I'm sorry! ขอโทษครับ สามีผมโหด

Chapter 16
 
 

 
ฟ้า
 
ผมอาจจะไม่ใช่ผู้ชายโดดเด่นหรือหล่อตี๋อย่างใครเขา แต่ผมก็มีหัวใจที่รักจริง ทุกคนกำลังยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขภายในงานเล็ก ๆ ที่จัดขึ้นตอนกลางคืน แต่ผมได้แต่นั่งเงียบและอาจมีบ้างบางช่วงที่เข้าไปร่วมวงด้วย
 
“ฮัลโหลครับแม่” ผมเดินเลี่ยงมาคุยโทรศัพท์หลบพ้นจากเสียงรบกวน
 
(เป็นยังไงบ้างลูก กินข้าวกินยารึยัง?)
 
“กินข้าวแล้วครับ แต่ยาฟ้าไม่ได้เอามาด้วย”
 
(รู้ว่าป่วยง่ายแล้วจะไปทำไมครับ)
 
“ฟ้าเจอฟางด้วยนะแม่ เจอ…พี่ฟินด้วยครับ”
 
(…ยังไม่ลืมพี่เขาอีกนะเรา ครับ ยังไงดูแลตัวเองด้วย แม่ซื้อของฝากที่ฟ้าชอบมาเต็มเลย กลับมาก็โทรบอกแม่นะลูก แม่จะได้ไปรับ)
 
 “ฟ้ากลับเองได้ครับ แม่ดูแลตัวเองด้วยนะ ฟ้าไม่อยู่ก็พักผ่อนบ้าง อย่าทำงานหักโหม” ผมอดจะห่วงไม่ได้ แม่มีคนเดียวนี่ครับ ผมจะหาใครมาแทนได้
 
 (ครับ งั้นแม่นอนก่อนนะ รักนะลูกชาย)
 
 “ฟ้าก็รักแม่ครับ สวัสดีครับ” ผมกดวางสายยิ้มให้โทรศัพท์ คิดถึงแม่จัง กลับเข้าไปในงานชนเข้ากับพี่พัดเข้าเต็ม ๆ พี่พัดเหล่มองผมแสยะยิ้ม
 
“ขอโทษครับ”
 
“ไม่เป็นไร กูให้อภัย” ผมก้มหน้าเดินเลี่ยงออกมา ยังไงก็พี่ผมหนึ่งปีไม่อยากมีเรื่องด้วย คิดไปก็พลางนั่งถอนหายใจไป ผมจะแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มเลยรึเปล่านะ พี่ฟินดูเหมาะสมกับพี่พัดมากกว่าผมเสียอีก
 
“เป็นอะไรวะ?” ไอ้ฟางมันยื่นของว่างให้ผม ผมหยิบขึ้นมากิน มันนั่งลงข้าง ๆ
 
“ฟาง กูจะแพ้เขาแล้วใช่ไหม?” เสียงเหนื่อยอ่อนถามเพื่อนรัก
 
“ตอนแรกกูก็คิดอย่างนั้นนะ แต่ไม่แน่หรอกเว้ย พี่ฟินมันเข้าใจยาก มันชอบคิดเยอะมากกว่าคนธรรมดา ตามนิสัยมันไม่ใช่คนลังเลอะไรแบบนี้หรอก แต่ครั้งนี้มันตัดสินใจยากอยู่ อย่างว่า…” ฟางแหงนมองฟ้า “เรื่องของความรักมันเข้าใจยาก กูก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แล้วกูก็ไม่มั่นใจว่าในอนาคตกูกับมันจะไปในทิศทางไหน”
 
“กูมันก็หมาวัด ที่ได้แต่แอบมอง เห้อ~”
 
“อย่าเศร้าดิวะ มึงเพื่อนกู ยังไงมันก็สำคัญกว่าคนอื่นอยู่แล้ว” ฟางขยี้หัวฟ้าเล่น หยิบของกินเข้าปาก
 
“แล้วทำไมตอนแรกมึงถึงคิดว่ากูไม่ได้ชอบพี่ฟินจริง ๆ วะ?”
 
