REAL LOVE มึงรักกูก่อนน่ะไอ่บ้า !!

ตอนที่ 3

@cucumoee

 

 

"แม่อ่า โมไม่อยากไปเรียนเลย" ร่างบางเดินไปอ้อนแม่ของตัวเองทันทีเพราะอีก 4 วันก็จะเปิดเทอมแล้ว

 

 

"อีกไม่กี่เดือนก็จบแล้วน่ะ ยังขี้เกียจเป็นเด็กไปได้" แม่พูดขึ้นยิ้มๆ

"แล้วเมื่อคืนกลับมากี่โมงล่ะลูก ตื่นเช้าเชียว"

 

 

"เกือบตีสองครับ แหะๆ พอดีนอนไม่ค่อยหลับ" จะให้นอนหลับได้ไงเล่า มัวแต่คิดฟุ้งซ้านถึงคนบ้าอยู่หน่ะสิ

 

 

"ทำไมนอนไม่หลับล่ะลูก ปกตินอนไม่เคยจะตื่น ฮ่ะๆ" แม่พูดหยอก

 

 

"หูย แม่อ่าาา....แล้วนี่จะทำเครปเค้กหรอครับ แม่จะทำอะไรเพิ่มอีกมั้ย เดี๋ยวโมช่วย" โมเดลมองวัตถุดิบตรงหน้าอย่างสนใจ

 

 

"ตามใจโมเลยลูก ลูกแม่ทำอะไรก็อร่อยหมดนั้นแหละ" แม่พูดชมยิ้มๆ

 

 

"แน่นอนครับ คิก" ในเวลาเช้ามืดแบบนี้ สองแม่ลูกกำลังเตรียมเค้กและเมนูเบเกอรี่ต่างๆของทางร้าน ก่อนพนักงานในร้านจะทยอยเข้ามาทำหน้าที่ของตัวเอง เมื่อถึงเวลาทำงาน

 

 

       ร้านของโมเดล เปิด 8 โมงเช้า ปิด 3 ทุ่มครึ่ง โดยทางร้านใช้ชื่อว่า meMOry ในช่วงสายของวันมีลูกค้าแวะเวียนเข้ามามากมาย จนไม่มีเวลาให้ร่างบางและแม่ได้พักกันเลยทีเดียว 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------

 

 

ก๊อกๆๆๆๆๆ

 

 

"พี่โร เปิดประตูให้เกียวหน่อย นี่มันสายแล้วน่ะ" โตเกียวเคาะประตูรัว จนร่างสูงที่พึ่งจะได้นอนงัวเงียตื่นขึ้นมาอย่างหงุดหงิด

 

 

"ทำไมเมื่อคืนพี่ทิ้งเกียวไว้ห๊า ! เนี้ยถ้าเกียวโดนฉุดจะว่ายังไง ! ใจร้ายชะมัด" เสียงแว๊ดๆ ทำให้โรมันทำหน้าเอือมได้ไม่ยาก อยากจะบีบคอน้องตัวแสบของตัวเองจริงๆ

 

 

"หนวกหูหน่า แกไปก่อนไป พี่พึ่งจะได้นอน"  ร่างสูงพูดส่งๆ

 

 

"ทำไมล่ะ ! ไปต่อกับพวกหญิงพวกนั้นหรอ ปกติพี่โรไม่ไปหนิ ถ้ารู้ว่าวันนี้ต้องทำงาน ตอบมาเดี๋ยวนี้เลยน่ะ" โตเกียวไล่ต้อนพี่ชายให้ได้ เพราะเมื่อคืนเค้าซวยมาก มากจริงๆ

 

 

"เดี๋ยวๆ อย่าพึ่งบ่น มิกเซอร์คือใคร" โรมันถามออกไปในเรื่องที่ทำให้เค้าไม่ได้หลับไม่ได้นอน 

 

 

ร่างบางทำท่าครุ่นคิดก่อนจะร้องอ๋อออกมา

"รุ่นพี่ที่มหาลัยครับ แต่ก็วนเวียนไปมา พี่โรรู้จักพี่มิกได้ไงอ่ะ"

 

 

"ป่าว แล้วทำไมถึงรู้จักกันหล่ะ" โรมันพยายามเค้นน้องชายอย่างเนียนๆ

 

 

"เอ่อ....พอดีไอ่ไอติมมันชอบพี่มิก เกียวก็เลยรู้จักไปด้วย ตอนนี้สนิทกัน" โตเกียวอธิบายออกมา ทำให้ร่างสูงโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

"ถามทำไมอ่าพี่โร"

 

 

"ป่าวหรอก ไปเถอะ อย่าเคาะอีกน่ะ" โรมันปิดประตูก่อนจะเดินมานอนเอามือก่ายหน้าผากอย่างใช้ความคิด

 

 

'เมาแล้วยั่วไปทั่ว หึหึ'

 

 

 

----------------------------------------------------------------------------------

 

