Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ ^o^

          
“ผมทำไมเหรอ~~~”
“เฮ้อ เถียงกับแกนี้เหนื่อยชะมัดเลย”
“ว่าแต่ท่านอาพักที่ไหนครับ”
“เดี๋ยวจะขึ้นเครื่องกลับเลยนะ”
“อ๋อ นึกว่าจะอยู่พักที่นี่”
“ไม่ล่ะ เออใช่วันนี้วันที่เท่าไหร่”
“14 มกราคม 25xx”
“พรุ่งนี้วันเกิดของเรย์งั้นชั้นฝากของนี้ให้เรย์ด้วยนะ” พูดพร้อมกับหยิบของที่ว่าจากกระเป๋าสะพาย มันคือของขวัญวันเกิดแล้วยื่นมาให้ไรท์
“ได้ครับ” ไรท์รับของขวัญมา พ่อของเรย์ก็เดินออกจากห้องไปทันที
 
Rifer Say
‘ให้ตายสิ นี่ผมทำอะไรผิดกันแน่นะ นายะก็รักเรย์ แต่เรย์ไม่รักนายะเหรอ เอาไงดีว่ะ ต้องหาวิธีทำให้เรย์รู้ใจตัวเองให้ได้เลย ยิ่งปากไม่ตรงกับใจอยู่เป็นแบบนี้กันหมดทั้งครอบครัวรึไง ทั้งพ่อทั้งลูกเลยวุ้ย(ไรท์ยังไม่เคยเจอแม่ของเรย์ที : ราสเบอร์รี่) เราจะทำยังไงดีๆ’ ผมนั่งคิดเรื่องผมนั่งคิดเรื่องเรย์เป็นชั่วโมง สองชั่วโมงได้ล่ะ
“คิดอะไรอยู่นะ”ใครสักคนถามพร้อมกับเอามือมาวางบนไหล่ข้างซ้ายของผม เล่นเอาผมที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ถึงกับสะดุ้งสุดตัว
“คือ....” ผมพูดอะไรไม่ออกเนื่องจากอ้ำอึง
“ทำไมต้องสะดุ้งด้วยล่ะ”
“คือ...นายชื่ออะไร”
“ชูการ์ ชูการ์ เฟอร์ ราลินดา”
“แน่ใจเหรอว่านายชื่อ ชูการ์ เฟอร์ ราลินดา จริงๆ”
“จะ จริง”
“ถ้าจริงทำไมต้องพูดตะกุกตะกักด้วยล่ะ ฮึ”
“คือ.....”
“ว่าไงล่ะ คุณเจ้าชาย ชูการ์เชีย เฟอร์เดอ ราลินดา”
“อึก...”
“ผมพูดถูกใช่ไหมล่ะ”
“ทำไมนายถึงรู้ล่ะ” เชส
“ไม่รู้ก็บ้าล่ะ” ผมพูดพร้อมกับชูเอกสารข้อมูลนักเรียน Blue Rose Ice Universityทำเอาพวกนั้นหน้าซีดตามๆกันไป “แต่ไม่ต้องห่วงนะ เรย์ไม่รู้เรื่องนี้หรอก จะรู้ก็ต่อเมื่อผมเอาไปบอก”
“ใครไม่รู้อะไรเหรอไรท์ ผมว่าผมรู้ทุกอย่างที่พวกนายพูดกันแล้วนะ” เมื่อเสียงจากคนด้านดังขึ้นทำให้ผมกับซูการ์หันไปแทบจะทันที แต่ที่เห็นคือเรย์นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
“ระ เรย์ นายตื่นตั่งแต่เมื่อไหร่” ไรท์พูดแทบจะทันที
“ตั่งแต่พ่อผมออกไปนั้นแหละ” เรย์ตอบแล้วหันไปมองชูการ์
“เอ่อ คือว่า....”ชูการ์ถึงกับทำตัวไม่ถูกทันที
“....”
“ฉะ...ฉัน...ขะ...ขอ...ทะ...โทษนะ”
“ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนิ แล้วก็ผมได้รับเอกสารของนายมาตั่งแต่ต้นแล้ว แต่เก็บเงียบไว้เท่านั้น รอให้นายบอกความจริงมาเองดีกว่า”
“ขะ ขอบใจนะ”
End Rifer Say
ย้อนกลับไปเมื่อ 2 สัปดาห์ที่แล้ว (ก่อนเข้าโรงบาล)
Rrrrrr Rrrrr ~~
“ว่าไงลูก”
(พ่อหาประวัติของพวกชูการ์ให้หน่อยสิครับ)
“ได้สิ ลูกจะเอาวันไหน”
(วันไหนก็ได้แต่ขอเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้)
“ได้ๆ แล้วพ่อจะส่งไปให้ทางเฟสนะ”
(ครับ)
 