“อืม กูขอโทษ…เพราะความที่กูเห็นพี่ฟินกับพี่พัดไปไหนมาไหนด้วยกัน นิสัยคล้ายกัน เลยพาลคิดว่าพี่พัดน่าจะเข้ากันได้มากกว่ามึง ใจกูเกินครึ่งจึงเอียงไปทางพี่เขาว่ะ แต่เมื่อคืนกูมานั่งคิด…เหมาะสมมันก็ไม่พอที่จะใช้ชีวิตคู่ได้ จุดนี้ล่ะมั้งที่พี่กูคิดหนัก  มึงต้องเข้าใจมันหน่อยนะไอ้พี่ฟินอะ มันดูเห็นแก่ตัวที่ไม่ได้เลือกใครให้จบ ๆ แต่เหตุผลที่แท้จริงของมันก็คือการที่ไม่อยากให้ใครเจ็บสักคน มันยากนะเว้ย กูฟังยังดูยาก เพราะถ้าเลือกใครอีกคนก็เจ็บ”
 
“ฟาง แต่ถ้ายิ่งยื้อมันก็จะยิ่งเจ็บกว่านะกูว่า”
 
“หึ อีกไม่นานมึงก็จะเข้าใจดี ว่าพี่กูมันคิดอะไรอยู่” ฟางตบบ่าผมโบกมือเฮฮากับเพื่อนคนอื่นต่อ ผมนั่งทบทวนสิ่งที่มันพูดแล้วได้แต่คิดอย่างไม่เข้าใจอยู่ดี
 
…………………………………………………
 
ฟิน
 
            ผมวางสายจากแม่ไอ้พัดไปไม่นานพ่อแม่ผมก็โทรสวนเข้ามาต่อเรียงคิว พ่อก็ถามเรื่องทั่วไปของผมกับไอ้ฟาง ผมก็ตอบให้พวกท่านสบายใจ ไม่ได้บอกว่ามันหลงป่า กลัวจะพาลเป็นห่วงกันอีก
 
(ฟิน เสียงไม่ค่อยดีมีเรื่องไม่สบายใจรึเปล่าลูก) แม่รู้ใจผมเสมอ
 
“ก็…นิดหน่อยครับ”
 
(เล่าให้พ่อกับแม่ฟังไห้ไหมลูก เรื่องเพื่อน เรื่องงาน หรืออะไรล่ะ)
 
“แม่ครับ…ฟินกำลังอ่อนแอ…ฟินกำลังทำร้ายคนอื่น”
 
(ถ้ารู้ว่ามันไม่ดีแล้วฟินจะทำ ทำไมล่ะลูก แป๊บนะ พ่อเขาจะคุยด้วย….ฟิน นี่พ่อเองนะ พ่อแม่อยู่ข้างๆลูกนะฟิน ไหนลองเล่าให้พ่อฟังว่าฟินทำอะไรผิด พ่อจะได้รู้ว่าฟินควรจะทำยังไงต่อไป)
 
“พ่อ…ฟินเป็น…กะ…” เกย์ คำนั้นมันจุกอยู่ในคอ บ้านผมมีผู้ชายแค่สองคน ไอ้ฟางมันก็มีแฟนไปแล้วคนหนึ่ง พ่อแม่คงเข้าใจ แต่ถ้าผมพ่วงด้วยอีกคน
 
ทำไม่ได้ ผมไม่สามารถทำอย่างที่ใจต้องการได้
 
(ว่าไงนะลูก?)
 
“ฟินแค่กังวลเรื่องงานครับ เลยเครียดนิดหน่อย พ่อแม่สบายดีนะครับ อีกไม่กี่วันพวกผมก็จะกลับแล้ว คิดถึงจังเลย” ผมเปลี่ยนประเด็นเลี่ยงให้พ้นตัว
 
(พักผ่อนบ้างนะฟิน แม่ห่วงว่าเราจะล้มป่วยเอา)
 
“ครับ รู้แล้วครับ…ครับผม…ครับ…ฝันดีครับพ่อแม่” อีกครั้งที่ผมเลือกจะโกหกออกไป การที่ต้องแบกภาระทุก ๆ อย่างไว้คนเดียวมันก็เหนื่อยแบบนี้แหละ
 
ฟินปลีกตัวไปเดินเล่นคนเดียวให้อารมณ์ดีขึ้น ในหัวมีหลายเรื่องเขามาให้ได้ครุ่นคิด ผมรู้ว่าผมมันเห็นแก่ตัว แต่ใครจะมาเข้าใจผมบ้าง…
 
