REAL LOVE มึงรักกูก่อนน่ะไอ่บ้า !!

ตอนที่ 2

@cucumoee

 

 

 

 

“ฮึ่ย” ร่างบางเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปในร้านทันทีที่ก่อเรื่องเอาไว้กับร่างสูงของอีกคนที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นไงบ้าง

 

 

“อ่าว พี่กูล่ะ” โตเกียวเมื่อออกจากห้องน้ำมา เดินกลับไปที่โต๊ะ แต่ไม่พบพี่ชายของตัวเองซะงั้น

 

 

“ตายไปล่ะมั้งสัส” โมเดลพูดจบก็เดินเข้าครัวไปอย่างหงุดงิด

 

 

“อะไรของมันว่ะ......ชิบหายแล้วกู” โตเกียวพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้ ถึงกับวิ่งเจ้นไปนอกร้านทันที เพราะรู้จักนิสัยของทั้งสองคนได้เป็นอย่างดี 

 

 

“เห้ย พี่โร เป็นไรอ่ะ” โตเกียวรีบเข้าไปพยุงพี่ชายที่นั่งหน้าเขียวกุมเป้าตัวเองอยู่ข้างรถ

 

 

“อะ.....โอ๊ย ดะ เดี๋ยวก่อน พี่ลุกไม่ขึ้น” ร่างสูงพูดขึ้นอย่างทุลักทุเล ปวดร้าวไปถึงไขสันหลัง

 

 

“พี่โรไหวไหมอ่า.....ใครทำอะไรพี่อ่ะครับ หวังว่าจะไม่ชะ...”

 

 

“เพื่อนแกนั้นแหละ !” ท้ายที่สุดโรมันก็ลุกขึ้นได้ มองหน้าน้องชายตัวเองอย่างหงุดหงิด

 

 

“เกียวขอโทษแทนมันด้วยน้า แล้วทำไมมันถึงทำแบบนี้ล่ะ” โตเกียวอยากรู้สาเหตุเรื่องที่เกิดขึ้น เค้าอุตส่าพาพี่ชายมาเจอเพื่อนตัวเองเพื่อดูตัวแท้ๆ

 

 

“.........”

 

 

“งั้นเกียวไม่ถามก็ได้ เดี๋ยวเกียวขับรถให้น่ะ” ร่างเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพยุงพี่ชายขึ้นรถกลับบ้านแทนที่จะเป็นบริษัท

 

 

 

รถ BUGATTI คันหรู เคลื่อนตัวเข้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ก่อนจะมีผู้หญิงวัยกลางคนเดินออกมารับลูกชายทั้งสองคน

 

“อ่าว ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะลูก หืม” ผู้เป็นแม่ถามขึ้นพรางสังเกตสีหน้าของลูกชายคนโตไปด้วย

 

 

“เอ่อ....พอดีพี่โรอยากพักน่ะครับแม่ วันนี้มีอะไรกินบ้างเอ่ย” ลูกคนเล็กอย่างโตเกียวรีบวิ่งไปอ้อนแม่ของตัวเองเหมือนทุกวัน

 

 

“ผมขึ้นไปพักก่อนน่ะครับ” โรมันพูดก่อนจะค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปอย่างระวัง

 

 

“ท่าทางจะหนักน่ะพี่เราหน่ะ ไปกวนพี่เขาหรือเปล่า หืม” คนเป็นแม่มองตามลูกชายคนโตขึ้นบันไดอย่างห่วงๆ

 

 

"โถ่แม่ครับ พี่โรเค้าคงจะทำงานหนักไปหน่อยหน่ะครับ แหะๆ”ร่างเล็กรีบพูดบอก เพราะเห็นจากสายตาของแม่คงเป็นห่วงพี่ชายไม่น้อย

“มีอะไรทานบ้างอ่าครับ ผมหิ๊วหิว”

 

 

“กินเยอะเดี๋ยวก็อ้วนหรอก” แม่พูดขึ้น

 

 

“แม่อ่า เกียวหุ่นดีน่ะเนี้ย สาวๆเพรียบเลย” ร่างเล็กพูดพร้อมกับยิ้มจนตาแทบปิด

 

 

“แน่ใจหรอว่าสาว” เสียงของทุ้มทรงอำนาจของบ้านดังขึ้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารูปร่างของโรมันเหมือนใคร

 

 

“โถ่ พ่ออ่ะเกียวไม่คุยด้วยแล้ว” ร่างเล็กทำหน้ามุ่ยเดินเข้าไปในห้องครัวทันที เพื่อจะช่วยแม่บ้านทำอาหาร

 

 

“เห้อ เจ้าลูกคนนี้ จะพึ่งได้มั้ยเนี้ย” ผู้เป็นพ่อส่ายหน้าเอือม

 

 

“พ่อก็ชอบไปแกล้งลูก เดี๋ยวก็เป็นจริงๆหรอก” คุณนายของบ้านพูดยิ้มๆ ถ้าดูจากบุคลิกภายนอกทุกคนคงจะคิดว่าพ่อของโตเกียวและโรมันน่ากลัวแค่ไหน ไม่ใช่เฉพาะรูปร่างเพียงอย่างเดียว รวมไปถึงใบหน้าที่ยังคงหล่อเหลาบวกกับสายตาคมกริบนั้น

 

 

“หึหึ แล้วเจ้าโรไปไหนแล้วหล่ะ” พ่อถาม

 

 

“ขึ้นไปแล้วค่ะ เห็นว่าเหนื่อย ท่าทางก็ไม่ค่อยจะดีด้วย” แม่พูดออกมาอย่างเป็นกังวล กับร่างกายของลูกชายคนโตของบ้าน

 

 

“งั้นเดี๋ยวพ่อขึ้นไปดูลูกดีกว่า แม่ไปทำอาหารเถอะ” แม่พยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินตามร่างเล็กเข้าไป

 

 

 

ก๊อกๆๆ

 

 เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟา กำลังทำอะไรบางอย่างในมือรีบเก็บทุกอย่างให้เข้าที่ ก่อนจะค่อยๆเดินไปเปิดประตู

 

“ว่าไงไอ่ลูกชาย ทำไมกลับเร็วล่ะ” พ่อถามขึ้นเพราะนี่ก็พึ่งจะเย็น พร้อมกับเดินเข้าไปในห้องอย่างคุ้นเคย

 

 

“ผมเหนื่อยๆน่ะครับ เดี๋ยวว่าจะพักซะหน่อย” ร่างสูงพูดขึ้น ก่อนจะเดินไปนั่งโซฟาตัวเดิม

 

 

“เป็นอะไรล่ะ สีหน้าไม่ค่อยดีเลยน่ะ อกหักล่ะสิ หึหึ” พ่อแซวขึ้น

 

 

“ผมไม่มีหรอกครับสาวหน่ะ เบื่อแล้ว” โรมันพูดและยิ้มเจ้าที่เล่ห์ออกมา

 

 

“เห้อ หลงตัวเองจริงๆ ยังไงก็พักผ่อนด้วยล่ะ” พ่อบอกก่อนจะเดินออกไป

 

 

‘ฟู่ว เกือบแล้วมั้ยเรา’ ร่างสูงบ่นงึมงำกับตัวเอง ก่อนจะควักสิ่งที่ยังดูไม่เสร็จเมื่อกี้ออกมา

‘เป็นไงบ้างเนี้ยลูกพ่อ ยังอยู่ดีรึป่าว” โรมันพูดพร้อมกับพลิกสิ่งที่อยู่ในมือไปมา

‘มันไม่จบแค่นี้แน่ๆ หึ’

 

 

ครืด ครืด ครืดดดดดดดดด

เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ดังขึ้น ร่างสูงที่นั่งอยู่ รีบเดินไปเข้าห้องน้ำล้างมือก่อนจะออกมารับ

 

 

“อืม” โรมันเมื่อรู้ว่าเป็นใครโทรมาจึงกรอกเสียงกลับไปเท่านั้น

 

 

(“ห่ารับช้ามาก คืนนี้ไปน่ะที่เดิม”) เสียงของคนในสายพูดขึ้น

 

 

“อีกแล้วหรอว่ะไอ่ฟิว มึงเลี้ยง?” ร่างสูงถามกลับ

 

 

(“ไม่เว้ย ไอ่พีชมันกลับมาจากเมกามันเลี้ยงเว้ย มึงจำไม่ได้หรอสัส”)

 

 

“ป่าว กูนึกว่ามันกลับมาเดือนหน้า”

 

 

(“เออๆ มาด้วยล่ะกัน ไม่มามึงโดนไอ่ทิวลิปคนสวยสวดแน่ๆว่ะ”) พูดจบอีกฝ่ายก็วางสายไปทันที

 

 

ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้รัวจนประตูแทบพัง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนเคาะ ร่างสูงแค่เหลือบมองไปเท่านั้น

 

แกร๊ก

 

 

“พี่โร ! ทำไม่เปิดห๊ะ” เสียงแวดจนแสบแก้วหูของน้องชายตัวแสบ ไม่รู้ว่าทำไมน้องเค้าถึงไม่น่าเกรงขามเหมือนเค้าบ้างน่ะ

 

 

“แล้วถ้าพี่ไม่ไปเปิดแกจะทำไม” โรมันถามกลับไปหน้าตาย

 

 

“เกียวก็เปิดเองน่ะสิ” โตเกียวพูดเสียงกระเง้ากระงอดอย่างน่ารัก

 

 

“มีอะไรล่ะ” ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นถาม

 

 

“แม่ให้มาถามว่าจะทานข้าวเลยมั้ย จะเตรียมให้” ร่างเล็กตอบ

 

 

“อืม...พี่ไมได้ทานด้วยน่ะ ฝากขอโทษแม่ด้วย” ร่างสูงพูดพร้อมกับเดินไปดูตารางการประชุมในวันพรุ่งนี้

 

 

“ไปไหนอีกอ่า ไปเที่ยวใช่ม่ะ” โตเกียวถามพี่ชายด้วยสายตาแววระยับ แต่โรมันไม่ได้เห็นแต่อย่างใด

 

 

“ใช่ เพื่อนพี่มันกลับมาจากเมกา” โรมันตอบกลับ

 

 

“จริงหรอ พี่โรไปนานมั้ยอ่ะ” โตเกียวแอบถามพี่ชายตัวเองเนียนๆ

 

“ไม่รู้สิ”

“ถามทำไม ออกไปได้ล่ะไป พี่จะนอน” โรมันไล่น้องชายทันทีที่ถามอะไรเซ้าซี้

 

 

หลังจากที่น้องชายตัวแสบออกไปจากห้อง ร่างสูงก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ตอนนี้ชีวิตของเค้ามีทุกอย่างเพรียกพร้อม แต่มันเหมือนขาดอะไรไปอย่างนึง ซึ่งโรมันเองก็รู้ดีว่าสิ่งที่ขาดมันคืออะไร แต่ถึงอย่างนั้น โรมันก็ไม่คิดจะหาหรือไขว่คว้าให้เหนื่อยเสียเปล่า ส่วนเรื่องอย่างว่าคนอย่างโรมันน่ะหรอ ไม่ต้องเรียกร้องก็มีคนเสนอตัวให้ฟรีๆไม่ว่าจะชายหรือหญิง แต่ถ้าวันใดวันหนึ่งเค้าต้องการสิ่งที่เค้าขาดไปขึ้นมาล่ะ เค้าจะเจอคนที่เข้ากันได้และเข้าใจเค้าทุกอย่างหรือเปล่าน่ะ....

 

 

 

“แม่ครับ พี่โรไม่ทานข้าวน่ะ คืนนี้พี่โรจะไปแดนซ์ คึคึ” ร่างเล็กของโตเกียวเดินลงจากบันไดมาบอกแม่ของตัวเองที่จัดโต๊ะอาหารพร้อมกับแม่ครัวของบ้าน

 

 

“หรอลูก ปล่อยพี่เค้าไปเถอะ พี่ชายเราน่ะโตแล้ว” แม่ตอบกลับไป เป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายจะสังสรรค์กัน

 

 

“แม่ครับ ผมอยากไปกับพี่โรอ่ะ ได้มั้ยง่า น้าครับ น้า น้าๆๆๆๆ” ไม่พูดเปล่าโตเกียวเดินไปกอดเอวผู้เป็นแม่อย่างออดอ้อน

 

 

“ฮ่ะๆ พี่เค้าจะให้หรอ” แม่หัวเราะคิกคึก เพราะลูกชายเค้ามันอ้อนได้น่ารักสุดๆ

 

 

“ก็แอบเอาไงครับแม่ แต่แม่ต้องช่วยเกียวน่ะ” ร่างเล็กกอดอกตอบอย่างมั่นใจเสียเหลือเกินว่าแผนเค้าน่ะมันใช้ได้

 

 

“แล้วเกียวเคยไปหรอลูก” แม่ถามกลับอย่างกังวล

 

 

“โธ่ เคยไปสิครับแม่ ถึงไม่บ่อยก็เถอะ” จะไปบ่อยได้ไงล่ะ ขืนไปบ่อยก็เจอใครบางคนกำลังจู๋จี๋กับสาวๆน่ะสิ 

 

 

“แล้วจะให้แม่ช่วยยังไงล่ะ หืม” ร่างเล็กยืนหน้าไปซุบซิบกับแม่ตัวเองให้ได้ยินกันแค่สองคน

 

 

“คุยอะไรกันหืมมม สองแม่ลูกคู่นี้” เสียงผู้เป็นพ่อดังขึ้นทำให้ร่างเล็กรีบผละออกจากแม่ไปเกาะแขนพ่อนวดๆทันที

 

 

“เปล่าครับพ่อ จะมีอะไรล่ะ พรุ่งนี้เช้าเกียวก็แค่อยากกินเกี้ยวกุ้งต่างหาก” ร่างเล็กตอบหน้าตาย แม่มองลูกคนเล็กที่แถได้เนียนๆ ก่อนจะสายหน้าไปมายิ้มๆ

 

 

“มาๆ มาทานข้าวกัน เจ้าโรไม่ลงมาแบบนี้ คืนนี้ไปนัดกับสาวไหนอีกล่ะ” พ่อพูดขึ้น

 

 

“สาวที่ไหนล่ะพ่อ เพื่อนพี่โรต่างหากกลับมาจากเมกา” ร่าเล็กตอบก่อนจะลงมือทานข้าว

 

 

 

 ก๊อกๆๆๆๆๆ

 

 

ในห้องนอนสไตล์โมเดิร์นกำลังมีร่างบางของใครคนนึงนอนหลับตอนเย็นอย่างสบายใจ จากที่ทำงานหน้าร้านมาเหนื่อยๆ ทำให้ร่างบางที่นอนอยู่งัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะเดินไปเปิดประตู

 

แกร๊ก

 

 

“นอนอยู่หรอลูก มาทานข้าวก่อนมา” เสียงของหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้น

 

 

“ครับแม่ โมล้างหน้าแปปนึงน่ะ” ร่างบางเดินกลับเข้าไปล้างหน้าในห้อง ก่อนจะเดินลงมาชั้นล่าง

 

 

“ไหงวันนี้นอนตอนเย็นล่ะลูก” แม่ถามเมื่อเห็นหน้าลูกชายเหมือนคนนอนไม่เต็มอิ่ม

 

 

“เหนื่อยๆน่ะครับ แต่ก็หายแล้วหล่ะ พรุ่งนี้เช้าโมอยากกินข้าวต้มปลาจังเลย คึคึ” ร่างบางพูดกับแม่ตัวเอง แม่บ้านที่ยืนอยู่ใกล้ๆยิ้มอย่างเอ็นดู

 

 

“ได้สิ งั้นทานเยอะๆน่ะลูก จะได้สูงๆ ฮ่าๆ” แม่พูดล้อลูกชายคนดีของเค้าที่กี่ปีผ่านมาแล้วก็ตัวเท่าเดิม

 

 

“โหย แม่อ่า โมสูง 170 แล้วน่ะครับ” ร่างบางพูดอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะลงมือทานข้าวตรงหน้าด้วยความหิว

 

 

ครืด ครืด ครืดดดดดดด

เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่วางอยยู่บนโต๊ะดังขึ้น  ก่อนมือบางจะเอื้อมมือไปหยิบเพื่อมาดูว่าใครโทรมา 

 

 

“ว่าไง” 

 

 

(“เห้ยมึง คืนนี้ไปแดนซ์กัน”) เสียงแหกปากกระดี๊กระด๊าดังออกมาจนมือบางต้องดันมือถือออกห่างจากหู

 

 

“ไม่ไป ขี้เกียจ” ร่างบางตอบกลับเนือยๆ

 

 

(“ไม่ได้เว้ย ! เนี้ยเพื่อนพี่กูกลับมาจากเมกา กูอยากเห็น กูเคยเจอเมื่อก่อนล่ะน่ะ หล่อสัสอ่ะ ไอดอลกูเลย แต่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว”) เสียงของอีกฝ่ายดังยิ่งกว่าเดิม ทำให้แม่ที่นั่งอยู่ใกล้ๆหันมามองยิ้มๆ 

 

 

“มึงก็ไปกับพี่มึงดิไอ่เกียว อีกอย่างกูไม่อยากเจอใครบางคนด้วย” พูดแล้วชักจะหยุดหงิด 

 

 

(“พี่กูให้ไปก็ดีน่ะสิ กูก็แอบไปไง คึคึ โอเคน่ะมึง เป็นอันว่าตกลง เดี๋ยวกูส่งข้อความไปบอกน่ะว่าให้ไปที่ไหน”)

 

 

“เห้ย เดี๋ยวกูบอกว่าม่ะ...ติ๊ด!” ร่างบางแทบปาโทรศัพท์เพราะไอ่เพื่อนตัวแสบมันตัดสายไปก่อนที่เค้าจะพูดจบ พอจะโทรกลับก็ไม่รับอีก

 

 

“ไปเป็นเพื่อนเกียวสิลูก แม่ไม่ค่อยเห็นลูกเที่ยวเลยน่ะ” แม่ของร่างบางพูดขึ้น เพราะกลัวว่าร่างบางจะเบื่อเวลาอยู่บ้านนานๆ 

 

 

“แม่อ่า แต่โมไม่อยากไปเลย ขี้เกียจมากๆ” ร่างบางตอบกลับแม่อีดออด

 

 

“ขี้เกียจหรือไม่อยากเจอพี่ชายเกียวน่ะ หืม” คำพูดของแม่ทำให้ร่างบางหันควับมาทันที

 

 

“แม่รู้ได้ไงอ่ะ ว่าไอ้......พี่โรอะไรนั้นเป็นพี่ไอ่เกียว” โมเดลถามอย่างสงสัย เพราะเมื่อตอนกลางวันแม่เค้ายังหาว่าไอ่หน้าโหดนั้นเป็นแฟนโตเกียวอยู่เลย

 

 

“วันนี้เกียวเดินมาคุยกับแม่ในครัวหน่ะ” 

“ไม่ต้องสงสัยหรอกหน่า เกียวเดินมาคุยกับแม่ตอนโมนั่งกับพี่ชายของเค้าไง ฮ่ะๆ” แม่ขำสีหน้าของโมเดลที่ทำอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อใครสักคน

 

 

“ได้ข่าวว่ามันบอกโมว่าไปเข้าห้องน้ำหนิ"

"เหอะ! แล้วคุยอะไรกันครับแม่” ร่างบางถามกลับอย่างสงสัย

 

 

“เปล่าหรอกลูก ทานต่อเถอะเราหน่ะ” แม่พูดขึ้น ทำให้ร่างบางหยุดถามไปทันที

 

 

     ร่างสูงแต่งตัวในชุดสบายๆ โรมันเดินขึ้นรถที่โรงจอดรถ วันนี้เขาไมได้เอาลูกรักอย่าง BUGATI สีดำด้านไป เพราะแม่บอกให้ใช้รถของแม่ แม่ให้เหตุผลว่าไม่ได้ใช้มานาน ก่อนจะขับเบนซ์ออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็วในเวลา 4 ทุ่ม 

 

 

กุก กัก กุก กัก

 

 

“…………….”

 

 

".......(. .)......."

 

 

“ไม่เมื่อยรึไง” ร่างสูงพูดขึ้นมาลอยๆ

 

 

“เมื่อนสิพี่ระ ! โร...” เสียงของใครบางคนดังขึ้น ทำไมให้ร่างสูงทำหน้าเอือมๆ

 

 

“ทำแบบนี้อีกแล้วน่ะเกียว” เป็นอีกครั้ง ที่น้องชายตัวแสบแอบตามเขาไปไหนมาไหนแบบนี้ ครั้งแรกที่เค้าโดนแทบชักปืนออกมายิง เกือบฆ่าน้องตัวเองแล้วมั้ยล่ะ

“ตามมาทำไมล่ะคราวนี้” โรมันถามน้องชายอย่างสงสัย

 

 

“ก็อยากมาบ้างอ่า ไม่ได้มานานแล้ว พี่โรจะไปที่ไหนหรอ” โตเกียวนึกขึ้นได้เพราะต้องส่งข้อความไปบอกเพื่อนรัก

 

 

“ดูแลตัวเองด้วยล่ะกัน ไป IDEN หน่ะ มานั่งข้างหน้าได้แล้ว” โรมันบอกเมื่อรู้ว่าน้องชายนั่งหดตัวอยู่ด้านหลังเบาะของเขา

 

 

“เกียวโตแล้วหน่า” ร่างบางบอกก่อนจะปีนไปนั่งด้านข้างคนขับ พร้อมกับกดมือถือยิกๆ

 

 

“แล้วนัดเพื่อนไว้รึป่าวล่ะ เห้อ มาให้พี่เป็นห่วงแท้ๆ” ร่างสูงถอนหายใจออกมา เพราะที่โต๊ะต้องมีแต่เพื่อนๆเขาแน่ๆ

 

 

“นัดแล้วคร๊าบบบบ ไม่ต้องห่วงหน่า” ร่างเล็กตอบกลับไปอย่างน่าหมั่นเคี้ยว และมองออกไปนอกรถอย่างใช้ความคิด

 

 

“ที่แม่ให้รถพี่มาใช้เพราะแกสิน่ะ” โรมันถอนหายใจยาว เค้าต้องมาห่วงไอ่ตัวนี้อีกหรอเนี้ย

 

 

ในที่สุดก็มาถึงสถานบันเทิงขวัญใจวัยรุ่นอย่าง IDENTIFY ผับกลางกรุงสุดไฮโซ ใครกระเป๋าไม่หนักใจไม่ถึงแน่นอนว่าเข้าไม่ได้ ผับแห่งนี้มีเจ้าของเป็นรุ่นพี่ของโรมัน แต่รุ่นพี่คนนี้ช่วงนี้มันไม่ค่อยเข้าร้านหรอก

 

ครืด ครืด ครืดดดดดดด

 

 

“พี่โร เข้าไปเลยน่ะ เดี๋ยวเกียวรอเพื่อน” เมื่อเห็นว่ามีคนโทรมา ร่างเล็กรีบบอกพี่ชายตัวเองทันที

 

 

“อืม ระวังตัวด้วยล่ะกัน มีอะไรก็โทรมาน่ะ ห้ามไปไหนคนเดียวเด็ดขาด” โรมันพูดสั่งน้องชายตัวเองเสร็จสรรพ ก่อนจะเดินไปเข้าด้านใน

 

 

ร่างสูงเด่นสง่าเป็นเป้าสายตาของใครหลายๆคนในที่นี้ ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย การแต่งตัวของร่างสูงมันก็ธรรมดา แต่ไอ่การแต่งตัวธรรมดาเนี้ยแหละ มันแฝงความร้อนแรงไปในตัว กางเกงขาเดฟสีดำเสื้อยืดแขนสั้นสีดำ กับผมสีดำสนิทที่ปกคลุมเกือบปิดดวงตาที่คมกริบนั้น น้อยคนนักที่จะได้เห็นผู้ชายคนนี้เอาผมขึ้น สิ่งเหล่านี้ยิ่งทำให้ผิวขาวๆนั้นขับออกมา  ร่างสูงเดินไม่สนสายตาใครหน้าไหน ก็จะไปที่โต๊ะประจำของกลุ่ม  

 

 

“เห้ย พวกมึงดูดิ๊ ใครมา” 

“ไอ่ห่า มาช้าว่ะมึง” เสียงของฟิวเจอร์ดังขึ้น

 

 

“กูมาก็ดีแล้ว” โรมันตอบกลับไปเสียงเรียบ ก่อนจะเหลือบมองผู้หญิงในอ้อมแขนเพื่อน พร้อมกับทำหน้าเอือมๆ

 

 

“เออๆ” ฟิวเจอร์ตอบ

 

 

เวลาผ่านไปสักพัก ก็มีผู้หญิงมานั่งคลอเคลียกับร่างสูง ซึ่งมันเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่เขาพบเจอกับเรื่องแบบนี้ แต่ร่างสูงก็ไม่ค่อยจะใส่ใจนัก เสนอมาก็แค่สนองให้เท่านั้น

 

 

“แล้วไอ่พีทไปไหนว่ะ” โรมันถามขึ้น

 

 

“เดี๋ยวมันก็มา ยังมันก็ต้องเลี้ยงพวกเราอยู่ดี” ทิวลิปพูดขึ้น ทิวลิปเป็นคนเดียวที่ไม่ค่อยจะชอบสาวๆพวกนี้เท่าไหร่นัก

 

 

 

 

“ไอ่เกียวมึงชวนใครมาบ้างว่ะ” โมเดลถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในสถานบันเทิงที่เค้าไม่คิดว่าจะมาโอกาสได้มา

 

 

“ก็มึงไง” ร่างเล็กตอบหน้าตาย ก่อนจะเดินจูงมือเพื่อนตัวเอง

 

 

“ห๊ะ ! มึงบ้ารึไงว่ะ กูกับมึงเคยมายังไม่ถึง 3 รอบเลยน่ะเว้ย” เมื่อเดินเข้ามาถึงด้านใน ยิ่งต้องแหกปากคุยกันแข่งกับเสียงเพลง

 

 

“เออหน่า มึงเชื่อกูดิ” โตเกียวตอบกลับไปอย่างมั่นใจ

 

 

“อ๊ะ ! ขอโทษครับ” เกียวพูดขอโทษคนด้านหน้าทันทีที่เดินชน แต่ไม่ได้สนใจนัก

 

 

“ไม่เป็นไรครับ” ร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาพูดขึ้นยิ้มๆ ก่อนจะมองตามร่างเล็กของอีกคนจนลับสายตา

 

 

“ไอ่เกียวมึงหยุดลากกูเดี๋ยวนี้น่ะ” โมเดลโวยขึ้น

 

 

“เออหน่า” โตเกียวตับปัดๆ ก่อนจะใช้สายตามองหาใครบางคน

“เจอแล้ว” ร่างเล็กพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินไปที่โต๊ะๆนึง พอเดินไปถึงคิ้วก็ขมวดกันแทบจะเป็นโบว์

 

 

“ชิบหายแล้วกู” โมเดลพึมพำกับตัวเองก่อนจะดึงแขนเพื่อนตัวเองเอาไว้

 

 

“อ่าวเกียว ไหนบอกไปกับเพื่อนล่ะ” โรมันเรียกชื่อน้องชายตัวเอง ทำให้ร่างสูงของใครอีกคนเงยหน้าขึ้นมาทันที

 

 

“เกียวมากับเพื่อนแค่สองคนหน่ะครับ นั่งด้วยน่ะพี่โร” ร่างเล็กพูดเสียงแผ่วเป็นจังหวะเดียวกับที่เพลงจบ ก่อนจะนั่งลงข้างๆพี่ชายตัวเอง ที่ตอนนี้ไล่ผู้หญิงคนนั้นออกไปแล้ว

 

 

“อืม นั่งดิ” โรมันพูดขึ้น แต่ตาก็จ้องอยู่ที่โมเดล

 

 

“เอ่อ....เกียวกูว่า กูกลับก่อนดีกว่า พอดีวะ...”

 

 

“นั่งสิ” เสียงเย็นเฉียบดังขึ้น ก่อนจะขยับให้ร่างบางนั่ง

 

 

“แต่ผมอยากนั่งข้างเกียว” โมเดลพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าร่างสูงจงใจให้ตัวเองนั่งตรงกลาง ทิวลิปผู้ที่ไม่รู้อะไร จึงเลือกที่จะนั่งดูเงียบๆ

 

 

“นั่งไปเถอะไอ่โม กูรู้มึงไม่มีธุระ” โตเกียวพูด พร้อมกับคิดแผนชั่วในใจ

 

 

“หึหึ” เสียงหัวเราะในลำคอของร่างสูงดังขึ้น ทำให้โมเดลถึงกับอยากถีบหน้าเสียให้ได้

 

 

“อ่า....หวัดดีครับพี่ทิวลิป” โตเกียวทักทายเพื่อนพี่ชายอีกคนที่นั่งอยู่โซฟาด้านหน้าเขา

 

 

“ดีครับ ไม่เจอนานเลยน่ะเกียว น่ารักขึ้นป่ะเนี้ย" ทิวลิปพูดแซวๆ

"แล้วนี่...” รุ่นพี่ตัวเล็กถามขึ้นเสียงหวาน เมื่อเห็นอีกคนที่มาด้วยเอาแต่นั่งเงียบ

 

 

“นี่ไอ่โมน่ะครับ เพื่อนผมเอง” โตเกียวแนะนำเพื่อนของตัวเอง โมเดลได้ยินจึงยกมือไหว้ผู้ชายหน้าหวานที่นั่งอยู่ด้านหน้า

 

 

“เพื่อนเรานี่น่ารักทุกคนเลยน่ะ คิกๆ” ทิวลิปพูดขึ้น

 

 

“โหยพี่ครับ พวกผมต้องหล่อน่ะครับ เห็นแบบนี้สาวตรึม” โตเกียวพูดขึ้นยิ้มๆ โดยไม่สนใจผู้ชายอีกคนที่หน้าทำหน้ามุ่ยอยู่โซฟาด้านขวามือสักนิด

 

 

“อ่าว ไอ่พีทนึกว่าตายห่าไปแล้ว” เสียงหวานๆของทิวลิปดังขึ้น ทำให้คนในโต๊ะหันไปมองบุคคลที่มาใหม่ทันที

 

 

“ปากหมาไม่เปลี่ยนเลยน่ะมึง” พีทพูดขึ้น พร้อมกับเดินไปกอดเพื่อนอีกสองคนของตน

“ไม่เจอกันนานหล่อขึ้นน่ะมึงสองตัวหน่ะ” พีทพูด

 

 

“อ่าวแล้วกูล่ะ” ทิวลิปเถียงทันทีเมื่อได้ยิน

 

“มึงไปส่องกระจกไป” ฟิวเจอร์ที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น

 

 

“สัด !” 

 

 

“พอเลย พวกมึงหน่ะ” โรมันห้ามก่อนเพื่อนสองคนนี้จะก่อเรื่องอีก

“นี่น้องกูไอ่เกียว นี่ไอ่พีท จำได้มั้ย” ประโยคแรกโรมันแนะนำให้เพื่อนตัวเอง ก่อนจะหันถามโตเกียวที่นั่งช้างๆ

 

 

“อ่อจำได้ครับ แหะๆ” โตเกียวตอบกลับไปอย่างประหม่า เพราะคนตรงหน้าช่างเหมือนเทพบุตรจริงๆ

 

 

“เอ่อ...แล้วนี่” ร่างสูงของพีทหันมาทางร่างบางของโมเดลที่นั่งเงียบมาตลอด

 

 

“เพื่อนเกียวเองครับ ไอ่โมหน่ะ หึหึ” เกียวพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี เพราะเค้าถูกชะตากับพีทตั้งแต่เด็กๆ และเป็นคนเดียวที่รู้ความลับของเขา

 

 

“เอ่อ....ผม โมเดลน่ะครับ ไม่ใช่ โม” ร่างบางรู้สึกประหม่าอยากบอกไม่ถูก

 

 

“หึ” โรมันแสยะยิ้มทันทีที่โมเดลพูดจบ

 

 

“อ่าแนะนำกันหมดแล้ว เสียดายวันนี้มาไม่ครบ นั่งๆๆ” ทวิลิปพูด ก่อนจะชงเหล้าให้คนทั้งโต๊ะ

 

 

“เกียวกินได้หรอ” ฟิวเจอร์ถามขึ้นทันทีที่เห็นร่างเล็กด้านข้างรับแก้วเหล้ามาจากเพื่อน คำถามนี้ทำให้พีทเหลือบมองร่างเล็กเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

 

 

“ครับ” ร่างเล็กพูดโดยไม่หันไปมองคนถามแม้แต่นิด

“ไอ่โม มึงคออ่อนน่ะ ไหวหรอว่ะ” เกียวหันไปถามเพื่อนอย่างห่วงๆ

 

 

“ได้ดิ อีกไม่กี่วันก็จะเปิดเรียนแล้วกูขอหน่อยเถอะ” โมเดลตอบส่งๆ

 

 

“พี่โรตักกุ้งให้ไอ่โมหน่อยดิ มันตักไม่ถึง” เกียวเริ่มแผ่นการทันที โดยไม่สังเกตสีหน้าของทั้งสองคนที่แตกต่างกันอย่าลิบลับ

 

 

“ได้สิ” โรมันตอบ ก่อนจะตักให้ร่างบางที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างตัวเองและน้องชาย

 

 

“เอ่อ....ขะ..ขอบคุณครับ" โมเดลตอบกลับไปอย่างหวั่นๆ เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อกลางวัน ไม่กล้าสบตาร่างสูงแม้แต่นิด

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่นี้เอง” ร่างสูงกัดฟันกระซิบเบาๆข้างหูของโมเดล 

 

 

“เอ่อ...ไอ่เกียวกูไปเข้าห้องน้ำแปปน่ะ” โมเดลพูด

 

 

“มึงรู้หรอทางไหนหน่ะ” โตเกียวถามทันทีเมื่อนึกได้

 

 

“รู้ดิ เดี๋ยวมาน่ะ” 

 

 

พรึ่บ !

 

 

“เดี๋ยวพี่ไปส่งดีกว่า” โรมันคว้าข้อมือบางเอาไว้ ก่อนจะหันไปยิ้มให้น้องชาย โตเกียวยิ้มจนตาเกือบปิดเมื่อเห็นว่าแผนไปได้ด้วยดี

 

 

“ดีเลยครับ ฝากดูแลมันด้วยน่ะพี่โรรร” โรมันพยักหน้ายิ้มๆแต่ตาไม่ยิ้มด้วยเลย ร่างบางที่ยืนอยู่แทบจะร้องไห้

 

โรมันเดินจูงมือโมเดลให้ออกมาพ้นจากกลุ่มของตัวเอง โดยมีสาวๆหนุ่มๆที่อยู่บริเวณนั้นมองตามกันอย่างอิจฉาร่างบางที่มีหนุ่มหล่อมีชื่อเสียงจูงมือ หารู้ไม่ว่า....ผู้ชายคนนี้อันตรายที่สุดสำหรับโมเดล

 

“ปล่อย” ร่างบางพูดแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกระหึม พยายามยื้อข้อมือตัวเองกลับมา

 

 

“ทำไม กลัวหรอ” โรมันโน้มหน้าไปกระซิบ

 

 

“กลัวเหี้ยอะไร" ร่างบางตะคอกออกไปอย่างเหลืออด ไม่คิดจะพูดดีๆกับผู้ชายคนนี้แน่ๆ

 

 

"หึ ปากเก่งนักน่ะ" ร่างสูงกระชากร่างบางไปทางห้องน้ำสุดแรง

 

 

"พอดีไม่ได้เก่งแค่ปากว่ะ" ร่างบางพูดพร้อมสบัดแขนออกจากการกอบกุมของร่างสูงตรงหน้า

 

 

พรึ่บ !

 

 

โรมันคว้าข้อมือเล็กก่อนจะล็อกคอไว้ แล้วประกบริมฝีปากลงไปอย่างจาบจ้วง

 

 

"อื้อออออออ" ร่างบางตาค้างกำเสื้อร่างสูงแน่น 

 

 

โรมันใช้โอกาสที่โมเดลเผลอสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากบางทันที ก่อนจะไล่ต้อนลิ้นเล็กๆ ร่างบางครางอื้ออึงอยู่ในลำคอพยายามจะหลบลิ้นหนาของคนตรงหน้า โมเดลทุบไปที่อกร่างสูงอย่างแรงแต่ร่างสูงไม่รู้สึกเจ็บสักนิด โรมันดูดดุนลิ้นเล็กอย่างร้อนแรง คนตรงหน้าเคลิ้มตามอย่างลืมตัว ร่างสูงอมยิ้มให้กับความไม่ประสีประสาของคนตัวเล็ก เค้ารู้สึกได้ ว่าจูบครั้งนี้ เป็นจูบแรก......ของโมเดล ร่างสูงผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง สบตาร่างบางที่กำลังทำหน้าหยาดเยิ้ม ริมฝีปากเผยอนิดๆ นี่มันยั่วอารมณ์เขาไม่น้อย

 

 

"ไม่เข้าห้องน้ำแล้ว?" โรมันถามร่างบางด้วยสายตาหยอกๆ

 

 

"ไอ่.... พลั่ก !" เมื่อได้สติ ร่างลางต่อยร่างสูงอย่างแรงก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที

 

 

"หึ" โรมันกระตุกยิ้ม ก่อนจะเอามือจับมุมปากตัวเอง

 

---------------------------------------------

 

'จูบแรกกู ไอ่บ้า ฮึ่ย!'

'เป็นเหี้ยไรเนี้ย มันสูบบุหรี่ด้วยหรอว่ะ'

'แล้วกูจะใจเต้นแรงทำไมว่ะ ฮือๆๆๆๆๆ'

'หมดกัน กูก่ะจะยกให้สาวๆของกู'

 

 

ปึ่กๆๆๆ !! ปังๆๆๆๆๆ !!

โมเดลทั้งเตะประตู ทั้งกระทืบเท้ากับพื้น เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา จะว่าเขาหงุดหงิดมันก็ใช่ แต่จะว่ารู้สึกดีมันก็...

 

 

'ไม่ๆๆๆๆ กูต้องไม่คิด ไม่คิด ไม่คิด ฟู่' 

 

 

ร่างบางพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะค่อยๆเดินออกไปจากห้องน้ำ โดยที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองเดินมาเข้าห้องน้ำทำไม

 

"พี่โรค่ะ คืนนี้ไปต่อกับเมดี้น้าา" โมเดลชะงักเท้าทันทีเมื่อออกมาจากห้องน้ำ เห็นผู้หญิงคนนึงกำลังกอดแขนออเซาะร่างสูงของโรมันอยู่

 

 

"คงไม่ได้ คืนนี้ฉันมากับน้อง" ร่างสูงพูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจ

 

 

"งั้นไว้เมดี้จะไปหาน่ะค่ะ จุ๊บ !" โมเดลถึงกับตาค้างเมื่อเห็นการกระทำของผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่ว่าเค้าจะไม่เคยเห็น แต่ที่ทำเค้าตกใจคือ ร่างสูงที่ทำให้เค้าใจเต้นแรงเมื่อกี้ไม่ได้ผลักไสแต่อย่างใด

 

 

"อืม" ร่างสูงพยักหน้าส่งๆ ก่อนจะหันมามองร่างบางที่ยืนมองตนอยู่ก่อนแล้ว เพราะหน้าห้องน้ำมันมีไฟสลัวๆเท่านั้น

 

 

ร่างบางยักไหล่แล้วเดินไปจากตรงนั้นทันที โดยไม่หันมามองร่างสูงอีก โรมันกระตุกยิ้มให้กับปฏิกิริยาท่าทางของโมเดล ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าร่างบางคิดอะไรอยู่

 

 

"กูนึกว่าตกส้วมตายล่ะ ห่า" โตเกียวพูดล้อๆ เมื่อเห็นโมเดลเดินมานั่งข้างๆ

 

 

"พอดี กูปวดท้องว่ะ" โมเดลตอบกลับนิ่งๆ ก่อนจะนั่งดื่มไปเงียบๆ

 

 

"ทำไมนานว่ะสัส" พีชถามร่างสูงทันทีเมื่อมาถึงโต๊ะ

 

 

"เรื่องกู" โรมันคอบหน้าตาย ก่อนจะเหลือบตาไปมองร่างบางที่นั่งเงียบตลอด

 

 

"เห้ย ปากมึงโดนไรมาว่ะ" ทิวลิปถามขึ้นทันที เมื่อเห็นมุมปากของเพื่อนมีเลือดซึม

 

 

"แมวมันข่วนหน่ะ" โรมันตอบ ทำให้ร่างบางกัดฟันแน่น

 

 

"เหอๆ หมาเข้ามาได้ไงว่ะ" ทิวลิปงง ก่อนจะหันไปมองคนที่ขำตัวเองอยู่ข้างๆ

 

 

"ไอ่โม อย่าแดกเยอะน่ะเว้ย กูไม่มีรถไปส่งมึงน่ะ" โตเกียวพูด

 

 

"อืม กูรู้ลิมิตตัวเอง" โมเดลตอบก่อนจะหันไปมองคนที่มองตัวเองอยู่ก่อนแล้ว

"มองไร" โมเดลถามออกไปอย่างหาเรื่อง

 

 

"คิดว่ามองออะไรล่ะ" ร่างสูงส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้ โมเดลถึงกลับหันหน้าหนี

 

 

นั่งดื่มไปสักพัก มีแต่เสียงพูดคุยของพวกอายุเยอะคุยกัน โมเดลที่เริ่มมึนๆเอนหัวซบไหล่เพื่อนตัวเอง

 

"พี่โรค่ะอยู่นี่เอง อ่า...เกียวเป็นไงบ้าง ไม่เจอกันตั้งนานน่ะ" ร่างอรชรของหญิงสาวที่จงใจเดินมานั่งขอบโซฟากอดแขนโรมันแน่น พูดทักโตเกียว

 

 

"เอ่อ...สบายดีครับ แหะๆ" โตเกียวพูดก่อนจะหันไปขมุบขมิบปากด่าด้านข้าง โดยมีฟิวเจอร์นั่งมองยิ้มๆ

 

 

"พี่โร ไปโต๊ะเมดี้หน่อยน่ะค่ะ น้าา" เสียงแหลมแสบแก้วหูดังขึ้นก่อนจะเอาหน้าหนักเครื่องสำอาง ถูกับไหล่ของโรมันไปมา

 

 

"อืม" ร่างสูงขานรับในลำคอเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามเมดี้ไป โมเดลทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจหงุดหงิดสุดๆ

 

 

"เออไอ่เกียว กูจะกลับล่ะน่ะ ง่วงว่ะ" ร่างบางบอกเพื่อนรักทันที

 

 

"มึงกลับไหวหรอว่ะ" โตเกียวถามกลับอย่างห่วงๆ

 

 

"ไหวดิ แค่มึนๆ" ร่างบางตอบเสียงยานคางนิดๆ

 

 

"มึงทิ้งกูอ่ะ ขับรถช้าๆน่ะเว้ย มึงยิ่งแม่งขับไม่เก่ง" โตเกียวหันไปว่าเพื่อน

 

 

"เออหน่า งั้นกูไปน่ะ จะให้กูไปส่งมั้ย" ร่างบางหันไปถามเพื่อน

 

 

"มึงเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่โรก็คงมา ขับรถดีๆน่ะมึง"

 

 

"เออไปน่ะ พี่ครับผมไปก่อนน่ะครับ หวัดดีครับ" ร่างบางยกมือไหว้คนแก่ร่วมโต๊ะก่อนจะเดินออกไปโรงรถทันที

 

 

ปึ่ก

 

 

"อ๊ะ ! ใครว่ะ"

 

 

"ขอโทษครับ"

"อ่าว....โม มากับใครอ่ะ" เสียงทุ้มของร่างหนาตรงหน้าพูดขึ้นยิ้มๆ ในโรงจอดรถ

 

 

"เห้ยยย !!! พี่มิกเซอร์ !!!"

 

 

พรึ่บ !

 

 

"ผมโคตรคิดถึงพี่เลย ทำไมพี่ไม่ติดต่อมาบ้างเลยอ่า" ร่างบางรีบกอดร่างสูงตรงหน้าทันทีที่รู้ว่าเป็นใคร

 

 

"พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกันนั้นแหละ เดี๋ยวเปิดเทอมก็ได้เจอกันแล้ว เตรียมตัวรึยังหืม" มิดเซอร์พูดขึ้นด้วยน้ไเสียงที่นุ่มนวล

 

 

"ยังเลยครับ คิกๆ เจอพี่แล้วก็คิดถึงไอ่ไอติมเลยแหะ" ร่างบางพูดแล้วยิ้มน่ารักไปให้

 

 

"หึ แล้วนี่จะกลับแล้วหรอ เมารึป่าวเนี้ย" มิกเซอร์ถาม เพราะได้กลิ่นเหล้าจางๆ

 

 

"ผมไม่เมาหรอกระดับนี้ คิกๆ พี่มิกมาดึกจังเลย ผับจะปิดแล้วน่ะ" ร่างบางพูดกับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู

 

 

"เพื่อนพี่มันอกหักตามเคย ภาระจริงๆ" มิกเซอร์พูดขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าเอือมๆ

 

 

"เดี๋ยวเปิดเทอมพี่มิกต้องเรียนหนักแน่เลย ปี 6 แล้วน่ะครับคุณหมอ" โมเดลพูดขึ้นยิ้มๆ

 

 

"ฮ่ะๆ ตั้งใจเรียนน่ะเรา"

 

 

"อ่อครับ แหะๆ งั้นผมกลับก่อนน่ะครับพอดีผมเอารถมาครับ" โมเดลพูดขึ้น

 

 

"ขับไหวหรอ ให้พี่ไปส่งมั้ย" ร่างสูงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

 

 

"งืม....ไม่เอาดีกว่าครับ" ร่างบางทำท่าคิด ก่อนจะตอบแลัวยิ้มจนตาหยี

 

 

"ขับรถดีๆน่ะ อย่าขับเร็วน่ะรู้มั้ยหืม" มิกเซอร์พูดยิ้มๆพร้อมกับลูบหัวร่างบางเบาๆ

 

 

"รับทราบคับป๋ม !" โมเดลพูดเสียงดัง พร้อมยกมือขึ้นมาวันทยาหัตถ์

 

 

"น่ารักจริงๆ ไปขึ้นรถได้แล้วไป" มิกเซอร์บอก เพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว

 

 

"รับทราบคับป๋ม" ร่างบางทำท่าทางเหมือนเดิมเป๊ะ ก่อนจะวิ่งดุ๊กดิํกขึ้นรถไป ไม่ลืมที่จะเปิดกระจกโบกมือลารุ่นพี่ที่ยืนมองยิ้มๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่า การกระทำทุกอย่างตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคน

 

 TBC.

----------------------------------------------------------------------------------