Bad (wolf) เคี้ยวขย้ำหัวใจให้จนมุม

 
วันต่อมา...
วันนี้เป็นวันที่พวกเราทุกคนต้องไปตามหาทีมข่าวทีาหายไปในป่าลึกนั้น มันเป็นไปได้ยากมากเลยนะที่จะหาเจอ เอ่อ เเต่ที่พวกเราไปกันนะเพราะต้องการไปช่วยวินเทอร์เเละวิกเตอร์ด้วยต่างหาก เเละในตอนนี้พวกเรากำลังนั่งรถตู้เดินทางไปที่ป่าเเห่งนั้น 
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะมีเรื่องบ้าๆเเบบนี้เกิดขึ้น ตายจริงๆ 
เเต่ทำไมพอฉันนั่งเหม่อลอยภาพของวินเทอร์จะต้องขึ้นมาในสมองฉันทุกทีเลยล่ะ ฉันไม่อยากจะนึกถึงเขาเลย จริงๆนะ
ฟึบ
"โอ้ยย"
เอี๊ยดดด
รถตู้หยุดกระทันหันเมื่อได้ยินเสียงของฉัน โอ้ยย ทำไมมันปวดหัวอย่างนี้นะ โอ้ยย
"ยูทริฟเป็นอะไร"
พี่เข็มพี่ที่ทำงานหันหน้ามาถามฉันอย่างห่วงใย
"หัวหนู มันปวดมากเลยค่ะ"
"ยูทริฟ"
"โอ้ยยยย"
เเละในตอนนั้นที่สายตาฉันดับลงอย่างไม่มีสัญญาณ ความรู้สึกทุกอย่างหายไปเเบบสิ้นเชิง อย่างเดียวที่ยังรู้สึกคือ....จิตที่กำลังสื่อถึงอะไรบางอย่าง บางทีฉันเองก็ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยนะ 
...
ฟึบๆ
ป่าดงดิบที่ดำมืด ลึกลับ 
สายน้ำที่เยือกเย็น
ท้องฟ้าที่มืดครึ้ม 
ลมพัดที่เเรงกระหน่ำ
ฟ้าที่ร้องลั่นดั่งพายุ
ทุกอย่างนี้ ฉันสัมผัสได้ มันจะเกิดขึ้น ....... เเละทีมข่าวที่มาจากเฮลิคอปเตอร์ล่ะ พวกเขาจะเป็นยังไงถ้ามันเกิดขึ้นจริง
ไม่นะ..... ฉันรู้สึกว่ามันจะเกิดขึ้นจริง มันจะเกิดขึ้นจริงๆ
"ทุกคนค่ะ "
สายตานับสิบหันมามองฉันที่เหงื่อเเตกยิ่งกว่าตอนออกกำลังกาย ฉันต้องเตือนพวกเขา (ตายเเล้วนี้มันยิ่ง โกงตายทะลุตายอีกนะ)
"หือๆ"
"เราต้องหยุดการเดินทางนะค่ะ"
"ทำไมล่ะ"
"คือ...."
"ทำไมต้องหยุดล่ะ ในเมื่อเรามาถึงกันเเล้ว"
คนขับรถเลี้ยงรถจอดเเละหันมายิ้มให้ฉัน..เเต่รอยยิ้มนั้นมันช่างเป็ยรอยยิ้มที่หลอนมากจริงๆ หลอนสะจนมันไม่ใช่รอยยิ้มของคน!!! 
ทุกคนออกจากรถตู้ไปเหลือเเต่ฉันที่เอาเเต่นั่งคิดถึงเเต่เรื่องที่เห็นนั้น 
เเล้ววินเทอร์ล่ะ เขาจะเป็นยังไงบ้าง เขานั่งเฮลิคอปเตอร์มานี้น่า
 
(วินเทอร์ Part)
ผมนั่งคิดเเผนว่าจะตามหาพวกคนที่หายไปได้ยังไงอย่างใช้สติที่สุด ผมจะต้องเตรียมพร้อมเอามากๆเลยล่ะ ถ้าเกิดมีอะไรผิดเเผนไปล่ะก็ พวกผมนี้เเหละที่จะหลงป่านี้สะเอง ป่าดงดิบที่ดูเหมือนมีสิ่งอาถรรพ์ปกคลุมอยู่ มันทำให้ผมรู้ขนลุกยังไงไม่รู้สิ..... ทีมข่าวทุกคนจะต้องปลอดภัย
"ไงพี่ชาย พร้อมรึยัง"
เสียงกวนประสาทของไอ้วิกเตอร์นี้เอง เหอะ จะมาทำลายสมาธิผมล่ะสิท่า
"พร้อมสิว่ะ คนอย่างฉันน่ะระดับใหนเเล้ว"
"หึๆเเต่ยังไงผมก็เก่งกว่าพี่นั้นเเหละ คนอย่างพี่จะช่วยใครได้ล่ะ"
"หุบปากของเเกสะ ไอ้วิกเตอร์"
วิกเตอร์ได้เเต่หัวเราะในลำคอเเละเดินออกไป วิกเตอร์ก็ต้องเตรียมตัวเหมือนกัน ส่วนผม ผมจะทำทุกอย่าง ทำทุกอย่างให้ตัวเองเหนือกว่ามันให้ได้...ทั้งที่จริงผมน่ะเหนือกว่ามันทุกอย่าง ผมพูดจริง!
เเละไม่นานการตามหาก็เริ่มขึ้น!
ผมเดินตามหาทีมข่าวโดยเดินทางไปคนเดียว ผมมีเเค่วิทยุสื้อสารเเละก็น้ำขวดนึง ไฟฉาย เข็มทิศ เเละอุปกรณ์เดินป่าทั่วๆไป ส่วนวิกเตอร์มันต้องมีนายพรานให้ตามหลังไปด้วย เหอะ เก่งตรงใหนว่ะ!
เสียงสัตว์ร้องเรียกดังไปหมด ลมเย็นๆที่พัดเข้ากระทบกับใบหน้าของผมทำให้ความรู้สึกเหมือนมีคนจับตามองอยู่ตลอดเวลา ทำไมมันดูเหมือนมีอะไรบางอย่างมองอยู่เลยว่ะ เเต่ช่างเหอะ มันเรื่องงี่เง่าทั้งนั้น
ฟึบ
ฟ้าที่มีเเสงเเดดจู่ๆก็มืดครึ้ม ลมที่เดิมเเรงก็เเรงขึ้นทวีคูณ ตอนนี้ตาผมลายไปหมดเเล้วล่ะ
"นี้มันอะไรกันเนี้ย"
(วินเทอร์ Part end)
...
เฮ้อออ นี้ฉันมัวเเต่คิดมากจนเผลอหลับไปเลยหรอเนี้ยย เอ๊ะเเล้วนี้มัน 
ชัดเจนเลยจ้าาาา เหมือนในฝันเปี๊ยบเลย ฟ้ามืด ลมเเรง ตามคอนเซปต์เป๊ะ
"ไป๊ ไปตามหาคุณวินเทอร์เเละวิกเตอร์กันได้เเล้ว ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างเนี้ย"
เสียงผู้นำการเดินทางดังขึ้น พร้อมเหล่าลูกน้องทั้งหลายที่เดินเข้าไปในป่า
อะไรนะ วินเทอร์เข้าป่าไปเเล้วงั้นเหรอ พระเจ้า!นี้มันอันตรายมากเลยนะ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างเเล้วล่ะ ต้องทำอะไรสักอย่างเเล้วล่ะ!
ตึกๆ
ฉันรีบวิ่งตามพวกนักเดินทางไป เเต่ก็ต้องโดนพี่เข็มจับมือไว้
"ยูทริฟห้ามไปเด็ดขาดเลยนะ มันอันตรายมาก เชื่อฟังกันบ้างสิ"
"ไม่มีเวลาเเล้งค่ะพี่ หนูต้องเข้าไปช่วยพวกเขา ขอล่ะค่ะ"
พลั่ก
ฉันดึงมือพี่เข็มออกเเล้วรีบวิ่งเข้าไปในป่าดงดิบนั้นคนเดียว ตายจริงๆถ้าเกิดมีคนเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ ทำไงดี 
ฟึ่บ
ภาพเหตุการณ์ทุกอย่างกรูเข้ามาในหัวฉันเเบบไม่หยุดยั้ง ทุกๆอย่างมันดูเหมือนเหตุการณ์ในความฝันมากๆเลยล่ะ 
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด" ฉันได้เเต่กรีดร้องออกมาเเบบเสียสติที่สุด
ภาพหมาป่า เเละทุกๆอย่างเข้ามาในหัวฉันจนตอนนี้มันกลับทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังตายด้วยซ้ำ!
โอ้ยยยย ช่วยด้วยยยย 
ตึกๆ
ฉันฝืนใจวิ่งตามพวกนักเดินทางไป เดินไปจนตัวเองตาลายเเละหน้ามืดทันที เเต่ทำไมเหมือนฉันเดาออกว่าจะต้องไปทางใหน เหมือนมีคนบอกฉัน
ฉันไม่สนใจอะไรรีบก้าวเท้าตามที่ใจต้องการ ป่านนี้ทุกๆคนคงจะปลอดภัยนะ
เอ๊ะ..... นั้นมัน
วินเทอร์!
"วินเทอร์"
ฉันตะโกนเรียกเขาสุดเสียง เเต่ในที่สุดภาพตรงหน้าก็ดับวูบลงทันที ...
ฉันล้มลงไปนอนกองกับพื้นเเละไม่รับรู้อะไรเลยสักอย่าง ไม่รู้ว่าวินเทอร์กำลังทำอะไร กำลังมองฉันอยู่รึเปล่า ไม่รู้เลยจริงๆ
...
(วินเทอร์ Part)
ผมหันไปมองต้นเสียงที่เรียกผมทันที นั้นมัน!ยัยผู้หญิงคนนั้นนี้น่า ผู้หญิงคนเมื่อคืนนี้น่า มาทำบ้าอะไรอีกเนี้ย 
ผมกำลังจะก้าวเท้าไปหายัยนั้นเเต่จู่ๆหางตาผมเหมือนเห็นผู้ชายยืนอยู่
"ช่วยด้วย"
เสียงนั้นเรียกผมให้หันไป เเต่..... เเต่เสียงนี้มันหอนสะจนผมต้องขนลุก
ขวับ
ผมตาค้างทันทีที่เห็นผู้ชายใส่ชุดดำยืนมองอยู่บนเหว ที่นี้ดูน่ากลัวขึ้นมาทันที ผมเอาเเต่อึ้งจนลืมไปเลยว่าตัวเองต้องทำยังไง
"เเกต้องการพวกทีมข่าวที่หายไปใช่มั้ย"
ชายชุดดำนั้นพูดขึ้นทำให้สติผมเริ่มเข้ามาประกอบกันใหม่ ตอนนี้เองเเหละที่ผมหันไปมองผู้ชายคนนั้นเเละพยักหน้าตอบรับ
"ใช่ นายเห็นหรอ" 
ผมตอบไปอย่างไม่กลัวอะไรเลยเเม้เเต่นิด เอาว่ะ ยังไงมันก็มาถึงขนาดนี้เเล้ว
"งั้น!ก็เอาไป"
จู่ๆร่างของทีมข่าวที่หายไปทั้งสามคนก็ปรากฏขึ้น ผมอึ้งไปเลยทีเดียว มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี้ย นี้มันที่ใหน นี้มันเรื่องอะไร
"...."
"เเต่มีข้อเเลกเปลี่ยน"
"ข้อเเลกเปลี่ยนอะไร"
"ถ้าเเกเอาคนพวกนี้ไป เเกต้องยอมทำที่ฉันขอ"
ชายชุดดำเดินเข้ามาใกล้ผมเเละจับมือของผม ร่างกายของผมเเข็งทื่อไปหมดเลยล่ะ มันเหมือนมีอะไรสักอย่างเข้ามาสัมผัสจิตใจของผม หัวผมหมุนติ้วเเบบหยุดไม่อยู่ ใจผมสั่นระริก เหงื่อออกเต็มไปหมด 
"..."
"เเกต้องสืบทอดทายาทมนุษย์หมาป่า"
"..."
อะไรนะ ทายาทมนุษย์หมาป่า นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมฉันต้องทำด้วยล่ะ เพื่อคนพวกนี้หรอ
"ตกลงใหม"
"..."
"ตอบมา ไม่งั้นคนพวกนี้จะตาย"
"ตก...ลง"
ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ ผมต้องตอบตกลงไปน่ะถูกเเล้ว เพื่อสามชีวิต ผมต้องทำมัน ต้องสืบทอดมันมา ต้องสืบทอดทายาทมนุษย์หมาป่า!!!
"งั้นก็เอาไป"
ชายชุดดำส่งสร้อยรูปมนุษย์หมาป่ามาให้ผม ผมจึงรับเเละทันใดนั้นเอง ที่ผม.....ไม่รู้สึกตัว....
เเล้วยัยผู้หญิงคนนั้นล่ะ?
(วินเทอร์ Part end)