I'm sorry! ขอโทษครับ สามีผมโหด

Chapter17

 

 

 

ฟ้า

 

ผมนั่งเรียนด้วยใจที่เหม่อลอย ตั้งแต่กลับมาจากค่ายพี่ฟินก็เปลี่ยนไปมาก พยายามร่าเริงเพื่อทำให้ผมสบายใจขึ้น ถึงจะอยู่กันคนละที่ที่เราก็นัดเจอกันทุกเลิกเรียน ผมคิดว่าพี่เขารักผม แต่ยิ่งนานวันก็เหมือนยิ่งไกลออกไป หรือผมจะเข้าใจไปคนเดียวว่าพี่ฟินรักผม

 

“วันนี้กินอะไรกันดีล่ะ “ ผมกวาดตามองร้านอาหารเมื่อเรามาถึงห้างสรรพสินค้า  ชี้ไปทางร้านอาหารญี่ปุ่นที่ตัวเองชอบกิน

 

“ร้านนั้นก็ได้”

 

“อืม งั้นวันนี้พี่ขอเลี้ยงนะ” หน้าที่ร่าเริงมันขัดกับแววตาที่ใช้มองผม ทำไมผมถึงรู้สึกอึดอัดไม่ต่างจากตอนนั้นเลย

 

“ไม่จำเป็นต้องตามใจผมก็ได้นะครับ เอาที่พี่ฟินอยากจะทำเลย”

 

“ไม่เป็นไรหรอก อะไรที่ทำให้ฟ้ามีความสุขพี่ก็อยากจะทำ”

 

แล้วตัวพี่ล่ะ มีความสุขไหม?

 

ในร้านที่จอแจผมกับพี่ฟินต่างนั่งจมกับความคิดตัวเองเงียบ ๆ นี่แค่เพียงห้าวันดูเหมือนความรักของผมจะยิ่งแย่ลงไปเรื่อย ๆ พี่ฟินจะรู้สึกยังไงนะเวลาที่พี่พัดมานั่งเรียนในห้องด้วย ตอนกลางวันพี่เขาจะนั่งกินข้าวกับใครกัน จะเหงาไหม?

 

“พี่ฟิน ทานน้อยจังครับ” ผมคีบอาหารตักใส่จานให้ พี่ฟินยังคงนั่งเหม่อไม่ได้ยินที่ผมพูด

 

“พี่ฟินครับ”

 

“ห้ะ ว่าไงนะ” ผมวางตะเกียบลงเม้มปากพูดในสิ่งที่อึกอัดมานาน

 

“พี่อยู่กับผมมีความสุขไหม? ผมถามจริง ๆ ว่าพี่คิดยังไงกับผมกันแน่?”

 

“…พี่รักฟ้าไง พี่ก็แค่อยากให้ฟ้ามีความสุข หรือพี่ทำผิดอะไร?”

 

“รักของพี่คืออะไรครับ คือการที่พี่เอาใจใส่จนลืมตัวเอง การที่พี่ทำหน้าเศร้าแบบนี้เหรอครับ ผมน่าจะรู้ตัวมาตั้งนานแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แต่ผมก็ยังจะรั้งพี่ไว้จนวินาทีสุดท้าย พี่ฟิน…ถ้ารักเขาก็กลับไปหาเขาเถอะครับ อย่ายึดมั่นกับรักแรกจนลืมรักปัจจุบัน ผมไม่เป็นไร ก็แค่เจ็บ แล้วมันก็จะหายเอง”

 

“ฟ้า…ฟ้าจะเลิก..”

 

“อย่ามัวแต่สนใจคนอื่น หัดสนใจตัวเองบ้างสิครับ ไปหาเขา ไปหาความสุขของพี่ ไปเอาความสุขของพี่คืนมา พี่ไม่รู้ตัวเลยสินะว่าพี่รักพี่พัดมากแค่ไหน ที่พี่เลือกผมเพียงเพราะพี่ยึดมั่นว่าผมคือรักแรก แต่พี่ไม่รู้ตัวเลยว่าพี่มีรักใหม่ไปแล้ว กลับไปสิครับ ก่อนที่จะสายเกินไป”

 

“มันคงเกลียดพี่แล้วแหละ พี่ทำฟ้าเจ็บอีกแล้ว คนรอบข้างต้องมาเจ็บเพราะพี่อีกแล้ว”

 

“พี่ฟิน…เราเลิกกันเถอะ ผมขอเลิกพี่ แล้วขอให้กลับไปหาคนที่พี่รักจริง ๆ ซะ ถ้าพี่ยังมัวจะยึดกับอะไรเดิม ๆ ชาตินี้พี่ก็คงไม่มีความสุข”

 

“ฟ้า…”

 

“แล้วมาเยี่ยมผมได้เสมอนะ ผมจะไม่เกลียดพี่ นะครับ…ไปหาคนที่พี่รักเถอะ”

 

พี่ฟินพยักหน้ากอดผมแน่นก่อนผละออกไป ผมรู้สึกโล่งใจทั้งที่ตัวเองโดนทิ้ง ความรู้สึกนี้คือการที่เราเห็นคนที่รักมีความสุขใช่ไหม ผมไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว แค่หน่วงในใจแปนดีใจที่ใบหน้าพี่ฟินดูมีความหวังมากขึ้น

 

ขอให้โชคดีครับ

 

…………………………………………………………….

 

พัด

 

ติ๊งหน่อง ๆ

 

ผมกลับมาอยู่บ้านได้ห้าวันแล้วครับ หนีไอ้ฟินมาได้ห้าวันเต็ม ผมทั้งหลบหน้าและย้ายที่นั่งจนเพื่อนพากันสงสัย แต่เมื่อโดนถามก็ได้แต่เลี่ยงพูดเรื่องอื่น

 

“ครับ ๆ มาแล้วครับ”

 

มือของผมสั่นเมื่อเปิดประตูออกมาเจอไอ้ฟินเข้าจัง ๆ สองขาของผมไร้เรี่ยวแรงเซไปพิงผนังบ้านสีฟ้า มันมาทำไม? รอยยิ้มนั้นคืออะไร?

 

“ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม?”

 

“อืม เข้ามาสิ” ผมหลีกทางให้มันเข้ามา ไอ้ฟินกวาดตามองหาคนในบ้าน มือของมันถือกระเช้าผลไม้

 

“แม่ไม่อยู่เหรอ?”

 

“ไม่ แม่กูไปสัมมนาสองวัน พ่อบินไปเมื่อคืน มาทำไม?” ผมถามเข้าตรงประเด็น

 

“งั้นกูกลับก็ได้ แค่อยากมาเยี่ยมแม่มึงเฉย ๆ วันนั้นเห็นบอกไม่สบาย” มันหมุนตัววางกระเช้าไว้บนโต๊ะ ผมยื่นนิ่งให้มันเดินผ่านหน้าไป

 

เสียงโทรศัพท์โทรเข้ามาพอดีกับที่ไอ้ฟินมันเดินออกไปจนถึงรั้วบ้าน เป็นเบอร์ไอ้ฟ้าที่มันโทรมาปรึกษาผมเรื่องไอ้ฟิน มันอยากรู้ว่าไอ้ฟินมันกินอะไร ชอบอะไร ผมอยากจะตั้นหน้ามันสักทีแล้วบอกมันใช่เรื่องที่ต้องมาถามกูไหม

 

“ว่าไง?”

 

(พี่ฟินได้ไปหาพี่เปล่า?)

 

“ก็มา ทำไม?” ผมถามเสียงห้วน ตายังมองแผ่นหลังของมันที่เดินเอื่อย ๆ ก้มหน้าผ่านรั้วบ้านผมไป

 

(งั้นผมก็สบายใจได้แล้วสินะ นึกว่าจะดื้อไม่ยอมไปเสียอีก)

 

“มึงพูดอะไรของมึง?”

 

(อ้าว ก็วันนี้ผมบอกเลิกพี่ฟินแล้ว ผมรู้ว่าพี่ฟินรักพี่พัดมาก ห้าวันมานี้ก็เอาแต่มองรูปพี่ในโทรศัพท์ ผมอะ ดีใจมากเลยนะที่พี่พินกล้าจะทำตามหัวใจตัวเองจริง ๆ สักที พี่เขายึดติดอยู่กับผม เขาไม่รู้ตัวว่ารักพี่ด้วย มันน่าขำไหมล่ะ แล้วยัง….)