มหาวิทยาลัย

 

 

"สัส มาเร็วน่ะมึง กลับมาเมื่อไหร่ว่ะ" โมเดลทักเพื่อนตัวเล็กที่นั่งอยู่ ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงตรงกันข้าม

 

 

"เมื่อวานว่ะ ไอ่เกียวล่ะมึง" พอมองไม่เห็นไอ่ตัวแสบของกลุ่มก็ถึงกับ งง เพราะปกติมันมาเร็วที่สุด

 

 

"ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวก็คงมา..." ร่างบางตอบกลับเสียงแผ่ว เมื่อนึกถึงพี่ชายของเพื่อน ที่มาทำให้หัวใจเค้าเต้นแรงแล้วจากกันไปง่ายๆน่ะหรอ เกือบอาทิตย์นึงที่ไม่ได้เจอหน้ากัน

"ไอ่บ้าเอ้ย เกลียดๆๆๆๆๆ!!!!!"

ปึ่กๆๆๆๆ 

 

 

"เห้ย !! ไอ่โมเป็นเหี้ยอะไรมึง หยุดๆๆ" ไอติมที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามถึงกับตกใจที่เพื่อนตัวเอง อยู่ดีๆก็มีอาการบ้าคลั่งแบบนี้

 

 

ปัง !

"เกลียด โว๊ยยยย !!!!"

โมเดลกระหน่ำทุบโต๊ะอย่างโมโห อยากบีบคอไอ่บ้านั้นๆจริงๆ

 

 

"เป็นเหี้ยอะไรมึงเนี้ย เจ็บมั้ยนั้น" เพื่อนถามด้วยความเป็นห่วง

 

 

"เจ็บดิสัส แม่ง" โมเดลตอบกลับอย่างหงุดหงิด ก่อนจะมองมือแดงๆของตัวเองด้วยอารมณ์ครุกครุ่น

 

 

"อ่าวไอ่เกียวนี่ ใครมาส่งมันว่ะ" ร่างบางถึงกับหันควับไปทันที โดยไม่กลัวว่าคอจะเคล็ดเลยสักนิด

 

 

"ใครมาส่งมึงอ่ะ" เพื่อนทั้งสองประสานเสียงกันทันที

 

 

"เอ่อ.....ไง....ไอ่ไอติมมาเมื่อไหร่ว่ะ คิดถึงว่ะ" โตเกียวรีบเปลี่ยนเรื่องโดยเร็ว เมื่อเห็นว่าเพื่อนสองคนที่นั่งอยู่ทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด

 

 

"ใคร....." ไอติมถามอย่างจับผิด พร้อมๆกับโมเดลที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ

 

 

"เพื่อนพี่อ่ะ วันนี้รถกูต้องเข้าศูนย์ส่วนคนที่บ้านก็ต้องไปส่งแม่ไปทำธุระ ส่วนพี่กูแม่งก็...." โตเกียวรีบพูดแต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นบุคคลที่เข้ามาใหม่

 

 

"เงียบไมว่ะ พี่มึงไปไหน" โมเดลรีบถามอย่างอยากรู้ โตเกียวเหลือบไปทางเพื่อนตัวเองเท่านั้น ก่อนจะหันไปยิ้มให้ร่างสูงของอีกคนที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเครียดๆ

 

 

"หวัดดีครับพี่มิกเซอร์" พอได้ยินประโยคที่โตเกียวพูดขึ้น ไอติมถึงกับหน้าถอดสี แต่ร่างบางเนี้ยสิ อยากรู้ใจจะขาด

 

 

"หวัดดีครับ/หวัดดีครับ" ทั้งโมเดลและไอติมต่างหันไปทัก

 

 

"พี่ขอตัวเพื่อนเราก่อนน่ะ วันนี้คงต้องลาทั้งวันแล้วล่ะ ขอบใจน่ะ" ร่างสูงของมิกเซอร์พูดเองเออเองก่อนจะกระชากร่างของไอติมให้เดินตามไปด้วย โมเดลและโตเกียวมองหน้ากันอย่างงงๆ

 

 

"ทำไมว่ะ พี่เค้าชอบไอ่ไอติมแล้วหรอ" โมเดลหันไปขอความเห็นจากเพื่อน

 

 

"มันก็ไม่แน่ว่ะ แต่เห็นว่าไอ่ไอติมมันจะตัดใจแล้วน่ะ" โตเกียวตอบพร้อมกับเกาหัว

"ไปหาไรกินกันเถอะมึง พี่มิกเค้าคงมีไรต้องคุยกับมันล่ะมั้ง" โตเกียวสันนิษฐานขึ้นเอง ร่างบางพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินไปทานข้าวร้านหน้ามหา'ลัย

 

 

พอทานข้าวกันเสร็จก็ถึงกับรีบไปเรียนกันเลยทีเดียว เพราะเกือบจะเลยเวลาเข้าเรียนแล้ว ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาใคร วันแรกที่มาเรียนก็แทบไม่ได้เรียน ช่วงบ่ายว่าง อาจารย์จะปล่อยสบายๆมากกว่า พอเลิกเรียนเสร็จทั้งสองคนก็พากันมานั่งม้านั่งหน้ามหา'ลัย รอคนมารับโตเกียว

 

 

"ทำไมมึงไม่ให้กูไปส่งว่ะ" โมเดลถามอย่างงงๆ

 

 

"แม่กูบอกว่าเดี๋ยวให้คนมารับว่ะ" โมเดลพยักหน้าส่งๆ ก่อนจะก้มลงเล่นเกม HeyDay ในมือต่อ

 

 

บรืนนนนนนนนนน

 

เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่งมาแต่ไกล มันช่างเป็นเสียงที่ไพเราะและนุ่มนวลหูอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีแรงดึงดูดให้คนที่นั่งอยู่บริเวณนั้นหันไปตามเสียง

 

 

"กลับมาเมื่อไหร่ว่ะ" โตเกียวพึมพำเบาๆกับตัวเง

 

 

         รถสปอร์ตราคาเหยียบสองร้อยล้านขับเคลื่อนเข้ามาบริเวณที่ทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่ ทุกสายตาจับจ้องไปยังรถหรูสีดำด้านคันนั้นอย่างไม่ว่าตา ก่อนจะมีร่างสูง สวมสูทเดินออกมา ดวงตาคมกลิบนั้นปกปิดด้วยแว่นกันแดดสีชา แต่ไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาลดลงเลยแม้แต่นิด กลับกันมันช่างเข้ากับร่างสูงเป็นอย่างมาก สาวๆบริเวณนั้นกรี๊ดกร๊าดอย่างปิดไม่มิด

 

 

         ร่างบางที่ตอนนี้รู้ว่าเจ้าของรถคนนั้นคือใครถึงกับหัวใจเต้นระรัว แต่พอนึกไปถึงเรื่องวันนั้นมันก็ทำให้ใจห่อเหี่ยวอย่างไม่รู้สาเหตุ

 

 

"พี่โร กลับมาเมื่อไหร่อ่ะครับ" โตเกียวเห็นพี่ชายก็ถามขึ้นอย่างแปลกใจ

 

 

"ก็สักพักหน่ะ" โรมันพูดขี้นก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับโมเดลที่หันหน้าหนีเค้าไปตั้งแต่โตเกียวทักพี่ชายแล้ว

 

 

"ทำไมไม่พักล่ะครับ มารับทำไมให้เหนื่อย คึคึคึ" โตเกียวพูดขึ้น พร้อมกับมองไปที่เพื่อนตัวเองล้อๆ โดยที่ร่างบาไม่สนใจแต่อย่างใด

 

 

"ก็แค่อยากมา" โรมันยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ  กับคำพูดของน้องตัวแสบ

 

 

"เอ่อ....กูกลับก่อนน่ะไอ่เกียว แม่งปวดท้องว่ะ" โมเดลรีบพูดบอกเพื่อนตัวเองก่อนจะรีบเดินไปที่รถ ไม่ใช่ว่าเขิน ไม่ใช่ว่าอาย แต่ทำไมกัน ทำไมต้องมาทำให้ใจเต้นแล้วหายไปกับผู้หญิงคนอื่น เหอะๆ

 

 

----------------------------------------------------------------------------------

 

 

"กลับมาแล้วครับ" ร่างบางเดินเข้าในร้านก่อนจะมุ่งเข้าครัว เพื่อช่วยพนักงานทำออเดอร์

 

 

"พี่โม ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ" พนักงานในร้านถามขึ้น

 

 

"พี่ทำหน้าไงอ่ะ" โมเดลถามกลับอย่างงงๆ

 

 

"ก็แบบที่ทำอยู่ตอนนี้ไงครับ ฮ่ะๆ คิ้วจะผูกกันอยู่แล้วน่ะ" 

 

 

"จริงดิ ชิบหายล่ะ เดี๋ยวแก่เร็ว ไม่ได้ๆ" ร่าง บางตอบกลับก่อนจะยิ้มแฉ่งให้กับกระจกใสตรงประตู ลูกค้าที่อยู่ในร้านถึงกับยิ้มตอบ เพราะคิดว่ารางบางนั้นส่งยิ้มให้กับตัวเอง

 

 

"คนเยอะมั้ยวันนี้" โมเดลถามพนักงานอีกคน

 

 

"ก็เยอะค่ะพี่โม นิ่มนี้ตัวเป็นเกลียวเลย คึคึ" พนักงานที่ชื่อนิ่มพูดขึ้นอย่างเป็นกันเอง รูปร่างก็นุ่มนิ่มตามชื่อจริงๆ

 

 

"ฮ่ะๆ หรือนิ่มอย่างนอนตีพุงอยู่บ้านล่ะ สบายกว่าน่ะ" โมเดลแกล้ง

 

 

