ใจร้าย (Heartless)

ใจร้าย
 
 
ตอนที่ 8 ใจร้าย (Heartless)
 
 
 
          เนมลงมือทำอาหารง่ายๆที่คิดว่าวินจะชอบประมานสองสามอย่างก่อนจะยกออกมาจัดวางเรียงไว้บนโต๊ะอย่างสวยงาม เนมยืนยิ้มมองดูผลงานที่ตัวเองทำด้วยความภาคภูมิใจ นี่เป็นอาหารมื้อแรกที่เขาตั้งใจทำสุดฝีมือเพื่อวิน
 
 
 
          “ น่ากินทั้งนั้น พี่วินต้องชอบแน่ๆเลย “
 
 
 
          “เสร็จแล้ว? “ วินที่เดินออกมาจากห้องนอนพอดีถามขึ้นก่อนจะมาหยุดยืนมองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ
 
 
 
          “ เสร็จแล้วครับ ผมไม่รู้ว่าพี่ชอบกินอะไรอีกอย่างในครัวก็ไม่ค่อยมีวัตถุดิบเท่าไรผมจึงทำอาหารง่ายๆหวังว่าพี่คงจะชอบ “  เนมร่ายยาวออกมาเพราะกลัวว่าวินจะไม่พอใจ
 
 
 
          “ แค่แดกเข้าไปแล้วไม่ตายก็พอ หึหึ “ วินพูดแขวะเนมขึ้นก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
 
 
 
          “ ผมไม่ยอมให้พี่ตายง่ายๆหรอกน่า ผมยังไม่ได้หัวใจพี่เลย “ เนมพูดขึ้นพร้อมทำท่าเขินอาย ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงยิ้มให้กับท่าทางน่ารักๆของคนตัวเล็กแต่กับวินไม่ใช่
 
 
 
          “ ฝันเฟื่อง “ วินพูดกลับ
 
 
 
          “ ฝันเปียกก็ได้นะเออ คึคึ “ เนมหัวเราะออกมาเบาๆ วินส่ายหน้าไปมาให้กับความทะเล้นของคนตัวเล็กตรงหน้า
 
 
 
          “ อ้ะ..จริงสิ พี่มากินข้าวเดี๋ยวจะเย็นหมด แล้วมันจะไม่อร่อย “ เนมกวักมือเรียกวินให้เข้ามานั่งเพราะกลัวอาหารที่ตนทำจะเสียรสชาติ
 
 
 
          “ ยังก่อน “ วินพูดห้ามก่อนจะหมุนตัวเดินไปนั่งที่โซฟา
 
 
 
          “ ทำไมอะพี่ไม่ชอบหรอ “ เนมมองวินก่อนจะถามขึ้นด้วยความสงสัย
 
 
 
          “ เดี๋ยวมึงก็รู้ ว่าชอบหรือไม่ชอบ “ รอยยิ้มเจ้าเล่ย์เผยให้เห็นก่อนจะแหงนมองนาฬิกาเรือนสวยที่ติดอยู่ข้างผนังเหมือนรออะไรบางอย่าง เนมยืนมองทุกการกระทำของวินด้วยความไม่เข้าใจ
 
 
 
          ไอ้พี่บ้านี่จะเล่นอะไรกูอีวะเนี้ยะ !
 
 
 
          อ็อดดดด~~~  
 
 
          “ ไอ้เนมมึงไปเปิดประตูทีดิ๊ “  รอไปได้ซักพักเสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้นวินที่นั่งอยู่บนโซฟาพูดสั่งเนมที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเพื่อรอวินมากินข้าวให้ไปเปิดประตูให้กับผู้มาเยือนใหม่
 
 
 
          “ ทำไมพี่ไม่ไปเปิดเองวะ “ เนมพูดบ่นวินเบาๆแต่ก็ยอมลุกเดินไปเปิดประตูให้ตามที่วินสั่ง
 
 
 
          “ สวัสดีครับ “ เสียงหวานใสของผู้มาเยือนใหม่เอ่ยทักทายเนมพร้อมกับส่งรอยยิ้มน่ารักๆไปให้
 
 
 
          “ เอ่อ คะ...ครับ เข้ามาก่อนสิครับ “ เนมตกใจเล็กน้อยก่อนจะโค้งตอบรับอีกฝ่ายอย่างงๆ
 
 
 
          “ อ้าว...ปรายมาแล้วหรอ พี่คิดถึงนายจัง “ วินที่นั่งอยู่บนโซฟาเอ่ยทักหนุ่มบางร่างน้อยที่เดินเข้ามาด้านในด้วยรอยยิ้มที่บ่งบอกว่ามีความสุขมากแค่ไหนที่ได้เจอพร้อมกับพ่นคำหวานใส่คนตรงหน้าให้ได้เขิลอาย
 
 
 
          “ พี่อะนะคิดถึงผม ไม่สบายเปล่าวะ “ ปรายทำหน้าเหวอเมื่อโดนวินเอ่ยคำหวานใส่ ปรายเป็นรุ่นน้องสมัยเรียนของวินที่เข้ามาช่วยดูแลร้านกาแฟแทนวินทุกอย่าง วินจึงไว้ใจและรักปรายเหมือนน้องชายแท้ๆของตัวเอง ปรายจะเข้ามาหาวินอาทิตย์ละสองสามครั้งเพื่อปรึกษาเรื่องภายในร้านและนำบัญชีค่าใช้จ่ายภายในร้านมาให้วินตรวจดู
 
 
 
