Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ ^o^
เขียนโดย 
Rasberry
วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.28 น.
แก้ไขเมื่อ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 13.14 น. โดย เจ้าของนิยาย
15) บทที่ 14
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Ray Say
‘ที่นี่ที่ไหน มืดไปหมดเลย ไม่มีใครอยู่เลย นี่เราตายแล้วเหรอ ไม่จริงใช่ไหม อ๊ะ นั้นตรงนั้นมีคนด้วยไปถามดีกว่า’
“ขอโทษนะครับ”
“ครับ”
“ไม่ทราบว่าที่นี่คือที่ไหนเหรอครับ”
“ที่นี่คือ....”
“เรย์”
“เรย!!!!!!”
‘ ห๊ะ ‘ผมสะดุ้งตื่นทันทีเมื่อมีคนตะโกนเรียกผม
“เรย์ ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม”
“ผม ผมเป็นอะไร”
“ท่านเรย์หมดสติไปนะ ขอรับ”
“แล้วได้เรียกหมอมารึเปล่า”
“เรียกขอรับ”
“หมอบอกว่าอะไร”
“หมอบอกว่า จะให้ท่านเข้าการผ่าตัดวันพรุ่งนี้นะครับ”
“เหรอ”ผมตอบพร้อมกับทำหน้าสลดทันที
“ลูกไม่เป็นไรแน่นะ”
“ครับ ผมไม่เป็นไรครับ”ผมพยายามยิ้มให้เป็นธรรมชาติมากที่สุด แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไร้ความหมาย เพราะพ่อกับชาร์สเตอร์ไม่เชื่อที่ผมพูดหรอก
“ลูกไม่ต้องฝืนยิ้มหรอก พ่อกับชาร์สเตอร์เข้าใจลูกดี”
“ขอบคุณที่เข้าใจผมนะครับ”
“ไม่เป็นไรนะ” พ่อตอบพร้อมกับลูบหัวผมอย่างเอ็นดู เพราะผมรู้ว่าพ่อก็ไม่อยากเสียผมไปเหมือนกัน
วันต่อมา (เร็วอย่างกับโกหก)
ผมเข้ารับการรักษา ซึ่งผมคิดว่ามันต้องผ่านไปได้แน่นอน ผมไม่รู้หรอกนะว่าเขารักษากันยังไง คือผมโดนวางยาสลบนะ ผมเลยไม่รู้สึกอะไร
End Ray Say
“ชาร์สเตอร์ เรย์จะไม่เป็นอะไรจริงๆน่ะเหรอ”
“ท่านเรย์ต้องปลอดภัยแน่นอนครับคุณท่าน”
“เอ่อ....คือ เรย์เข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจแล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่ ลูกชายชั้นเข้ารับการผ่าตัดแล้ว ว่าแต่พวกนาย.....”
“ผมชูการ์ ชูการ์เชีย เฟอร์เดอร์ ราลินดา ”
“ผมเชสเตอร์ เชสเตอร์ คาร์ริน พวกผมเป็นเพื่อนของเรย์ที่มาเรียนแลกเปลียนที่ BRIU นะครับ”
“อ๋อ”
“แล้วนี่ผ่านมากี่นาทีแล้วครับ” ชูการ์
“ประมาณ 30 นาทีแล้วขอรับ” ชาร์สเตอร์ตอบ
“แล้วนาย..”
“ชิบุยะ ชาร์สเตอร์ ขอรับ”
........1 ชม.ผ่านไป........
........1 ชั่วโมง 30 นาที ผ่านไป ........
