ใจร้าย (Heartless)

10.0

เขียนโดย กาอี

วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2558 เวลา 00.46 น.

  11 ตอน
  11 วิจารณ์
  15.83K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2558 01.21 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

9) ตอนที่ 7 ใจร้าย (Heartless)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ใจร้าย

 

 

ตอนที่ 7 ใจร้าย (Heartless)

 

 

 

          “ เฮ้ย!! มึงตื่นได้ละจะนอนอะไรนักหนา เสนียดจะติดห้องกู “ คำพูดร้ายๆถูกพ่นออกมาจากปากของวินหลังจากที่เมื่อคืนวินยอมให้เนมนอนค้างที่คอนโดตัวเองเพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว วินไม่ได้รู้สึกเป็นห่วงหรือกลัวเนมจะโดนทำร้ายแต่แค่

ขี้เกียจไปส่งจึงยอมให้นอนด้วย

 

 

 

          “ อื้อ... ขอนอนต่ออีกนิดสิ กำลังสบายเลย “ เสียงครางเบาๆในลำคอก่อนจะมุดหน้าลงกับโซฟาตัวยาวที่เนมใช้เป็นที่หลับนอนเมื่อคืน

 

 

 

          “ ถ้ามึงไม่ลุกขึ้นภายในสามวิกูจะลากมึงออกไปเอง “ วินพูดขู่ออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังพร้อมกับยืนกอดออกมองเนมด้วยสายตาที่เรียบนิ่งเช่นเดิม

 

 

 

          “ ใจร้ายวะ! “ เนมบ่นงึมก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นนั่งมือเล็กยกขึ้นมาขยี้ตาปรับโฟกัสก่อนจะมองไปยังวินที่มองมาทางตนเองเช่นกัน

 

 

 

          “ ผมถามอะไรพี่หน่อยดิ เมื่อคืนทำไมพี่ถึงทิ้งผมไว้แบบนั้น “ เนมเอียงคอถามด้วยความอยากรู้ในเหตุผล

 

 

 

          “ จำเป็นที่กูต้องบอก “ วินเลิกคิ้วถาม

 

 

 

          “ แต่พี่ก็ควรจะพูดหรือบอกอะไรหน่อยสิ ว่าทำไมถึงเอาผมไปทิ้งไว้แบบนั้นถ้าเกิดว่าพี่ไปช่วยผมไม่ทันผมก็ต้องถูกพวกมันข่มขืน พี่คิดว่าผมจะอยู่ยังไง”

 

 

 

          “ กูว่าพวกมันคงเอามึงไม่ลงหรอก เน่าซะขนาดนี้ “ วินพูดใส่เนมก่อนจะมองร่างบางด้วยสายตาเหยียดๆ

 

 

 

          “ พี่ดูถูกผมมากเกินไปแล้วนะ “ เนมขึ้นเสียงใส่วินอย่างเหลืออด

 

 

 

          “ แล้วกูดูผิดตรงไหน แรด ร่าน เอาไปทั่ว น่ารังเกียจ “  

 

 

 

“ ผมจะหยุดแล้ว ผมจะหยุดเพื่อพี่ ผมจะมีแค่พี่ให้โอกาสผมเถอะนะ “ เนมไม่สนใจกับเสียงด่าที่พ่นออกมาจากปากของวิน เนมขอเพียงโอกาสให้เขาได้พิสูจน์ตัวเองซักครั้ง

 

 

 

          “ ไม่ต้องมาทำอะไรเพื่อกู แล้วไม่ต้องมาขอโอกาสเพราะกูไม่เคยมีให้มึง “ วินปฏิเสธเสียงแข็ง

 

 

 

          “ แล้วพี่รู้จักผมดีแล้วหรอ พี่รู้รึไงว่าผมเป็นคนยังไงเป็นแบบไหน ทุกคนที่เข้ามามันก็หวังแต่จะได้ในตัวผม ฮึก...ฮือออ ” เนมยกมือเล็กขึ้นมาปิดน้ำตาที่มันไหลออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด อดีตที่เคยผิดพลาดมันย้อนกลับมาทำร้ายเขาให้เจ็บได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ

 

 

 

          “ แต่มึงก็ไม่เคยปฏิเสธ ยอมให้ใครต่อใครเอาแล้วมึงคิดว่าผู้ชายที่มึงอยากจะเริ่มต้นใหม่ด้วยเขาจะรับได้ ? “

 

 

 

          “ ถ้าเขารักผมจริงเขาก็ต้องรับได้สิ อดีตก็คืออดีต ปัจจุบันผมมีแค่เขาก็เพียงพอแล้วไม่ใช่รึไง “ เนมเงยหน้าตอบกลับวินพร้อมกับคราบน้ำตาที่ไหลเปรอะแก้มเนียน

 

 

 

          “ ใช่เขาคนนั้นอาจจะรับได้ แต่สำหรับกู...ไม่! “

 

 

 

          “ เพราะอะไร “

 

 

 

          “...”

