ใจร้าย (Heartless)

ใจร้าย

 

 

ตอนที่ 8 ใจร้าย (Heartless)

 

 

 

          เนมลงมือทำอาหารง่ายๆที่คิดว่าวินจะชอบประมานสองสามอย่างก่อนจะยกออกมาจัดวางเรียงไว้บนโต๊ะอย่างสวยงาม เนมยืนยิ้มมองดูผลงานที่ตัวเองทำด้วยความภาคภูมิใจ นี่เป็นอาหารมื้อแรกที่เขาตั้งใจทำสุดฝีมือเพื่อวิน

 

 

 

          “ น่ากินทั้งนั้น พี่วินต้องชอบแน่ๆเลย “

 

 

 

          “เสร็จแล้ว? “ วินที่เดินออกมาจากห้องนอนพอดีถามขึ้นก่อนจะมาหยุดยืนมองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ

 

 

 

          “ เสร็จแล้วครับ ผมไม่รู้ว่าพี่ชอบกินอะไรอีกอย่างในครัวก็ไม่ค่อยมีวัตถุดิบเท่าไรผมจึงทำอาหารง่ายๆหวังว่าพี่คงจะชอบ “  เนมร่ายยาวออกมาเพราะกลัวว่าวินจะไม่พอใจ

 

 

 

          “ แค่แดกเข้าไปแล้วไม่ตายก็พอ หึหึ “ วินพูดแขวะเนมขึ้นก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

 

 

 

          “ ผมไม่ยอมให้พี่ตายง่ายๆหรอกน่า ผมยังไม่ได้หัวใจพี่เลย “ เนมพูดขึ้นพร้อมทำท่าเขินอาย ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงยิ้มให้กับท่าทางน่ารักๆของคนตัวเล็กแต่กับวินไม่ใช่

 

 

 

          “ ฝันเฟื่อง “ วินพูดกลับ

 

 

 

          “ ฝันเปียกก็ได้นะเออ คึคึ “ เนมหัวเราะออกมาเบาๆ วินส่ายหน้าไปมาให้กับความทะเล้นของคนตัวเล็กตรงหน้า

 

 

 

          “ อ้ะ..จริงสิ พี่มากินข้าวเดี๋ยวจะเย็นหมด แล้วมันจะไม่อร่อย “ เนมกวักมือเรียกวินให้เข้ามานั่งเพราะกลัวอาหารที่ตนทำจะเสียรสชาติ

 

 

 

          “ ยังก่อน “ วินพูดห้ามก่อนจะหมุนตัวเดินไปนั่งที่โซฟา

 

 

 

          “ ทำไมอะพี่ไม่ชอบหรอ “ เนมมองวินก่อนจะถามขึ้นด้วยความสงสัย

 

 

 

          “ เดี๋ยวมึงก็รู้ ว่าชอบหรือไม่ชอบ “ รอยยิ้มเจ้าเล่ย์เผยให้เห็นก่อนจะแหงนมองนาฬิกาเรือนสวยที่ติดอยู่ข้างผนังเหมือนรออะไรบางอย่าง เนมยืนมองทุกการกระทำของวินด้วยความไม่เข้าใจ

 

 

 

          ไอ้พี่บ้านี่จะเล่นอะไรกูอีวะเนี้ยะ !

 

 

 

          อ็อดดดด~~~  

 

 

          “ ไอ้เนมมึงไปเปิดประตูทีดิ๊ “  รอไปได้ซักพักเสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้นวินที่นั่งอยู่บนโซฟาพูดสั่งเนมที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเพื่อรอวินมากินข้าวให้ไปเปิดประตูให้กับผู้มาเยือนใหม่

 

 

 

          “ ทำไมพี่ไม่ไปเปิดเองวะ “ เนมพูดบ่นวินเบาๆแต่ก็ยอมลุกเดินไปเปิดประตูให้ตามที่วินสั่ง

 

 

 

          “ สวัสดีครับ “ เสียงหวานใสของผู้มาเยือนใหม่เอ่ยทักทายเนมพร้อมกับส่งรอยยิ้มน่ารักๆไปให้

 

 

 

          “ เอ่อ คะ...ครับ เข้ามาก่อนสิครับ “ เนมตกใจเล็กน้อยก่อนจะโค้งตอบรับอีกฝ่ายอย่างงๆ

 

 

 

          “ อ้าว...ปรายมาแล้วหรอ พี่คิดถึงนายจัง “ วินที่นั่งอยู่บนโซฟาเอ่ยทักหนุ่มบางร่างน้อยที่เดินเข้ามาด้านในด้วยรอยยิ้มที่บ่งบอกว่ามีความสุขมากแค่ไหนที่ได้เจอพร้อมกับพ่นคำหวานใส่คนตรงหน้าให้ได้เขิลอาย

 

 

 

          “ พี่อะนะคิดถึงผม ไม่สบายเปล่าวะ “ ปรายทำหน้าเหวอเมื่อโดนวินเอ่ยคำหวานใส่ ปรายเป็นรุ่นน้องสมัยเรียนของวินที่เข้ามาช่วยดูแลร้านกาแฟแทนวินทุกอย่าง วินจึงไว้ใจและรักปรายเหมือนน้องชายแท้ๆของตัวเอง ปรายจะเข้ามาหาวินอาทิตย์ละสองสามครั้งเพื่อปรึกษาเรื่องภายในร้านและนำบัญชีค่าใช้จ่ายภายในร้านมาให้วินตรวจดู

 

 

 

          “ ไม่ต้องอายนะครับ พี่รู้ว่าเราหนะเขิล “ วินยังหยอดคำหวานใส่ปรายไม่เลิกพร้อมกับเอื้อมมือไปยีหัวปรายเบาๆอย่างเอ็นดู

 

 

 

          “ เขิลบ้าอะไรเล่า โอ้ย!พอได้แล้วหัวผมยุ่งหมดแล้วนะ “ ปรายร้องห้ามวินก่อนจะปัดมือวินออกเบาๆ

 

 

 

          เนมยืนมองการกระทำของคนทั้งคู่ที่หยอกล้อกันอยู่บนโซฟาทำเหมือนกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศไม่มีตัวตน มือเล็กกำเสื้อพร้อมกับเม้มปากตัวเองแน่น เนมรู้สึกหน่วงๆในใจที่โดนวินเมินไม่สนใจตนเองว่าจะรู้สึกอย่างไร

 

 

 

          “ อ้ะ...จริงสิผมนี่เสียมารยาทจริงๆ ขอโทษด้วยนะครับ “ ร่างบางของปรายร้องออกมาอย่างนึกได้ว่าไม่ได้มีแค่เขากับวินแต่ยังมีอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ปรายลุกขึ้นโค้งตัวน้อยๆไปให้กับเนมเพื่อเป็นการขอโทษ

 

 

 

          “ มะ...ไม่เป็นไรครับ “ เนมปฎิเสธก่อนจะโค้งตัวกลับ

 

 

 

          “ ผมชื่อปรายนะครับ “ ปรายเอ่ยแนะนำตัวเองกับเนมอย่างเป็นมิตร

 

 

 

          “ ครับผมชื่อเนม “ เนมบอกชื่อตัวเองกลับ

 

 

 

          “ ปรายทานข้าวมารึยังครับ “ วินที่นั่งอยู่พูดขัดขึ้นก่อนจะปรายตามองไปยังเนม

 

 

 

          “ เสียมารยาทวะพี่วินคนเขากำลังพูดกันอยู่เห็นไหม “ ปรายหันกลับไปเหว

ใส่วินอย่างขำๆ

 

 

 

          “ เดี๋ยวนี้กล้าดุพี่หรอครับหืม “ วินลุกขึ้นยืนก่อนจะเข้าไปกอดคอของปรายพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้

 

 

 

          “ ผีเข้ารึไงวะ “ ปรายผงะไปนิดเมื่อโดนวินกอดเข้าที่คอก่อนจะมองการกระทำของวินอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

          “ พูดมากน่าไปกินข้าวกันเถอะ “ วินพูดชวนก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือเล็กของปรายให้เดินตามตนเองไปยังโต๊ะอาหาร

 

 

 

          “ ยืนบื้ออยู่ทำไม มาตักข้าวให้กูสิ “ วินหันมาตวาดใส่เนมที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

 

 

 

          “ พี่วินแม่งใจร้ายวะ พูดดีๆก็ได้ปะ “ ปรายยกมือขึ้นไปตีปากวินเบาๆ

 

 

          หมับ!

 

 

 

          “ ดุพี่อีกแล้วนะ “ วินคว้าหมับเข้าที่แขนเล็กของปรายก่อนจะก้มลงมาทำท่าจะหอมแก้ม

 

 

 

          “ เห้ยย! ขนลุกวะพี่ “ ปรายร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนเบี่ยงตัวหนีวิน

 

 

 

          “ เอ่อ...ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ “ เนมยิ้มเจื่อนๆไปให้ก่อนจะขอตัวกลับ เนมรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นส่วนเกินจึงขอตัวกลับไปทั้งๆที่ในใจยังไม่อยากจะหนีห่างจากวินแต่ทนดูการกระทำของคนทั้งสองไม่ได้

 

 

 

“ อะ...อ้าวจะรีบไปไหนครับอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิ “ ปรายหันมาเอ่ยชวนเนม แต่ดูเหมือนว่าเนมจะไม่สนใจเพราะรีบรุดเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย

 

 

 

          “ ไม่ต้องไปเรียกมัน ปล่อยมันไป “ วินตะโกนไล่หลังเนมไปอย่างไม่ใจก่อนจะปล่อยมือที่กุมมือปรายอยู่ออก วินเดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิมด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด

 

 

 

          “ อ๋อ...ผมเข้าใจละ “

 

 

 

          “ เข้าใจห่าอะไร “

 

 

 

          “ แหม่!! พูดไม่เพราะกับผมเลยนะทีเมื่อกี้ยังโอบยังกอดยังจะจูบเค้าอยู่เลย หรือว่าทำประชดใครบางคนกันน้า “ ปรายพูดออกมาอย่างคนรู้ทันพร้อมกับเข้าไปทำท่าล้อเลียนวินด้วยความสนุก

 

 

 

          “ ไปไกลๆตีนไปไอ้ปราย “ วินตะคอกใส่อย่างหัวเสียที่จู่ๆก็โดนปรายล้อ

 

 

 

          “ ชอบเขาก็บอกเขาไปตรงๆเด้ ใจร้ายมากๆแบบนี้ระวังเค้าจะหนีไปมีคนใหม่นะ แล้วอย่ามานั่งเสียใจทีหลังละกัน “ ปรายพูดขึ้นลอยๆก่อนจะเดินหนีหายเข้าไปในครัวเพราะกลัวโดนวินเตะ

 

 

 

          “ กูมีเหตุผลของกูก็แล้วกัน....“

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...........................................................................................................................