Don't gentle ! ✱ ล่ารัก .. กระชากหัวใจนายสุดฮอต

3*

 - - ◖  เจ้าอารมณ์ สู่ เจ้ามารยา  ◗ - -




 

 


“ นี่ ! ฟาเรนไฮต์ ”

ฉันเดินตามเขาไปติดๆหลังจากที่เขาเดินออกจากงานโต้วาที เขาหยุดเดินแล้วค่อย ๆ หันกลับมาหาฉันจากนั้นก็ถอดหายใจอย่างเบื่อหน่าย

“ เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับฉันสักที  ”

หน็อยยย ยังกับฉันอยากยุ่งกับนายตายแหละ .. ถ้านายไม่มาทำให้พี่ชายฉันเสียใจล่ะก็ ฉันไม่อยากที่จะอยู่ร่วมประเทศกับนายด้วยซ้ำ .. ผู้ชายอะไรขี้เก๊กชะมัด

“ ฉันแค่จะมาลา ”

ไม่จริงอ่ะ ฉันโกหก โอเค โอเค ฉันพูดคามจริงก็ได้ .. ที่ฉันเดินตามเขามาก็เพื่อจะ .. อ่อย ! คำนี้ไม่ค่อยเข้าท่านะ เปลี่ยนเป็น หว่านเสน่ห์แทนแล้วกัน .. ทันมั้ย ? ( น่าจะไม่ -*- )

“  ไม่จำเป็น ”

แต่ดูเหมือนเขาจะกำลังขัดใจฉันนะ !!

“ แต่ฉันอยากลานี่นา ”

“ นั่นมันก็เรื่องของเธอ ”

พูดจบเขาก็หันหลังแล้วค่อย ๆ เดินห่างไปจากฉันเรื่อย ๆ ไอ้บ้านี่

“ คิดว่าตัวเองเป็นใครก็ห๊ะ !!! ”

ฉันตะโกนเสียงดังไล่หลังเขาไปนักเด็กนักเรียนที่ยืนอยู่แถวนั้นหันมองฉันเป็นตาเดียว

“ มองกันอะไรย่ะ !! ”

ฉันหัน ควับ !  ไปจ้องยัยพวกนั้นพร้อมกับแยกเขี้ยวใส่อย่างโมโห

“ รูบี้ ใจเย็น .. นี่มันไม่ใช่โรงเรียนเรานะ ”

เอด้าเดินเข้ามาใช้มือจับที่บ่าของฉันแล้วก้มลงมากระซิบข้างหู

“ ใครสนกันล่ะ ”

ฉันปัดมือเอด้าออกแล้ว หลับตารวมรวมพลังที่มีอยู่ทั้งหมด จากนั้นก็ ......

“ กล้าเดินหนีฉันงั้นเหรอ ? จะ ... จะ.. หืยย ...  จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย ?!! ย๊ากกกกก !!! ”

ฉันกำหมัดแน่นใบหน้าแดงก่ำด้วยความแค้นพร้อมกับร้องออกมาเสียงดังลั่นตึก .. ขนาดเสียงประกาศของอาจารย์ที่พูดผ่านลำโพงที่ติดอยู่ทั่วมุมตึก  และกำลังให้เกร็ดความรู้เรื่อง ธรรมะกับความสงบ ในตอนเที่ยง .. ยังสู้เสียงของฉันไม่ได้เลย

“ รูบี้ พอ ! กลับโรงเรียนเหอะ .. โอ้ยยย มิกกิ ช่วยฉันลากยัยบ้า นี่ที ”
 

 - - บ้าน - -

“ ชั่วโมงครึ่งแล้วนะ ”

เฮียสุดที่รักของฉันเงยหน้าจากนาฬิกาที่อยู่ในข้อมือตัวเองแล้วเอามืออีกยกขึ้นมาแปะ ที่หัวของฉัน

“ โอ้ยย เดี๋ยวผมฉันยุ่ง ”

ฉันปัดมือเฮียราฟล์ออกจากหัวแล้วจ้องหน้าเขาเขม่ง

“ เป็นอะไรเนี้ย เมื่อเช้ายังดี ๆ อยู่เลย ท้องผูกเหรอ ”

“ ดูด้วย .. ว่าฉันเล่นมั้ย ? ”

ฉันสะบัดหน้าหนีจากพี่ชายแล้วเดินไปที่โซฟาสีม่วงตัวใหญ่ที่วางนิ่งอยูกลางบ้านจากนั้นก็กระแทกก้นลงที่ยังเบาะนิ่มๆอย่างแรง

“ ไม่เอาน่า เลือกทำหน้าเบื่อโลกแบบนี้สักที เป็นอะไรห๊ะ ? บอกเฮียมาซิใครทำอะไร ”

เฮียราฟล์เดินตามฉันมาแล้วนั่งลงข้าง ๆ จากนั้นก็เอามือทั้งสองข้างมาจับที่หน้าของฉันให้ฉันมาหาหน้าของเขา

“ ช่วยได้จริงดิ ”

“ มีเรื่องไหนบ้างที่เฮียช่วยหมวยของเฮียไม่ได้ ฮึ ? ”

จ้า .. เก่งจ้าาาาาาา เก่งเหลือเกินพ่อคุณเอ้ยยย เมื่อวานยังร้องไห้เป็นเด็กอนุบาลอยู่เลย  

“ ชิ ”

ฉันสะบัดหน้าหนีพี่ชายจอมตอแยอีกครั้ง

“ รูบี้ !! ”

พี่ชายขี้ตื้อเรียกชื่อฉันออกมาเสียงดังอย่างหมดความอดทน แหง๋ล่ะ เขานั่งดูฉันทำหน้าคิ้วขมวดเป็นปมแบบนี้มาเกือบสองชั่วโมงแล้ว

“ เฮียราฟล์ ขึ้นเสียใส่หนูอีกแล้ววว ป๋า อุ๊บบบ ! :X ”

ฉันตะโกนลั่นบ้านหวังให้ป๋าลงมาช่วย

“ ฉัน ขอโทษ ๆ ชู่ ๆ เงียบบบ .. เงียบบ ! ”

พี่ชายของฉันรีบเอามือมาอุดปากที่กำลังอ้ากว้างของฉันให้เงียบสนิทลงทันที

“ หืยย !! เลิกเซ้าซี้สักทีจะได้มั้ย ? ”

ฉันใช้มือตัวเองแกะมือของเฮียราฟล์ออก

“ ไม่ ”

“ ชิ .. กะไว้อยู่แล้ว ”

“ จะบอกได้รึยัง ”

เฮียราฟล์เอามือมาจับหน้าผากฉันแล้วดันมันขึ้นทำให้ใบหน้าของฉันแหงนขึ้นไปบองเขา

“ ฟาเรนไฮต์ ”

ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“ ฟะ .. ฟา ”

พอฉันพูดชื่อหมอนั่นออกไปเฮียที่เคยทำหน้าตาร่าเริงดี๋ด๊า ก่อนได้นี้ก็เหี่ยวเฉาเหมือนดอกไม้ที่ไม่เคยได้รับน้ำทันที

“ เอ้าจ๋อย .. จ๋อยเลย ”

ตอนนี้ฉันเป็นฝ่ายซ้ำเติมบ้างแล้ว

“ ฉันจะไปจัดการมัน !!!! ”

จู่ ๆ พี่ชายของฉันก็ลุกพรวดขึ้นจากโซฟาแล้วกำลังจะรีบสาวเท้าออกไป แต่ฉันคว้าแขนเอาไปได้ซะก่อน

“ ห้ามไปนะ ”

“ แต่มัน .. ”

“ เฮียไม่ต้องมายุ่ง ”

“ รูบี้ ! ”

“ ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องของเฮียแล้ว .. มันเป็นเรื่องของฉัน ของฉันกับเขาเท่านั้น ”

“ เดี๋ยวนะ .. แล้วเธอไปยุ่งกับมันทำไม ”

“ คือ .. มันมีปัจจัยหลายอย่างน่ะ เฮียอย่ารู้เลย ”

“ เลิกยุ่งกับมันซะ ”

“ โธ่เฮีย ! ”

“มันเป็นตัวอันตรายนะ ”

“ ไม่สนหรอก ”

“ ฟังเฮียสักครั้งไม่ได้รึไงกันเนี่ย ”

“ เฮียนั่นแหละที่ต้องฟังฉัน .. ฉันจะจัดการเขาเอง .. อยู่เฉย ๆ รอซะใจล้วงหน้าไว้ได้เลย ”

พูดจบฉันก็เดินขึ้นห้องนอนไปปล่อยให้พี่ชายที่แสนดียืนทำหน้ามุ้ย

อย่างขัดใจ ..

“ ถ้าเฮียไป .. ฉันจะไม่คุยกับเฮีย .. ตลอดชีวิต ”

ฉันตะโกนดังลั่นมาจากด้านบน .. เพราะฉันรู้ทันทีเลยว่าเขากำลังจะก้าวเท้าออกไปนอกบ้าน

“ โธ่เว้ย !  ”

ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงเฮียสุดที่รักดังออกมาอย่างไม่พอใจ ฉันรักเฮียตรงนี้แหละ .. ตั้งแต่ไหนแต่ไหร่เฮียตามใจฉันตลอด ฉันรู้ว่าเฮียรักฉันนะ .. ฉันเองก็รักเฮียเหมือนกัน .. ฉันยังจำได้เฮียช่วยเหลือฉันจากเด็กเกเรที่มารังแกตอนที่ฉันยังตัวกะเปี๊ยก
แต่ตอนนี้ฉันโตแล้วและฉันจะไม่มีวันปล่อยคนที่ฉันรักจะต้องเสียน้ำตาไปฟรี ๆ

.. เขาคนนั้นต้องชดใช้ !! 
 

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =


วันต่อมา ..
 
 “ ฮึ ฮึ ฮึ ”

ฉันหัวเราะในลำคอและทำสีหน้ากรุ่มกริม จนเอด้ากับมิกกิเริ่มของฉันแปลก ๆ

“ เลิกทำเสียงแบบนี้สักที ”

มิกกิที่กำลังไล่ดูรูปที่อยู่ใน เฟชบุค ของผู้ชายที่มีซิกแพ็คและกล้ามโต ๆ อยู่ได้หยุดเช็ดเลือกกำเดาที่ไหลพรากๆจากจมูกแล้วหันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่เอือมระอา

“ หน้าตานั้นก็ด้วย ”

เอด้าเสริม

“ ทำไมล่ะ มีความสุขจะตาย ”

“  โครตชั่ว ”
 

เอด้ากับมิกกิพูดขึ้นพร้อมโดยไม่ได้นัดหมายเหมือนตำนานของวันมาฆะบูชา ไอ้เพื่อนบ้าชอบขัดจังหวะคนกำลังคิดแผนดี ๆ และมันเกือบทำให้ฉันรู้สึกละอายใจตลอดเลย .. ย้ำว่าแค่ เกือบนะ


      แผนของฉัน ... จะต้องไม่มีใครคนไหนเคยทำมันมาก่อนแน่ !! และนาย ฟาเรยไฮต์ นายจะต้องเข้าสู่สงครามของฉัน

สงคราม .. ที่มีฉันเท่านั้นที่ควบคุมมัน

สงคราม .. ที่นายมีวันชนะ

เคยได้ยินรึเปล่า .. ทุกสงครามย่อมมีคนตาย ! และนายคือคนๆนั้น

รักษาหัวใจนายที่แข็งแกร่งและเย็นชาแบบนี้ของนายไปให้ได้ตลอดนะ ...  


ฉันขอท้า !! ..

คุยกับ :แก้มป่อง ป่อง 

สวัสดีค่าาาาาาาาา .. ทุกคน ชื่อแก้มน๊าาาา

นามปากกา คือ แก้มป่อง ป่อง นะคะ ..

อยากจะบอกว่า ดีใจมาก สำหรับการต้อนรับ จากสมาชิก ขีดเขียน ดอทคอม .. นึกว่าจะไม่มีใครสนใจซะแล้วววว เค๊าดีใจนะรู้ยัง ?

อ่านแล้ว ติ ชม ได้ตามสบายเลยนะคะ ไม่ว่ากัน ชอบบบ  ๆๆ 

ถ้าชอบบบบ .. อยากอ่านตอนต่อไป ..คอมเมนต์บอกได้นะคะ เย้ ๆๆ