ใจร้าย (Heartless)

ใจร้าย

 

 

ตอนที่ 7 ใจร้าย (Heartless)

 

 

 

          “ เฮ้ย!! มึงตื่นได้ละจะนอนอะไรนักหนา เสนียดจะติดห้องกู “ คำพูดร้ายๆถูกพ่นออกมาจากปากของวินหลังจากที่เมื่อคืนวินยอมให้เนมนอนค้างที่คอนโดตัวเองเพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว วินไม่ได้รู้สึกเป็นห่วงหรือกลัวเนมจะโดนทำร้ายแต่แค่

ขี้เกียจไปส่งจึงยอมให้นอนด้วย

 

 

 

          “ อื้อ... ขอนอนต่ออีกนิดสิ กำลังสบายเลย “ เสียงครางเบาๆในลำคอก่อนจะมุดหน้าลงกับโซฟาตัวยาวที่เนมใช้เป็นที่หลับนอนเมื่อคืน

 

 

 

          “ ถ้ามึงไม่ลุกขึ้นภายในสามวิกูจะลากมึงออกไปเอง “ วินพูดขู่ออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังพร้อมกับยืนกอดออกมองเนมด้วยสายตาที่เรียบนิ่งเช่นเดิม

 

 

 

          “ ใจร้ายวะ! “ เนมบ่นงึมก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นนั่งมือเล็กยกขึ้นมาขยี้ตาปรับโฟกัสก่อนจะมองไปยังวินที่มองมาทางตนเองเช่นกัน

 

 

 

          “ ผมถามอะไรพี่หน่อยดิ เมื่อคืนทำไมพี่ถึงทิ้งผมไว้แบบนั้น “ เนมเอียงคอถามด้วยความอยากรู้ในเหตุผล

 

 

 

          “ จำเป็นที่กูต้องบอก “ วินเลิกคิ้วถาม

 

 

 

          “ แต่พี่ก็ควรจะพูดหรือบอกอะไรหน่อยสิ ว่าทำไมถึงเอาผมไปทิ้งไว้แบบนั้นถ้าเกิดว่าพี่ไปช่วยผมไม่ทันผมก็ต้องถูกพวกมันข่มขืน พี่คิดว่าผมจะอยู่ยังไง”

 

 

 

          “ กูว่าพวกมันคงเอามึงไม่ลงหรอก เน่าซะขนาดนี้ “ วินพูดใส่เนมก่อนจะมองร่างบางด้วยสายตาเหยียดๆ

 

 

 

          “ พี่ดูถูกผมมากเกินไปแล้วนะ “ เนมขึ้นเสียงใส่วินอย่างเหลืออด

 

 

 

          “ แล้วกูดูผิดตรงไหน แรด ร่าน เอาไปทั่ว น่ารังเกียจ “  

 

 

 

“ ผมจะหยุดแล้ว ผมจะหยุดเพื่อพี่ ผมจะมีแค่พี่ให้โอกาสผมเถอะนะ “ เนมไม่สนใจกับเสียงด่าที่พ่นออกมาจากปากของวิน เนมขอเพียงโอกาสให้เขาได้พิสูจน์ตัวเองซักครั้ง

 

 

 

          “ ไม่ต้องมาทำอะไรเพื่อกู แล้วไม่ต้องมาขอโอกาสเพราะกูไม่เคยมีให้มึง “ วินปฏิเสธเสียงแข็ง

 

 

 

          “ แล้วพี่รู้จักผมดีแล้วหรอ พี่รู้รึไงว่าผมเป็นคนยังไงเป็นแบบไหน ทุกคนที่เข้ามามันก็หวังแต่จะได้ในตัวผม ฮึก...ฮือออ ” เนมยกมือเล็กขึ้นมาปิดน้ำตาที่มันไหลออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด อดีตที่เคยผิดพลาดมันย้อนกลับมาทำร้ายเขาให้เจ็บได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ

 

 

 

          “ แต่มึงก็ไม่เคยปฏิเสธ ยอมให้ใครต่อใครเอาแล้วมึงคิดว่าผู้ชายที่มึงอยากจะเริ่มต้นใหม่ด้วยเขาจะรับได้ ? “

 

 

 

          “ ถ้าเขารักผมจริงเขาก็ต้องรับได้สิ อดีตก็คืออดีต ปัจจุบันผมมีแค่เขาก็เพียงพอแล้วไม่ใช่รึไง “ เนมเงยหน้าตอบกลับวินพร้อมกับคราบน้ำตาที่ไหลเปรอะแก้มเนียน

 

 

 

          “ ใช่เขาคนนั้นอาจจะรับได้ แต่สำหรับกู...ไม่! “

 

 

 

          “ เพราะอะไร “

 

 

 

          “...”

 

 

 

          “ พี่ตอบผมมาสิ พี่จะเงียบทำไม ฮึกกก...ฮืออ “ เนมทรุดนั่งลงกับพื้นก่อนจะคลานเข้าไปกอดขาวินเอาไว้ ร่างบางร้องถามวินออกไปด้วยความอยากรู้แก้มเนียนแนบไปกับขาของวินก่อนจะสะอื้นออกมาตัวโยนวินไม่ได้คิดจะผละออกหรือเดินหนีไปไหนแต่กลับยอมให้เนมกอดขาไว้

 

 

 

          วินมองเนมด้วยตาที่เรียบนิ่งเช่นเดิม สายตาที่บ่งบอกไม่ได้ว่าวินนั้นคิดอะไรอยู่มือหนาเอื้อมลงไปหวังจะยีหัวร่างบางตรงหน้าให้คลายสะอื้นแต่ก็ต้องชักมือกลับเพราะเนมเงยหน้าขึ้นมามองก่อน

 

 

 

“ กูขอถามมึงอีกนิดนะ กูกับมึงก็เพิ่งเจอกันแต่ทำไมมึงถึงชอบกูมากมายขนาดนี้ “ วินเอ่ยถาม

 

 

 

          “ ชอบก็คือชอบถึงจะเพิ่งเคยเจอกัน ความรักมันไม่มีกำหนดเวลาบอกหรอกนะพี่ว่าเราจะต้องเจอกันกี่ครั้งเราถึงจะรักกันได้...ฮึกก  “ เนมตอบกลับไปอย่างที่ตัวเองรู้สึกพร้อมกับก้มลงถูใบหน้าเล็กกับขาของวินเพื่อเช็ดคราบน้ำตา

 

 

 

          “ เยอะไปละ “ วินพูดขึ้นก่อนจะสะบัดขาให้ออกห่างจากเนม

 

 

 

          “ นิดเดียวเอง “ เนมว่ากลับพร้อมกับยิ้มตาหยีส่งไปให้วิน

 

 

 

          “ เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริงงั้นก็กลับไปได้ละ เห็นหน้ามึงละกูปวดขี้ “ วินเอ่ยปากไล่เนมไม่จริงจังนักก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาตัวยาวที่อยู่กลางห้อง

 

 

 

          วินพักอยู่ที่คอนโดนี้เพียงคนเดียวพ่อกับแม่ของวินเสียไปตั้งแต่เขายังเด็กๆแต่ยังดีที่พ่อกับแม่เขาทิ้งสมบัติไว้ให้เขามากมายทำให้วินมีเงินใช้โดยไม่ขัดสนอะไรแถมยังเหลือมากพอวินจึงตัดสินใจเปิดร้านกาแฟเล็กๆขึ้นมาโดยมีรุ่นน้องที่สนิทกันสมัยเรียนอยู่มาดูแลให้วินจึงไม่ค่อยห่วงเรื่องงานในร้านเท่าไหร่

 

 

 

          “ ได้ไงหละ พี่อุตส่าห์ยอมให้ผมเข้าห้องแล้ว ผมก็ต้องใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด “ เนมว่ายิ้มๆพร้อมกับเดินมานั่งข้างวิน

 

 

 

          “ กูไม่ใจดีขนาดนั้นถ้ามึงยังไม่รีบไปกูนี่แหละจะถีบมึงออกไปเอง “ วินพูดไล่เนมอีกรอบ

 

 

 

          “ พี่วินอะ ให้อยู่ต่ออีกแปปนึงนะ “ เนมกระพริบตาปริบๆพร้อมกับอมลมไว้ในแก้มเนียน

 

 

 

          “ น่ารักตะ..... “

 

 

 

          ตึ้ง....

 

 

เสียงไลน์โทรศัพท์ของวินดังขึ้นทำให้คำพูดที่กำลังจะพูดกับร่างบางกลืนหายเข้าไปในคอ วินควักโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนจะกดเข้าไปในแอพลิเคชั่นที่เจ้าตัวคุ้นเคย ร่างหนากระตุกยิ้มออกมาก่อนจะเก็บมือถือเข้าไปที่เดิม

 

 

 

“ ยิ้มทำไม ใครอะ...นี่พี่มีกิ๊กอ่อ อะไรกันมีผมอยู่ทั้งคนกล้าไปมีคนอื่นหรอ “ เนมทำเสียงกระเง้ากระงอดใส่วินพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มลงไปที่แขนล้ำ เนมแกล้งพูดงอลวินเล่นๆแต่ใจจริงก็อยากรู้ว่าเป็นใครที่ทำให้วินยิ้มออกมาได้

 

 

 

“ เสือก !!! “ วินตอกกลับทำให้เนมรู้สึกเจ็บจี๊ดๆในอกถึงจะไม่มากเท่าไหร่แต่ก็ทำให้เขาเศร้าลงไปในทันที

 

 

 

“ อยากรู้มากขนาดนั้นเลย งั้นมึงก็ไปทำข้าวเช้าให้กูกินหน่อยเดี๋ยวกูจะบอก “ วินที่เห็นเนมทำหน้าเศร้าพูดเสนอขึ้นก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย

 

 

 

“ เอ๋...พี่ว่าอะไรนะ “ เนมที่ทำหน้าเศร้าอยู่หันมาหาวินด้วยความแปลกใจ

 

 

 

“ ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้อง “

 

 

 

“ เต็มใจสิ “ เนมตอบกลับอย่างไวตอนนี้ไม่ว่าวินจะมีเหตุผลอะไรที่ให้เนมทำแบบนี้เนมก็ไม่สนใจแล้วขอแค่ได้อยู่ใกล้วินก็พอ