ผ่านมา 2 วัน
คนธรรมดาหนึ่งคนๆ นี้ ~~~  ไม่มีอะไรเลยไม่มีสักอย่าง~~~  เพราะทุกสิ่งและเพราะทุกอย่าง~~~  มันเป็นของเธอ~~~  จะยืนรอเธอเป็นคนสุดท้าย~~~ หากเธอต้องการใครให้ส่งสายตา~~~รีบบินไปใจฉันก็จะมา ~~~เป็นผู้ชายของเธอ~~~
“หวัดดีคร๊าบ”
(พ่อส่งไปให้แล้วนะ)
“ขอบคุณคร๊าบ”
(ตั่งใจเรียนด้วยล่ะ อ้อคงไม่ลืมเรื่องที่ลูกต้องเข้าการรักษาใช่ม่ะ)
“เข้ารับการรักษาโรคหัวใจอ่ะนะ ไม่ลืมหรอก แถมรู้ด้วยว่าต้องมีการผ่าตัด มีสิทธิ์รอด 5050”
(ใช่ พยายามเข้าล่ะ)
“ครับ พ่อก็พยายามเข้านะ”
(ลูกด้วย)
แล้วผมก็ตัดสายไปทันที ประวัติ ของพวกนั้นน่ะเหรอ น่าสนุกดีนี่
 
“ชูการ์เชีย เฟอร์เดอร์ ราลินดา
เกิด 14 กุมภาพันธ์ 2539
ราศี มังกร
อายุ 19 ปี
บลา~~~~”
 
“คาร์ C เฟอร์รี่
เกิด 28 กุมภาพันธ์ 2539
ราศี กุม
อายุ 19 ปี
บลา~~~~”
 
“เชสเตอร์ คาร์ริน
เกิด 31 มีนาคม 2538
ราศี มีน
อายุ 20 ปี
บลา~”
 
“ไวโอเล็ต คาร์เนีย [(วี) ตามจริงชื่อ ไว ]
เกิด 31 มีนาคม 2537
ราศี ธนู
อายุ 21 ปี
บลา~~~”
 
“มีมี่
เกิด 12 สิงหาคม 2540
ราศี สิงห์
อายุ 18 ปี
บลา~~~”
 
 
“ใบมิ้น
เกิด 1 มกราคม 2539
ราศี ธนู
อายุ 19 ปี
บลา~~~~”
 
“เฟคอน ลิงค์ (เฟรม)
เกิด31 ตุลาคม 2539
ราศี ตุล
อายุ 19 ปี
บลา~~~”
 
“อัน
เกิด 25 ธันวาคม 2539
ราศี ธนู
อายุ 19 ปี
บลา~~~”
 
“หึหึ น่าสนุกนี่ โกหกกันแม้กระทั่งชื่อนะ ชูการ์  ไว”
 
กลับมาปัจจุบัน
 
“ชูการ์เชีย เฟอร์เดอร์ ราลินดา
เกิด 14 กุมภาพันธ์ 2539
ราศี มังกร
อายุ 19 ปี
บลา~~~~”
 
“คาร์ C เฟอร์รี่
เกิด 28 กุมภาพันธ์ 2539
ราศี กุม
อายุ 19 ปี
บลา~~~~”
 
“เชสเตอร์ คาร์ริน
เกิด 31 มีนาคม 2538
ราศี มีน
อายุ 20 ปี
บลา~”
 
“ไวโอเล็ต คาร์เนีย [(วี) ตามจริงชื่อ ไว ]
เกิด 31 มีนาคม 2537
ราศี ธนู
อายุ 21 ปี
บลา~~~”
 
“มีมี่
เกิด 12 สิงหาคม 2540
ราศี สิงห์
อายุ 18 ปี
บลา~~~”
 
 
 
“ใบมิ้น
เกิด 1 มกราคม 2539
ราศี ธนู
อายุ 19 ปี
บลา~~~~”
 
“เฟคอน ลิงค์ (เฟรม)
เกิด31 ตุลาคม 2539
ราศี ตุล
อายุ 19 ปี
บลา~~~”
 
“อัน
เกิด 25 ธันวาคม 2539
ราศี ธนู
อายุ 19 ปี
บลา~~~”
 
