Bad (wolf) เคี้ยวขย้ำหัวใจให้จนมุม

เรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นไปนี้มันอะไรกันยะ โอ้ย!ตายจริงสมองฉันเรียบเรียงอะไรไม่ถูกเลย 

ตอนนี้ก็มืดค่ำเเล้วซะด้วย สงสัยฉันต้องหาทางกลับเองเเล้วล่ะ เเงๆ T0T จะมีใครอาสาไปส่งฉันใหม บ้านฉันไกลมากเลยนะ ไกลจากที่นี้หลายกิโลเลยล่ะ เชอะ

การกลับบ้านคนเดียวนี้เป็นอะไรที่หดหู่มากที่สุดเลยในชีวิต...

ตึกๆ

อ่าๆข้างนอกลมเย็นมากเลยเเถมคนยังเดินเล่นชมวิวตอนกลางคืนกันพลุกพล่านสะด้วย ดูสิมีเเต่คนมากับคู่ของเขา ทำไงล่ะคนมันโสดอ่ะนะ

ติ๊ดๆ

หวาา ใครโทรมาอ่ะ สงสัยจะเป็นพวกคนในบริษัทเเน่เลย 

"สวัสดีค่ะ"

(น้องยูทริฟค่ะ พี่ขอช่วยน้องหน่อยได้มั้ยค่ะ)

ตายเเล้ว จะมาขอให้ฉันช่วยอะไรอีกล่ะเนี้ย เเงๆ ฉันเองก็เอาตัวเองไม่รอดเเล้วนะ

"อะไรหรอค่ะ" เสียงหงอยมากกกก

(ช่วยเอาเอกสารนี้ไปส่งที่บ้านคุณวินเทอร์ทีได้มั้ยค่ะ มันเป็นเอกสารสำคัญมากเลยนะค่ะ)

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก >< ตายเเปปปป ให้ฉันเอาไปส่งที่บ้านเขาเนี้ยนะ  ขนาดเงินจ่ายค่ารถกลับบ้านตัวเองยังหามิได้เลย T^T

"เเล้วคุณพอมีงบใหมล่ะค่ะ"

(มีค่ะ ที่นี้มีเงินเก็บสำหรับใช้จ่ายทั่วๆไปเยอะค่ะ เดี๋ยวพี่เอาไปให้หน้าตึกนะค่ะ)

"ค่ะ" (เผื่อไว้กินขนมระหว่างทางด้วยเเละค่าเเรงอีกสัก50บาท อิๆ คุ้มๆ

ในเวลาต่อมาก็เป็นหน้าที่ฉันที่จะต้องเอาเอกสารพวกนี้ไปให้อีตาวินเทอร์จอมโหดนั้น ว้าย!นี้ฉันเเอบนินทาเจ้านายในอนาคตของตัวเองหรอเนี้ย ว้ายบาปจริงๆ เเต่ก็เอาเถอะ ทำให้ฉันต้องลำบากเอาเอกสารบ้าบอคอเเตกนี้มาให้เองนี้ ช่วยไม่ได้ คุณพี่พนักงานก็อุตส่าวาดเเผนที่มาให้ด้วย ก็ดีนะเเต่ถ้ามันไม่ผิดเพี้ยนอะไรมันก็จะดีมากเลยเเหละ

ฟู้ๆ 

ฟิ้วๆ

กรี๊ดดดดดด 

ลมพัดเเรงเกินจนเอกสารของวินเทอร์ปลิวกระจายไปทั่วสวนสาธารณะในยามค่ำคืน ว้ายตายเเล้วจ้าาาาา ช่วยฉันเก็บด้วยยยย

ฟึบๆ

ฉันตามเก็บเอกสารไปทั่วสวนสาธารณะเเบบไม่คิดอะไรมากเเล้ว ฮือๆกลับดึกเดี๋ยวมีผู้ชายมาปล้ำเอาไม่ได้ๆ

เฮือก! 

เต็มๆเลย

ภาพวาดรูปหมาป่าอีกเเล้ว เเต่นี้มันเเฝงอยู่ในเเฟ้มเอกสารด้วยอ่ะ คล้ายๆกับของที่Dr.ให้ฉันมาเลย นี้มันอะไรกัน อะไรก๊านนนนนนน 

กรี๊ดดดดดด !!!

เเละไม่นานฉันก็รีบวิ่งไปขึ้นรถที่ถนนใหญ่เเละรีบบอกพี่โชเฟอร์ว่าซิ่งไปเลย ตายจริง อยู่คนเดียวมันจิตๆยังไงไม่รู้

@บ้านวินเทอร์

ว้ายย ถึงสักทีนะยะไอ้บ้านบ้านี้(ด่าเเม้เเต่บ้านคน)ว่าเเต่ทำไมมันเงียบเเละหรูหราขนาดนี้นะ ฉันเดานะเขาต้องอยู่คนเดียวเเน่ๆเลย คนอย่างวินเทอร์เนี้ยนะที่จะมีเพื่อนร่วมบ้านขนาดพ่อเเท้ๆของตัวเองยังไม่ค่อยจะดูหน้ากันเลย เฮ้อออ หนักใจเเทนผู้ปกครองจริงๆ -___-

กดกริ่งเรียกเเล้วกัน

สั่นๆ โอ้ยทำไมมันสั่นอย่างนี้อ่ะ สั่นมากจริงๆนะ รู้หน้าว่าเขาหล่อ หล่อมากกก เเต่ทำไมฉันถึงได้ไร้สติอย่างนี้นะ

จะกดเเล้วนะ กดเล้ยยย

กริ่ง!

ฮู้ๆตายจริง ตายเเล้ววววว 

ตึกๆ

เสียงคนเดินมาเเล้ว หวาาา ตายเเล้ว

"นั้นใครนะ"

ว้ายยย ทำไงดีบอกว่าไงดี ช่วยคิดสิค่ะๆ

"ฉันถามว่าใคร"

โอ้ยยยยยย สติไปใหนหมดเเล้วเนี้ยย

"เอ่อ ...เเล้วนายเป็นใครล่ะ"

ตายจริง สติกระเจิงหมดเเล้ว เพี้ยนจนไปถามเจ้าของบ้านอ้ะนะว่าเป็นใคร

"อ้าว เรื่องอะไรล่ะที่ฉันจะบอกเธอ เธอต่างหากเป็นใคร"

ดูเสียงเขาเริ่มหงุดหงิดเเล้วนะเนี้ย คนบ้าอะไรหงุดหงิดง่ายเป็นบ้า

"ฉันเป็นคนในบริษัทน่ะ ฉันเอาเอกสารมาให้นาย"

"เเล้วฉันจะเชื่อเธอได้ไงว่าเธอไม่ใช่สายลับมาสืบเรื่องของฉัน"

อ๊ากกกกกก ตายจริงๆ นี้มันอะไรกัน หน้าฉันนี้มันส่อเเววเเม่สาวเสือสายลับมากขนาดนั้นเลยหรอออ เชอะ

"จะบ้าหรอ ฉันเป็นเเค่เด็กฝึกงานไม่ได้มีใจจะทำอะไรอย่างนั้นนะ หน้าตาฉันก็ใสๆ"

พล่าง

ประตูบ้านเปิดออกเปิดให้เห็นวินเทอร์ที่ตอนนี้เขากำลังใส่ชุดๆนอนอยู่ ตายจริงนอนเร็วจัง เเต่......เขาหล่อมากกก หล่อจนฉันต้องพ่ายเเพ้ ขาเเข้งนี้อ่อนเเรงไปหมดเเล้ว ไม่น้าาาาาาา 

"ใหนล่ะ เอาเอกสารมาสิยืนบ้าอยู้ำด้น่ารำคาญ!"

"อ่ะ เอาไปสิ"

ฉันยื่นมันเอาไปให้วินเทอร์ถือ เเต่ทำไมสายตาของเขามันช่างเยือกเย็นเเละเฉยชามากขนาดนั้นเลยล่ะ กลิ่นกายของเขาช่างหอมรัญจวนใจฉันเหลือเกิน 

"...."