 

“แค่นี้ก่อนนะ” ผมกดวางสายมือรีบเปิดประตูวิ่งไปตามทางที่เห็นไอ้ฟินเดินไป เจอมันหยุดยืนอยู่ที่ร้านหนังสือการ์ตูนใกล้บ้านผม เรามักจะมาซื้อหนังสือที่นี่เมื่อมีเล่มออกใหม่

 

ผมเดินไปยืนซ้อนหลังมันเอื้อมมือไปหยิบหนังสือบนหัวมัน มันหลีกทางหลบไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาดู ใจของผมกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

 

“ลุงครับ ซื้อสองเล่มนี้ครับ” ผมยื่นหนังสือให้ลุงคนขายคิดเงิน มันได้ยินเสียงผมเงยหน้าขึ้นมาเบิกตากว้างอ้าปากมองผมตาไม่กระพริบ

 

“มึง…”

 

“เป็นยังไงล่ะ โดนบอกเลิกน่ะ สมน้ำหน้า” มันสายตาสั่นระริกก้มหน้าลงเดินหนี ผมรีบจ่ายเงินรับหนังสือมาถือไว้ในมือเร่งเท้าเดินตามมัน

 

“รักมันไม่ใช่ไง เลิกทำไมวะ?”

 

“มึงรู้ได้ยังไง?” มันหันกลับมาถาม  ผมกลอกตาไปมากวนประสาทมัน

 

“ก็มีหมาคาบข่าวมาบอก แล้วเลิกทำไม หึ กูรักฟ้าแต่กูทิ้งมึงไปไม่ได้ มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด คำว่ารักมึงพูดง๊ายง่ายเนอะ”

 

“เออ! ถ้าไม่มีอะไรก็อย่ามาตามกู กูโดนทิ้งมันก็ตัวกู” มันจ้ำอ้าวไม่หันมาอีก ผมวิ่งไปยืนดักหน้ามันไว้

 

“ถ้าอย่างนั้นลองบอกว่ารักกูดิ ถ้ามันพูดง่ายขนาดนั้นก็พูดกับกู”

 

“ไม่มีทาง”

 

“ทำไมวะ? หรือมึงเขินที่บอกรักกู ทีกับไอ้ฟ้าไม่เห็นเขิน”

 

“มึงจะมาถามให้ได้อะไร เออ กูถูกทิ้ง กูเป็นเหมือนมึงแล้วพอใจยัง!” มันเริ่มหงุดหงิดแต่ผมชอบว่ะ

 

“งั้นตอนนี้ก็โสดอะดิ” มันหนีผมก็เดินตาม มันเร่งฝีเท้าผมก็วิ่งตามจนทัน

 

“อืม โสดตลอดกาล”

 

“งั้นกูจีบนะ ได้ป่ะ?” มันหยุดเดินกระชากคอเสื้อผมให้เข้าไปใกล้

 

“มึงว่าไงนะ?!”

 

“ถึงกูจะรู้สึกน้อยใจที่มึงไม่เลือกกูก็เถอะ แต่มึงก็รักกูใช่ไหมวะ งั้นมาพิสูจน์กัน มึงเงยหน้ามาจ้องตากูสิ มองมาที่กู ถ้ามึงไม่รู้สึกอะไรกูจะเลิกตามมึง แต่ถ้ามึงรู้สึกแปลว่ามึงเองก็รักกู”

 

ผมท้าเพราะรู้ว่ามันต้องบ้าจี้ทำตามแน่ จริงอย่างที่ไอ้ฟ้าบอก มันไม่รู้ตัวว่ารักผม เวลามันอยู่กับผมมันมักจะเอาแต่ใจตัวเอง คิดอะไร จะเอาอะไรมันก็พูด แต่เวลาอยู่กับไอ้ฟางหรือพ่อแม่มัน ไม่ก็ไอ้ฟ้า มันจะแคร์เขามากกว่าตัวเองเสมอ อย่างนี้แสดงว่ามันก็มีความสุขที่ได้อยู่กับผมใช่ไหม

 

“กูไม่เล่นแล้ว” มันเป็นฝ่ายแพ้หลบตาผมก่อน หึ แล้วทำมาเป็นปากเก่ง เห็นผมเป็นตัวแทนของคนอื่น มันน่าเอาคืนที่สุด!

