อลเวงเพื่อนรักในจินตนาการ

ย้อนกลับไปเมื่อ 12 ปีก่อน 
"ฮึกๆ ฮือออ ฮืออออ" เด็กผู้หญิงมัดผมเปีย หน้าตาน่ารักนั้งลงกับพื้นร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดังลั่น ใบหน้าของเธอเปลาะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
"5555555 ลุกขึ้นมาเอาเซ่" เด็กผู้ชายตัวสูงที่สุดในหมู่เพื่อนๆ ยืนเท้าสะเอวโดยมือขวาถือตุ๊กตาหมีตัวสีชมพูอ่อนขนาดพอดีกอด
"เอาคืนมานะ ฮึก ฮืออ ฮืออ" เด็กหญิงตัวน้อยว้อยวอนขอให้เด็กผู้ชายคืนตุ๊กตาให้กับเธอ "5555555 ไม่ให้!! ถ้าเธออยากได้ก็ลุกขึ้นมาเอาเองเซ่ แต่ฉันจะคืนหรือไม่คืนมันก็อีกเรื่อง" "ฉันจะฟ้องแม่ ฮือออๆ"
"ฟ้องเลยสิ ฉันไม่กลัวแม่เธอหรอก 5555 ฉันก็ไม่อยากจะบอกเธอหรอกนะว่าฉันเป็นลูกใคร" เด็กชายผู้ด้วยวาจาโอ้อวด ถึงแม้ว่าเพื่อนคนอื่นๆจะไม่ชอบการกระทำของเด็กชายคนนี้ซักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะไปขัดขืนหรือช่วยเหลือเด็กหญิงแม้แต่น้อย เพราะใครๆก็รู้ว่าถ้าเกิดเข้าไปช่วยคนที่แย่จะเป็นตัวคนๆนั้นเอง
"นี่!! ทิทิวนายเอาตุ๊กตาคืนมิลานเดี๋ยวนี้เลยนะ" เสียงเด็กผู้หญิงผมยาวประบ่าตะโกนใส่หน้าหนุ่มน้อยที่ถูกเรียกชื่อ
"อ้าว ว่าไงเซมิเธออยากเข้าร่วมวงกับฉันงั้นเหรอ" เด็กน้อยที่มีนามว่าทิทิวตอบกลับอย่างไม่แยแส "ใครอยากไปเข้าร่วมวงกับคนนิสัยสกปรกอย่างนายไม่ทราบ"
"เธอพูดแบบนี้มันไม่มากไปหน่อยหรอห่ะ!!!"
"แล้วทีนายรังแกผู้หญิงแบบนี้มันก็ไม่มากไปเหมือนกันรึไง พ่อแม่นายไม่ได้สั่งสอนหรอ!"
"หึ่ย!! เธอกำลังทำให้ฉันโมโห"
"นายก็กำลังทำให้ฉันโมโหเหมือนกัน"
"ถ้าฉันบอกพ่อแม่ฉันว่าเธอพูดแบบนี้ เธอโดนไล่ออกจากโรงเรียนนี้แน่"
"เอาเซ่! บอกเลยฟ้องเลยสิ ฉันไม่กลัวหรอก แต่ตอนนี้นายเอาตุ๊กตามาคืนมิลานเดี๋ยวนี้"
"หึ่ๆ อยากได้งั้นหรอ งั้นมาเอาสิ" 
ฟิ้ววว..!
เด็กชายยื่นตุ๊กตาไปด้านหน้าของเด็กสาว แต่ก่อนที่เด็กสาวจะเอื้อมมือไปหยิบ ตุ๊กตาตัวน้อยก็ได้ลอยละลิ่วออกจากมือของเด็กชายไปติดแหง่กอยู่บนต้นไม้สูง
"555555555 อยากได้เธอก็ปีนขึ้นไปเก็บเองละกันนะ"เด็กชายหัวเราะเสียงดังก่องด้วยความสะใจ
"ทิทิวว!!!" เด็กสาวยืนกำมือหน้าแดงกำเพราะความโมโห
"เธออยากได้นักไม่ใช่หรอ ไปเอามาสิ 5555"
"ทิทิวฉันว่านายทำเกินไปแล้วนะ" เพื่อนคนนึงที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ตลอดเริ่มพูดขึ้น
"ใช่ ฉันเห็นด้วยนะ ฉันว่านายทำเกินไปแล้วจริงๆ" เพื่อนคนถัดมาพูดบ้างพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆพยักหน้าเห็นด้วย
"ฉันจะไปเก็บ" เด็กชายเริ่มรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำแต่ก่อนจะได้พูดอะไรออกไป เสียงเด็กสาวก็พูดแทรกขึ้นพร้อมกับเดินสาวเท้าไปยังต้นไม้ที่มีตุ๊กตาติดอยู่บนยอด
"เซมิช่างมันเถอะไม่เป็นไร ฉันไม่เอาแล้ว"เสียงเด็กสาวที่ชื่อว่ามิลานพูดขึ้นใบหน้าที่เคยเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาตอนนี้เริ่มแห้งสนิดแล้ว ถึงแม้ว่าเธออยากได้ตุ๊กตาตัวนั้นคืนเท่าไหร่ก็ตามแต่เธอก็ไม่อยากให้เพื่อนของเธอเสี่ยงอันตรายเท่าไหร่นัก
"ไม่เป็นไรหรอกน่า เมื่อก่อนฉันปีนต้นไม้บ่อยๆ" เด็กสาวหันมายิ้มก่อนจะเริ่มเหยียบปีนขึ้นไปข้างบนต้นไม้ ถึงแม้ว่าเธอจะบอกว่าเคยแต่แท้จริงแล้วเธอเคยแค่ต้นไม้เตี้ยๆเท่านั้นเมื่อเทียบกับต้นนี้มันใหญ่และสูงเกินกว่าเด็กตัวเล็กๆจะปีนได้แต่เธอก็ค่อยๆปีนมาถึงข้างบน จนเอื้อมหยิบตุ๊กตาได้สำเร็จ
"เย่!! เซมิหยิบได้แล้ว" เสียงของเพื่อนๆที่ยืนอยู่ข้างล้างกระโดดโลดเต้นดีใจกันใหญ่ยกเว้นก็แต่เด็กชายนามว่าทิทิวเท่านั้นที่เอาแต่ยืนก้มหน้า
กึกๆ เปี๊ย! 
"กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!!"
"ว้ายยย กรี๊ดดด เฮ้ยยย" ด้วยความที่เด็กสาวไม่ระวังทำให้เหยียบพลาดลื่นไถลลงมาจากต้นพร้อมกับเสียงร้องตกใจของเพื่อนๆและตัวเธอ
พรึบบ!
เด็กสาวหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัวแต่ก็ต้องค่อยๆเปิดเปลือกตาพร้อมกับเห็นบางสิ่งบางอย่างกำลังโอบรอบตัวเธอ สิ่งๆนั้นรูปร่างใหญ่โตมีขนตามตัวสีดำสนิด ดวงตาสีส้มมนๆ มีเล็บคมยาว เขาขนาดใหญ่ดูแข็งแกร่ง ดูไปแล้วก็เหมือนจะเป็นสัตว์ประหลาดตัวโตตัวนึง มันค่อยๆวางเธอลงกับพื้นแล้วก็ค่อยๆจางหายไป
"เซมิ!! เธอเป็นอะไรรึป่าว" เด็กสาวชื่อว่ามิลานวิ่งตรงมาหาเธอด้วยท่าทางตกใจ
"เมื่อกี้เธอเห็นรึป่าว" หลังจากที่เด็กสาวหายตกใจก็รีบถามคำถามกับเพื่อนสาว
"เห็นสิ ก็เธอลื่นตกมาจากต้นไม้แต่ดีนะที่ใต้ต้นไม้มีพุ่มไม้ขนาดใหญ่ไม่งั้นเธอต้องแย่แน่ๆ"
"เอ๋? พุ่มไม้? พุ่มไม้? ขนาดใหญ่? ขนาดใหญ่งั้นหรอ" ด้วยความแปลกใจเธอจึงเอาแต่พูดทวนคำตอบของเพื่อนแล้วมองรอบๆตัวเองที่มีเพียงลอยทลอกเล็กๆน้อยๆเท่านั้น
"ก็ใช่หน่ะสิ เซมิเธอเป็นอะไรรึป่าวเพื่อนๆเป็นห่วงเธอนะ" เมื่อมิลานพูดจบเด็กสาวก็หันไปมองเพื่อนคนอื่นที่เข้ามายืนลุมล้อมเธอ
"555 ไม่เป็นไรน่าแค่นี้เองจิ๊บๆ อ่ะนี่ของเธอ^^" เด็กสาวเลิกสนใจสิ่งที่กำลังคิดแล้วยื่นตุ๊กตาให้เพื่อนสาว
"ขอบคุณมากๆนะ ^^" 
"อื่มไม่เป็นไร ^^"
"ฮึ่ม!" เสียงจากใครบางคนที่ดังมาจากข้างหลัง จนทำให้คนอื่นๆหันไปมอง
"คิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่รึไง" เด็กชายหน้าตาบูดบึ้ง เดินเข้ามาพูดกระซิบข้างๆหูเด็กสาวแล้วเดินจากไป หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นก็ไม่เคยมีใครเห็นเด็กชายที่ชื่อว่าทิทิวอีกเลย