REAL LOVE มึงรักกูก่อนน่ะไอ่บ้า !!

ตอนที่ 1

@cucumoee

 

 

 

 

 

 

             ร่างสูงของใครบางคนกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างขะมักเขม้นในห้องทำงานสุดหรูพร้อมกับเครื่องแต่งกายเต็มยศ ในชั้นเกือบบนสุดของบริษัทเอกชนใหญ่ยักษ์แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นบริษัทรถยนต์ที่มีนามว่า... BUGATTI   บรรยากาศภายในห้องเงียบกริบทำให้ร่างสูงมีสมาธิในการทำงานเป็นอย่างมาก

 

 

จนกระทั่ง.......

 

 

ปัง !

 

 

“พี่โร ! คิดจะผิดสัญญากับเกียวหรอ ! เกียวไม่ยอมน่ะ !” ร่างสูงที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าร่างเล็กตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉยตามฉบับของเจ้าตัว

 

 

“พี่ไปสัญญากับแกตอนไหน” ร่างสูงก้มหน้าทำงานต่อ โดยไม่สนสายตาของน้องชายสุดแสบแม้แต่นิด

 

 

“พี่โรอ่า... ไปเถอะน่ะ น้า เนี้ยไปชิมร้านเพื่อนเกียว อร่อยสุดๆเลยน้า คนนี้เพื่อนสนิทที่สู๊ดของเกียวเลยน่ะ” โตเกียวเดินมาอ้อนพี่ชายทันที พร้อมกับนวดไหล่ให้เบาๆ แล้วคิดว่าพี่ชายของเขาจะใจแข็งได้ยังไง

 

 

“พี่รู้น่ะว่าเกียวคิดจะทำอะไร” ร่างสูงพูดอย่างรู้ทัน

 

 

“พี่โร ! เกียวป่าวคิดอะไรน่ะ ! จริงจริ๊งงงงงงง” คนตัวเล็กยิ้มยิงฟันให้พี่ชาย พร้อมกับนวดแขนไปเรื่อยๆ จะเมื่อยแค่ไหน เค้าก็ยอม ฮึบ !

 

 

“แล้วทำไมเกียวไม่เอารถไปเองล่ะ พี่งานยุ่งเกียวก็เห็น” สิ่งที่ร่างสูงพูดออกมาทำให้โตเกียวหน้างอได้ทันทีที่พูดจบ ก่อนจะเดินกระทืบเท้าไปนั่งที่โซฟาอย่างอนๆ

 

 

"........."

 

 

“เห้อ งั้นนั่งรอพี่แปปนึง” คนตัวเล็กยิ้มกว้างก่อนจะนอนเล่นเกมมือถือรอที่โซฟา ร่างสูงทำหน้าเอือมกับความคิดของโตเกียวที่มีความคิดแบบนี้ตั้งแต่เค้าจบจากมหา’ลัย

‘รอบที่เท่าไหร่แล้วว่ะเนี้ย’  โรมันได้แต่พึมพำกับตัวเองเบาๆ

 

 

ในที่สุดก็ถึงเวลาที่พี่ชายจะต้องพาน้องชายไปทำตามความฝัน(?)ของตัวเองอีกครั้งและเขาก็หวังว่าครั้งนี้ มันจะเป็นครั้งสุดท้าย.......  

 

 

 

 

กรุ้งกริ้ง.....

 

 

“เชิญครับ เชิญนั่งได้เลยครับ” ร่างบางพูดต้อนรับลูกค้าโดยไม่หันไปมองบุคคลที่มาใหม่แม้แต่นิด

 

 

“มึงไม่คิดจะมองหน่อยรึไง ไอ่เพื่อนรัก” ไม่ต้องบอกให้เสียเวลา ร่างบางก็รู้ว่าคนๆนี้มันเป็นใคร

 

 

“ไอ่โตเกียว มึงก็ไปนั่งดิ เกะกะว่ะ บังลูกรักกูหมด” ร่างบางปัดมือไล่เพื่อนให้ไปนั่งที่โต๊ะ เพราะร่างเล็กของโตเกียวยืนบังตู้เค้กของร้านอยู่

 

 

“เออ แม่ง แม่ค้าใจร้ายชะมัด” โตเกียวพูดแขวะพร้อมกับไปนั่งรอพี่ชายของตัวเองที่โต๊ะ

 

 

“แม่ค้าพ่อง” ไม่วายด่าเพื่อนรักของตัวเองตามหลังไปอีก

 

 

กรุ้งกริ้ง....