 

“มึงรักกูแล้วไอ้ฟิน ยอมรับมาซะดี ๆ”

 

“ไม่รู้เว้ย!! มึงจะทำอะไร อะ อะ ไอ้เหี้ย!” ผมกระชากแขนมันผลักมันให้เข้าไปในซอกตึก ไอ้ฟินมันมองผมอย่างตกใจ

 

“แค่บอกว่ามึงรักกู กูจะกลับไปหามึงทันที พูดออกมาสิฟิน ยอมรับใจตัวเองว่ารักกู”

 

“มะ…” มันชะงักมือกำชายเสื้อตัวเองแน่น ใบหน้าที่แดงระเรื่อกับดวงตาที่หลับปี๋ มันน่ารักจนผมอดจะจูบมันไม่ได้ ไอ้ฟินขัดขืนผมแต่สักพักก็คล้อยตามเลื่อนมือมาลูบหลังผมแทน

 

“รักกูไหม?” ผมถามอีกครั้ง มันสายตาแน่วแน่เม้มปากแน่นก่อนจะพูดออกมา

 

“อืม กูรักมึง กูรักมึงว่ะพัด”

 

สักทีนะ ความรักของผมมันได้เริ่มต้นสักที

 

“งั้นก็เป็นแฟนกูซะ จากนี้ไปกูจะไม่ปล่อยมึงไปไหนอีกแล้ว มึงหนีกูจะล่ามกลับมา มึงทิ้งกูมีอย่างเดียวคือความทรมาน กูจะทรมานมึงให้ตายทั้งเป็น กูไม่ใช่คนดี เพราะฉะนั้นอย่าทำให้กูโมโห ขอแค่นี้”

 

“แล้วถ้ากูบอกว่าไม่”

 

“กูก็จะบังคับมึงอยู่ดี มึงไม่มีทางเลือกแล้วฟิน มึงหมดโอกาสเลือกคนอื่นนอกจากกูแล้ว”

 

“มึงไม่เกลียดกูเหรอพัด กูทิ้งมึง กูทำมึงเจ็บ”

 

“ไม่หรอก กูจะเกลียดคนที่กูรักได้ยังไง” มันน้ำตาคลอ ผมกอดมันกดหน้าลงซบกับอก ได้ยินไหมครับ เสียงหัวใจของผมและมันที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ต่อไปนี้ผมและมันคงได้เรียนรู้อะไรอีกเยอะ เพราะเพียงเท่านี้มันก็คงเข้าใจความรักมากขึ้นแล้ว

 

…………………………………………………………..

 

70%

 

ฟิน

 

ผมเข้ามาบ้านไอ้พัดได้ชั่วโมงกว่า นั่งเล่นนอนเล่นเป็นเหมือนบ้านตัวเอง ไอ้พัดมันกำลังซักผ้า ผมก็ไม่รู้จะทำอะไร เมื่อเห็นมันเดินอุ้มตะกร้าผ้าไปหลังบ้านจึงเดินไปช่วยมันตากอีกแรง

 

“ออกมาไม?” มันสะบัดผ้าพาดกับราว ผมก้มลงหยิบผ้ามาใส่ไม้แขวนตากข้าง ๆ มัน

 

“ก็กูอยากช่วย มันว่างนี่หว่า”

 

“ช่วยอยู่เฉย ๆ เหอะ” มันกวนตีนหันมายักคิ้วแย่งผ้าในมือผมไปตาก อย่าคิดว่ากูจะยอม

 

“แค่ตากผ้า มึงอย่ามาดูถูก ยากตรงไหนวะ แค่ใส่ไม้แขวน”

 

“ยากตรงมึงไม่กลับผ้าให้กูเนี่ย บ้านมึงเขาเอาด้านนอกตากไงวะ สีซีดหมด มันต้องกลับด้านด้วย”  มันสาธิตให้ดู ผมก็ไม่เคยตากอย่างที่มันว่านั่นแหละครับ ที่บ้านไอ้ฟางมันแย่งทำหมด อยู่หอไอ้พัดก็ทำ คือกูทำอะไรไม่เป็นเลยนอกจากทอดไข่และใช้แรงงาน

