อลเวงเพื่อนรักในจินตนาการ

ณ ห้างดังแห่งหนึ่ง ในใจกลางเมืองหลวงจริงๆฉันคิดว่าจะออกมาหาไรกินในเซเว่นแล้วซื้อกลับบ้านแต่ไหนๆ ก็ไหนๆแล้วออกมาเดินเที่ยวเล่นซะหน่อยก็ดี อยู่บ้านคนเดียวมันก็น่าเบื่ออยู่หรอก ฉันเดินเข้าๆ ออกๆ ร้านนู้นร้านนี้เป็นว่าเล่น ร้านไหนน่ากินก็ซื้อแล้วเดินกินซะ เพราะฉันรู้สึกว่าถ้านั้งอยู่ในร้านคนเดียวมันรู้สึกโหวงๆแปลกๆ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าคนอื่นจะรู้สึกเหมือนฉันรึป่าว ระหว่างทางฉันเดินไปพบเข้ากับร้านเครปร้านหนึ่งหน้าตาน่ากินมาก ฉันเลยเดินไปสั่งมากินอันนึงถึงแม้ว่าในมือ 2 ข้างจะเต็มไปด้วย ทาโกยากิ ข้าวเหนียวหมูปิ้ง สายไหม เค้ก ซาลาเปา ลูกชิ้น ฯลฯ จริงๆสำหรับฉันมันก็ไม่เยอะเท่าไหร่หรอก 55555 ใครจะคิดหล่ะว่าหุ่นเล็กๆอย่างฉันจะกินอะไรเยอะแยะมากมายขนาดนี้ เอาเถอะฉันคิดว่าฉันจะซื้อเครปอันนี้เป็นอย่างสุดท้ายและ พอฉันซื้อเครปฉันก็เดินเล่นไปเรื่อยๆ“โอ้โห สุดยอดด กระเพราะเธอจะต้องใหญ่ขนาดเท่าโอ่งแน่ๆ” ตอนแรกฉันกะจะหันไปต่อว่า ที่มาว่า ว่ากะเพราะฉันใหญ่เท่าโอ่ง ถ้าเกิดเสียงของคนๆนั้นไม่ใช่คนที่ฉันคิดไม่ถึงละก็นะ“ทิทิว!!!!!! O_o”“555 เธอตลกดีนะ ฉันไม่ใช่ผีซักหน่อยจะตกใจทำไม” นายนั่นแหละน่าตกใจกว่าผีอีก สรุปเค้ารู้หรือยังเนี่ยว่าฉันเป็นใคร“เอ่อ..นายมาทำไรแถวนี้?”“ก็แค่มาเดินเล่น” เค้าตอบสั้นๆแค่นั้น“อ๋อ อืมๆ งั้น.. ฉันไปก่อนนะ บ้ายบาย” ว่าจบฉันก็หันหลังเดินทันที แต่ฉันรู้สึกว่ามีคนกำลังเดินตามจึงหันกลับไปมอง “นายตามฉันมาทำไม?” ฉันถามเมื่อเห็นคนที่เดินตามมาว่าเป็นใคร“ฉันป่าวเดินตาม ฉันแค่จะเดินมาทางนี้อยู่แล้ว” - -* พอเค้าตอบแบบนั้นฉันเลยหันกลับเดินต่อไปอีกครั้งแต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าเค้าเดินตามมา ฉันจึงรีบสาวเท้าฉับๆให้เร็วขึ้นพอมีทางแยก ฉันก็เดินเลี้ยวไปเลี้ยวมาแบบไม่ได้คิดอะไร แล้วพอฉันหันไปมองก็ยังพบเค้าเดินตามมาอยู่ข้างหลัง“นี่นาย! นายเดินตามฉันมาทำไม” ฉันเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเลยหันไปพูดใส่หน้าแต่เจ้าตัวกลับทำลอยหน้าลอยตาเหมือนกับหูทวนลม“นายได้ยินฉันพูดมั้ยเนี่ย!!!”“ได้ยินแต่ไม่อยากตอบ”“โอ้ย นายกำลังทำให้ฉันหงุดหงิดนะ” ในที่สุดก็ทำให้รู้ว่าเมื่อหลายปีก่อนกับตอนนี้เค้าแถบไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ อุตส่าห์หลงผิดนึกว่าจะเปลี่ยนไปแล้วซะอีก“เอาน่าๆ ไหนๆก็ไหนๆแล้วเราเดินไปด้วยกันเนี่ยแหละ”“ไม่!!!”“????”“ฉันเหนื่อยแล้วอยากนั้ง” จะเอาไงก็เอาเหอะ ฉันขี้เกลียดมายืนบ่นฉอดๆๆ กับหมอนี่ แล้วฉันก็เริ่มเมื่อยที่เดินไปเดินมาแล้วเหมือนกัน ฉันเลยเดินไปนั้งตรงเก้าอี้ว่างที่อยู่ใกล้ลานน้ำพุในห้าง ซึ่งเค้าก็เดินตามฉันมานั้ง“……” “……” ฉันกับเค้าไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะฉันก็นั้งกินเครปในมือจนกระทั่งมันหมดแล้วก็กินอย่างอื่นที่ถืออยู่ในมือต่อ“กินบ้างสิ” เค้าพูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน ฉันจึงยื่นข้าวเหนียวหมูปิ้งไปให้ เพราะฉันเป็นคนมีน้ำใจด้วยอะนะ“ไม่เอา ฉันอยากกินสายไหม”“เรื่องมากนักก็ไม่ต้องกิน” ฉันชักมือกลับมาแล้วหยิบหมูปิ้งยัดใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ“ผู้หญิงอะไรมูมมามชะมัด”“อายอ่าไอ!! (นายว่าใคร!!)” ฉันพูดขณะที่หมูปิ้งเต็มปาก“55555 ค่อยๆเคี้ยว แล้วค่อยๆพูดก็ได้ ยัยกะเพราะโอ่ง”“อ่าอาอ่าอั๊นอะ (อย่ามาว่าฉันนะ)” ฉันกินทุกอย่างหมดภาพในเวลาไม่ถึง 10 วิ (แอบเว่อร์อะนะ) แล้วลุกขึ้นเดินต่อ“จะไปไหน” เค้าเดินตามมาถาม ซึ่งฉันก็ไม่ตอบใดๆ“นี่ยัยกะเพราะโอ่งได้ยินที่ฉันพูดมั้ย”“ได้ยินแต่ไม่อยากตอบ” “เธอก๊อปคำพูดฉัน”“ใครก๊อป? นายมีหลักฐานรึป่าวหล่ะ” ฉันถามไปแบบกวนๆ“ยัยกะเพราะโอ่ง!!!” ฉันรู้หรอกว่าพอฉันพูดแบบนั้น เค้าก็คงรู้สึกเถียงไม่ออกบ้างแหละ แต่จะมีหรอที่ฉันจะใส่ใจ 555