 

 

“เชิญครับ” ร่างบางพูดโดยไม่ได้หันไปมองเช่นเคย เพราะกำลังวุ่นกับออเดอร์ของลูกค้าโต๊ะอื่นอยู่

 

 

“ไอ่โม มารับโต๊ะกูสิว่ะ” เสียงของโตเกียวดังขึ้น ทำให้ร่างบางหันควับ

 

 

“โมพ่อมึงสิ !  โมเดล เว้ย โมเดล” ร่างบางเดินไปหาเพื่อนตัวเอง ประโยคแรกมันทำให้บุคคลที่สามที่นั่งอยู่คิ้วกระตุกทันทีที่ได้ยิน

 

 

“อ่าว เล่นพ่อ พูดงี้เดี๋ยวเจอเฮียกูสอย” โตเกียวพูดพร้อมกับพยักหน้าไปยังพี่ชายตัวเองที่นั่งจ้องหน้าโมเดลเขม่ง

 

 

“......” ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก

 

 

ผลั๊ว !

“เงียบไมว่ะ ไหว้พี่กูดิ”

 

 

“โอ๊ย!! ตบกูหาพ่ะ....หาเหี้ยไรว่ะ แม่ง” โมเดลบอกกลับพร้อมกับลูบหัวตัวเองปอยๆ

‘เกือบหลุดแล้วมั้ยกู แม่งคนเหี้ยไรว่ะ หน้าดุชิบหาย แต่หล่อโคตรเลยว่ะ’ ร่างบางได้แต่คิดในใจ

“หวัดดีครับ” โมเดลพูดพร้อมกับยกมือไหว้  ใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้อยู่ใกล้กับคนๆนี้

 

“อะ...อ่าว พี่โรมัน ! รับไหว้มันสิ แม่ง จะนิ่งไปไหนว่ะพี่กู” โรมันได้แต่เหลือบมองไปทางโมเดลและพยักหน้าส่งๆไปเท่านั้น

“เห้อ แม่ง กูเอาเหมือนเดิมน่ะ ส่วนพี่กูเอามอคค่าเย็นน่ะ เอ้อ ไม่หวานมากด้วย”ร่างบางพยักหน้ารับรู้ในสิ่งที่เพื่อนพูดออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปหลังร้านอย่างเหม่อๆกับความคิดของตัวเอง

 

 

‘พี่มันหรอว่ะ ไม่เคยเห็นเลยว่ะ คนอะไรแม่งโคตรหล่อ แต่หยิ่งว่ะ แต่งตัวเต็มยศชิบ หยั่งกับหลุดออกมาจากซีรี่ย์ที่กูดูเลย....... โว๊ะ พูดถึงแล้วหงิดสัด กูไม่น่าไหว้มันเลย’ โมเดลได้แต่บ่นกับตัวเองลอยๆ ในขณะที่กำลังทำออเดอร์ให้โต๊ะของเกียวอยู่

 

 

“บ่นอะไรกันน่ะลูก” เสียงของผู้หญิงที่โมเดลรักที่สุดดังขึ้น ทำให้ร่างบางหันไปมองแล้วยิ้มแห้งๆส่งไปให้เท่านั้น

“ไหน มีอะไรให้แม่ช่วยบ้างเนี้ย หืม”

 

 

“โมกำลังทำมอคค่าเย็นครับ ไอ่เกียวมาหน่ะแม่ อยู่ในร้านนู้น” ร่างบางบอกกับผู้เป็นแม่ ใช่ว่าที่ร้านของร่างบางจะไม่มีพนักงาน แต่พนักงานทุกคนก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเอง ถ้าเป็นโต๊ะของเพื่อนหรือคนรู้จัก ร่างบางมักจะเอาออเดอร์ไปให้เองมากกว่า เพราะจะได้พูดคุยด้วยกัน