 

“โว๊ย มึงมาสะบัดใส่กูทำเหี้ยอะไรครับ” ผมโวยปาดน้ำหยดเล็กที่กระเซ็นใส่

 

“ตั้งใจจนน่าหมันไส้ มึงไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้”

 

“จะหมดยังกูหิวข้าว”

 

“หึ ไปแดกอาหารญี่ปุ่นมาแล้วจะหิวทำห่าอะไร” มันแบะปากหิ้วตะกร้าเปล่าเดินเข้าบ้าน ผมรีบสะบัดผ้าในมือพาดตากเดินตามหลัวมันอีกที

 

“กูกินไปนิดเดียวเองไอ้สัส ให้ไว กูหิว”

 

“แดกไส้กรอกไหม?” มันถามเสียงเรียบ ผมก็หัวคิดแต่เรื่องจังไร แม่งจินตนาการไปไกลกู่ไม่กลับแล้วครับ

 

“ไส้กรอกอะไรวะ?” เพื่อความแน่ใจของถามอีกรอบ

 

“เอาชีทไม่เอาชีทล่ะ?” มึงตอบไม่ตรงคำถาม ผมสายตาล่อกแล่กมันคงงงว่าผมเป็นอะไร จับใบหน้าผมขึ้นให้ตอบมัน

 

“อะไรของมึงวะ จะแดกไหม กูจะทอดให้” มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดเลย อายตัวเองชิบหาย

 

“เอา!”

 

“แล้วเมื่อกี้คิดอะไร หรือว่า…มึงอยากกินอย่างอื่นวะ ฮ่า ๆ คิดอะไรของมึงวะฟิน” ผมผลักมันออก

 

“กูคิดอะไร?! ไปทอดดิ กูหิว!”

 

พัดกอดอกเหยียดปากมอง ร่างสูงใหญ่ใส่ผ้ากันเปื้อนลายน่ารักขัดกับท่าทางเถื่อนของตัวเองสุด ๆ ผมเดินกลับมานั่งบนโซฟาหยิบโทรศัพท์มานั่งกดเล่น

 

ตื้อดึง~

 

Moss: พี่ฟินครับ เย็นนี้ว่าไง

 

ซวย รู้ไลน์กูได้ไงวะ

 

Me: มอสเอาไลน์พี่มาได้ไง?

Moss: ผมเก่งไง (สติ๊กเกอร์ยิ้ม) ตกลงไปไหมเย็นนี้? รับปากผมไปแล้วนะ

Me: พี่พูดเล่นเว้ย ไม่ไป ๆ

Moss: ผมคิดจริงนะพี่

Me: ไม่ไปครับ ไว้วันหลังดิวะ วันนี้พี่ไม่ว่าง

 

“ไอ้ฟิน! มาแดก มัวแต่เล่นโทรศัพท์ อย่าให้กูประเคน” เสียงไอ้พัดมันตะโกนเรียก ผมรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า

 

“ยกมากินนี่ กูจะดูหนัง”

 

“มายกเอง กูล้างของแป๊บ”

 

“เออ ๆ ก็ได้วะ” ผมลุกไปหามันในครัว เห็นไส้กรอกตั้งอยู่บนโต๊ะแล้วตาวาว อย่างน่ากินเลย แต่คนทอดน่ากินกว่า ไอ้พัดมันเสยผมขึ้นเส้นผมลู่ไปด้านหลังเหมือนจัดทรงให้ตั้ง ปกติมันจะผมลง แต่พอเห็นมันเอาขึ้นแล้วโคตรหล่อเลย

 

ตื้อดึง~

 

แล้วความซวยกูก็มาอีกระลอก ผมยิ้มแปล้ให้กับไอ้พัดที่เหล่มองมาทางกระเป๋ากางเกงของผม

 

“บ่อยไป ใครส่งมาวะ” ไอ้พัดถามเดินมาหยุดตรงหน้าของผม แบมือออกข้างนึง

 