ฟ้า…ผู้ชายที่ผมแน่ใจว่ารักมันแน่นอน ผมไมได้เลือกใคร เพราะผมมีตัวเลือกแค่เพียงข้อเดียวคือมัน ไม่ใช่แค่จูบแรกแล้วผมจะรักมันเลย ผมรักมันก่อนเราจะได้รู้จักกันจริง ๆ เสียอีก ไอ้เด็กรุ่นน้องที่ตัวเปียกฝนแต่ยังดั้นด้นเอาร่มมาให้ผมเพราะเห็นผมถือหนังสือเรียนกองโตกลับบ้าน
 
‘พี่เอาร่มผมไปนะครับ หนังสือเรียนมันมีค่ามากนะ อย่าทำให้มันเปียกเลย สงสารมัน’
 
คำพูดของคนแปลกหน้าที่ทำผมอมยิ้มกับความใสซื่อของมันทั้งวัน หลังจากนั้นมันก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทของฟาง น้องชายของผม และจุดเริ่มต้นของเราก็คือจูบแรกที่ผมจงใจจะมอบให้มันด้วยความเต็มใจ แต่รักของผมมันก็เป็นไปไม่ได้เพราะคำพูดของพ่อแม่มันในวันนั้น
 
‘แย่จังเลยนะครับเด็กสมัยนี้ เกิดเป็นผู้ชายแท้ ๆ ดันมาชอบกันอีก ดีนะที่เจ้าฟ้ามันไม่เอาอย่าง’
 
ผมที่ยืนฟังแน่นิ่งอยู่บันไดขั้นสุดท้ายบังเอิญเข้ามาได้ยินพอดี ตอนนั้นฟ้ายังเด็กมาก มันคงคิดอะไรแค่เด็ก ๆ ผมจึงพยายามหลบหน้ามันมาตลอด อยากให้มันลืมผมแล้วไปหาคนที่ดีกว่า และเหมาะสมกับมัน
 
จนมาเจอ…ไอ้พัด…ผมไม่ได้รักมันเหมือนกับฟ้า ทุกครั้งที่มองมันก็จะคิดว่าถ้ามันเป็นฟ้าคงจะดีไม่น้อย และผมก็คิดแบบนี้มาตลอด จนวันหนึ่งที่ผมอยากจะลืมฟ้าให้ได้ จึงเปิดโอกาสให้ตัวเอง โดยการเปิดใจรับไอ้พัดเข้ามา
 
‘กูชอบมึงนะฟิน กูรักมึงว่ะ’
 
มันละเมออกมาตอนเมา ผมถึงรู้ว่ามันชอบผม แต่ความเป็นเพื่อนมันก็เป็นเส้นกั้นระหว่างเราอยู่ ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ อยากจะให้มันมาบอกผมตัวต่อตัวตอนมีสติ แต่จนแล้วจนเล่าผมก็ได้แต่รอเก้อ
 
จนเกิดเรื่องขึ้นจนได้ ฟ้าปรากฏตัวขึ้นและประกาศออกมาว่ายังรักผมอยู่ พัดเองมันก็บ้าบิ่นมาพูดโต้ง ๆ ว่ารักผมเหมือนกัน หนึ่งคนคือเพื่อน หนึ่งคนคือคนที่ผมรัก…และคำพูดไอ้ฟางก็ทำให้ผมเห็นแก่ตัวโดยการเก็บไว้ทั้งสองคน ผมเก็บพัดไว้เพราะเห็นมันเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง วันนั้นผมเลือกฟ้าอย่างที่ใจต้องการ แต่ก็ทนเห็นสีหน้าผิดหวังของมันไมได้ จึงเก็บไว้ทั้งคู่เพื่อยื้อเวลามาครุ่นคิดแก้ปัญหา
 
ทุกอย่างมันดูสับสนจนผมอยากจะทิ้งตัวลงทะเลแล้วจมหายไป ไหนจะพ่อแม่…ไหนจะเพื่อน…ไหนจะเรื่องของฟ้าที่ผมยังลังเลว่าจะทำยังไงต่อ…ระหว่างทำตามหัวใจกับทำตามหน้าที่ลูกที่ดี ถ้าผมเลือกฟ้าในตอนนี้ ผมต้องมีปัญหากับครอบครัวทั้งของผมและมัน แต่ถ้าผมปล่อยมันไปแล้วมาเลือกพัด เห้อ…
 