 

 

 

          “ พี่ตอบผมมาสิ พี่จะเงียบทำไม ฮึกกก...ฮืออ “ เนมทรุดนั่งลงกับพื้นก่อนจะคลานเข้าไปกอดขาวินเอาไว้ ร่างบางร้องถามวินออกไปด้วยความอยากรู้แก้มเนียนแนบไปกับขาของวินก่อนจะสะอื้นออกมาตัวโยนวินไม่ได้คิดจะผละออกหรือเดินหนีไปไหนแต่กลับยอมให้เนมกอดขาไว้

 

 

 

          วินมองเนมด้วยตาที่เรียบนิ่งเช่นเดิม สายตาที่บ่งบอกไม่ได้ว่าวินนั้นคิดอะไรอยู่มือหนาเอื้อมลงไปหวังจะยีหัวร่างบางตรงหน้าให้คลายสะอื้นแต่ก็ต้องชักมือกลับเพราะเนมเงยหน้าขึ้นมามองก่อน

 

 

 

“ กูขอถามมึงอีกนิดนะ กูกับมึงก็เพิ่งเจอกันแต่ทำไมมึงถึงชอบกูมากมายขนาดนี้ “ วินเอ่ยถาม

 

 

 

          “ ชอบก็คือชอบถึงจะเพิ่งเคยเจอกัน ความรักมันไม่มีกำหนดเวลาบอกหรอกนะพี่ว่าเราจะต้องเจอกันกี่ครั้งเราถึงจะรักกันได้...ฮึกก  “ เนมตอบกลับไปอย่างที่ตัวเองรู้สึกพร้อมกับก้มลงถูใบหน้าเล็กกับขาของวินเพื่อเช็ดคราบน้ำตา

 

 

 

          “ เยอะไปละ “ วินพูดขึ้นก่อนจะสะบัดขาให้ออกห่างจากเนม

 

 

 

          “ นิดเดียวเอง “ เนมว่ากลับพร้อมกับยิ้มตาหยีส่งไปให้วิน

 

 

 

          “ เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริงงั้นก็กลับไปได้ละ เห็นหน้ามึงละกูปวดขี้ “ วินเอ่ยปากไล่เนมไม่จริงจังนักก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาตัวยาวที่อยู่กลางห้อง

 

 

 

          วินพักอยู่ที่คอนโดนี้เพียงคนเดียวพ่อกับแม่ของวินเสียไปตั้งแต่เขายังเด็กๆแต่ยังดีที่พ่อกับแม่เขาทิ้งสมบัติไว้ให้เขามากมายทำให้วินมีเงินใช้โดยไม่ขัดสนอะไรแถมยังเหลือมากพอวินจึงตัดสินใจเปิดร้านกาแฟเล็กๆขึ้นมาโดยมีรุ่นน้องที่สนิทกันสมัยเรียนอยู่มาดูแลให้วินจึงไม่ค่อยห่วงเรื่องงานในร้านเท่าไหร่

 

 

 

          “ ได้ไงหละ พี่อุตส่าห์ยอมให้ผมเข้าห้องแล้ว ผมก็ต้องใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด “ เนมว่ายิ้มๆพร้อมกับเดินมานั่งข้างวิน

 

 

 

          “ กูไม่ใจดีขนาดนั้นถ้ามึงยังไม่รีบไปกูนี่แหละจะถีบมึงออกไปเอง “ วินพูดไล่เนมอีกรอบ

 

 

 

          “ พี่วินอะ ให้อยู่ต่ออีกแปปนึงนะ “ เนมกระพริบตาปริบๆพร้อมกับอมลมไว้ในแก้มเนียน

 

 

 

          “ น่ารักตะ..... “

 

 

 

          ตึ้ง....

 

 

เสียงไลน์โทรศัพท์ของวินดังขึ้นทำให้คำพูดที่กำลังจะพูดกับร่างบางกลืนหายเข้าไปในคอ วินควักโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนจะกดเข้าไปในแอพลิเคชั่นที่เจ้าตัวคุ้นเคย ร่างหนากระตุกยิ้มออกมาก่อนจะเก็บมือถือเข้าไปที่เดิม

 

 

 

“ ยิ้มทำไม ใครอะ...นี่พี่มีกิ๊กอ่อ อะไรกันมีผมอยู่ทั้งคนกล้าไปมีคนอื่นหรอ “ เนมทำเสียงกระเง้ากระงอดใส่วินพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มลงไปที่แขนล้ำ เนมแกล้งพูดงอลวินเล่นๆแต่ใจจริงก็อยากรู้ว่าเป็นใครที่ทำให้วินยิ้มออกมาได้

 

 

 

“ เสือก !!! “ วินตอกกลับทำให้เนมรู้สึกเจ็บจี๊ดๆในอกถึงจะไม่มากเท่าไหร่แต่ก็ทำให้เขาเศร้าลงไปในทันที

 

 

 

“ อยากรู้มากขนาดนั้นเลย งั้นมึงก็ไปทำข้าวเช้าให้กูกินหน่อยเดี๋ยวกูจะบอก “ วินที่เห็นเนมทำหน้าเศร้าพูดเสนอขึ้นก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย

 

 

 

“ เอ๋...พี่ว่าอะไรนะ “ เนมที่ทำหน้าเศร้าอยู่หันมาหาวินด้วยความแปลกใจ

 

 

 

“ ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้อง “

 

 

 

“ เต็มใจสิ “ เนมตอบกลับอย่างไวตอนนี้ไม่ว่าวินจะมีเหตุผลอะไรที่ให้เนมทำแบบนี้เนมก็ไม่สนใจแล้วขอแค่ได้อยู่ใกล้วินก็พอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา