพื่อนรักในจินตนาการ
เขียนโดย KEKI21
วันที่ 17 สิงหาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.21 น.
แก้ไขเมื่อ 20 สิงหาคม พ.ศ. 2558 11.16 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) เฮ้อออ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความในเช้าวันถัดมา
ชีวิตหลังการเรียนคณิตศาสตร์มันช่างเหมือนตายทั้งเป็นจริงๆ ฉันนอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะด้วยความรู้สึกอ่อนเพรีย
"กรี๊ดดดดด!!" ฉันสะดุ้งตกใจเพราะเสียงกรีดร้องที่เหมือนกันเสียงของยัยชีด้าที่นั้งอยู่ข้างๆ จนต้องเงยหน้าขึ้นมามองว่าเกิดอะไรขึ้น
"ชีด้าเธอเป็นอะไร??!!" เสียงของดีบีที่ตกใจกับเสียงกรีดร้องของยัยชีด้า รีบวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรน
"คืองี้นะดีบี เมื่อวานฉันไปกินไอติมกับเซมิมาแล้วบังเอิญไปเจอกับนร.ชาย 2 คน ชื่อไมค์ กับ ทิทิว แล้วทีนี้ฉันดันพูดคุยกับไมค์ถูกคอ หรือเพราะฉันสวยก็ไม่รู้อะนะ 555 เรา 2 คน เลยแลกไอดีไลน์กัน แล้วคือเมื่อกี้ไมค์ก็บอกฉันในแชทว่า พรุ่งนี้เป็นวันหยุดถ้าฉันว่างอยากจะชวนฉันไปพิพิธภัณฑ์วัตถุโบราณ อ๊ายยยย เขินอ่าาา >///<"
พิพิธภัณฑ์วัตถุโบราณ -..- ทำไมเลือกสถานที่ได้กิ๊บเก๋ขนาดนี้นะ(ประชด) ยัยชีด้าอธิบายให้ดีบีฟังซะยืดยาว
"ชีด้าเธอจะมีแฟนแล้วหรอ? เค้าคนนั้นหล่อมั้ย? ชื่ออะไรนะ ไมๆอะไรซักอย่างป่ะ? แล้วที่เค้าชวน จะไปรึป่าว? แต่ทำไมต้องชวนไปพิพิธภัณฑ์วัตถุโบราณด้วยหล่ะ-3-?" ดีเอที่โพล่มาจากไหนไม่รู้ยิงคำถามใส่ยัยชีด้า จนฉันเองที่นั้งอยู่ข้างๆก็หลบแทบไม่ทัน
"5555 ก็ไม่ขนาดน้านน >< เค้าชื่อไมค์ เรา 2 คนแค่ดูๆกันไปก่อน แล้วสาเหตุที่ไปพิพิธภัณฑ์วัตถุโบราณเพราะคนไม่เยอะ เดินดูไปพลางๆมันก็โรแมนติกดี ส่วนคำตอบหรอ....ไปอยู่แล้ววว!!! อ๊ายย เขินง่าาา~" โรแมนติกกับผีสิ แต่พอฉันหันไปมองหน้า ดีเอ ดีบี มันกลับกลายเป็นว่า หน้า 2 คนนั้นแบบดูฟินมากกก โอ้ยย ฉันละเพลีย -___-^
"แล้วตอนเย็นแกจะไปแวะที่ไหนกับฉันรึป่าว" ฉันถามยัยชีด้าหลังจากเงียบฟังยัยนี่พูดบรรยายอยู่นาน
"ไม่หล่ะ เย็นนี้ฉันต้องรีบกลับบ้านไปบำรุงผิวหน้า เพื่อวันพรุ่งนี้ >///<" โถ่~ ฉันกลับคนเดียวก็ได้ย่ะ พอยัยชีด้าตอบฉัน ฉันก็แอบเซ็งๆแล้วหยิบซาวเบาท์มาแก้เบื่อไปพลางๆ
เมื่อเวลาเลิกเรียนมาถึงฉันเดินกลับบ้านไปตามทางฟุตบาท พอไม่มียัยชีด้าก็เงียบเหมือนกันแฮะ แต่ก็แอบคิดเหมือนกันนะว่ายัยชีด้าจะไปลอดกับอีตาไมค์นั่นรึป่าว ตานั่นนะ ดูกะล่อนจะตายฉันค่อยๆก้าวเดินกลับบ้านอย่างช้าๆ เพราะอะไรงั้นหรอ? ไม่รู้สิฉันก็แค่เบื่อๆ กลับบ้านไปก็ไม่มีอะไรทำเพราะฉันเป็นพวกชอบทำการบ้านให้เสร็จในขณะที่ยังอยู่โรงเรียน
"เฮ้ออออ~" ฉันถอนหายใจเบาๆ
"วันนี้ที่บ้านเจ้ามีอะไรกินบ้าง?" ฉันหันไปมองฮานามิที่เดินตามต้อยๆอยู่ข้างหลัง
"เจ้านี่อยากจะโพล่ก็โพล่มาเลยเนอะ" ฉันบอกกับฮานามิ
"(• •).."