แอ๊ด~~~~~~~~ และแล้วสิ่งที่ทุกคนหน้าประตูห้อง ICU รอคอยก็มาถึง
“หมอๆ ลูกชายผมเป็นยังไงบ้าง”
“ตอนนี้เขาปลอดภัยแล้วครับ แต่ต้องได้รับการพักพื้นนะครับ อย่าให้เขาทำอะไรหนักๆหรือหักโหมมากจนเกินไปนะครับ หมอจะให้เขาพักห้องพิเศษนะครับ”
“ขอบคุณครับ คุณหมอ”
Rifer Say
ผมไม่ได้กลับไปอย่างที่ท่านอาสั่งหรอกนะ เพราะผมก็เป็นห่วงเรย์เหมือนกัน และผมมีสิ่งที่จะบอกเรย์ด้วยเหมือนกัน แต่ตอนนี้คงต้องเก็บไว้จนกว่าเรย์จะออกจาโรงพยาบาลแล้วล่ะมั้งนะ
“งืม~~~~~~”เสียงแบบนี้ดังขึ้นทำให้ผมสะดุ้งทันที ผมฟุบหน้าหลับกับเตียงที่มีเรย์นอนอยู่ คุณอานอนบนเตียง โดยมีชาร์สเตอร์ นั่งพิงผนังหลับอยู่ข้างๆ ชูการ์กับเชสเตอร์นั่งพิงผนังตรงแถวหน้าต่างหลับกันอย่างสบาย
“เรย์”
“อือ” เรย์ตอบรับพร้อมกับพยายามลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก จนผมต้องช่วยพยุงเรย์ขึ้นมานั่งพิงหมอน แล้วค่อยลุกขึ้นไปปลุกคนอื่นๆ โดยที่เรย์ปลุกชูการ์ที่บัดนี้นอนพิงเตียงผู้ป่วยอยู่
“ชูการ์ ตื่น ๆ เช้าแล้วนะ”
“อือ ตื่นแล้วๆ” ชูการ์พูดทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
“พี่ชูการ์ จะนอนไปถึงไหนครับ” เรย์พูดประชดพร้อมกับดึงแก้มชูการ์ไปด้วย
“อ๊ะ เจ็บ อย่าดึงๆ ตื่นแล้วๆ” ชูการ์พูดอย่างงัวเงียตามแบบคนพึ่งตื่นนอน
“คิกๆๆ” ทั้งผมและเรย์หัวเราะขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“เฮ้ย ไรท์หัวเราะอะ..... ห๊ะ เรย์รู้สึกตัวแล้วเหรอ” ชูการ์กำลังจะต่อว่าผมแต่พอเห็นเรย์ก็เปลี่ยนจากที่โมโหผมเมื่อสักครู่เป็นความห่วงใยขึ้นมาแทน
“ครับ ผมรู้สึกตัวแล้วครับ” เรย์พูดพร้อมกับยิ้มให้พวกผม ทำให้พวกผมรู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝันแต่มันคือเรื่องจริง
“นายนี่ จริงๆเลยนะ เป็นอะไรไม่เห็นบอกกันเลย ชอบเก็บไว้คนเดียว”เชสเตอร์
“งั้นผมไปตามหมอมาตรวจท่านเรย์นะครับ” ชาเตอร์
“อืม รบกวนด้วย”
ผ่านไป 20 นาที หมอก็เข้ามาตรวจร่างกายของเรย์ แล้วอธิบายอะไรนิดหน่อย แต่หมอไม่พูดเรื่องการออกจาโรงพยาบาลเลยสักนิด ทุกคนต่างคิดว่าเรย์ต้องอยู่โรงพยาบาลอีกนาน
“เอ่อ....ขอโทษนะ ผมขอคุยกับเรย์เป็นการส่วนตัวจะได้ไหมครับ” ผมขอร้องพวกเขาดีๆ
“ก็ได้ แต่คุยกันดีๆล่ะ” ท่านอาพูดแค่นั้นแล้วก็ออกไปรอข้างนอกพร้อมกับคนอื่นๆ
“มีอะไรเหรอ ไรท์”
“ชั้นถอนหมั่นกับนายะแล้วนะ”
“ถอนตอนไหน”
“ก่อนจะขึ้นเครื่องมาหาแกที่นี่ เพราะถ้าไม่ถอนหมั่นกับนายะ ชั้นก็ต้องเป็นฝ่ายเจ็บอยู่ดี คนที่นายะรักนะไม่ใช่ชั้นแต่เป็นแก ที่อยู่กับนายะตลอดจนนายะออกมาจากน้ำตกได้ เพราะงั้นขอร้องล่ะ แกทำตามหัวใจที่แกต้องการทีเถอะ”
“ได้ เพราะผมก็ขี้เกียจโกหกหัวใจตัวเองแล้วเหมือนกัน แต่ก็ขอบคุณที่ยอมบอกความจริงกับผมนะไรท์”
“ไม่เป็นไร บางทีการที่รักคนๆเดียวกันก็ต้องมีหนึ่งคนที่เจ็บอยู่แล้วล่ะ”
“อืม”
“งั้นเดี๋ยวชั้นไปพบหมอแปปนะ”
“ไปทำไม นายเป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ไปเรื่องแกนั้นแหละ”
“ตกใจหมดนึกว่านายเป็นอะไร”
“55+”
“แต่พวกเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม”
“อยู่แล้วล่ะ” ผมตอบแค่นั้นแล้วก็เดินออกจากห้องไปเลย คนอื่นๆที่เห็นผมเดินออกมาจากห้องผู้ป่วยก็พากันมองผมแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ผมเดินออกจากห้องผู้ป่วยได้สัก 15 นาที ฝ่ายจัดเตรียมอาหารก็นำข้าวต้ม ยา และน้ำเปล่ามาให้เรย์ที่นั่งคุยกับท่านอาอยู่
ก๊อกๆ
“เชิญครับ”
“หมอ”
“คุณคือ.....”
“ชิบุยะ ไรเฟอร์”
“ครับ คุณชิบุยะ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“เรย์ ออกจากโรงบาลวันไหน”
“พรุ่งนี้ก็ออกได้แล้วครับ หมอเห็นร่ายเขากลับมาปกติเร็วมากจนน่าเหลือเชื่อ ไม่ทราบว่าเอาอะไรให้เขาทานเหรอเหรอครับ”
“ไม่นี่ครับ ตอนที่หมอเข้ามาตรวจ เรย์ยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะครับ”
“แล้วตอนนี้ได้ทานยังล่ะ”
“ทานแล้วมั้งครับ ก็เห็นเขาเอาข้าวต้มพร้อมกับยาเข้าไปให้แล้วอ่ะ”
“อ๋อ งั้นพร่งนี้ก็พาญาติของคุณชิบุยะ กลับบ้านได้เลยนะครับ”
“แล้วค่ารักษาล่ะ”
“คุณชิบุยะ ฮิคารุ โอนเงินเข้ามาในบัญชีของโรงพยาบาลแล้วล่ะครับ”
“หา!!!! พ่อเนี้ยนะ”
“เอ๊ะ..”
“เปล่าๆ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ครับๆ”
พอผมออกมาจากห้องของหมอคนนั้นแล้วก็ทำการโทรหาพ่อทันที
(ว่าไง)
“พ่อ โอนเงินจ่ายค่ารักษาให้เรย์เหรอ”
(ใช่)
“พ่อไปเป็นญาติดีกับท่านอาตอนไหนเนี้ย”
(หาเอาเองสิ)
“หา!!! บอกมาเลยนะพ่อ”
(ก็บอกว่าไปหาเอาเองไง)
“บอกมา”
(บอกก็ได้ ถึงพ่อจะไม่ถูกชะตากับเรย์ก็เถอะ แต่พ่อชอบความพยายามของเขา ตอนที่เขาจะช่วยหนูนายะออกมาจากน้ำตกน่ะ ถึงรู้ว่าจะเป็นผลเสี่ยงต่อชีวิตก็ยังทำเพื่อที่จะช่วยหนูนายะออกมา)
“ผลเสี่ยงที่ว่าหมายถึง”
(ลูกก็เห็นนิว่าเรย์อ่อนแอลงมากขนาดไหน แต่สู้จนถึงวินาทีสุดท้าย สู้โดยที่ไม่ยอมถอย(สู้ไม่หนี) กล้าเผชิญกับความจริงที่จะเกิดขึ้น)
“อ๋อ”
(เออนี่ ถ้าเรย์แลกเปลี่ยนเสร็จแล้วพามาหาที่ปราสาทบ้างสิ อยากรูว่าโตเป็นหนุ่มขนาดไหนแล้ว แล้วพ่อจะคุยอะไรนิดๆหน่อยๆด้วยน่ะ)
“อาๆ แล้วจะบอกให้นะ”
(มีอะไรอีกไหม)
(ขอบคุณนะครับ)
“อืม”
แล้วผมก็ตัดวางสายไปทันที มารู้ตัวอีกทีผมก็มายืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วยของเรย์ซะแล้ว
ครืด~~~
“สรุปว่าไงมั่งอ่ะไรท์”
“พรุ่งนี้นายก็ออกจากโรงบาลได้แล้ว”
“เหรอ”
“ส่วนนี่ของนาย” ผมพูดพร้อมยื่นกล่องของขวัญไปให้เรย์
“มันคืออะไร”
“ถามท่านอาเอาเองละกันนะ บอกได้แค่ว่ามีส่วนของนายะด้วย”
“ห๊ะ พูดใหม่ดิ”
“เรื่องสิ”
“ไรท์!!!!”
“ท่านอา บอกเรย์ไปสิครับ”
“เอาไว้ให้ลูกไปขอหนูนายะหมั่นนะ” กระซิบข้างหูเรย์
“>/////<” เรย์ถึงกับหน้าขึ้นสีเลยทีเดียวที่ได้ยิน
“พะ.....พ่อ”
“ไม่ต้องอายไปหรอกลูก”
“ท่านอา วันนี้จะกลับเลยใช่ไหมครับ”
“อืม”
“งั้นผมกลับด้วยนะ”
“ได้สิ”
“งั้นพวกเราไปก่อนนะ” ผมพูดพร้อมโบกมือลาทุกคนที่อยู่ในห้อง ชาร์สเตอร์โค้งให้เล็กน้อยพอเป็นพิธี ส่วนท่านอาก็ลูบหัวเรย์แล้วถึงจะเดินออกจากห้องไป เพื่อที่จะให้เรย์พักผ่อน ตอนนี้คนที่ BRIU ไปเรียนกันอยู่เลยไม่มีใครรบกวนเรย์สักเท่าไหร่
หน้าโรงพยาบาล
“ท่านอาคิดคิดจะทำยังไงต่อไปเหรอครับ”
“นั้นสินะ ชั้นยังไม่ได้คิดเลย”
“เหรอครับ”
“แล้วแกล่ะ วางแผนอะไรเอาไว้”
“ผมจะมาเรียนต่อที่นี่”
“ระดับมหาลัยเหรอ”
“ใช่ ผมยื่นใบสมัครไปแล้ว พวกนั้นก็น่าจะมาเรียนที่นี่ด้วยล่ะมั้งนะ”
“555+ มากันเป็นทีมสินะ”
“อาจจะใช่ครับ รถมาแล้วครับ”
“อืม”
End Rifer Say
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