          “ ไม่ต้องอายนะครับ พี่รู้ว่าเราหนะเขิล “ วินยังหยอดคำหวานใส่ปรายไม่เลิกพร้อมกับเอื้อมมือไปยีหัวปรายเบาๆอย่างเอ็นดู
 
 
 
          “ เขิลบ้าอะไรเล่า โอ้ย!พอได้แล้วหัวผมยุ่งหมดแล้วนะ “ ปรายร้องห้ามวินก่อนจะปัดมือวินออกเบาๆ
 
 
 
          เนมยืนมองการกระทำของคนทั้งคู่ที่หยอกล้อกันอยู่บนโซฟาทำเหมือนกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศไม่มีตัวตน มือเล็กกำเสื้อพร้อมกับเม้มปากตัวเองแน่น เนมรู้สึกหน่วงๆในใจที่โดนวินเมินไม่สนใจตนเองว่าจะรู้สึกอย่างไร
 
 
 
          “ อ้ะ...จริงสิผมนี่เสียมารยาทจริงๆ ขอโทษด้วยนะครับ “ ร่างบางของปรายร้องออกมาอย่างนึกได้ว่าไม่ได้มีแค่เขากับวินแต่ยังมีอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ปรายลุกขึ้นโค้งตัวน้อยๆไปให้กับเนมเพื่อเป็นการขอโทษ
 
 
 
          “ มะ...ไม่เป็นไรครับ “ เนมปฎิเสธก่อนจะโค้งตัวกลับ
 
 
 
          “ ผมชื่อปรายนะครับ “ ปรายเอ่ยแนะนำตัวเองกับเนมอย่างเป็นมิตร
 
 
 
          “ ครับผมชื่อเนม “ เนมบอกชื่อตัวเองกลับ
 
 
 
          “ ปรายทานข้าวมารึยังครับ “ วินที่นั่งอยู่พูดขัดขึ้นก่อนจะปรายตามองไปยังเนม
 
 
 
          “ เสียมารยาทวะพี่วินคนเขากำลังพูดกันอยู่เห็นไหม “ ปรายหันกลับไปเหว
ใส่วินอย่างขำๆ
 
 
 
          “ เดี๋ยวนี้กล้าดุพี่หรอครับหืม “ วินลุกขึ้นยืนก่อนจะเข้าไปกอดคอของปรายพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้
 
 
 
          “ ผีเข้ารึไงวะ “ ปรายผงะไปนิดเมื่อโดนวินกอดเข้าที่คอก่อนจะมองการกระทำของวินอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
          “ พูดมากน่าไปกินข้าวกันเถอะ “ วินพูดชวนก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือเล็กของปรายให้เดินตามตนเองไปยังโต๊ะอาหาร
 
 
 
          “ ยืนบื้ออยู่ทำไม มาตักข้าวให้กูสิ “ วินหันมาตวาดใส่เนมที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
 
 
 
          “ พี่วินแม่งใจร้ายวะ พูดดีๆก็ได้ปะ “ ปรายยกมือขึ้นไปตีปากวินเบาๆ
 
 
          หมับ!
 
 
 
          “ ดุพี่อีกแล้วนะ “ วินคว้าหมับเข้าที่แขนเล็กของปรายก่อนจะก้มลงมาทำท่าจะหอมแก้ม
 
 
 
          “ เห้ยย! ขนลุกวะพี่ “ ปรายร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนเบี่ยงตัวหนีวิน
 
 
 
          “ เอ่อ...ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ “ เนมยิ้มเจื่อนๆไปให้ก่อนจะขอตัวกลับ เนมรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นส่วนเกินจึงขอตัวกลับไปทั้งๆที่ในใจยังไม่อยากจะหนีห่างจากวินแต่ทนดูการกระทำของคนทั้งสองไม่ได้
 
 
 
“ อะ...อ้าวจะรีบไปไหนครับอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิ “ ปรายหันมาเอ่ยชวนเนม แต่ดูเหมือนว่าเนมจะไม่สนใจเพราะรีบรุดเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย
 
 
 
          “ ไม่ต้องไปเรียกมัน ปล่อยมันไป “ วินตะโกนไล่หลังเนมไปอย่างไม่ใจก่อนจะปล่อยมือที่กุมมือปรายอยู่ออก วินเดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิมด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด
 
 
 
          “ อ๋อ...ผมเข้าใจละ “
 
 
 
          “ เข้าใจห่าอะไร “
 
 
 
          “ แหม่!! พูดไม่เพราะกับผมเลยนะทีเมื่อกี้ยังโอบยังกอดยังจะจูบเค้าอยู่เลย หรือว่าทำประชดใครบางคนกันน้า “ ปรายพูดออกมาอย่างคนรู้ทันพร้อมกับเข้าไปทำท่าล้อเลียนวินด้วยความสนุก
 
 
 
          “ ไปไกลๆตีนไปไอ้ปราย “ วินตะคอกใส่อย่างหัวเสียที่จู่ๆก็โดนปรายล้อ
 
 
 
          “ ชอบเขาก็บอกเขาไปตรงๆเด้ ใจร้ายมากๆแบบนี้ระวังเค้าจะหนีไปมีคนใหม่นะ แล้วอย่ามานั่งเสียใจทีหลังละกัน “ ปรายพูดขึ้นลอยๆก่อนจะเดินหนีหายเข้าไปในครัวเพราะกลัวโดนวินเตะ
 
 
 
          “ กูมีเหตุผลของกูก็แล้วกัน....“
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
...........................................................................................................................