‘คนเรามันอยู่กับสิ่งที่ไม่มีความสุขได้ไม่นานหรอก’
 
คำพูดของไอ้ฟางที่เข้ามาเตือนความคิดของผมให้อยู่กับความเป็นจริง และถ้าผมไม่เลือกใครเลยทุกอย่างมันก็จะจบ แต่ก็เจ็บกันทั้งสามคน ผมรักไอ้ฟ้ามากจนอยากจะเห็นแก่ตัวพามันหนีไปด้วยกันสักแห่ง แต่ถ้าทำแบบนั้นพ่อแม่ผมจะเป็นยังไงบ้าง? ต้องผิดหวังกับลูกอย่างผมมากใช่ไหม…
 
……………………………………………………………………………..
 
  50%
 
 
พัด
 
“พี่พัด ผมขอคุยเรื่องพี่ฟิน” ไอ้ฟ้าเดินมาหยุดตรงหน้าผมเอ่ยปากขอคุยด้วย ผมเดินตามมันไปหาที่เงียบ ๆ คุยกัน การเปิดใจถือว่าเป็นสิ่งที่ดี ผมไม่อยากให้ฟินเอาแต่รอเวลาแบบนี้ ผมไม่ชอบ จะเสียเวลาไปอีกนานแค่ไหน
 
“อืม มึงจะเอายังไง?”
 
“ผมอยากจะจบทุกอย่างก่อนจะถึงวันกลับ ผมรักพี่ฟิน พี่เองก็รัก”
 
“กูไม่อยู่หรอกนะสามคน กูต้องการให้ชีวิตคู่ของกูมีแค่เรา ไม่ใช่เราสามคน”
 
“ผมก็ไม่ต้องการอย่างนั้น ผมอึดอัดว่ะพี่ เราสามคนลองมานั่งเปิดใจกันไหม เอาให้มันจบ ๆ ไปเลยคืนนี้”
 
“งั้นมึงไปตามมันมา กูจะนั่งรออยู่ตรงนี้แหละ” ฟ้าพยักหน้าเดินออกไป ผมอัดควันบุหรี่เข้าร่างกาย ถึงจะเตรียมใจมาได้สักพักแต่ก็อดจะเจ็บอีกไม่ได้ ฟินมันจะเลือกใครกันแน่ ถ้าการที่ผมยื้อแล้วทำให้มันทรมาน ผมก็จะหยุดให้เอง
 
ฟินมันเดินมาพร้อมกับไอ้ฟ้า ผมทิ้งบุหรี่ในมือใช้เท้าขยี้ให้มอด  สถานการณ์กำลังตึงเครียด ครั้งนี้ไม่มีใครมานั่งตัดสิน มีแต่เราสามคนที่ต้องคิดกันเอาเอง ผมเองก็รอต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว
 
“มึงจะเอายังไง?” ผมตั้งคำถามเปิดฉากพูดคนแรก ไอ้ฟินมันสายตาล่อกแล่กมองผมกับไอ้ฟ้าสลับกันเพื่อตัดสินใจ
 
“…กูไม่รู้”
 
แล้วกูต้องมาทนกับความไม่รู้ของมึงอีกนานแค่ไหน
 
“พี่ฟิน พี่เลือกสิครับ เลือกมาสักคน ผมจะบ้าตายแล้วนะ วัน ๆ คิดแต่เรื่องของพี่” ฟ้าระบายออกมามือนวดขมับ
 
“มึงลองตัดทุกอย่างออกไป แล้วคิดแค่ว่าตอนนี้หัวใจมึงอยู่ที่ใคร มึงอย่าลังเลอย่าไปสนใจอย่างอื่น ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น กูจะถามอีกครั้งว่ามึงเลือกใคร?”
 
“กู…ทิ้งมึงไม่ได้…กูเลิกคิดไม่ได้…”
 
“มึงมีอะไรมึงก็พูดมาสิวะ!! ชอบเก็บเหี้ยอะไรไว้คนเดียว ชีวิตคู่มันต้องต่างคนต่างเติมเต็มให้กัน คนหนึ่งทุกข์อีกคนก็ทุกข์ คนหนึ่งสุข อีกคนก็สุข ไม่มีใครสามารถแบกเรื่องทุกอย่างไว้คนเดียวได้…พูดมันออกมา ตอนนี้มึงคิดอะไรมึงก็พูดออกมา” ผมเดือดตะคอกใส่หน้ามัน
 
“ได้!! มึงอย่ารู้กันนักใช่ไหมกูเป็นเหี้ยอะไร ที่กูเลือกใครไม่ได้ก็เพราะพวกมึงมันสำคัญกับกูทั้งสองคนไงวะ มึงก็เพื่อนรัก ไอ้ฟ้าก็คนที่กูรัก กูเลือกฟ้ามึงก็เจ็บ กูถึงบอกว่ากูทิ้งมึงไม่ได้ มึงเข้าใจกูไหม…กูจะมีความสุขบนความทุกข์ของเพื่อนไม่ได้”
 
แต่ความหวังดีของมึงมันกำลังทำร้ายกูให้เจ็บยิ่งกว่า
 
“ไม่ต้องมารักกู…” ผมตัดสินใจแล้ว ไอ้ฟินยื่นมือมาแตะแขนผม แต่ผมสะบัดออก “ทิ้งกูซะ!! กูขอร้องมึงให้ทิ้งกูซะ ไม่ต้องมาสงสารหรือเห็นใจ กูไม่ได้รักมึงแล้ว!! ได้ยินไหมว่ากูไม่ได้รักมึงแล้ว…ปล่อยกูไว้ที่นี่และช่วยไปไกล ๆ สักพัก…กูขอร้อง…มึงไม่ไปกูไปเอง”
 
“ไอ้พัด..”
 
“กูฝากมันด้วย” ผมพูดกับไอ้ฟ้าสั้น ๆ วิ่งหนีออกมาให้มันตามมาไม่เจอ เสียงไอ้ฟินยังดังตามหลังมาจนมันเงียบหายไป
 
ถ้ากูไม่รักมึง กูคงไม่เลือกเดินออกมาเอง
 
ครืนนน
 
เสียงเกรียวคลื่นที่ซัดกระทบฝั่งมันดูเหงาและว้าเหว่ เหมือนตัวผมในตอนนี้ที่นอนแผ่หลาให้น้ำทะเลพัดผ่านร่างกาย หัวเราะออกมาดัง ๆ เหมือนคนบ้า เมื่อรู้สึกตัวว่าเสียไอ้ฟินมันไปแล้วก็เผลอสะอื้นออกมา เราอาจจะควบคุมคนอื่นได้ แต่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย เรื่องคนอื่นผมมักจะเข้าใจ แต่กับตัวเองนั้นไม่เข้าใจเลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่ หรือควรทำยังไงต่อไปดี
 
ปัญหาทุกอย่างที่จริงแล้วเราทุกคนรู้คำตอบว่าควรจะทำยังไง แต่ก็เลือกที่จะไม่รู้ ไม่ทำตามและไม่ยอมรับความเป็นจริง เพียงเพราะรับไม่ได้แค่นั้นเอง
 
“โว๊ยยยย!!! มันเกิดอะไรขึ้นกับความรักของกูวะ!!! กูรัก…กูทุ่มเท…แต่สุดท้าย…กูก็เสียเขาไป…”
 
ถึงแม้ในวันนี้ผมจะไม่สมหวัง แต่หนทางข้างหน้ามันต้องมีสักคนที่เขาพร้อมจะรักผม เหมือนที่ผมรักเขา ถึงแม้มันจะต้องพบกับความเจ็บช้ำอีกสักกี่ครั้ง ผมก็จะค้นหาต่อไปจนเจอเขาคนนั้น…คนที่รักผม และผมรักเขาเช่นกัน
 
ขอเวลากูหน่อย แล้วกูจะกลับไปเป็นเพื่อนมึงเหมือนเดิม
 
………………………………………………………………………
 
ฟิน
 
“ฟ้า ไปหาคนอื่นเถอะนะ อย่ามาหยุดที่คนเลว ๆ อย่างกูเลย” ผมนั่งกอดเข่าเหม่องมองไปทางท้องน้ำ ฟ้ายังคงไม่ปล่อยมือผมไปไหน ทำให้ผมรู้สึกผิดเข้าไปอีก
 
