อลเวงเพื่อนรักในจินตนาการ

กริ๊กๆๆๆ เฟี้ยวว เฮดฉอดๆๆ เฮือกๆ ฟรึบๆ

"ย๊ากกกกกกก!!! ฉันไม่มีทางยอมแกเด็ดขาดดด!!!"

"5555555 แกชนะฉันไม่ได้หรอกย่ะ"

กริ๊กๆๆๆ ฟรึบๆ 

"เฮ้ย!! ขี้โกงวะ เตะรัวๆมาแบบนี้ใครจะหลบได้วะ" เด็กสาวผมสั้นซอย แก้มแดง แหกปากโวยวายเสียงดังด้วยความหงุดหงิด

"ก็เพราะแกมันไม่เก่งเองนี่หว่า อย่าฝืนต่อเลย รีบๆยอมแพ้ไปเถอะ หึๆ" เด็กสาวผมยาวถึงกลางหลัง ผิวขาวเนียน ตอบกลับพร้อมหัวเราะด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม

"ไม่ยอมหรอกโว้ยย!!!!"

กริ๊กๆๆๆๆ ฟรึบๆ เฮดฉอดๆ ฟรึบ ฟิ้ว~ ตู้มมม!!!.........ยูวว~วิน

"ว๊ากกกกกกก 555 ฉันชนะ สุดท้ายแกก็แพ้ฉันอีกจนได้นะ ^{}^"

"อะไรวร้าาา ก็แกมันขี้โกงอะ เล่นกดรัวๆแบบนี้ใครจะไปสู้ไหว ฮึ่ม! -n-*"

"อะโถ่~ คุณชีด้าค๋าาาา อย่าหน้าทำหน้างอลอย่างนั้นสิ *w*"

"โห่ เซมิ แกมันน่างอลมั้ยหล่ะ เอาแต่ชนะๆๆๆอยู่คนเดียว หึ่ม."

อ้าว - - งั้นแสดงว่าถ้าครั้งหน้า ฉันมาเล่นเกมส์กับยัยชีด้าฉันต้องยอมให้ยัยนี่ชนะใช่มั้ยเนี่ย ถ้าอย่างนั้นชื่อเสียงเซมิเจ้าแม่เกมส์เซนเตอร์ของฉันมันก็เสื่อมเสียกันพอดีสิ  TT TT

 อ่ะ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนฉันชื่อเซมิ ตอนนี้ฉันกำลังศึกษาอยู่ในโรงเรียนฟรังเซซิสเซียร์ มาได้ 11 ปีละ หรือง่ายๆเลย ฉันเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายปีที่ 5 ฉันมีเพื่อนซี้สุดแสบอยู่ 3 คน ดีบี  ดีเอ (ฝาแฝด)และ ชีด้า ซึ่งในตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนฉันกับชีด้าเลยแวะมาเล่นที่เกมส์เซนเตอร์กัน 2 คน เพราะเกือบทุกวัน ดีบี กับ ดีเอ จะมีคนมารับกลับบ้านเลยไม่สามารถแวะไปไหนตอนเย็นได้  โดยจริงๆแล้วฉันมักจะมาเล่นเกมส์ที่นี่บ่อย เวลาว่างก็ชอบชวนชีด้ามาเล่นเป็นเพื่อน เรา 2 คนจึงมักเป็นที่รู้จักหรือขาประจำที่เกมส์เซนเตอร์ แต่เนื่องมาจากฉันมาบ่อยและเล่นเกมส์(เก่ง)จึงได้ฉายาเซมิเจ้าแม่เกมส์เซนเตอร์ไปครอบครองแต่เพียงผู้เดียว ว่ะ ฮ่ะ ฮ่าาาา 55555

“อืมมม..เอางี้มั้ย คราวหน้าฉันจะพาแกไปกินไอติมเป็นการชดเชยความผิดที่ได้กระทำเพราะงั้น เลิกงอลนร้าาา” ฉันพูดพร้อมทำตาหวานให้กับชีด้า ฉันว่าฉันก็แค่เล่นเกมส์ชนะจะจริงจังทำไมเนี่ยย T T

“ไม่เอาอะ ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยอยากกินไอติม”

“งั้นแกอยากกินอะไร ?” ฉันถามชีด้าอีกครั้ง

“ไม่อ่ะฉันไม่อยากกินอะไรทันนั้น เชอะ!” ชีด้าตอบพร้อมเชิดให้ ตกลงจะไม่ยอมหายงอลจริงๆใช่ม้ายย

“เห้ออ เสียดายจังบังเอิญฉันมีบัตรกินไอติมฟรีตั้ง 2 ใบอย่างนี้ฉันคงต้องเอาไปให้ ดีบี กับ ดีเอ แล้วสินะ เสียด๊ายยยยเสียดาย” ฉันทำเป็นพูดลอยๆเสียงดังให้ชีด้าได้ยิน

“อ่ะแห่มๆ”

“มีอะไรหรอแก ?”

“ป๊าวว ก็ไม่ได้มีไรฉันแค่คิดว่าถ้าแกอยากกินไอติมฉันยอมกินเป็นเพื่อนแกได้นะ”  ไงหล่ะยัยชีด้าฉันเป็นเพื่อนกับหล่อนมาหลายปี วิธีนี้ไม่เคยใช้กับหล่อนไม่ได้ผล 55555

“โอเคๆ งั้นแสดงว่าแกก็หายงอลฉันแล้วนะ ^^”

“เออๆ แต่ถ้าแกเบี้ยวนะแกตายแน่”

“ใครจะไปกล้าเบี้ยวเพื่อนรักอย่างแกหล่ะ 5555”

ตืดดด.. ตืดดด.. รักฉันทำไมๆ เธอไม่ชอบ อะไรๆ ในตัวฉันเลย~

ชีด้าหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องโตที่กำลังร้องเพลงตัวสั่นเหมือนใกล้ตายของเธอออกมาจากกระเป๋ากระโปรง ก่อนจะโชว์ให้เห็นชื่อผู้ที่โทรเข้ามาว่าเป็นพ่อของยัยชีด้า

“ฮา~โหลค่ะป๊ะป๋า”

“……”

“ตอนนี้เลยหรอค่ะ”

“…..”

“ก็ได้ค่ะเดี๋ยวชีด้าจะรีบกลับค่ะ”

“......”

“ค่าๆ เจอกันที่บ้านค่ะพ่อ สวัสดีค่ะ”  ยัยชีด้าพูดงุบงิบอะไรซักอย่าง ก่อนที่จะวางสายไป

“มีไรป่ะวะแก” ฉันถามไปตามความสงสัย

“พ่อฉันโทรมาตามกลับบ้านแล้วอะดิ พอดีวันนี้แม่ฉันจะกลับจากการไปทำงานที่ออสเตรียเร็วหน่อย พ่อฉันต้องไปรับที่สนามบิน ฉันเลยต้องรีบกลับไปเฝ้าบ้านอะแก”

“อ๋อๆ งั้นรีบไปเถอะ เดี๋ยวพ่อแกจะรอนาน”

“โอเคๆ งั้นฉันกลับก่อนนะเว้ย แกก็รีบกลับบ้านหล่ะ”

“เอ่อๆ เดี๋ยวฉันก็จะกลับแล้วขอเดินไปซื้อข้าวที่แม่สั่งไว้ก่อนละกัน บะบายแก”

“บ้ายย บายเว้ย” ยัยชิด้าหันมาโบกมือ ยิ้มให้ฉันก่อนที่จะเดินจากไป คราวนี้ก็เหลือแต่ฉันแล้วสินะ ฉันเดินไปยังร้านทิ่อยู่ถัดไปจากร้านเกมส์เซนเตอร์ประมาณ 30 เมตรแล้วจัดแจงจ่ายตังค์แม่ค้าอย่างเสร็จสรรพก่อนจะเดินแกว่งแขนถือถุงอาหารอย่างสบายใจ บ้านของฉันอยู่ไม่ไกลจากร้านเกมส์เซนเตอร์มากนัก จึงเลือกที่จะเดินกลับบ้านแทนที่จะนั้งรถกลับ เหตุผลหลักๆก็ประหยัดเงินเนี่ยแหละ 55555

เคร่ง!

เอ่ะ ? เสียงอะไรฉันหันไปพร้อมกับเห็นกระเป๋าน้ำอัดลมบุบๆใบหนึ่ง มันคงจะตกมาจากถังขยะที่อยู่ข้างๆละมั้ง ฉันไม่ได้สนใจอะไรจึงหันกลับเดินต่อไป

เคร่ง!

ฉันหันกลับไปมองอีกครั้งแล้วก็พบกระป๋องน้ำอัดลมใบเดิมแต่ตอนนี้มันชักแปลกๆก็ตรงที่มันเข้าใกล้ตัวฉันมากกว่าเมื่อกี้ทั้งๆที่มันควรจะอยู่ข้างถังขยะใบนั้นซึ่งตอนนี้ฉันเดินห่างออกมาไกลพอสมควร หรือมันจะกลิ่งมาตามทางกันนะ ? ไม่สิถ้ากลิ่งมันก็คงจะมีเสียงหรือไม่ก็ต้องมีลมพัดสิ แต่นี่แม้แต่ลมซักนิดก็ไม่มี ??? หรือฉันจะคิดมากไป 555 คงงั้นมั้ง ฉันต้องคิดมากไปแน่ๆ 555 คราวนี้ฉันแอบหัวเราะกับความคิดติงต๊องของตัวเองก่อนจะหันกลับเดินไปอีกครั้ง

เคร่ง เคร่ง!!

คราวนี้ฉันเริ่มรู้สึกระแวงเลยลองคิดกับตัวเองว่าถ้าเกิดกระป๋องใบนั้นอยู่ใกล้ตัวฉันมากกว่าเมื่อกี้แสดงว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ เมื่อฉันคิดได้อย่างนั้นก็หันกลับไปมองดังจุดที่ตั้งสันนิษฐานเอาไว้

“555 ฉันคิดมากจริงๆด้วย เห็นมะกระป๋องมันก็อยู่ที่เดิมไม่เห็นเป็นอย่างที่คิดซักนิด”

ฉันพูดกับความคิดมากของตัวเองและก็ตัดสินใจเดินต่อไป

เคร่ง เคร่ง เคร่งงง!!! คราวนี้เสียงนั้นดังกว่าเดิมจนฉันต้องเหลือบหันไปมองตามสันชาติญาณ พบกับกระป๋องบุบๆใบเดิมๆ แต่ครั้งนี้มันไม่ได้เหมือนกับทุกครั้งตรงที่กระป๋องใบนั้นลอยสูงขึ้นก็จะตกลงที่พื้นแล้วหมุนไปรอบจากนั้นก็ลอยขึ้นสูงอีกครั้ง ก่อนที่มันจะลอยไปไกลและเร็วเหมือนกับมีคนคว้างมันอย่างไม่มีผิด

“กรี๊ดดดดดด ผีหลอก!!!!!!”

ครั้งนี้ฉันไม่คิดอะไรทั้งนั้นนอกจากใส่เกียร์หมาวิ่งกลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ไม่ถึง 10 นาทีฉันก็วิ่งมาถึงหน้าบ้านตัวเองก่อนจะตัดสินในเปิดประตูบ้านเอาถุงกับข้าววางไว้บนโต๊ะแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว

นี่มันเรื่องอะไรกับวะเนี่ยยย

“ชีด้า กลับมาบ้านทำไมไม่ทักทายแม่เลย แล้วนี่จะกินข้าวมั้ยห่ะ”

“ไม่กินแล้ว แม่กินไปเลยหนูไม่หิว!!!” เจอเหตุการณ์แบบนี้ใครจะไปกินลง T T หรือไม่ฉันอาจจะพักผ่อนน้อยเกินไปเลยเห็นภาพหลอนกันนะ เพราะงั้นรีบอาบน้ำนอนซ้าาาาา