s.o.sรักอันตรายของยัยมาเฟีย

8.4

เขียนโดย deesai

วันที่ 5 สิงหาคม พ.ศ. 2558 เวลา 19.18 น.

  27 ตอน
  1 วิจารณ์
  25.70K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 8 สิงหาคม พ.ศ. 2558 14.11 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

15) รักอัตราย15

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"กรี๊ดๆๆๆ จะกรี๊ดทำไมบ้านขายลำโพงหรือไง"ฉันโวย

"แกปล่อยมือจากเปอร์ด้วยนี้นะ"

"ฉัน? แหกตาดูบ้างเหอะยัยไอติม" ปากหมายังจาบอดอีกนะ แม่ม!!

"เหอะ ปากไปเหอะจะโดนทิ้งอีกไม่นานยังมาทำซ่าอีกนะ ไม่เจียมบอดี้เล้ยยย" 

"พูดแบบนี้หมายความว่าไง"ฉัน

"ก็........"

"หยุดนะไอติม" เปเปอร์ตวาด หยุดทำไม มีเรื่องอะไรที่ฉันยังไม่รู้หรอ?

"หึ ทำไมเป็นห่วงแฟนเก่าหรือไงเปอร์ กลัวมันเสียใจขนาดนั้นเลยหรอ"ยัยไอติมพูดกับเปเปอร์แล้วหันมาพูดกับฉันต่อ

"นี่ ฉันจะบอกอะไรให้นะพี่มาร์คเขาจะแต่งงานพรุ่งนี้กับพี่สาวฉัน เขาเลือกพี่สาวฉันที่เป็นลูกนักธุรกิจพันล้านแทนเธอยัยกระจอก!!"

"ไม่จริงอ่ะพี่มาร์คไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่จริงใช่ไหมเปอร์" ฉันหันไปถามเปเปอร์ที่ตอนนี้นอนแผ่อยู่บนโต๊ะเหมือนคนหมดแรง ไม่จริงอ่ะ ไม่จริงใช่ไหม

"จริง! พี่จะแต่งงานพรุ่งนี้" เสียงคุ้นเคยดังขึ้นด้านหลัง พี่มาร์คที่เดินมากับพี่ต้าและมัฟฟิน

"พี่จะแต่งงานพรุ่งนี้ข้าว" พี่มาร์คพูด

"ล้อเล่นใช่ไหม"

"ไม่ มันคือเรื่องจริง ทำใจเหอะข้าว เรามากันได้แค่นี้จริงๆ" เหมือนโดนน้ำเย็นจัดๆสาดหน้า หัวใจมันปวดแปล๊บๆน้ำใสๆไหลรินออกจากตา ทำใจหรอง่ายไปไหม ฉันยืนกำหมัดนิ่งไม่พูดอะไรคงทำได้แค่เพียงปล่อยให้น้ำตามันชะล้างความเจ็บปวดออกมาบ้าง

"พูดอะไรกับพี่หน่อยสิข้าว"

"......."

"พี่ขอโทษนะข้าวที่พี่ทำตามสัญญาไม่ได้ พี่จำเป็น"

"........"

"ข้าวดูแลตัวเองดีๆนะ กินข้าวให้ตรงเวลาด้วย เริ่มใหม่กับคนที่ดีกว่าพี่นะข้าว"

"หึ เริ่มใหม่กับคนที่ดีกว่าพี่งั้นหรอ พี่พูดออกมาได้ยังไงอ่ะ หัวใจพี่ทำด้วยอะไร พี่ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดเลยใช่ไหมถ้าข้าวไปเริ่มใหม่กับคนอื่นตอบข้าวสิพี่มาร์ค ตอบ!!!"

"รู้สึกสิ ข้าวเป็นหัวใจของพี่ เป็นลมหายใจของพี่ เป็นชีวิตอีกครึ่งนึงของพี่"

เพี๊ย!!!

ฝ่ามือบางฟาดลงบนใบหน้าหล่อเต็มแรงด้วยความโกรธ ร่างเล็กทรุดลงนั่งกับพื้นด้วยหัวใจที่แตกสลายรักแรกของเธอบัดนี้มันจะกลายเป็นของคนอื่นไปเสียแล้ว

"ตบพี่อีกสิข้าว ตบอีก ถ้ามันทำให้ข้าวหายโกรธพี่บ้าง"

"พี่มาร์ค...ข้าวขอโทษ ฮื้อๆๆๆ" ร่างเล็กโผเข้ากอดร่างสูงด้วยความรูัสึกเสียใจและรูัสึกผิดร่างเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับจะขาดใจ

"ทำไม อึก ทำไมต้องทำแบบนี้ ทั้งที่สัญญากันไว้แล้วแท้ๆ ฮื้อๆ"

"พี่จำเป็นข้าว พี่ต้องปกป้องข้าว ปกป้องหัวใจของพี่ถึงแม้พี่จะเจ็บซักแค่ไหนแต่พี่ขอให้หัวใจดวงนี้ของพี่ปลอดภัย"

"พี่มาร์ค อึก ฮื้อๆๆๆๆ พี่มาร์คอย่าทิ้งข้าว"

"........."

"อย่าทิ้ง อึก ข้าว T-T"

"พี่ พี่ขอโทษนะข้าว พี่จำเป็นจริงๆ ลาก่อนนะครับ ลมหายใจของมาร์ค" พูดจบร่างสูงก็ทิ้งร่างเล็กไว้แล้วเดินออกไป ในใจเขาอยากกอดร่างเล็กไว้ตลอดไปแต่คงทำไม่ได้เพราะยังไงเขาคงต้องไปเพื่อปกป้องหัวใจของเขาให้ปลอดภัยแม้ตัวเขาจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม

"พี่มาร์ค ฮื้อๆๆๆๆ"

 

 

 

(Mark talks)

ผมเดินออกจากห้องเรียนของข้าวด้วยหัวใจที่สลาย ภาพที่ข้าวร้องไห้แทบตายยังตราตรึงอยู่ในหัวของผมผมมันเลวทำให้คนที่ผมรักต้องร้องไห้ขนาดนี้ 

พลั่ก พลั่ก พลั่ก พลั่ก

ผมกระหน่ำต่อยต้นไม้หน้าอาคารไม่ยั้งเลือดออกเต็มไปหมดแต่ผมไม่รู้สึกเจ็บเลยซักนิด

"ไอ้เหี้ยมาร์คมึงเป็นบ้าไปแล้วหรือไง มาร์คหยุด หยุด กูบอกให้หยุด" ไอ้ต้ากระชากผมแล้วดึงผมให้นั่งลงกับโต๊ะ

"มึงปล่อยกูไอ้ต้า"

"กูไม่ปล่อย แค่นี้ข้าวก็เสียใจมากพอแล้วถ้ามึงเป็นอะไรไปอีกน้องกูไม่ตายเลยหรอว่ะ"

"กูมันเลวไอ้ต้า กูทำน้องมึงเสียใจ อึก"

"ร้องออกมาเถอะ กูเข้าใจมึงถึงยังไงกูก็เพื่อนมึง" ไอ้ต้ากดผมซบลงที่ท้องมัน ผมปล่อยให้น้ำตาค่อยๆไหลผ่านเสื้อตัวบางของไอ้ต้าจนเปียกชุ่มไปหมด ผมกำลังเสียใจ ผมเป็นห่วงข้าวหลังจากที่ไม่มีผมอยู่ดูแล

"มึงไม่ต้องห่วงข้าวนะไอ้มาร์คถึงยังไงกูก็ต้องดูแลข้าวอยู่แล้ว"

"มึงอย่าโกรธกูนะต้า"

"กูไม่โกรธมึงหรอก กูต้องขอบคุณมึงซะอีกที่ทำให้กูรู้ว่าใครทำลายครอบครัวกู"

"มึงคิดจะทำอะไร"

"ถึงเวลาแล้วมาร์คที่กูจะทวงทุกอย่างของกูคืน"

 

 

 

(Tomkaw talks)

พี่มาร์คเดินออกจากห้องโดนทิ้งฉันไว้ ส่วนไอ้เปอร์ก็เป็นบ้าตะโกนลั่นห้องจนคนในห้องและอาจารย์ไม่กล้าเข้ามาสอน