“พวกไอ้เพื่อนเหี้ยนั่นแหละ มึงอย่าไปสนใจ เดี๋ยวกูปิดเสียงก็ได้” ผมล้วงโทรศัพท์ออกมาเลื่อนปิดเสียง เมื่อกี้ก่อนเข้ามาก็ลืมปิด ไม่งั้นกูรอดไปแล้ว

 

“เพื่อนคนไหน? กูรู้จักทุกคน” ก็เพื่อนไงวะ เพราะปากกูเองหาเรื่องซวยเลย

 

"ง่ำ ๆ อร่อยว่ะ ทำไมกูทอดไม่อร่อยอย่างมึงวะ” ผมจิ้มไส้กรอกใส่ปากตัวเดินออกจากครัวให้เร็วที่สุด เมื่อทรุดตัวนั่งได้ไอ้พัดก็มานั่งข้างล้วงเอาโทรศัพท์ของผมขึ้นไปกดดู

 

“เพื่อนมึงคนที่ชื่อมอสน่ารักดีเนอะ ขาวน่ารักสเปกมึงเลย” มันเงยหน้าขึ้นส่งตาดุมาให้ ผมถึงกับสำลักยกมือทุบอกตัวเองมือคว้าแก้วน้ำมายกดื่ม

 

“มึงจะบ้าไง! มันเป็นผู้ชาย แล้วก็เป็นรุ่นน้องกูด้วย”

 

“มันชวนมึงไปไหน?”

 

“ไปแดกเหล้าไง แต่กูบอกไปแล้วว่าไม่ไป” ใครจะไปวะ มันชวนผมไปดื่มที่ห้องมันสองคน เดี๋ยวก็ปล้ำแม่งให้หายซ่า

 

“หล่อเลือกได้มากเลยดิมึงอะ ยังไม่เข็ดนะไอ้สัส” มันด่าจบโยนโทรศัพท์คืนผม ผมตะครุบรับเอาไว้วางบนโต๊ะ

 

“มึงจะมาทะเลาะกับกูทำไมวะ เอ้า แดกเข้าไป” ผมจิ้มซอสยัดใส่ปากมัน ไอ้พัดเอามือมารองกันซอสหก

 

“กูจับได้ตาย แค่ก ๆ กูยังเคี้ยวไม่หมดเลยไอ้ฟิน” ผมรู้มันจะพูดอะไร ไอ้พัดไอออกมาผมเอาน้ำให้มันดื่ม เหมือนมันจะไม่อะไรแค่บ่นเฉย ๆ โตกันแล้วมันคงมีเหตุผลมากพอ

 

เสียงโทรศัพท์นรกดังขึ้น ผมมองหน้าไอ้พัดล้วงขึ้นมากดรับสายแปลก ไม่ได้ตั้งใจจะรับแต่มันบังคับทางสายตาว่าต้องรับ ผมลุกขึ้นจะไปโทรข้างนอกมันก็ดึงแขนเอาไว้ให้นั่งคุยตรงนี้

 

“ครับ”

 

“เปิดลำโพง” มันสั่งเสียงเข้ม ผมกดเปิดวางไว้ให้ได้ยิน

 

(พี่ฟิน! ทำไมอ่านแล้วไม่ตอบ มอสกำลังจะไปหาที่ห้องพี่นะ ลงมารับด้วย)

 

“เฮ้ย ๆ พี่ไม่อยู่ห้อง มาทำไมวะ กลับไปหาพี่รหัสมึงไป อย่ามายุ่งกับพี่เลย” ผมบอกปัด ไอ้เด็กมอสมันเป็นน้องรหัสของเพื่อนผมอีกที วันนั้นไปแดกเหล้ากันมันชอบมองหน้าผมแล้วเขิน ผมก็แกล้งพูเล่นว่าจะเข้าไปดื่มในห้องด้วย

 

(พี่เป็นคนรับปากมอสแล้วนะ ทำไมทำงี้อะ งั้นก็มาห้องมอสเลย วันนั้นพูดเองนะว่าจะมา)

 

“หึ” พัดส่งเสียงในลำคอ ผลักผมหลังแนบเบาะนิ่ม เสียงไอ้มอสมันยังเรียกชื่อผมไม่หยุดเมื่อผมไม่ยอมตอบมัน