"กลับได้เเล้ว "

"อ๊ะอื้อ"

ปึง

เขาปิดประตูบ้านเเล้ว ฮือๆไม่ใจดีไปส่งฉันที่บ้านหน่อยหรอ เเถวนี้มันก็ไม่มีรถผ่านสะด้วยสิ สงสัยฉันต้องนั่งรอรถอยู่ที่นี้คนเดียวเเล้วล่ะสิ 

ฮือๆ

ฟึบ

ฉันนั่งลงเเละรอรถเเท๊กซี่ที่ไม่น่าจะขับผ่าน ขับมาสักคันเถอะนะ ขอร้องจริงๆ

ผ่านไป 20 นาที

โอ้ยยยยยย ตาปิดเเล้วววว 

ผ่านไป 40 นาที

กรี๊ดดด ไม่ไหวเเล้วว ทำไมมันเงียบอย่างนี้นะ

อีผู้ชายใจบาปไม่คิดหรอว่าผู้หญิงตัวเล็กๆมันจะมีหนทางกลับบ้านตอนดึกๆอย่างนี้ได้คนเดียว 

"เธอน่ะ"

อ้าา นี้มันเสียงงงงงงง เสียงเขานี้ ว่าเเล้วนายนี้มันเจ๋งจริงๆ หล่อเเถมยังมีน้ำใจด้วย

"หา!"

"เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"ว่าไงนะ"

"มันดึกเเล้ว ฉันเห็นเธอนั่งรอรถเป็นชั่วโมงเเล้วด้วย เเละที่สำคัญมันดึกเเล้วด้วย"

เขาพูดโดยใช้สีหน้านิ่งนั้นเป็นอาวุธ ร้ายกาจบาดใจที่สุดดดดด

"ค่ะ"

เเละฉันก็เข้าไปสิ่งสถิตในรถของวินเทอร์เป็นที่เรียบร้อย กลิ่นรถของเขาหอมสดชื่นมากเลย โอ้ยยย หอมกว่าน้ำหอมขวดละ20บาทที่ฉันใช้อยู่เลย อุ้ยอาย

"บ้านเธออยู่เเถวใหน"

"เออๆ เเถวๆข้างตลาดสุวรรณเมรีนะ"

"อือ"

เขารับคำเเล้วขับรถอย่างซิ่งออกไปส่งฉัน ตายจริง โดมินิกคนที่สองปรากฏตัวเเล้ว อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

เเละระหว่างทางมันช่างเป็นวิวตึกที่มีสีสันสวยงามม ฉันชอบมันมากเลยล่ะ เเต่วินเทอร์เอาเเต่เงียบอยู่คนเดียว ไม่พูดอะไรมาก -*-

"นายน่ะเป็นไบ้หรอไม่เห็นจะพูดอะไรเลย"

"เรื่องของฉัน"

"อ้าว ดูนายมนุษย์สัมพันธ์ไม่ค่อยมีเลยนะ"

"เรื่องของฉัน"

"ยะ"

"อะไรของเธอ"

วินเทอร์ทำเสียงรำคาญใจเเละเพิ่มเเรงเหยียบเท้าไปอีก ตอนนี้บอกเลยเขาเเซงรถบรรทุกไปเเล้วเรียบร้อย 

ฟึบ

โอ้ยยย อีกเเล้วภาพหมาป่านั้นอีกเเล้ว มันผุดขึ้นมาในหัวฉันอีกเเล้วอ่ะ ทำไมนะ ตายจริง! ทำไม มันจะสื่ออะไรกันเเน่ 

เเละไม่นานฉันก็กลับมาถึงบ้านพอดิบพอดี 

"ขอบคุณนะ"

ฟิ้ว

ไปเเล้วจ้าาาา เขาไปเเล้ว ไม่รอคำขอบคุณสักนิดเลยนะ เชอะ ช่างเถอะ เเต่...เขามีเสน่ห์จังเลยอ่ะ กรี๊ด!