อลเวงเพื่อนรักในจินตนาการ

6.5

เขียนโดย KEKI21

วันที่ 17 สิงหาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.21 น.

  11 ตอน
  10 วิจารณ์
  12.65K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 20 สิงหาคม พ.ศ. 2558 11.16 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

9) เฮ้อออ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ในเช้าวันถัดมา

ชีวิตหลังการเรียนคณิตศาสตร์มันช่างเหมือนตายทั้งเป็นจริงๆ ฉันนอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะด้วยความรู้สึกอ่อนเพรีย 

"กรี๊ดดดดด!!" ฉันสะดุ้งตกใจเพราะเสียงกรีดร้องที่เหมือนกันเสียงของยัยชีด้าที่นั้งอยู่ข้างๆ จนต้องเงยหน้าขึ้นมามองว่าเกิดอะไรขึ้น

"ชีด้าเธอเป็นอะไร??!!" เสียงของดีบีที่ตกใจกับเสียงกรีดร้องของยัยชีด้า รีบวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรน

"คืองี้นะดีบี เมื่อวานฉันไปกินไอติมกับเซมิมาแล้วบังเอิญไปเจอกับนร.ชาย 2 คน ชื่อไมค์ กับ ทิทิว แล้วทีนี้ฉันดันพูดคุยกับไมค์ถูกคอ หรือเพราะฉันสวยก็ไม่รู้อะนะ 555 เรา 2 คน เลยแลกไอดีไลน์กัน แล้วคือเมื่อกี้ไมค์ก็บอกฉันในแชทว่า พรุ่งนี้เป็นวันหยุดถ้าฉันว่างอยากจะชวนฉันไปพิพิธภัณฑ์วัตถุโบราณ อ๊ายยยย เขินอ่าาา >///<"

   พิพิธภัณฑ์วัตถุโบราณ -..- ทำไมเลือกสถานที่ได้กิ๊บเก๋ขนาดนี้นะ(ประชด) ยัยชีด้าอธิบายให้ดีบีฟังซะยืดยาว

"ชีด้าเธอจะมีแฟนแล้วหรอ? เค้าคนนั้นหล่อมั้ย? ชื่ออะไรนะ ไมๆอะไรซักอย่างป่ะ? แล้วที่เค้าชวน จะไปรึป่าว? แต่ทำไมต้องชวนไปพิพิธภัณฑ์วัตถุโบราณด้วยหล่ะ-3-?"  ดีเอที่โพล่มาจากไหนไม่รู้ยิงคำถามใส่ยัยชีด้า จนฉันเองที่นั้งอยู่ข้างๆก็หลบแทบไม่ทัน

"5555 ก็ไม่ขนาดน้านน >< เค้าชื่อไมค์ เรา 2 คนแค่ดูๆกันไปก่อน แล้วสาเหตุที่ไปพิพิธภัณฑ์วัตถุโบราณเพราะคนไม่เยอะ เดินดูไปพลางๆมันก็โรแมนติกดี ส่วนคำตอบหรอ....ไปอยู่แล้ววว!!! อ๊ายย เขินง่าาา~" โรแมนติกกับผีสิ แต่พอฉันหันไปมองหน้า ดีเอ ดีบี มันกลับกลายเป็นว่า หน้า 2 คนนั้นแบบดูฟินมากกก โอ้ยย ฉันละเพลีย -___-^

"แล้วตอนเย็นแกจะไปแวะที่ไหนกับฉันรึป่าว" ฉันถามยัยชีด้าหลังจากเงียบฟังยัยนี่พูดบรรยายอยู่นาน

"ไม่หล่ะ เย็นนี้ฉันต้องรีบกลับบ้านไปบำรุงผิวหน้า เพื่อวันพรุ่งนี้ >///<" โถ่~ ฉันกลับคนเดียวก็ได้ย่ะ พอยัยชีด้าตอบฉัน ฉันก็แอบเซ็งๆแล้วหยิบซาวเบาท์มาแก้เบื่อไปพลางๆ

เมื่อเวลาเลิกเรียนมาถึงฉันเดินกลับบ้านไปตามทางฟุตบาท พอไม่มียัยชีด้าก็เงียบเหมือนกันแฮะ แต่ก็แอบคิดเหมือนกันนะว่ายัยชีด้าจะไปลอดกับอีตาไมค์นั่นรึป่าว ตานั่นนะ ดูกะล่อนจะตายฉันค่อยๆก้าวเดินกลับบ้านอย่างช้าๆ เพราะอะไรงั้นหรอ? ไม่รู้สิฉันก็แค่เบื่อๆ กลับบ้านไปก็ไม่มีอะไรทำเพราะฉันเป็นพวกชอบทำการบ้านให้เสร็จในขณะที่ยังอยู่โรงเรียน

"เฮ้ออออ~" ฉันถอนหายใจเบาๆ

"วันนี้ที่บ้านเจ้ามีอะไรกินบ้าง?"  ฉันหันไปมองฮานามิที่เดินตามต้อยๆอยู่ข้างหลัง

"เจ้านี่อยากจะโพล่ก็โพล่มาเลยเนอะ" ฉันบอกกับฮานามิ 

"(• •).."