"- - ....เฮ้อออ~ เอาเถอะๆ" ฉันถอดหายใจให้กับท่าทางเดิมๆของฮานามิ
"เจ้าถามทำไม หิวแล้วหรอ?"
"(• •)...ก็ป่าวหรอก" ฮานามิตอบแล้วหันไปมองจ้องร้านขายขนม ร้านเล็กๆที่อยู่ข้างทาง พอฉันมองตามแล้วเพ่งดีๆก็จะสังเกตุเห็นสิ่งที่ฮานามิมองอยู่
"55555 ฮานามิเจ้าอยากกินขนมฮานามิหรอ" ฉันหัวเราะ ตลกดีเนอะขนาดฉันพูดเองยังจะแอบงงเอง
"(• •)(. .)(• •)(. .)(• •)" ฮานามิพยักหน้า
"งั้นเดี๋ยวฉันซื้อให้นะ" ฉันบอกกับฮานามิแล้วเดินดุ่มๆเข้าไปในร้านขายขนม
"ป้าค่ะ ขนมห่อนี้เท่าไหร่ค่ะ?" ฉันถามแม่ค้าขายขนมที่ดูท่าทางแก่ๆ แล้วหยิบขนมฮานามิชูขึ้นมาให้แม่ค้าเห็น
"ห่อละ 20 จ่ะ^^"
"หนูเอา 3 ห่อค่ะ^^" ฉันยิ้มแล้วยื่นเงินให้แม่ค้าไป 60 บาท แม่ค้ารับเงินแล้วจัดแจงหยิบฮานามิใส่ถุง
"คือ..ป้าค่ะ หนูซื้อแค่ 3 ห่อค่ะ" หลังจากฉันรับถุงใส่ขนมฮานามิ แล้วสังเกตุเห็นว่ามันเกินมาห่อนึง
"ป้าแถมให้ ^^"
"ขอบคุณค่ะ^^" ฉันไหว้ขอบคุณแม่ค้าแล้วเดินออกจากร้าน
"เดี๋ยวเอาไว้กินที่บ้านนะ ถ้าเกิดเดินกินแล้วคนแถวนี้เห็นอาจช๊อคตกใจ ตายได้" ฉันบอกกับฮานามิ
"(• •)(. .)(• •)(. .)(• •)" ฮานามิพยักหน้ารับ ฉันก็ถือถุงใส่ขนมฮานามิแล้วเดินกลับบ้านไป
ยามเช้าอีกวัน
แสงอาทิตย์ในเวลาเช้าส่องแสงสว่างจนฉันที่กำลังนอนแผ่บนที่นอนแสนนุ่มต้องดึงผ้าห่มลายมิกกี้เม้าส์แสนรักมาปิดบังสายตา
โครงครางง~ โครงครางง~
ไม่ต้องเดานะว่าเสียงพวกนี้มาจากเสียงอะไร เสียงท้องฉันเองแหละ เมื่อคืนฉันกลับบ้านมาไม่ได้ซื้อข้าวกลับมา แล้วพอถามแม่ว่ามีข้าวอะไรกิน แม่ก็บอก นึกว่าฉันไปกินข้าวกับเพื่อนเพราะปกติฉันก็ไม่ค่อยกินข้าวที่บ้านซักเท่าไหร่ แม่ฉันก็ไปกินกับเพื่อนที่ทำงานแล้ว ฉันเลยต้องกลั่นหิว ทำไมไม่กินขนมฮานามิที่ซื้อมานะหรอ ? ตอนแรกฉันก็คิดอย่างนั้น แต่พอฉันเอาขนมฮานามิให้ฮานามิเท่านั้นแหละ เจ้าตัวหายแว่บไปโพล่มาให้เห็นเลย !!!!! คอยดูนะ ครั้งหน้าถ้าอยากกินฉันจะไม่ซื้อให้กินอีกเลย ชิ!
หลังจากที่ฉันทนฟังเสียงท้องร้องโครงครางไม่ไหว ก็เด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงและเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวใส่เสื้อยืดขาสั้นธรรมดาแต่ดูดี จริงๆวันนี้วันกะจะอยู่บ้านดูดีทีวีทั้งวันให้ตาแชะไปเลยถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าแม่ฉันไม่อยู่บ้าน เพราะเดี๋ยวมีประชุมบ้างหล่ะ ทำงานบ้านหล่ะ นัดเจอเพื่อนบ้างหล่ะ แล้วบังเอิญไม่มีอะไรลงท้องตั้งแต่เมื่อฉันจึงต้องตัดสินใจหาอะไรมาประทังชีวิตด้วยตัวเองซะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