 

 

“อ่า....หรอลูก งั้นเดี๋ยวแม่เอาไปให้เองน่ะ นมสดปั่นกับบานอฟฟี่ใช่มั้ยลูก” แม่ของร่างบางจำในสิ่งที่โตเกียวชอบได้ทุกอย่าง เพราะโตเกียวชอบมาที่ร้านบ่อยๆ บางวันก็มาช่วยเป็นเด็กเสิร์ฟบ้าง คนรับออเดอร์บ้าง

 

 

“ครับ” ร่างบางหันไปยิ้มให้กับผู้เป็นแม่จนตาหยี ก่อนจะหันมาทำมอคค่าเย็นให้พี่หน้ายักษ์ของโตเกียว

 

 

 

 

 

“เนี้ย เป็นไงบ้าง เพื่อนสนิทเกียวเลยน่ะ มันไม่เคยมีแฟนด้วย แถมยังตัวเล็กน่ารักอีก ขาวด้วยน่ะดูดิ๊ คิดดูน่ะพี่โร ข้างนอกยังขาวขนาดนี้ ข้างในจะ....อื้อหืออออ แค่คิดของก็ขึ้นอ่ะ แถมนิสัยยังดีอีกน่ะ ถึงมันจะปากร้ายเหมือนพี่โรไปหน่อยก็เถอะ คึคึ คนนี้เกียวว่าโดนใจแน่นอน” โตเกียวพูดอย่ามั่นอกมั่นใจกับคำสาธยายเกี่ยวกับเพื่อนรักที่เดินเข้าห้องครัวไปเมื่อกี้

 

 

“เวอร์.... เพ้อเจ้อน่ะเราหน่ะ” ร่างสูงนั่งมองออกไปด้านนอกร้านที่มีผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมด อย่างใช้ความคิด

 

 

“เห้! นี่ เกียวพูดจริงน่ะ เกียวสัญญาจริงๆว่าคนนี้จะเป็นคนสุดท้าย เนี้ย เกียวรักมันมากเลยน่ะ มันคือเพื่อนที่ดีที่สุดของเกียวอ่ะ เกียวอยากเห็นคนที่เกียวรักทั้งสองคนมีความสุข ส่วนคนก่อนๆที่เกียวแนะนำอ่ะ ก็แค่อยากลองใจพี่โรไง ว่าจะใจง่ายรึป่าว คึคึ” ประโยคต่อท้ายมันทำให้ร่างสูงหันควับมาทันที

 

 

“ หึหึ มั่นใจจริงๆน่ะ แต่พี่ไม่มีวันชอบเพื่อนแกหรอกหน่า เราก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบคนอวดดี ดูก็รู้เพื่อนเราน่ะจองหองแค่ไหน” โรมันพูดออกมาเสียงเรียบ

 

 

“ไม่ลองไม่รู้หรอกน่ะพี่โร ไอ่คนเนี้ยมันไม่เหมือนคนอื่นจริงๆน่ะ คนที่ผ่านๆมา พวกเขาหวังแต่เงินกับร่างกายของพี่เท่านั้นแหละ เหอะ” โตเกียวพูดเชียร์เพื่อนตัวเองเต็มที่

 

 

“เดี๋ยวพอรักกันไปหน่อยก็จู้จี้ ขี้บ่น อีกอย่างน่ะพี่ไม่มีเวลาดูแลใครหรอก” โรมันพูดหาข้ออ้าง  ไม่ใช่ว่าร่างบางที่เขาเจอไม่น่ารักน่ะ แต่เขาคิดว่าพอคบกันไปก็เลิกเหมือนคนที่ผ่านๆมา เพราะทนกับการบ้างานของเขาไม่ได้

 

 

“มันไม่เหมือนคนอื่นจริงๆน่ะ พี่โรอ่าลองดูก่อนก็ได้ อ้อ!!! เกียวจะบอกอะไรให้อย่างนึงน่ะ ถ้าเกิดพี่โรชอบมันขึ้นมาจริงๆ พี่โรห้ามทำให้มันเสียใจเด็ดขาด แล้วก็อย่าโหดให้มันมากนักด้วย” โตเกียวพูดบอกเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพี่ชายตัวมันโคตรจะโคตรโหดเลย

 

 

“เกียวฟังพี่น่ะ คนที่จะมารักเราได้หน่ะ เค้าต้องรักที่เราเป็นเรา ไม่ใช่รักที่เราเปลี่ยนแปลงไปเพราะเขา” ร่างสูงพูด

 

 

“โถ่พี่โร เกียวรู้หรอกกหน่า เกียวก็พูดไปงั้นแหละ แถมแม่ไอ่โมมันยะ....”

 

 

“ออเดอร์มาเสิร์ฟแล้วค่ะ”  ยังไม่ได้ทันที่ร่างเล็กจะพูดจบก็มีเสียงจากสวรรค์ก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

 

 

“อ่าว แม่ หวัดดีครับ” โตเกียวยกมือไหว้แม่ของเพื่อนรักตัวเอง ทำให้ร่างสูงยกมือไหว้ตามไปด้วย

 

 

“โอ๊ะโอ...มากับหนุ่มที่ไหนหว่า” แม่ของโมเดลพูดแซว เพราะยังไม่รู้จักพี่ชายสุดหล่อของโตเกียว 

 

“หนุ่มอะไรกันครับแม่ นี่จะสามสิบแล้ว คึคึ นั่งก่อนสิครับ” ประโยคก่อนหน้านี้ทำให้โรมันมองหน้าน้องชายตัวเองด้วยสายตาดุๆ ใช่ว่าน้องชายสุดแสบคนนี้จะกลัวที่ไหนหล่ะ

 

 

“ก็เห็นหล่อดีนี่ ฮ่าๆ ถ้าไม่ติดว่าเป็นแฟนเราน่ะ แม่จะยกเจ้าโมให้แล้ว” แม่ของโมเดลพูดขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ แต่มันทำให้ร่างบางที่พึ่งเดินออกจากห้องครัวแทบสะดุดขาตัวเอง

 

 

“เอ่อ คือ คนนี้มะ.....” โตเกียวได้แต่คิดในใจว่า จะมีสักครั้งมั้ยที่เขาพูดแล้วไม่มีใครมาขัด

 

 

“อะ เอ่อ....มอคค่าเย็น หวานน้อยได้แล้วครับ” โมเดลพูดก่อนจะหลบสายตาของร่างสูงที่มองมา

 

 

“นั่งก่อนดิไอ่โมมมมมมม” โตเดียวเรียกเพื่อนตัวเองเสียงยาวทันทีเพราะโตเกียวรู้เสมอว่าเพื่อนรักของตัวเองไม่ชอบให้เรียกชื่อนี้เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น 

 

 

“เอ่อ..คือ....ลูกค้าเยอะว่ะ มึงก็เห็น” ร่างบางหาข้ออ้างให้กับเพื่อนตัวเองและใช้สายตาอ้อนแม่ให้ช่วยไปตามน้ำตามเนื้อ แต่ผลที่ได้รับคือ....

 

 

“เดี๋ยวแม่ไปช่วยคนอื่นแทน โมนั่งนี่แหละลูก” ยังไมทันที่ร่างบางจะพูดอะไร แม่สุดที่รักก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากไปทันที

 

 

“ไงมึง คิดถึงกูป่ะ” โตเกียวถามร่างบาง โดยไม่สนใจสีหน้าเพื่อนของตัวเองสักนิด

 

 

“เออ มึงไม่อยู่โคตรสงบอ่ะ” ร่างบางตอบกลับด้วยน้ำเสียงยี่ยวน

 

 

“แม่งอีกไม่กี่วันก็เปิดเทอมแล้ว กูขี้เกียจชิบ” โตเกียวพูดขึ้นโดยไม่สนใจพี่ชายตัวเอง เพราะพี่เค้าคนนี้มันเป็นคนเงียบๆ

 

 

“ไม่ต่างกันว่ะมึง กูว่าจะโทรหาไอ่ไอติมแล้วก็พวกไอ่โฟนซะหน่อย หายหัวไปนานเลย” โมเดลพูด

 

 

“เออ กูลืมบอกว่ะ ไอ่โฟนมันบอกว่าอาทิตย์แรกมันยังไม่เข้าว่ะ แม่งติดสาวชัวร์” โตเกียวพูดขึ้นร่างบางถึงกับขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยิน

 

 

“ไปไหนของมันว่ะ ปกติไม่เคยขาด” โมเดลถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะเพื่อนร่างสูงของเค้าเป็นเด็กเรียนจะตายไป

 

 

“มันไม่บอกกูว่ะ บอกแค่มีธุระ” โตเกียวตอบกลับ

“เออมึง เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำแปปนึงน่ะ มึงนั่งคุยเป็นเพื่อนพี่กูก่อนล่ะกัน ห้ามไปไหนน่ะมึง ไม่งั้นกูโกรธมึงแน่” โตเกียวพูดเองเออเอง ก่อนจะรีบเผ่นไปทางหลังร้าน โมเดลหันควับไปมองทันที แต่เพื่อนตัวดีก็หายตัวไปหยั่งกับวาร์ปได้

 

 

‘พี่มึงหน้าคุยด้วยตายห่า ร่างบางพึมพำกับตัวเองเบาๆ

 

 

“........"

 

 

“เอ่อ เป็นพี่ไอ่เกียวมันหรอครับ” ร่างบางไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ ก็คนตรงหน้ามันหน้ากลัวขนาดนี้ 

 

“อืม” โรมันขานรับในลำคอเบาๆ

 

 

“ผมแค่ไม่เคยเห็นเลยครับ แหะๆ” โมเดลไม่รู้จะชวนพูดอะไรจริงๆ แม่งหน้านิ่งเกินไป

 

 

“กูไม่ใช่คนสุภาพอะไร ไม่ต้องพูดเพราะหรอก” โรมันพูดขึ้น

 

 

“ผมว่าไม่ดีมั้งครับ" ร่างบางพยายมพูดให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

‘กูก็ไม่อยากจะพูดหรอกห่า แม่ง’  ร่างบางได้แต่คิดในใจ โดยที่ใบหน้าก็มีรอยยิ้มประดับอยู่ตลอดเวลา

 

 

“รู้ใช่มั้ย ว่าเกียวให้กูมาที่นี่ด้วยทำไม” ร่างสูงพูดขึ้น เขาไม่อยากจะต่อความยาว สาวความยืดสักเท่าไหร่

 

 

“อะ เออ ทำไมหรอครับ” ร่างบางก็เลือกที่จะใช้คำที่สุภาพอยู่ เพราะยังไงก็พี่เพื่อนคนนึง แต่คำถามที่ร่างสูงถามมา ทำให้ร่างบางงงขึ้นมาทันที

 

 

“กูรู้มึงกระดากปากที่พูดเพราะๆกับกู และอีกอย่างก็อย่าทำมาเป็นใสซื่อไปหน่อยเลย” โรมันพูดขึ้นมาพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก

 

 

“ผมไม่อยากหยาบคายกับคุณหรอกน่ะครับ เพราะยังไงคุณก็คือพี่ชายของเพื่อนผม”

“และอีกอย่าง ผมไม่รู้ว่าคุณพูดถึงเรื่องอะไร ส่วนเรื่องผมจะพูดยังไงมันก็เรื่องของปากผมครับ” ร่างบางพูดขึ้นมาอย่างเหลืออด คนอุส่าพูดดีด้วย และไอ่เรื่องมาทำไมอะไรเนี้ย มันทำให้โมเดลงงสุดๆ อีกอย่างร่างบางไม่ใช่คนใจเย็นอะไรซะด้วยสิ

 

 

“กูไม่ถือ กูรู้ว่ามึงฉลาดพอในสิ่งที่กูพูด” โรมันรู้สึกว่าการสนทนาครั้งนี้มันยืดยาวมากๆสำหรับเขา เพราะถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวหรือเพื่อนฝูงเขาไม่ชอบพูดอะไรที่มันยุ่งยากสักเท่าไหร่

 

 

"......." ร่างบางกำมือตัวเองแน่น

 

 

"วางแผนกับน้องกู คิดว่ากูไม่รู้รึไง"

“กูไปล่ะ อ่ะนี่ ไม่ต้องทอน” ร่างสูงพูดก่อนจะวางเงินแบงค์พันไว้ แล้วลุกขึ้นเดินไปรอน้องชายตัวเองที่รถ

 

 

โมเดลหันไปมองเงินที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมากำในมือแน่น แล้วก้าวขาสั้นๆของตัวเองตามร่างสูงออกไปนอกร้านทันที

 

พรึ่บ !

 

 

ร่างบางเดินไปกระชากแขนเสื้อสูทของโรมันจนหันมา ก่อนจะโยนเงินที่ขยำเสร็จแล้วปาใส่อกร่างสูงตรงหน้าด้วยความโมโห

 

 

“เอาคืนไป! กูก็ไม่อยากจะพูดดีๆกับมึงหรอกน่ะ แต่เพราะมึงเป็นพี่ของไอ่เกียวมึงเข้าใจมั้ย! ถ้ากูรู้ว่ามึงจะมาพูดให้กูปวดประสาทแบบนี้น่ะ กูจะผสมยาล้างห้องน้ำให้มึงแดกในกาแฟแก้วนั้นด้วย!"

"แต่ช่างมันเถอะ! กูจะถือซะว่าให้หมามันแดก!” เมื่อได้ยินร่างเล็กตะคอกออกมาทำให้ร่างสูงแสยะยิ้มทันทีที่ได้ยิน ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าหาร่างบางเรื่อยๆ เรื่อยๆ.....

“มะ มึงจะทำอะไร” โมเดลถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก แต่คิดหรอว่าคนอย่างเขาจะกลัว...

 

 

"หึ กลัว?" โรมันเลิกคิ้วขึ้นถามอย่างหาเรื่อง

 

 

"กลัวเหี้ยอะไรล่ะ ! ไอ่......ฮึ่ย!" โมเดลไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าคนตรงหน้านี้แล้วจริงๆ

 

 

“นี่สิน่ะ ธาตุแท้ หึหึ กูชอบว่ะ” ร่างสูงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

“อืม.....ให้หมามันแดกงั้นหรอ แล้วอยากให้หมาตัวนี้มันแดกอย่างอื่นบ้างมั้ยหล่ะ” ร่างสูงทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะใช้สายตาโลมเลียคนตรงหน้าอย่างเปิดเผย ร่างบางเห็นสายตาของร่างสูงถึงกับควันออกหูทันที

 

 

กึก

 

 

เมื่อร่างบางถอยหลังจนชนกับรถหรูของร่างสูงถึงกับตัวชาวาบ จะหนีไปทางไหนก็ไม่ได้ ในเมื่อร่างสูงใช้มือทั้งสองข้างขังร่างบางไว้

 

 

“ดะ.....แดกเหี้ยอะไรห๊า!” ร่างบางเถียงกลับไปอย่างไม่ยอม คนอย่างเขาหรอจะเสียฟอร์ม ไม่มีทาง

 

 

“หึหึ ไม่รู้จริงๆหรอ” ร่างสูงพูดขึ้นพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ

 

 

“ถ่อยไปน่ะสัส!" โมเดลพูดตะคอก

 

 

" อ่อนว่ะ" โรมันพูดกระซิบ

 

 

"อ่อ............" โมเดลทำตาใสแป๋วส่งให้ ร่างสูงถึงกับงงปฏิกิริยาคนตรงหน้า

"มึงจะแดกตรงนี้ใช่มั้ยห๊า!!!!” โมเดลทำท่าทางใสซื่อก่อนจะ..

 

 

 

ปึก !!!!!!

 

 

 

“โอ๊ยยยยเหี้ยยยยยยย!!!!!!!!!!”

 

 

 

 -----------------------------------------------------------------------------------

 

 

ไม่สนุกยังไงตำหนิติเตียนได้นะค้าาา ปกติลงแต่ในธัญวลัยกับเด็กดี เป็นกำลังใจให้ด้วยน้าา ขอบคุณค้าาา

 

 

ฝากเพจด้วยน้าาาา >>> จิ้ม