"- - ....เฮ้อออ~ เอาเถอะๆ" ฉันถอดหายใจให้กับท่าทางเดิมๆของฮานามิ

"เจ้าถามทำไม หิวแล้วหรอ?" 

"(• •)...ก็ป่าวหรอก" ฮานามิตอบแล้วหันไปมองจ้องร้านขายขนม ร้านเล็กๆที่อยู่ข้างทาง พอฉันมองตามแล้วเพ่งดีๆก็จะสังเกตุเห็นสิ่งที่ฮานามิมองอยู่

"55555 ฮานามิเจ้าอยากกินขนมฮานามิหรอ" ฉันหัวเราะ ตลกดีเนอะขนาดฉันพูดเองยังจะแอบงงเอง

"(• •)(. .)(• •)(. .)(• •)" ฮานามิพยักหน้า

"งั้นเดี๋ยวฉันซื้อให้นะ" ฉันบอกกับฮานามิแล้วเดินดุ่มๆเข้าไปในร้านขายขนม 

"ป้าค่ะ ขนมห่อนี้เท่าไหร่ค่ะ?" ฉันถามแม่ค้าขายขนมที่ดูท่าทางแก่ๆ แล้วหยิบขนมฮานามิชูขึ้นมาให้แม่ค้าเห็น

"ห่อละ 20 จ่ะ^^" 

"หนูเอา 3 ห่อค่ะ^^" ฉันยิ้มแล้วยื่นเงินให้แม่ค้าไป 60 บาท แม่ค้ารับเงินแล้วจัดแจงหยิบฮานามิใส่ถุง 

"คือ..ป้าค่ะ หนูซื้อแค่ 3 ห่อค่ะ" หลังจากฉันรับถุงใส่ขนมฮานามิ แล้วสังเกตุเห็นว่ามันเกินมาห่อนึง

"ป้าแถมให้ ^^"

"ขอบคุณค่ะ^^" ฉันไหว้ขอบคุณแม่ค้าแล้วเดินออกจากร้าน

"เดี๋ยวเอาไว้กินที่บ้านนะ ถ้าเกิดเดินกินแล้วคนแถวนี้เห็นอาจช๊อคตกใจ ตายได้" ฉันบอกกับฮานามิ

"(• •)(. .)(• •)(. .)(• •)" ฮานามิพยักหน้ารับ ฉันก็ถือถุงใส่ขนมฮานามิแล้วเดินกลับบ้านไป

 

ยามเช้าอีกวัน

 แสงอาทิตย์ในเวลาเช้าส่องแสงสว่างจนฉันที่กำลังนอนแผ่บนที่นอนแสนนุ่มต้องดึงผ้าห่มลายมิกกี้เม้าส์แสนรักมาปิดบังสายตา

โครงครางง~ โครงครางง~

ไม่ต้องเดานะว่าเสียงพวกนี้มาจากเสียงอะไร เสียงท้องฉันเองแหละ เมื่อคืนฉันกลับบ้านมาไม่ได้ซื้อข้าวกลับมา แล้วพอถามแม่ว่ามีข้าวอะไรกิน แม่ก็บอก นึกว่าฉันไปกินข้าวกับเพื่อนเพราะปกติฉันก็ไม่ค่อยกินข้าวที่บ้านซักเท่าไหร่ แม่ฉันก็ไปกินกับเพื่อนที่ทำงานแล้ว ฉันเลยต้องกลั่นหิว ทำไมไม่กินขนมฮานามิที่ซื้อมานะหรอ ? ตอนแรกฉันก็คิดอย่างนั้น  แต่พอฉันเอาขนมฮานามิให้ฮานามิเท่านั้นแหละ เจ้าตัวหายแว่บไปโพล่มาให้เห็นเลย !!!!! คอยดูนะ ครั้งหน้าถ้าอยากกินฉันจะไม่ซื้อให้กินอีกเลย ชิ!

  หลังจากที่ฉันทนฟังเสียงท้องร้องโครงครางไม่ไหว ก็เด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงและเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวใส่เสื้อยืดขาสั้นธรรมดาแต่ดูดี จริงๆวันนี้วันกะจะอยู่บ้านดูดีทีวีทั้งวันให้ตาแชะไปเลยถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าแม่ฉันไม่อยู่บ้าน เพราะเดี๋ยวมีประชุมบ้างหล่ะ ทำงานบ้านหล่ะ นัดเจอเพื่อนบ้างหล่ะ  แล้วบังเอิญไม่มีอะไรลงท้องตั้งแต่เมื่อฉันจึงต้องตัดสินใจหาอะไรมาประทังชีวิตด้วยตัวเองซะ

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา