Don't gentle ! ✱ ล่ารัก .. กระชากหัวใจนายสุดฮอต

4*

  - - ◖ สร้างความประทับใจใน 30 วินาที ◗  - -

 [ นี่ใคร ]

ฉันเอาหูแนบกับโทรศัพท์ที่กำลังต่อสายถึงใครบางคนอยู่ และดูเหมือนปลายสายกำลังดูเหมือนจะ งง งวย นั่นแหละที่มันทำให้ฉัน

“ คิ๊คิ๊ ๆ ”

ขำ 

[ โรคจิตรึไง ฉันถามว่าใคร !!  ]

“ ให้ทายยยย  ”

ฉันแทรกเสียงแจ๋นลงไปยังโทรศัพท์

[ ฉันวางล่ะ ]

“ ถ้านายว่าง .. นายจะพลาดอะไรดี ๆ ”

[ ฉันยอมพลาด ]

ไอ้บ้านี่ .. ไม่ยอมเข้าทางฉันซะที หรือว่าเขาจะรู้ว่าฉันจะทำอะไร ? ไม่หรอกน่า เขาซื้อบื้อจะตายไป .. เอ่อ ฉันคิดว่างั้นนะ - -*

“ เหรอ ? งั้นก็เอาสิ วางเลย !! ”

[ ตื๊ดดด ตื๊ดดด ตื๊ดดดดด ]

ขะ .. เขาวางจริง ๆ ด้วย !! วางไปแล้วววว ฉันต้องโทรไปอีกรอบ

ฉันอุส่าเติมเงินมือถือในรอบสามเดือนนะ ฉันต้องเดินตากแดดไปเติมที่ตู้ออนไลน์ตั้งไกล ผิวสวย ๆ ฉันไหม้หมดแล้ว T^T 

ตู๊ดดดด ตู๊ดดดดด

กึก !

[ โทรมาอีกทำไม ]

“ ฉันยังไม่พูดจบ ”

[ เหรอเธอคิดว่าฉันอยากฟังที่เธอพูดนักรึไง]

“ อยากแน่ .. ถ้าไม่ นายคงไม่รับโทรศัพท์ฉันอีกรอบหรอก ”

[ ขอโทษนะ ที่ทำให้เธอหลงตัวเอง ]

“ อ๊ะ .. อื๊ยยย !!  ”

ฉันพยายากลั้นความโกรธเอาไว้ สั่งตัวเองไม่ให้แสดงอาการนั้นออกมา เพราะมันจะทำให้เขารู้ว่า .. เขาอยู่เหนือฉัน

     ให้ตายเหอะฉันไม่เคยอดทนกับอะไรแบบนี้เลยนะ ไอ้บ้านั่น .. ไอ้บ้านนั่นมัน อ๊ายยยยยยยยยย! เกินไปแล้ว .. นายมันปากหมาเกินไปแล้วนะเว้ย

[ทำเสียงอะไร ตลกจัง ]

อดทน ... อดทน .. หายใจเข้า .. หายใจออก รูบี้เธอต้องทำได้สิ อดท๊น !!!

“ มาเจอกันหน่อยสิจ้ะ ฟาเรนไฮ ^_^ ”

ฉันค่อยกำโทรศัพท์แน่น หัวฉันจะระเบิดอยู่แล้วนะ .. แต่ฉันก็ยังพยามยามปรับโทนเสียงให้ปกติที่สุด

[ ไม่ ]

ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด ..

วะ .. วางไปแล้ว .. ตอนนี้ตัวฉันสั่นเทาด้วยความโกรธมือที่บีบโทรศัพท์อยู่แล้วยิ่งบีบแน่นกว่าเดิม ตอนนี้ซิมจะทะลุออกมาจากตัวเครื่องแล้วมั้ง
พอที .. ฉันจะไม่ทนแล้ว !!!! คิดว่าหนีฉันพ้นก็หนีไปเลย ฉันจะตามจนนายพลิกฟ้า ไม่ว่าจะอยู่ไหน ในเมื่อนายไม่มาหาฉัน

ฉันจะไปหานายเอง !!
 

ร้าน babara Z
 

“ เอาชุดนี้คะ ”

ฉันยื่นชุดสไลต์เกาหลีสีชมพูอ่อนให้กับพนักงานขายและเตรียมรอจ่ายตังค์ที่เค้าเตอร์ ระหว่างรอฉันก็เอานิ้วโป้ง ชี้ กลาง และ นิ้วนางเคาะเบา ๆ ที่หน้าเค้าเตอร์ มันคือการกระทำที่บอกว่า ‘ กำลังคิดอะไรอยู่ ’ และที่รู้ ๆ กันส่วนมากความคิดที่มาจากการกระทำแบบนี้มัน .. ไม่ใช่ความคิดที่ดีนักหรอก

ใช่ .. ฉันมีแผน

มารยาบทที่ 2

สร้างความประทับในภายใน 30 วินาที นักจิตวิทยาบอกไว้ว่าคนที่จ้องตากับเราเป็นเวลา 20 วินาที คือเขาสนใจ แต่ถ้าเป็น 30 วินาที นั่นคือเขากำลัง .. ตกหลุมรัก และการที่ฉันจะให้เขาจ้องฉันภายในเวลา 30 วิฯ นี่ฉันถือว่านานมากสำหรับคนอย่างเขา 2 วิฯ จะถึงมั้ยเหอะ เพราะฉะนั้นฉันจะมาเป็นยัยเพิ้ง ผมฟู หน้าเยิน แต่งตัวธรรมดาแบบนี้ไม่ได้ ต้องปรับลุคของฉันใหม่ ..

หวังว่านักจิตวิทยาจะไม่หลอกฉันนะ- -*

ไม่งั้นที่ทำมาทั้งหมดนี่คือ พัง ! 

“ เท่าไหร่คะ ”

ฉันถามยัยพนักงานที่ยืนยิ้มหน้าบานพร้อมกับถุงใบใสในมือ ทำไมยัยนี้ยิ้มแปลก ๆ

“ 2,500 ค่ะ ”

“ ว่าไงนะ !! ”

“ สอง พัน ห้า ค๊าาาาา ^O^ ”

ขอร้องล่ะ อย่าพูดไปยิ้มไปแบบนี้ได้มั้ย ! 

“ แต่ ป้ายมันบอกลด 50 % ”

ฉันแย้งขึ้นมาทันที .. ฉันว่าฉันดูราคาดีแล้วนะ

“ ใช่ค่ะ .. ลด 50 % แต่มันหมดเขตไปเมื่อ 1 นาทีที่แล้วนั้นหมายความว่าก่อนที่คุณจะเอาเสื้อตัวนี้มาให้ฉันคิดเงิน .. ส่วนลดนี้ได้หมดไปแล้วค่ะ ”

มีงี้ด้วย .. 

เอือก !

ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่จากนั้นก็ทำตาปริบ ๆ แล้วค่อย ๆ เอื้อมมือไปหยิบเงินออกมาอย่างช้า ๆ แต่ยัยนั้นกลับรีบดึงเงินในมือฉันไปถืออย่างรวดเร็วแล้วเอาถุงใส่เสื้อดันเข้ามาอยู่ในอ้อมอกฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะค๊าาาา ^___^ ”

พูดเสร็จยัยนั้นก็กดปุ่มที่เค้าเตอร์ทำให้ถาดใส่เงินเด้งออกมาแล้วจัดการเอาเงิน สองพันห้าของฉันยัดใส่เข้าไป ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนมองตาละห้อย

เหอะ .. โอกาสหน้างั้นเหรอ ?

ยังคิดว่าฉันจะเข้าร้านเธออีกงั้นหราาาาาาาาาาาา
 

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = 

      ฉันโมดิไฟล์ตัวเองทั้งน้ำตา T^T พอจัดการจนเสร็จสรรพ์ฉันก็เดินทางไปที่ที่หนึ่ง .. ที่ที่ฉันแน่ใจว่าเขาจะต้องอยู่นั้น  
 
- สนามบาสเก็ตบอล -
 
“ กรี๊ดดดดด ฟาเรนไฮ”

“ สู้เขานะ พวกเราเชียร์อยู่ ”

“ เท่ห์มากเลยอ่าาาา ”

ฉันเดินไม่ทันจะถึงสนามบาสดี เสียงชะนีน้อยแถวนั้นก็กรี๊ดดังลั่น ให้กำลังใจกันระงมจนฟังไม่รู้เรื่อง จะอะไรกันหนักกันหนา หมั่นไส้ ! 

“ พี่ฟาร์ อ๊ายยยยยยย ! ฉันชอบหุ่นเขาจัง ”

ยัยเด็กมอต้น ใส่คอซองค์สีน้ำเงิน คิ้วเหมือนสะพานพระรามแปด ลุกขึ้นจากสแตนแล้วโบกมือไปมาอย่างบ้าคลั้ง 

“ เธอแค่หุ่น ฉันนี่ชอบทั้งตัวเลย คนอะไรน่ากิ๊น น่ากิน ”

แต่ .. ฉันว่ายัยเด็กอีกคนที่นั่งข้าง ๆ ยัยคิ้วหนานั้นเข้าขั้น .. หิวโหย

“ ขอโทษนะ .. ขอทางหน่อย ”

หลังจากที่ฉันยืนดูพฤติกรรมเด็กพวกนั้นอยู่สักพักก็เริ่มแหวกฝูงชะนีเพื่อที่จะเข้าไปใกล้เขาให้มากที่สุดเพื่อที่จะไป บริหารเสน่ห์ที่มีอยู่อย่างมาก

“ โอ๊ย .. เธอเหยียบเท้าฉัน ”

เสียงผู้ชายดังเข้ามาในหูของฉันมันทำให้ฉันหยุดแหวกว่ายในฝูงชนสักพักจากนั้นก็หันไปยังเจ้าของเสียงเพื่อที่จะ ขอโทษ ตามมารยาทหญิงไทยในงาม

“ ขะ ... ขอ ”

คำว่า ขอโทษ ของฉันโดนกลืนลงคอทันทีเมื่อฉันได้มอหน้าผู้ชายคนนั้นชัด ๆ  แสงอาทิตย์ตอนเวลา 5 โมงเย็นสาดส่องเข้ามายังใบหน้าของเขาเหมือนกำลังเปิดตัวพระเอกละครยังไงอย่างงั้น ..

“ ว๊าววว ”

คำที่ไม่น่าจะออกมาจากปากฉันดันหลุดออกมาโดยไม่รู้ตัว ฉันเก็บไม่ไหวจริง ๆ ให้ตายเหอะ ผมสีเทาควันบุรี่ ตาสีน้ำตาล หน้าใส ๆ ปากสีชมพูอ่อน แก้มแดงระเรื่อบ่มแดด ทุกอย่างทำไมชั่งลงตัวแบบนี้

ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก

1 วินาที

2 วินาที

3 วินาที

4 ..

5 ..

ติ๊ก .. ติ๊ก ติ๊กกก

18 ..

19..

20 ..

2 …..

“ เมื่อกี้เธอจะพูดอะไรนะ ”

แต๊ง !!

“ O.O ”

“ นี่ ! ”

เขาโบกมือไป มา .. ต่อหน้าฉัน

“ หะ .. ห๊ะ ? ”

“ เป็นอะไรไป ”

“ ว๊ายย อย่ามองนะ  ”

ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์รีบก้มหน้าลงแล้วเอามือตัวเองไปดันหน้าเขาให้หันไปอีกทาง

.. ตายแล้วหน้าฉันตอนนี้จะเป็นยังไงนะ ต้องเหว่อมากแน่ ๆ เลย

“ พอได้รึยัง คอฉันจะเคล็ดแล้วนะ ”

เขาพูดขึ้นหลังจากที่หันหน้าไปด้านข้างอยู่นาน

“ โอ๊ะ โทษที ”

พูดเสร็จฉันก็เอามือออกจากใบหน้าใส ๆ ของเขา อ๊ายยย นุ่มมากเลยอ่า

“ นี่เธอ .. ”

เขาเรียกฉันอย่างตกใจหลังจากที่หันหน้ากลับมาแล้ว

“ อ้อ ! ฉันล้างมือแล้วนะ .. สิวไม่ขึ้นหรอกน่าว่างได้ ”

“ เลือดกำเดาเธอไหล ”

“ ห๊ะ ? O.O”

ละ .. เลือด .. กำเดา .... ล่ะ .. ไหล ... บ้าน่า !!

ควัก !

ฉันรีบหยิบกระจกจากกระเป๋าสะพายขึ้นมาส่องเช็กสภาพตัวเองทันทีความหล่อของเขาทำให้เส้นเลือดฝอยฉันแตกเลยเหรอเนี่ย ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ ไม่ว่ากับใคร รวมถึง ฟาเรนไฮ ด้วย

“ มานี่มะ เดี๋ยวฉันเช็ดให้ ”

พูดจบเขาก็ค่อย ๆ เอื้อมมือเข้ามาใกล้ฉันเลื่อย ๆ
แปะ !

จากนั้นก็วางนิ้วโป้งลงบนเลือดที่กำลังไหล

ตึก ตึก ตึก ๆ ตึก ตึก ๆ

O ////// O

“ มะ .. ไม่เป็นไร !! ”

ฉันรีบถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อที่จะเอาหน้าตัวเองออกจากมือของเขาแล้วรีบยกแขนเสื้อขึ้นมาปาด ๆ เลือดพวกนั้นออกจากจมูก

จนลืมไปว่า ...


 

“ สอง พัน ห้า ร้อย บาท ค๊าาาาาาา  ”


 

เสียงยัยพนักงานหน้าบานนั้นแว่นก้องอยู่ในหัวของฉัน ไม่นะ .. ม่ายยยยยยยย .. ตอนนี้แขนเสื้อข้างขวาของฉันกลายเป็นรอยปืนสีแดงเป็นวงกว้างเลย

ยาดม .. ขอยาดม !

“ เห็นฉันทำไมต้องเลือดกำเดาไหลด้วย .. ขอโทษด้วยนะที่ความหล่อฉันไปทำร้ายเธอเข้า ”

คำพูดของเขาไม่มีใครมองว่าเขาหลงตัวเองสักนิด เพราะ .. ความดันที่ข้างในตัวฉันมันสูงขึ้นเพราะ ใบหน้าหล่อ ๆ หน้านั้นแหละ

“ ไม่ใช่นะ .. ฉัน .. ฉันร้อนใน อ่า พอดีกินลำไยมากไปหน่อย แฮ่ ๆ ”

“ งั้นเหรอ ”

“ หน้าฉันมันโกหก รึไง ”

เขาไม่พูดอะไร นอกจากการโน้มตัวเข้ามาใกล้ ๆ ฉัน นั้นก็หมายความว่าใบหน้าของเขาก็ด้วย .. กะ .. ใกล้มากไปแล้ว เข้ามาใกล้ ๆ เหอะฉันไม่ว่าหรอกแต่ .. ระวังเลือดกำเดาฉันพุ่งใส่หน้านายนะ
  

      พอเลื่อนหน้าตัวเองเข้ามาใกล้ฉันจะพอใจเขาก็หยุดและกวาดสายตาสำรวจใบหน้าของฉัน .. -////-

“ ก็ใช่น่ะสิ ”

พูดจบเขาก็ฉีกยิ้มใส่ฉัน .. รอยยิ้มนั้นมันกำลังทำให้ฉัน .. เผลออมยิ้มจนได้

“ เรื่อยเหยียบเท้า ฉันขอโทษนะ ”

“ อืม ”

“ ไปนะ ”

ฉันหมุนตัวกลับและกำลังจะเดินต่อเพื่อไปหาเป้าหมาย ป่านนี้เขาแข่งเสร็จกลับกันไปหมดแล้วมั้ง

“ ฉัน เร็กซ์ ”

ฉันหยุดเดินแล้วหันกลับมาหาเขาอีกครั้ง

“รูบี้ ”

“ รูบี้ .. ชื่อคุ้น ๆ นะ เหมือนฉันเคยได้ยินชื่อเธอมาก่อนหน้านี้ ”

“ เอ่อ ขอโทษนะ พอดีฉันมีธุระที่ต้องทำ ขอตัวก่อน ”

ฉันโค้งให้ เร็กซ์ แล้วหันกลับไปทางสนามบาสอีกรอบ และเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างฉัน คนที่ฉันตามหากำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ ..

ฟาเรนไฮ ! ที่ถือลูกบาสอยู่ในมือกำลังเดินสาว
เท้าเข้ามาใกล้ ๆ ฉันทุกที ๆ เสื้อบาสแขนกุดสีน้ำเงินขาว ผมที่ยุ่ง ๆ หลังจากการการออกกำลังมา เหงื่อที่ออกตาใบหน้าเมื่อโดนแสงแดดยามเย็น มันทำให้ออร่า เขาพุ่งเข้ามาเตะตาฉัน .. เขาดูดีกว่าวันแรกที่ฉันเห็นเขาซะอีก

“ นี่ .. ฟาร์ ระ .. ”

“  แกมาช้า นะไอ้เร็กซ์ ”

เขาเดินผ่านฉันไปดื้อ ๆ แต่กลับไปพูดกับคนที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันแทน

“ พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะ ”

“ เรื่องอะไร ”

เร็กซ์ ไม่พูดแต่ชี้นิ้วมาหาฉันแทนคำตอบ ฟาเรนไฮหันหลังกลับมาหาฉันที่กำลังยืนอึ้ง .. เขาสองคนเป็นเพื่อนกัน โลกมันชักจะกลมไปแล้วนะ

" เธออีกแล้วเหรอ ? "

" งะ  .. ไง " 

ฉันโบอกมือหย๋อย ๆ  พร้อมกับฉีกยิ้มแห้ง ๆ ให้กับฟาเรนไฮ 

" มากับฉัน !! "

เขาเดินเข้ามาคว้าข้อมือของฉันเอาไว้แล้วพยายามใช้กำลังจากฉันให้เดินตามเขาไป

" ไปไหน ! "

" ก็ไปหาคำตอบ น่ะสิ "

" คำตอบอะไร ? .. เฮ้ เบา ๆ "



- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  


" พูดความจริงมา "

พอมาถึงเขาก็คว้างฉันกระเด็นไปติดกับกรงเหล็กที่เป็นเหมือนกำแพงกั้นลูกบาสไม่ให้กระเด็นออกนอกสนาม 

" ขอโทษนะ นายพูดอะไรฉันไม่รู้เรื่อง "

" อย่าแบ๊วได้มั้ย เธอไม่ใช่รึไงที่เป็นยัยโรคจิตที่โ?รมาก่อกวนฉัน .. ต้องการอะไร ! "

" นายรู้งั้นเหรอว่าเป็นฉัน "

" ฟังนะ ! "

เขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อย ๆ ฉันก็ทำได้แค่ถอยหลังหนีเขา 

ปั๊ก !

และตอนนี้ฉันหลังฉันก็ติดกรงเหล็กนั้นเรียบร้อยแล้ว ฟาเรนไฮ ยิ้มมุมปากแล้วเอามือทั้งสองข้างมาวางทาบไว้ที่กรงที่มีฉันอยู่ตรงกลาง 

" ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอสอดแทรกตัวเธอเข้ามาในชีวิตฉันทำไม ! ฉันรู้อย่างเดียวก็คือ ฉันไม่มีวันสนใจเธอเลิกพยายามได้แล้ว ... สิ่งที่เธอกำลังจะทำมันก็เป็นแค่ นิทานหลอกเด็ก !!!!  "

   เขาตะโกนใส่หน้าฉันเสียงดัง พอพูดจบเขาก็รีบหันหลังกลับแล้วรีบเดินออกจากสนามบาสทันที โดยไม่มีแม้สักวินาทีที่จะหันหลังกลับมามองหน้าฉัน ...


คอยดูเถอะ ฟาเรนไฮ นิทานบางเรื่อง .. 
มันก็มาจาก  ' เ รื่ อ ง จ ริ ง '