"อุ่ย ! ไม่ดีหรอกค่ะ เดี๋ยวจะหาสามีไม่ได้ กร๊าก" โมเดลได้แต่ส่ายหน้าให้กับความคิดของหญิงสาว ก่อนจะขอตัวขึ้นบ้านไป ร้านของร่างบางตั้งอยู่ตรงบริเวณหน้าบ้าน เพราะมีพื้นที่อยู่มาก จึงทำเป็นร้านเบเกอรี่เล็กๆ แต่ไม่เล็กได้สะดวก

 

 

 

ครืดดดดด ครืดดดดดด ครืดดดดดดด

 

("โมลูก แม่กับป้านวลแล้วก็นิดมาเที่ยวที่ภูเก็ตน่ะลูก กระทันหันมากเลย พอดีเห็นตั๋วเครื่องบินมันถูกหน่ะ ตอนนี้แม่ถึงแล้วน่ะ") คำพูดของแม่ทำให้ร่างบางถึงกับหน้าเหวอ

 

 

"แม่ว่าอะไรน่ะครับ แล้วไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะครับ" โมเดลรัวคำถามใส่ไม่ยั่ง เมื่อเช้าก่อนไปเรียนยังเห็นแม่นั่งทานข้าวอยู่เลย 

 

 

("แม่ขอโทษน่ะลูก แม่อยากให้ลูกปิดร้าน แล้วไปนอนกับโตเกียวก่อนน่ะลูก แม่โทรไปบอกทางนั่นแล้ว") เสียงของผู้เป็นแม่พูดขึ้นอย่างมีความสุข ร่างบางก็ไม่อยากจะขัด

 

 

"แต่ผมอยู่คนเดียวได้น่ะครับแม่ ไม่ต้องไปรบกวนบ้านไอ่เกียวมันหรอก" ร่างบางพูดขึ้น

 

 

("ถือว่าแม่ขอน่ะลูก แม่เป็นห่วง อย่าลืมน่ะลูก ออกจากบ้าน ล็อคประตูให้เรียบร้อย เครื่องใช้ไฟฟ้าไหนที่ไม่จำเป็นก็ถอดด้วยน่ะลูก") แม่บอกอย่างเป็นห่วง

 

 

"ครับคุณนาย เที่ยวให้สนุกน่ะครับ" โมเดลตอบกลับอย่างหยอกๆ

 

 

("จ่ะ อย่าดื้อกับพ่อแม่แล้วก็พี่ชายเกียวน่ะลูก แค่นี่น่ะ บาย") โมเดลขาลรับ ก่อนจะชะงักกับคำพูดที่แม่ได้พูดทิ้งไว้ก่อนวางสาย

 

 

'ทำไมต้องเจอกันอีกว่ะ แม่งๆๆๆๆ แม่งเอ้ย โอเค.....หายใจเข้าลึกๆ.... หายใจออกช้าๆ.... เอางี้ล่ะกันโมเดล มึงต้องไม่สนใจ ไม่มองหน้า ทำเหมือนเค้าไม่อยู่บนโลกนี้ โอเคโมเดล มึงต้องทำแบบนี้ ฟู่ว' ร่างบางได้แต่พูดกับตัวเอง ก่อนจะเก็บเสื้อผ้าบางส่วนและของใช้จำเป็น

 

 

โมเดลเดินเข้ามาในร้านพูดคุยกับพนักงานในร้านเรื่องที่เขาจะไม่อยู่บ้าน และเรื่องที่ปิดร้านจนกว่าแม่จะกลับ โมเดลจ่ายเงินเดือนให้กับพนักงานเป็นรายเดือนไม่ใช่รายวัน พนักงานทั้งร้านต่างหูผึ่งกันทันที

 

 

"พี่โม แล้วคุณนายจะกลับวันไหนครับ" เสียงพนักงานในร้านถามขึ้น

 

 

"พี่ก็ไมืรู้เหมือนกันอ่ะ ตั้งใจทำงานล่ะกันน่ะ อย่าลืมเช็คฝืนไฟในร้านให้เรียบร้อยล่ะ" โมเดลพูด

 

 

ตึง ตึ่ง !

เสียงไลน์ดังขึ้น ทำให้ร่างบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

 

••เดี๋ยวกูไปรับน่ะจ่ะเมีย•• โตเกียว

 

••เมียพ่อมึงสิ ไอ่ห่า•• โมเดล

 

••อ่าว มึงเป็นเมียน้อยพ่อกูเมื่อไหร่ว่ะ•• โตเกียว

 

••สัส ! รีบๆมาเลย กูขาแข็งแล้ว•• โมเดล

 

 

      โมเดลได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆ กับความคิดของเพื่อน โตเกียวเป็นคนที่มีอารมณ์หลากหลาย จนบางทีเค้าก็ตามไม่ทัน แต่โมเดลรู้สึกได้ว่า โตเกียวต้องมีอะไรที่ปิดบังเค้าอยู่แน่ๆ

 

 

"กว่าจะมาน่ะมึง" เมื่อเห็นโตเกียวจอดรถอยู่หน้าร้าน ร่างบางเปิดประตูรถเข้าไปทันที

 

 

"รอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้ ชิส์" โตเกียวตอบกลับไปอย่างงอนๆ

 

 

"อย่ามาทำตัวเหมือนเมียงอนผัวได้มั้ยว่ะ" โมเดลพูดแกล้ง

 

 

"มึงสิเมีย หน้าอย่างมึงหน่ะมีแต่ผัวเท่านั้นแหละ ชาตินี้" โตเกียวพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย

 

 

"อ่ะ" ร่างบางยื่นกล้องหน้าให้เพื่อนดู

 

 

"เชี่ย! ตกใจหมด" 

"มึงยื่นมาทำไมว่ะ กูขับรถอยู่" โตเกียวพูดพร้อมกับทำปากยู่

 

 

"ก็ให้มึงดูไง ว่าน้ำหน้าอย่างนี้คงเป็นผัวคนอื่นได้ล่ะน่ะ" โมเดลขำกร๊าก เมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเองมองเค้าแทบจะกินเลือดกินเนื้อ 

"ไหนมึงบอกรถเข้าศูนย์ไง" ร่างบางถามอย่างนึกขึ้นได้

 

 

"กะ...ก็ได้คืนมาแล้วเว้ย!" โตเกียวตอบกลับไปอย่างมีพิรุธ

 

 

"แล้วมึงจะเสียงดังทำไมว่ะ" โมเดลว่าเสียงไม่จริงจังนัก

 

 

"ป่าว" โตเกียวหันไปสนใจการขับรถต่ออย่างเนียนๆ

 

 

ขับรถไปสักพักก็มาถึงบ้านโตเกียวในช่วงเย็นๆ ใช้เวลาขับรถเกือบชั่วโมง เพราะต้องไปกลับรถใต้สะพาน กว่าจะฝ่ามรสุมรถติด กว่าจะมาถึงก็ทำให้ร่างเล็กสองคนถึงกับบ่นหิว โตเกียวมาถึงบ้านถึงกับวิ่งทิ้เพื่อนเค้าไปในห้องครัวเลยทีเดียว

                

 

"หวัดดีครับคุณน้า" โมเดลยกมือไหว้พ่อและแม่เพื่อนของเกรงใจ

 

 

"น้าอะไรกัน เรียกแม่สิลูก ยังไงโมก็เป็นเพื่อนเกียวน่ะ" แม่โตเกียวเดินมาลูบหัวโมเดลปอยๆ

 

 

"อ่าครับ แม่" ร่างบางยิ้มแห้งๆให้

 

 

"น่ารักขึ้นน่ะ ไม่ได้เจอตั้งนาน" แม่พูดชมพร้อมกับเอามือหยิกแก้มขาวๆของร่างบาไงปด้วย

 

 

"มาแล้วครับ" โรมันพูด พร้อมกับชะงักเท้าทันที ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นร่างบางตรงหน้ามาเหยียบบ้านเค้าเลยสักครั้ง

 

 

"อ่าวตาโร นี่พี่ของเกียวน่ะลูก โมคงไม่เคยเจอใช่มั้ย" 

 

 

"เอ่อ....ครับ หวัดดีครับพี่โร" โมเดลยกมือไหว้เก้ๆกังๆ ไม่กล้าสบตาร่างสูงสักนิด

 

 

"หวัดดีครับ น้องโม" โรมันพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มบางๆให้ แม่เห็นถึงกับโล่งใจที่เห็นสองคนเข้ากันได้ดี

 

 

"รู้จักกันไว้น่ะลูก เดี๋ยวน้องจะมาอยู่กับเราสักพักน่ะลูก พาน้องไปเก็บกระเป๋าไปลูก เกียวนี่น่าตีจริงๆ" ร่างสูงได้ยินถึงกับยิ้มมุมปาก

 

 

"ครับ ตามพี่โรมาสิครับ....น้องโม" โรมันพูดอย่างเหนือกว่า

 

 

"ครับพี่โร....งั้นผมไปก่อนน่ะครับแม่" ร่างบางกัดฟันพูด แต่ก็หันไปยิ้มให้แม่เพื่อนอย่างมีมารยาท

 

 

แกร๊ก

 

 

"เชิญครับ น้องโม" ร่างสูงผายมือเชิญ

 

 

"ขอบคุณครับพี่โร!" โมเดลพูดกระแทกหน้าร่างสูงก่อนจะวิ่งเข้าห้องไปพร้อมกับปิดประตูใส่หน้าโรมันดังลั่น

 

 

"คิดว่าจะหนีกูพ้นหรอ แค้นวันนั้นกูยังไม่ได้ชำระเลยน่ะ" โรมันพูดอยู่หน้าประตู เพราะเค้ารู้ว่าร่างบางต้องได้ยินสิ่งที่เค้าพูดแน่ๆ

 

 

"ก็มึงทำกูก่อน! กูแค่ปกป้องตัวเอง!" โมเดลตะคอกกลับมา

 

 

"กูทำอะไรล่ะ" โรมันแกล้งถามกลับเสียงเรียบนิ่ง

 

 

"ทำอย่างที่มึงทำนั่นแหละ แล้วกูก็สมน้ำหน้ามึงมากๆมึงเข้าใจมั้ยห๊า!" โมเดลเถียงอย่างไม่ยอม

 

 

"เอ๊....กูจะเอาคืนยังไงดีน้า..." ร่างสูงทำเสียงครุ่นคิด แต่สีหน้าและแววตาไม่ใช่เลย

"อืม...รอบแรกก็แตะลูกชายกู รอบที่แล้วมึงยังต่อยกูอีกน่ะ แบบนี้มันต้อง..."

 

 

แกร๊ก 

 

 

"มึงจะเอาไงว่ามา" ร่างบางเปิดประตูมาถามอย่างเหลืออด มาลุ่มล่ามกับเค้าก่อนยังจะมีหน้ามาเรียกร้องอีก

 

 

"เอามึง......ได้มั้ย" ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงยียวน

 

 

ปึ่ก

 

 

"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!"

 

 

"เอากับมือตัวเองไปก่อนล่ะกันไอ่หื่น!"

 

 

         โมเดลพูดจบก็รีบวิ่งเข้าห้องทันที ภาพสุดท้ายเห็นโรมันนอนกุมเป้าตัวเองอยู่ สักพักได้ยินเสียง แม่บ้านและแม่ของโตเกียวขึ้นมาหาร่างสูงที่นั่งโอดโอยอยู่หน้าห้อง ร่างบางถึงกับเสียวสันหลัง 

 

 

"เป็นอะไรลูก ไหวมั้ย เป็นอะไรบอกแม่สิ" โมเดลแอบยืนฟังอยู่ที่ประตู 

 

 

"ผะ....ผมลื่นล้มครับ" โรมันตอบกลับ ร่างบางถึงกับโล่งอก กลัวแม่โตเกียวจะรู้ว่าเค้าเป็นคนทำ ถ้าผู้ใหญ่รู้เค้าต้องโดนแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกายแน่ๆ

 

 

"วันหลังก็ระวังหน่อยสิลูก ลุกก่อนเร็ว" แม่พูดอย่างห่วงๆ

 

 

"ไม่เป็นไรครับ ผมไหว แม่ไปทำอาหารเถอะ" ร่างสูงบอกแม่และแม่บ้านก่อนจะทุกคนจะพยักหน้าเออๆออๆแล้วเดินจากไป

"ฝากไว้ก่อนเถอะ คราวหน้ากูจัดหนักมึงแน่" 

 

 

โมเดลได้ยินถึงกับรีบวิ่งไปจัดของตัวเองทันที

 

'จะร้ายก็ร้ายให้มันสุดสิว่ะ อย่ามาทำให้กูใจเต้นได้มั้ย ฮึ่ย' ร่างบางบ่นงึมงำก่อนจะจัดของเรียบร้อย แล้วเดินลงไปช่วยทำกับข้าวในห้องครัว

 

 

"เมื่อกี้พี่กูเป็นไรว่ะ" โตเกียวหันมาถาม โมเดลอึกอักทันทีที่ได้ยิน

 

 

"จริงหรอว่ะ กูไม่ได้ยิน สงสัยเข้าห้องน้ำมั้ง เหอๆ"

"มีไรให้กูช่วยมั้ย" โมเดลถามเพื่อนทันที แต่อาหารก็เสร็จจนหมดแล้ว ทุกคนจึงไปนั่งรอที่โต๊ะ ยกเว้น....

 

 

"เจ้าโรไปไหนล่ะคุณ" เสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้น ร่างบางเห็นว่าเป็นใคร จึงยกมือไหว้ทันที

"ตามสบายเลยน่ะ มีอะไรขาดเหลือก็บอกได้น่ะ"

 

 

"ครับ" โมเดลตอบกลับยิ้มๆ

 

 

"อ่าว มาแล้วก็มานั่งสิ ยืนหน้านิ่งอยู่ทำไมล่ะ" พ่อพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มมุมปาก

 

 

"ครับ พ่อทำหน้าแบบนั้นทำไม" โรมันเดินเข้ามา ก่อนจะเหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้าม

 

 

"หึ อย่าคิดว่าพ่อไม่รู้น่ะ เบาๆหน่อย น้องมันตกใจหมด" โมเดลได้ยินถึงกับสำลักออกมาน้ำหูน้ำตาไหล

 

 

"หึ รู้ทันทุกเรื่องน่ะครับ" ร่างสูงกระตุกยิ้ม

 

 

"มาทานข้าวกันลูก" ผู้เป็นแม่เดินออกมาจากห้องครัวก่อนทุกคนจะลงมือทานอาหารกัน การร่วมโต๊ะอาหารมื้อนี้เป็นไปได้ด้วยดี โรมันไม่มีการแกล้งหรือแสดงท่าทางอะไร ส่วนร่างบางก็ไม่สนใจร่างสูงแต่อย่างใด วันแรกผ่านไปได้ดีไม่มีอะไรติดขัด

 

 

----------------------------------------------------------------------------------

 

 

"ทำไมตื่นเช้าจังเลยล่ะลูก นอนสบายรึป่าว" แม่ของโตเกียวพูดทักเมื่อเห็นโมเดลเดินเข้ามาในครัว

 

 

"สบายครับแม่ พอดีผมตื่นเช้าทุกวัน เลยติดน่ะครับ" โมเดลบอกแม่ยิ้มๆ

"มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ" ก่อนจะหันไปถามแม่บ้านอย่างน่ารัก

 

 

"เดี๋ยวคุณหนูหั่นต้นหอมตรงนี้เลยน่ะค่ะ เอาไว้ผัดค่ะ" แม่บ้านตอบกลับ เอ็นดูร่างบางไม่น้อย

 

 

"ครับผม" โมเดลอยู่ในชุดนอนยาว ก่อนจะช่วยแม่บ้านทำอาหาร

 

 

“เรียนจะจบกันอยู่แล้ว เกียวมันยังทำตัวเหมือนเด็กไม่เปลี่ยนเลย แม่หนักใจจริงๆ” แม่พูดขึ้นยิ้มๆ

 

 

“มันคงเป็นแบบนั้นตอนอยู่กับพ่อกับแม่ล่ะมั้งครับ เวลาอยู่กับเพื่อนเอาเรื่องเหมือนกัน” ร่างบางตอบพร้อมกับหั่นต้นหอมในมือไปด้วย

 

 

“นี่ยังดีที่ไม่หาเรื่องทะเลาะกับคนอื่นเค้าไปทั่วเหมือนเมื่อก่อนน่ะ ไม่งั้นแม่ปวดหัวตายเลย”

 

 

“แหะๆ ตอนนี้พวกเราก็พยายามใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์น่ะครับ” โมเดลหัวเราะแห้งๆ เมื่อก่อนกลุ่มของพวกเขาและกลุ่มของโฟนมีเรื่องทุกวันไม่เว้น

 

 

“แต่นี่ยังน้อยกว่าตาโรน่ะลูก เจ้าลูกคนนั้น เห็นตอนนี้เป็นการเป็นงานน่ะ เมื่อก่อนมีเรื่องจนคู่กรณีแอดมิดหลายคนเลย คิดแล้วแม่ยังหวั่นๆกลัวนิสัยเดิมจะกลับมา” ร่างพูดอย่างห่วงๆ

 

 

“ไม่หรอกมั้งครับ ผมเห็นเค้าก็เป็นคนอารมณ์ดีนี่ครับ” โมเดลตอบ

 

 

“บางช่วงนั้นแหละที่พี่เค้าอารมณ์ดี ถ้าให้ร้ายใครก็ห้ามไม่ได้หรอกน่ะลูก” แม่บอกยิ้มๆ

 

 

“อ่า....หรอครับ” โมเดลตอบกลับเสียงแผ่ว

 'มันจะกระทืบกู จนกูเข้าโรง'บาลเหมือนคนอื่นมั้ยว่ะ' ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ

 

 

"ว่าไงน่ะลูก" แม่ได้ยินโมเดลพูดขึ้นแว่วๆ 

 

 

"อ่อ ป่าวครับฮ่ะๆ" ร่างบางตอบกลับพร้อมกับเกาหัวแกเก้อ

 

 

        เมื่อทำอาหารเสร็จโมเดลก็ขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง โตเกียวอยู่ในชุดนักศึกษาเรียบร้อยแล้วก่อนจะรีบเดินลงไป ร่างบางมองตามเพื่อนตัวเองงงๆ หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เห็นทุกคนนั่งพร้อมหน้าพร้อมตา ยกเว้นเพื่อนรักอย่างโตเกียว

 

 

"ขอโทษครับ" โมเดลก้มหัวขอโทษเพราะทุกคนรอตนอยู่

 

 

"ไม่เป็นไรลูก มาทานก่อนเร็ว" ร่างบางยิ้มให้ผู้เป็นแม่ก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม

 

 

"เกียวไปไหนหรอครับ" โมเดลถามอย่างสงสัย เพราะอาหารบนโต๊ะเป็นข้าวต้มแต่มีแค่ 4 ชาม

 

 

"อ่อ...แม่ลืมบอกไปเลย วันนี้โมเอารถเกียวไปน่ะลูก เกียวเค้ามีคนมารับไปแล้วหน่ะ" คำพูดของแม่ทำให้ร่างสูงและร่างบางหันมามองอย่างสงสัย

 

 

"เอ่อ....ได้ครับ" โมเดลไม่กล้าถามต่อจึงได้แต่นั่งทานข้าวเงียบๆ

 

 

"เดี๋ยวผมไปส่งน้องก็ได้ครับแม่ ทางผ่านพอดี" พอทานอาหารตรงหน้าเสร็จ โรมันหันไปบอกพ่อและแม่

 

 

"ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ผมไปเองได้" โมเดลรีบพูดบอกทันทีที่ได้ยิน

 

 

"ไปกับพี่เค้าเถอะโม ตอนเย็นก็ให้พี่ไปรับ โมจะได้ไม่ต้องเหนื่อยขับรถไงลูก" พ่อพูด

 

 

"ใช่ครับ" โรมันพูดเสริม พร้อมกับหันไปขยิบตาให้พ่อตัวเอง

 

 

"ครับ...ได้ครับ" ร่างบางจะเถียงผู้ใหญ่ก็ดูไม่เหมาะสม จึงตอบรับคำไป

 

 

       เมื่อทานอาหารเสร็จ ร่างบางรีบวิ่งขึ้นไปเอากระเป๋าทันที เพราะคนขับรถนำรถมาเตรียมไว้ให้แล้ว จะช้าก็ไม่ได้ เดี๋ยวโดนร่างสูงด่าแน่ๆ เมื่อวิ่งลงมาชั้นล่างก็รีบไปไหว้พ่อกับแม่เพื่อนทันที ก่อนจะเดินไปขึ้นรถหรูสีดำของร่างสูง

 

 

     {{ รถที่โรมันใช้และเป็นเจ้าของบริษัท }}

 

 

“ไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ” เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นทำให้ร่างบางหันไปมองอย่างหงุดหงิด

 

 

“ก็คิดอยู่หรอก” โมเดลตอบ โรมันหันไปมองร่างบางที่ตอนนี้แก้มนวลขึ้นสีแดงระรื่อ เหงื่อที่ซึมออกมาตรงขมับและริมฝีปากบางที่หอบหายใจ มันช่างน่า.....

 

 

“ไปดิ รอไร” โมเดลหันไปมอง เมื่อเจอสายตาของร่างสูงถึงกับหน้าเหวอ

“ไอ่หื่น! มึงหยุดทำหน้าแบบนั้นเลยน่ะ!” โมเดลตะคอกออกมาทันที

 

 

“หึหึ คิดจะอ่อยกู ลงทุนมานอนบ้านกูเลยหรอ” โรมันพูดยียวน ก่อนจะค่อยๆเคลื่อนรถออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่

 

 

“มึงอย่าคิดไปเองได้มั้ยว่ะ อีกอย่างกูไม่ชอบแบบมึง!” โมเดลเถียง

 

 

“ของกูใหญ่น่ะ ไม่ชอบหรอ” โรมันพูดขึ้นหน้าตาย

 

 

“ของมึงเท่านี่!” ไม่พูดเปล่า ร่างบางยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าร่างสูง

 

 

“หึๆ แล้วจะพูดไม่ออก”  โรมันพูดขึ้นขำๆโดยที่สายตามองถนนข้างหน้าตลอดเวลา

 

 

“เหอะ!” โมเดลพูดกระแทกเสียงก่อนจะมองไปนอกรถตลอดทาง

 

 

ร่างสูงขับรถมาเรื่อยๆ ใช้เวลาไม่นานก็มาจอดอยู่หน้าคณะนิเทศศาสตร์ที่ร่างบางและน้องชายเรียนอยู่

 

 

“กูบอกให้จอดหน้ามหา’ลัยไงว่ะ แม่ง”

“อีกอย่างเย็นนี้ไม่ต้องมารับกูด้วย” โมเดลหงุดหงิดที่ร่างสูงไม่ทำตามที่ตนพูด รถของโรมันมันไม่ธรรมดาเอาซะเลย ทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองกันเป็นตาเดียว

 

 

“ทำไมมีคนหล่อ มารับมาส่งไม่ดีตรงไหน” โรมันถามด้วยน้ำเสียงที่กวนประสาทสุดๆ

 

 

“หลงตัวเองสัด! หน้าอย่างกับปลากระโห่!”

 

 

ปัง !

 

 

        โรมันถึงกับหน้าเหวอในสิ่งที่โมเดลพูด ความมั่นใจของเค้าตั้งแต่เกิดสั่นคลอนทันที เมื่อได้สติโรมันรีบหยิบมือถือขึ้นมาดูตัวเอง ก่อนจะเปิดกระจกแล้วตะโกนไล่หลังร่างบางในสิ่งที่คิดไว้ในใจ

 

 

“กูจะหล่อหรือไม่หล่อ ยังไงกูก็ต้องเป็นผัวมึงอยู่ดี !!!”

 

 

 

 ----------------------------------------------------------------------------------

 (ขอขอบคุณรูปภาพจาก car.kapook.com)