“ที่ผมพูดผิดมั้ย ชูการ์ ไว”
“ไม่ผิดหรอก เรย์” ชูการ์
“ไม่ผิด แต่ที่ไม่บอกให้นายรู้มันก็มีเหตุมีผลส่วนนั้นอยู่นะ” ไว
“เหตุผลอะไร” ผมถามพร้อมหันไปคาดโทษชูการ์
“เอ่อ...คือ....”
“ว่าไง” คราวนี้ผมหันไปหาไว
“.......” ไวหันหน้าหนีผมทันที
“อึก...เจ็บ” ผมพูดเบาๆ พร้อมกับเอามือกำเสื้อตรงหน้าอกตัวเอง ส่วนมืออีกข้างกำผ้าห่มไว้
แอ๊ด~~~~  ระหว่างที่พวกผมเอาแต่เงียบก็มีคนเปิดประตูห้องผู้ป่วยเข้ามา แต่ผมไม่ได้สนใจนัก เพราะอะไรนะเหรอ นั้นก็เพราะว่าตอนนี้ผมเจ็บจนไม่สามารถขยับตัวได้อีกแล้ว
“ทะ ท่านเรย์!!” บุคลที่เข้ามาพอเห็นสภาพของผมก็รีบวิ่งมาหาผมทันที พร้อมกับเอามือจับไหล่ผมไว้
‘คะ ใครนะ ใครกันที่เรียกผม’
“ท่านเรย์” เขายังคงเรียกผมอยู่อย่างนั้น
“ชาร์เตอร์ เหรอ”  ผมพูดชื่อของเขานั้นก็เพราะว่า กำไลที่เขาใส่ มันเป็นกำไลรูปไม้กางเขนเช่นเดียวกับสร้อยคอ และต่างหูข้างซ้ายและขวา
“ขอรับ ผมจะตามหมอมาให้นะครับ”
“มะ ไม่ต้องหรอก แค่พักสักหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง........” ผมพูดจบแค่นั้นแล้วผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
“ท่านเรย์ครับ.....ท่านเรย์”
“....”
“ท่านไรท์ครับ ให้ผมไปตามหมอไหมครับ”
“รบกวนด้วยละกัน”
“ครับ” ชาร์สเตอร์ ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องเพื่อไปตามหมอทันที
 
15 นาที ผ่านไป  หลังจากที่เรย์ได้รับการตรวจจากหมอแล้ว ทุกคนก็เริ่มทยอยกลับกัน จนในห้องเหลือแค่ไรท์กับชาร์สเตอร์ กันสองคน
“ท่านไรท์จะกลับเลยไหมครับ”
“ไม่ละ รออยู่จนกว่าเรย์จะออกจากโรงบาลดีกว่า ท่านอาก็ดูท่าจะเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน”
“ให้ผมอยู่แทนดีกว่าไหมครับ เพราะคุณท่านขอให้ผมมาอยู่ดูแลท่านเรย์จนกว่าจะเรียนแลกเปลี่ยนจบ 2 เดือนนะครับ ”
“เหรอ งั้นฝากด้วยล่ะกัน”
“ครับ ตอนนี้คุณท่านรออยู่ที่รถ หน้าโรงพยาบาลนะครับ”
“ไม่ใช่ว่าคุณอากลับไปแล้วเหรอ”
“คุณท่านบอกว่าจะรอท่านไรท์นะครับ”
“อาๆ ขอบใจ” เมื่อไรเฟอร์พูดเสร็จ ก็รีบเดินออกไปทันที เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลามากนัก
 
“ท่านไรเฟอร์ ทางนี้ขอรับ”
“เข้าใจแล้ว” ผมพูดพร้อมเดินไปหาทันที
“มาช้านะ”
“ขอโทษครับ”
“ลูกชายชั้นเป็นไงบ้างล่ะ”
“เมื่อกี้รู้สึกตัวแล้วครับ แต่พอพูดอะไรสักพักนึงก็เป็นขึ้นมาอีกครั้งนะครับ คราวนี้ต้องรับการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้นะครับ คุณอาจะอยู่ไหมครับ”
“งั้นชั้นจะอยู่เฝ้าลูก ส่วนนายกลับไปก่อนได้เลย”
“อ่ะ ครับ ส่วนงานบริษัทถ้ามีอะไรที่ต้องให้คุณอาเซ็นผมจะเหลือวางไว้ให้นะครับ”
“อืมๆ ชาร์สเตอร์อยู่ที่ห้องใช่ไหม”
“ครับ คุณอา”
“โอเค  อ้อ เคไร ตามชั้นมา ส่วนคีย์กับลี ไปส่งไรท์ให้ถึงที่คฤหาสด้วย ”
“ครับ”