 

“กูวางสายก่อน” ผมบอกมันเอื้อมมือไปจะตัดสายทิ้ง ไอ้พัดมันเลื่อนโทรศัพท์ให้ไกลออกไปอีก

 

“ไม่ต้อง! เปิดเอาไว้ให้มันได้ยิน” มันตะคอกเสียงใส่ขย้ำเส้นผมสีน้ำตาลของผมให้ไปด้านหลัง โคตรเจ็บแต่ร้องไม่ออก ตัวมันล้มทับคร่อมผมไปกว่าครึ่ง

 

“กูไม่ตลก เดี๋ยวมันก็เอาไปบอกคนอื่น”

 

“ก็ดีแล้วไง หรือมึงกลัวจะเสียภาพพจน์อีก เป็นแฟนกูมันแย่ตรงไหน?” ทุกตรง ผมเถียงมันในใจ ไอ้พัดมันมือรูดซิปกางเกงผมลงต่ำ มือล้วงเข้าไปขย้ำสิ่งนั้นแรงๆ

 

กูจุกเว้ย!

 

“อย่ากัดปาก” มันก้มลงกระแทกปากใส่ผมให้คลายออก ถึงจะเคยเจอผู้ชายจูบมาแล้วแต่ความรู้สึกตื่นเต้นมันก็ยังคงมีอยู่ ผมใจเต้นรัวชันขาทั้งสองข้างขึ้นจะหาจังหวะลุกขึ้น แต่มันฉลาดเอาขามากดทับไว้ทั้งสองข้าง

 

“อื้อ~” คิดว่าคงรู้ว่าผมโดนมันทำอะไร เสียวจนจะขาดใจ บิดกายไปมาด้วยความทรมาน ยิ่งรีมฝีปากมันแตะโดนกลางกายขนผมลุกซู่ครางออกมา

 

“เรียกชื่อกู…” มันกระซิบบอก

 

“ไอ้พัด โอย มึงจะแกล้งกูทำไมวะ อื้ม กูไม่เล่นนะเหี้ย!” ไม่ทำอะไรให้สุดวะ ทั้งโมโหทั้งค้างเลย มันยิ้มกวนส้นตีนเอาหน้าหล่อ ๆ มาซุกไว้ระหว่างขาผมอีก นอนเล่นบนหน้าท้องผมนิ่งไว้แบบนั้น ผมยกมือจะทำต่อมันก็ปัดออก

 

“กูค้าง!!”

 

“จำไว้ว่าอย่าไปพูดเล่นกับคนอื่น กูไม่ชอบ!” ผมทั้งกัดฟันทั้งดิ้นเลย มือร้อนมันช่วยผมพร้อมกับปากที่ขยับไม่หยุด ผมก้มลงมองก็ต้องหน้าแดงเมื่อสายตามันจ้องผมอยู่ตลอดเวลา

 

“แฮ่ก ๆ ไอ้เลว” ผมด่าเมื่อมันซบหน้าลงกอดเอวผมเอาไว้ ไอ้พัดเลื่อนตัวขึ้นมาจูบผมก่อนผละออกลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มากดดู

 

“ไม่วางด้วย เก่งนี่หว่าทนได้ แต่เสียใจ มึงเล่นผิดคนแล้ว” ติ๊ด!

 

มอสมันได้ยินหมดเลยเหรอวะ ผมจะเอาหน้าไว้ไหน ฮือออ

 

“หิวว่ะ เอาไหมมึง ไส้กรอกชีททท” มันกัดไส้กรอกทำหน้าตาอร่อย ผมปาหมอนอิงใส่ลุกขึ้นยืนใส่กางเกงดี ๆ

 

“ไม่แดกแล้ว กูอิ่ม!”

 

“กูไม่เห็นอิ่มเลย ทั้งที่แดกของมึงไปแล้ว หึ ๆ” มันยิ้มร้ายใช้ลิ้นลากเลียไปตามความยาวของไส้กรอก ผมเผลอกลืนน้ำลายลงคอ

 

กูคิดเหี้ยอะไรอีก เลิกคิด ๆ เว้ยยยยยย ไอ้พัด ไอ้ปีศาจ

 

 

 

 

 TBC.