s.o.sรักอันตรายของยัยมาเฟีย

"กรี๊ดๆๆๆ จะกรี๊ดทำไมบ้านขายลำโพงหรือไง"ฉันโวย
"แกปล่อยมือจากเปอร์ด้วยนี้นะ"
"ฉัน? แหกตาดูบ้างเหอะยัยไอติม" ปากหมายังจาบอดอีกนะ แม่ม!!
"เหอะ ปากไปเหอะจะโดนทิ้งอีกไม่นานยังมาทำซ่าอีกนะ ไม่เจียมบอดี้เล้ยยย" 
"พูดแบบนี้หมายความว่าไง"ฉัน
"ก็........"
"หยุดนะไอติม" เปเปอร์ตวาด หยุดทำไม มีเรื่องอะไรที่ฉันยังไม่รู้หรอ?
"หึ ทำไมเป็นห่วงแฟนเก่าหรือไงเปอร์ กลัวมันเสียใจขนาดนั้นเลยหรอ"ยัยไอติมพูดกับเปเปอร์แล้วหันมาพูดกับฉันต่อ
"นี่ ฉันจะบอกอะไรให้นะพี่มาร์คเขาจะแต่งงานพรุ่งนี้กับพี่สาวฉัน เขาเลือกพี่สาวฉันที่เป็นลูกนักธุรกิจพันล้านแทนเธอยัยกระจอก!!"
"ไม่จริงอ่ะพี่มาร์คไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่จริงใช่ไหมเปอร์" ฉันหันไปถามเปเปอร์ที่ตอนนี้นอนแผ่อยู่บนโต๊ะเหมือนคนหมดแรง ไม่จริงอ่ะ ไม่จริงใช่ไหม
"จริง! พี่จะแต่งงานพรุ่งนี้" เสียงคุ้นเคยดังขึ้นด้านหลัง พี่มาร์คที่เดินมากับพี่ต้าและมัฟฟิน
"พี่จะแต่งงานพรุ่งนี้ข้าว" พี่มาร์คพูด
"ล้อเล่นใช่ไหม"
"ไม่ มันคือเรื่องจริง ทำใจเหอะข้าว เรามากันได้แค่นี้จริงๆ" เหมือนโดนน้ำเย็นจัดๆสาดหน้า หัวใจมันปวดแปล๊บๆน้ำใสๆไหลรินออกจากตา ทำใจหรอง่ายไปไหม ฉันยืนกำหมัดนิ่งไม่พูดอะไรคงทำได้แค่เพียงปล่อยให้น้ำตามันชะล้างความเจ็บปวดออกมาบ้าง
"พูดอะไรกับพี่หน่อยสิข้าว"
"......."
"พี่ขอโทษนะข้าวที่พี่ทำตามสัญญาไม่ได้ พี่จำเป็น"
"........"
"ข้าวดูแลตัวเองดีๆนะ กินข้าวให้ตรงเวลาด้วย เริ่มใหม่กับคนที่ดีกว่าพี่นะข้าว"
"หึ เริ่มใหม่กับคนที่ดีกว่าพี่งั้นหรอ พี่พูดออกมาได้ยังไงอ่ะ หัวใจพี่ทำด้วยอะไร พี่ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดเลยใช่ไหมถ้าข้าวไปเริ่มใหม่กับคนอื่นตอบข้าวสิพี่มาร์ค ตอบ!!!"
"รู้สึกสิ ข้าวเป็นหัวใจของพี่ เป็นลมหายใจของพี่ เป็นชีวิตอีกครึ่งนึงของพี่"
เพี๊ย!!!
ฝ่ามือบางฟาดลงบนใบหน้าหล่อเต็มแรงด้วยความโกรธ ร่างเล็กทรุดลงนั่งกับพื้นด้วยหัวใจที่แตกสลายรักแรกของเธอบัดนี้มันจะกลายเป็นของคนอื่นไปเสียแล้ว
"ตบพี่อีกสิข้าว ตบอีก ถ้ามันทำให้ข้าวหายโกรธพี่บ้าง"
"พี่มาร์ค...ข้าวขอโทษ ฮื้อๆๆๆ" ร่างเล็กโผเข้ากอดร่างสูงด้วยความรูัสึกเสียใจและรูัสึกผิดร่างเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับจะขาดใจ
"ทำไม อึก ทำไมต้องทำแบบนี้ ทั้งที่สัญญากันไว้แล้วแท้ๆ ฮื้อๆ"
"พี่จำเป็นข้าว พี่ต้องปกป้องข้าว ปกป้องหัวใจของพี่ถึงแม้พี่จะเจ็บซักแค่ไหนแต่พี่ขอให้หัวใจดวงนี้ของพี่ปลอดภัย"
"พี่มาร์ค อึก ฮื้อๆๆๆๆ พี่มาร์คอย่าทิ้งข้าว"
"........."
"อย่าทิ้ง อึก ข้าว T-T"
"พี่ พี่ขอโทษนะข้าว พี่จำเป็นจริงๆ ลาก่อนนะครับ ลมหายใจของมาร์ค" พูดจบร่างสูงก็ทิ้งร่างเล็กไว้แล้วเดินออกไป ในใจเขาอยากกอดร่างเล็กไว้ตลอดไปแต่คงทำไม่ได้เพราะยังไงเขาคงต้องไปเพื่อปกป้องหัวใจของเขาให้ปลอดภัยแม้ตัวเขาจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม
"พี่มาร์ค ฮื้อๆๆๆๆ"
 
 
 
(Mark talks)
ผมเดินออกจากห้องเรียนของข้าวด้วยหัวใจที่สลาย ภาพที่ข้าวร้องไห้แทบตายยังตราตรึงอยู่ในหัวของผมผมมันเลวทำให้คนที่ผมรักต้องร้องไห้ขนาดนี้ 
พลั่ก พลั่ก พลั่ก พลั่ก
ผมกระหน่ำต่อยต้นไม้หน้าอาคารไม่ยั้งเลือดออกเต็มไปหมดแต่ผมไม่รู้สึกเจ็บเลยซักนิด
"ไอ้เหี้ยมาร์คมึงเป็นบ้าไปแล้วหรือไง มาร์คหยุด หยุด กูบอกให้หยุด" ไอ้ต้ากระชากผมแล้วดึงผมให้นั่งลงกับโต๊ะ
"มึงปล่อยกูไอ้ต้า"
"กูไม่ปล่อย แค่นี้ข้าวก็เสียใจมากพอแล้วถ้ามึงเป็นอะไรไปอีกน้องกูไม่ตายเลยหรอว่ะ"
"กูมันเลวไอ้ต้า กูทำน้องมึงเสียใจ อึก"
"ร้องออกมาเถอะ กูเข้าใจมึงถึงยังไงกูก็เพื่อนมึง" ไอ้ต้ากดผมซบลงที่ท้องมัน ผมปล่อยให้น้ำตาค่อยๆไหลผ่านเสื้อตัวบางของไอ้ต้าจนเปียกชุ่มไปหมด ผมกำลังเสียใจ ผมเป็นห่วงข้าวหลังจากที่ไม่มีผมอยู่ดูแล
"มึงไม่ต้องห่วงข้าวนะไอ้มาร์คถึงยังไงกูก็ต้องดูแลข้าวอยู่แล้ว"
"มึงอย่าโกรธกูนะต้า"
"กูไม่โกรธมึงหรอก กูต้องขอบคุณมึงซะอีกที่ทำให้กูรู้ว่าใครทำลายครอบครัวกู"
"มึงคิดจะทำอะไร"
"ถึงเวลาแล้วมาร์คที่กูจะทวงทุกอย่างของกูคืน"
 
 
 
(Tomkaw talks)
พี่มาร์คเดินออกจากห้องโดนทิ้งฉันไว้ ส่วนไอ้เปอร์ก็เป็นบ้าตะโกนลั่นห้องจนคนในห้องและอาจารย์ไม่กล้าเข้ามาสอน
"ไม่เป็นไรนะข้าว" ฟินถามฉัน
"อืม"
"ให้ฉันกอดไหม"
"อืม" ฟินดึงฉันเขาไปกอดแล้วลูบหัวฉันเบาๆ ฉันซุกหน้าเข้ากับอกฟินแล้วปล่อยโฮออกมาดังๆ น้ำตาเต็มเสื้อไปหมด ช่างเหอะยังไงมันก็ต้องซักอยู่แล้ว
"นี่ น้ำตาเต็มเสื้อฉันแล้วนะยัยเบอะ" ฟิน
"แล้วนานมากอดฉันทำไมเล่า"
"ก็ไม่อยากเห็นคนนั่งร้องไห้อ่ะ"
"งั้นก็ปล่อย"
"ไม่ปล่อย ^^" บ๊ะ ไอ้บ้านิ คนกำลังเครียดๆอยู่กวนอยู่ได้เดี๋ยวแม่จับเจื๋๋อนซะนิ
"ฟินนนน ฟินอย่าไปกอดมันนะมันกำลังอ่อยฟินอยู่นะ"ยัยไอติมว่า ยัยนี่ทำไมมันชอบรังควานฉันนักนะ
"ไร้สาระ -_-!!"
"กรี๊ดดดด ฟิน ฟินว่าติมไร้สาระหรอ ขอโทษติมเดี๋ยวนี้นะฟิน"
"ทำไมฉันต้องขอโทษเธอ"
"ยัยนี่มันเสี้ยมฟินใช่ไหมฟินถึงพูดกับติมแบบนี้" 
"ฉันไปเสี้ยมนายหน้าเคะนี่ตอนไหนห๊ะ พูดดีๆนะเดี๋ยวแม่สอยร่วงเลย" ฉันพูดแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตา ไม่รงไม่ร้องแม่งล่ะตอนนี้หมดอารมณ์เศร้า ฉันพลักฟินออกแล้ววลุกขึ้นสาวเท้าเข้าหายัยไอติมทันที ยัยไอติมเห็นท่าไม่ดีเตรียวิ่งหนีฉันแต่ฉันจับแขนไว้ก่อน คิดว่าทำกับฉันขนาดนี้แล้วจะหนีไปง่ายๆหรอ?  ไม่มีทาง
"จะไปไหน" ฉันถาม
"ไปไหนก็เรื่องของฉัน ปล่อยฉันนะยัยสวะ"
"ปากดี"
"ปล่อยสิ แกอยากโดนอีกหรือไงแค่ฉันห้แฟนแกไปแต่งงานกะคนอื่นยังไม่พอใช่ไหม อยากให้ฉันฆ่าพี่แกไหมล่ะ"
"ถ้าคิดว่าพี่ต้าง่ายเหมือนพี่มาร์คล่ะก็นะลองดูสิ" พี่ชายฉันท้้งโหด เถื่อน เลว ขนาดนั้นถ้าคิดว่ากำจัดได้ง่ายเหมือนปลอกกล้วยก็ลองดู
"ขนาดพ่อกะพี่ชายอีกคนของแกพ่อฉันก็ฆ่ามาแล้วนับประสาอะไรปะพี่ชายเธอ"
"ว่าไงนะ?"
"หึ พ่อกะพี่ชายสุดที่รักของแกพ่อฉันเป็นคนฆ่าเอง รายต่อไปก็จะเป็นแกกับพี่ชายหน้าหวานของแกไง"
พลั่ก โครม
ร่างบอบบางลอยไปติดกับเก้าอี้ล้มระแนระนาด ฉันยืนกำหมัดด้วยความโกรธหมายจะเข้าไปซ้ำแต่ถูกมือของฟินฉุดไว้
"ใจเย็น" ฟิน
"หึ ฉันจะเห็นแก่นายสักครั้งนะฟิน ส่วนเธอฉันฝากบอกพ่อเธอด้วยนะเตรียมตัวรับมือพวกฉันไว้ให้ดี อีกไม่นานเราจะได้เจอกัน"