“ถึงใครจะมองพี่เป็นคนผิด แต่ผมจะไม่ทิ้งพี่ไปไหน”
 
“กูยอมรับว่ากูเองก็หวั่นไหวไปกับไอ้พัด แต่หัวใจกูก็ยังคงรักมึง มึงจะมารักคนโลเลแบบกูทำไมอีก ปล่อยกูแล้วไปหาคนที่ดีกว่าเถอะนะ…ปล่อยให้กูอยู่กับบทเรียนราคาแพงนี้…ปล่อยให้กู…ฮึก…อยู่กับความผิดในครั้งนี้ด้วย กูขอโทษ…”
 
“ถ้าพี่ผิด ผมเองก็ผิด ผิดที่หายไป ผิดที่ปล่อยให้พี่รอ…พี่ฟิน ผมไม่สนหรอกนะว่าใครจะมองพี่ยังไง คนเดียวที่ผมแคร์คือพี่ ผมจะอยู่กับพี่จนกว่าวันที่พี่จะบอกว่าไม่รักผมแล้ว วันนั้นผมจะเดินออกมาเอง”
 
“ทำไมมึงต้องมารักกูด้วยวะ! ทำไมไม่ไปหาคนที่ดีกว่า” ผมทุบทรายเกลียดตัวเองที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทุกอย่าง ถ้าผมปล่อยมันไปตั้งแต่วันแรก ไอ้ฟ้าคงไม่ต้องมาทนกับคนอย่างผมอีก
 
“คิดจะรักใคร มันไม่ได้ดูกันที่ดีไม่ดี ผมใช้ความรู้สึก ใช้หัวใจเลือก…และหัวใจผมก็บอกว่ามันคือพี่ พี่แค่คนเดียว”
 
“กูเกลียดตัวเอง” ผมกอดไอ้ฟ้าซบหน้าหลับตาลง “มึงทำให้กูเกลียดตัวเอง เกลียดที่เลิกรักมึงไม่ได้ เกลียดที่เป็นคนโลเลและสนใจแต่คนอื่น กูไม่รู้ว่าความหวังดีของกูมันจะทำร้ายใครต่อใครมามากมายขนาดนี้ ให้อภัยกูนะฟ้า…แล้วกูจะรักมึงแค่คนเดียว กูเข็ดแล้วจริง ๆ กูมีอะไรจะบอกมึงทุกอย่าง กูไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ กูเก็บเรื่องทุกอย่างไว้คนเดียวไม่ไหวอีกแล้ว”
 
“ผมให้อภัย…ผมขอโทษนะ ที่ปล่อยให้พี่รอตั้งนาน ขอโทษนะครับ”
 
เรื่องราวความรักในครั้งนี้มันสอนให้ผมเข้มแข็งขึ้นไปอีกขั้น เราอย่าโลเลที่คิดจะรักใคร อย่ายื่นความหวังให้ใครถ้าใจมันไม่ใช่ และอย่าเห็นใครเป็นตัวแทนของอีกคน ผมรู้ ว่าผมผิดทุกอย่าง เพราะถ้าผมเป็นไอ้พัดในตอนนี้ ก็คงเหมือนคนใกล้จะบ้าเต็มที ความรู้สึกที่ได้แต่เป็นตัวแทนของคนอื่นมันไม่ตลกเลย มันอาจจะทำให้คนหนึ่งมีความสุข แต่คนที่เป็นตัวแทนมันทุกข์และเจ็บปวดมาก
 
มีเพียงเวลาเท่านั้นที่จะรักษาแผลใจของเราได้
 
ในตอนนี้ผมแค่อยากจะฝากบอกพัดว่า…
 
พัด กูขอโทษสำหรับทุกอย่าง กูได้รับมันแล้วนะ ความเจ็บปวดที่มึงกำลังเป็นอยู่ กูรู้สึกแล้ว…กับสิ่งที่มึงพยายามจะบอกกู กูรับรู้แล้วว่าการขาดมึงไปมันรู้สึกยังไง
 
รัก…เพื่อนที่ดีที่สุดของกู
 
 
  TBC.