"ไม่เป็นไรนะข้าว" ฟินถามฉัน

"อืม"

"ให้ฉันกอดไหม"

"อืม" ฟินดึงฉันเขาไปกอดแล้วลูบหัวฉันเบาๆ ฉันซุกหน้าเข้ากับอกฟินแล้วปล่อยโฮออกมาดังๆ น้ำตาเต็มเสื้อไปหมด ช่างเหอะยังไงมันก็ต้องซักอยู่แล้ว

"นี่ น้ำตาเต็มเสื้อฉันแล้วนะยัยเบอะ" ฟิน

"แล้วนานมากอดฉันทำไมเล่า"

"ก็ไม่อยากเห็นคนนั่งร้องไห้อ่ะ"

"งั้นก็ปล่อย"

"ไม่ปล่อย ^^" บ๊ะ ไอ้บ้านิ คนกำลังเครียดๆอยู่กวนอยู่ได้เดี๋ยวแม่จับเจื๋๋อนซะนิ

"ฟินนนน ฟินอย่าไปกอดมันนะมันกำลังอ่อยฟินอยู่นะ"ยัยไอติมว่า ยัยนี่ทำไมมันชอบรังควานฉันนักนะ

"ไร้สาระ -_-!!"

"กรี๊ดดดด ฟิน ฟินว่าติมไร้สาระหรอ ขอโทษติมเดี๋ยวนี้นะฟิน"

"ทำไมฉันต้องขอโทษเธอ"

"ยัยนี่มันเสี้ยมฟินใช่ไหมฟินถึงพูดกับติมแบบนี้" 

"ฉันไปเสี้ยมนายหน้าเคะนี่ตอนไหนห๊ะ พูดดีๆนะเดี๋ยวแม่สอยร่วงเลย" ฉันพูดแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตา ไม่รงไม่ร้องแม่งล่ะตอนนี้หมดอารมณ์เศร้า ฉันพลักฟินออกแล้ววลุกขึ้นสาวเท้าเข้าหายัยไอติมทันที ยัยไอติมเห็นท่าไม่ดีเตรียวิ่งหนีฉันแต่ฉันจับแขนไว้ก่อน คิดว่าทำกับฉันขนาดนี้แล้วจะหนีไปง่ายๆหรอ?  ไม่มีทาง

"จะไปไหน" ฉันถาม

"ไปไหนก็เรื่องของฉัน ปล่อยฉันนะยัยสวะ"

"ปากดี"

"ปล่อยสิ แกอยากโดนอีกหรือไงแค่ฉันห้แฟนแกไปแต่งงานกะคนอื่นยังไม่พอใช่ไหม อยากให้ฉันฆ่าพี่แกไหมล่ะ"

"ถ้าคิดว่าพี่ต้าง่ายเหมือนพี่มาร์คล่ะก็นะลองดูสิ" พี่ชายฉันท้้งโหด เถื่อน เลว ขนาดนั้นถ้าคิดว่ากำจัดได้ง่ายเหมือนปลอกกล้วยก็ลองดู

"ขนาดพ่อกะพี่ชายอีกคนของแกพ่อฉันก็ฆ่ามาแล้วนับประสาอะไรปะพี่ชายเธอ"

"ว่าไงนะ?"

"หึ พ่อกะพี่ชายสุดที่รักของแกพ่อฉันเป็นคนฆ่าเอง รายต่อไปก็จะเป็นแกกับพี่ชายหน้าหวานของแกไง"

พลั่ก โครม

ร่างบอบบางลอยไปติดกับเก้าอี้ล้มระแนระนาด ฉันยืนกำหมัดด้วยความโกรธหมายจะเข้าไปซ้ำแต่ถูกมือของฟินฉุดไว้

"ใจเย็น" ฟิน

"หึ ฉันจะเห็นแก่นายสักครั้งนะฟิน ส่วนเธอฉันฝากบอกพ่อเธอด้วยนะเตรียมตัวรับมือพวกฉันไว้ให้ดี อีกไม่นานเราจะได้เจอกัน"

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา