Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ ^o^

          

Sugar Say

 

เด็กคนนี้จะไหวไหมนะ ผมต้องไปดูหน่อยแล้ว ถ้าทำไม่ได้แล้วไม่บอกคงต้องดุกันหน่อยล่ะนะ แต่ผมคิดผิดมหันต์เลย เพราะอะไรน่ะเหรอ นั้นก็เพราะว่าเด็กคนนี้ใช้งานได้จริงๆ โดยที่ไม่ต้องออกคำสั่งหรือตักเตือนเลย

“วาดสวยเหมือนกันนิ” ผมพูดขึ้นพร้อมกับวางมือบนไหล่ของเรย์ จนทำให้อีกคนถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว

“แล้วใช้ได้ไหมล่ะ”

“ใช้ได้ทีเดียวเลยล่ะ ตามจริงใช้ดินสอวาดเอาก็ได้นะ”

“เสียเวลา เพราะต้องมาลงสีทีหลังหรือเขียนบอกสีอยู่มันยุ่งยาก การที่ผมวาดด้วยสีเลยนั้น มันทำให้แยกได้ว่า โซนตรงไหนใช้สีอะไร และเป็นโซนอะไร ก็อย่างเช่นที่ผมวาด สีฟ้าเป็นสีของฝ่ายจัดการ สีแดงฝ่ายประธานนักเรียน สีส้มน้ำเงินโซนของอาหาร-เครื่องดื่ม สีชมพูเหลืองโซนเกมส์ต่างๆ สีขาวเป็นส่วนบริเวณของอาจารย์ แล้วแต่ว่าอาจารย์จะทำอะไร สีดำโซนนั่งดูการแสดง ส่วนบริเวณลานว่างก็ใช้เป็นที่ทำกิจกรรมในการรับน้องใหม่ โอเคไหม” ขณะที่เรย์พูด ผมรู้สึกเหมือนคนอื่นๆมองมาทางผมและฟังคำอธิบายของเรย์อย่างอึ้งในคำพูดของเขา แม้แต่ผมก็ยังตกตะลึงเลยเหมือนกัน นี่ผมยังไม่ได้บอกเลยนะว่าในวันรับน้องใหม่ต้องทำอะไรบ้าง แต่สิ่งที่เขาทำกลับเป็นสิ่งที่ทำให้คิดว่าเขาทำแบบนี้มาก่อนหน้านั้นแล้ว

“นะ นี่นายน่ะ”

“ครับ?”

“ชั้นชื่อ คาร์ คาร์ ซี เฟอร์ซี่ จะเรียกคาร์หรือซีก็ได้”

“ครับ รุ่นพี่คาร์”

“ไม่ต้องเรียกรุ่นพี่หรอก ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้นะ ถูกสั่งให้มาดูแลนายในโรงเรียนตลอด 2 เดือน เพราะงั้นเรียกพวกเราเหมือนเรียก ชู ได้เลย”

“ชู?”

“ผมเอง พวกนี้จะเรียกผมว่า ชู มาจากชูการ์นะ”

“เชสเตอร์ ดาร์ริน”

“ชูการ์ชื่อเต็มของนายคืออะไรเหรอ”

“ชูการ์ เฟอร์ราลินดา”

“อาๆ”

“เรา วี”

“มีมี่จ๊ะ”

“เราใบมิ้น ส่วนนี่ เฟรมกับอัน ส่วนที่ยืนเช็คอุปกรณ์อยู่นั้นชื่อคาร์ล เขาเป็นพี่ชายฝาแฝดของคาร์นะ”

“ครับ”

 

วันรับน้อง

            เรย์ไม่ได้เข้าไปร่วมงานแบบนั้นหรอก แต่เรย์ขึ้นมานั่งวาดรูปอยู่บนดาดฟ้าของตึกสภานักเรียน เรย์ไม่สนใจงานแบบนี้หรอกขนาดวันรับน้องของโรงเรียนมัทสึทาคิ เรย์ยังเข้ามานั่งเล่นในห้องประธานเลย  ที่ผมรู้เรื่องแบบนี้ได้ก็เพราะว่าผู้อำนวยการบอกมา ผมรู้นิสัยของเรย์ทั้งหมดด้วยแต่ไม่บอกจะดีกว่านะ

“มาอยู่ที่นี่นี่เอง หาตั่งนานแนะ”  เรย์สะดุ้งเล็กน้อย พอเงยหน้าขึ้นมองก็ถึงรู้ว่าคนที่มาคือ ชูการ์

“หาผมทำไมเหรอครับ”

“ก็นายเล่นหายไปจากงานรับน้องนี่นา”

“ผมไม่จำเป็นต้องไปนี่นา ผมแค่มาแรกเปลี่ยนเฉยๆ ไม่ใช่เหรอครับ”

“ไม่คิดจะลงไปเดินดูงานหน่อยเหรอ”

“ไม่เอาอ่ะ”

“ลงไปเหอะน่า!!!” ผมกับเรย์ถึงกับสะดุ้งรอบสอง สภานักเรียนมากันครบเลยเหรอ แถมตอนนี้เรย์โดนคาร์ลากลงบันไดไปด้วยแรงที่มีมากกว่า แต่เรย์สะบัดมือออกจากการจับกุมของคาร์ คาร์ถึงกับตกใจกับการกระทำของเรย์ แม้แต่เรย์เองก็ตกใจเหมือนกันที่เรย์มีปฏิกิริยาแบบนี้เกิดขึ้น พอเรย์ทำท่าเหมือนคิดอะไรสักอย่างแหละผมถึงรู้ได้ว่าเรย์ในตอนนี้ไม่ไหมแล้วจริงๆ

“เรย์ นายโอเคนะ” ผมถามพร้อมกับเดินไปหาเรย์

“โอเค ไม่เป็นไร” เขาตอบผมพร้อมกับดันผมให้ออกห่างจากเขา แต่มือของเรย์นั้นร้อนมาก เขาไม่สบายเหรอ

“นายตอบมาตามตรงก็ได้ ไม่ต้องมากลัวความรู้สึกของพวกเราหรอก ท่านเรย์” เชสเตอร์ทนไม่ไหวเลยพูดออกมา

“นะ นายรู้”

“พวกเรารู้เรื่องของนายหมดนั้นแหละ เรย์” ผมตอบแบบอยากให้เขารับรู้ถึงเจตนารมณ์ของพวกผมจากใจจริง

“รู้ได้ไง ผอ.บอกเหรอ”

“ใช่”

“ปากมากชะมัด”

“ส่วนนายปากไม่ตรงกับใจนะ”  ใบมิ้นที่เงียบมานานเริ่มพูดขึ้นบ้าง

“นี่!! เธอ!!” เรย์ขึ้นเสียงใส่

“นาๆ อย่าทะเลาะกันนะ” ผมตัดสิใจห้ามในที่สุด

End Sugar Sat

 

            ระหว่างที่ผมกับใบมิ้นทะเลาะกันอยู่นั้นก็ได้ชูการ์เข้ามาห้ามทับ ไม่งั้นไม่มีจบแน่นอน แต่เอาเถอะตอนนี้อาการปวดหัวของผมเริ่มกลับมาอีกแล้ว ผมทำท่าจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้ตอนนี้ผมรู้สึกเพลียจริงๆ

“เรย์.....”

นั้นเสียงใครกันแน่นะ ผมได้ยินแค่นั้นแล้วก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย ทุกอย่างรอบตัวผมมืดไปหมดผมปล่อยกระดาษวาดรูปในมือตกลงที่พื้นก่อนที่ผมจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย

 

“เฮ้ เรย์ อย่าเดินตามหลังสิ เดี๋ยวก็ตามไม่ทันหรอก เฮ้ย!! เรย์!!” เชสเตอร์หันมาพูดกับผมแล้วเห็นว่าผมกำลังจะตกลงจากขั้นบันไดขั้นบนสุด ก็รีบวิ่งมารับทันทีไม่งั้นผมคงได้ไปเยือนยมโลกแน่ๆเลย

“ไอเชส แกจะแหกปากทำไม อะเฮ้ย เรย์เป็นอะไรไปน่ะ” คนอื่นๆรีบวิ่งกลับมาทางที่ผมกับเชสเตอร์อยู่ทันที ท่าทีของคนอื่นๆก็ตกใจกันตามๆกันไป ก่อนที่ชูก้าจะเอ่ยปากพูด

“นี่มาช่วยกันเก็บกระดาษที่เรย์วาดหน่อย ส่วนเชสแกพาเรย์ไปให้หมอตรวจหน่อยก็ดีนะ” เขาว่าพร้อมกับก้มลงเก็บกระดาษวาดรูปของเรย์  แต่พอมองแล้วภาพที่เรย์วาดเป็นภาพที่มองแล้วชวนให้พลอยยิ้มกันไปหมด เพราะภาพที่เรย์วากคือตึกเรียนของ Blue Rose Ice Universityทุกตึกแล้วแผ่นสุดท้ายที่เรย์วาดคือรูปของพวกเขาที่เป็นสภานักเรียนทุกคนฉากด้านหลังคือฉากโรงเรียนของพวกเขา

“มิ้นว่าพวกเรารีบตามเชสไปที่โรงพยาบาลดีกว่านะ”

“นั้นสินะ ป่านนี้แล้วจะเป็นอะไรไหมนะ”

 

ณ โรงพยาบาลxxx

 

ChesterSay

เจ้าพวกนั้นมาที่โรงพยาบาลพอเห็นผมนั้นอยู่หน้าห้องไอซียู ก็วิ่งกรูกันมาหาผมทันทีผมก็ได้แต่ก้มหน้าเพราะไม่รู้จะบอกพวกนั้นว่ายังไงดี หมอก็ยังไม่ออกมาจากห้องไอซียู

 

ผ่านไป 15 นาที

30 นาที

45 นาที

1 ชั่วโมง ผ่านไป

            พอผมเห็นประตูห้องไอซียูเปิดออกพร้อมกับหมอ ผมก็รีบลุกไปหาหมอทันที ตามด้วยพวกคนที่เหลือเดินตามผมมาด้วย

“คุณหมอเพื่อนพวกผมเป็นอะไรไปเหรอครับ”

“เพื่อนของพวกคุณเป็นโรคหัวใจกันนะครับ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว แต่ก็ต้องให้นอนโรงพยาบาลไปก่อน 1 สัปดาห์ หมอจะได้ตรวจเช็คเพื่อดูอาการว่าจะเป็นอะไรอีกรึเปล่า”

“แล้วไม่มีทางที่จะรักษาได้เลยเหรอ”

“ทางรักษานะมี แต่ค่ารักษามันแพงมากเลย”

“ครับ”

“ว่าแต่เพื่อนของน้องชื่ออะไรเหรอครับ หมอจะได้ตรวจเช็คแล้วติดต่อไปทางบ้านให้”

“ชิบุยะ เรย์ ตระกูลฝั่งตะวันออก” นั้นไม่ใช่เสียงของคนในกลุ่มสภานักเรียน แต่เป็นเสียงของ ไรท์

“แล้วคุณเป็นอะไรกับคนไข้ล่ะครับ”

“ผมเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาน่ะ แต่ผมอยู่ฝั่งตะวันตก ชื่อ ชิบุยะ ไรท์เฟอร์ หรือ ชิบุยะ ไรท์  เรียกได้ ทั้ง 2 แบบ”

“ครับ”

“แล้วญาติผมเป็นไงมั้งหมอ”

“ยังดีที่พามาส่งโรงพยาบาลทัน แต่เวลาพูดก็อย่าทำให้เขาเครียด บลา~~~~~”

“ครับๆ”

“งั้นหมอขอตัวก่อนนะ”

“เชิญ” ไรท์บอกแล้วเดินไปที่เคาว์เตอร์เพื่อบอกข้อมูลของเรย์

 

            พอบอกข้อมูลเสร็จไรท์ก็เดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนเดินใครสักคนเข้าโดยไม่ได้ตั่งใจ ไรท์รีบก้มหัวขอโทษแทบจะทันที ถ้าไม่ไปสะดุดตาเห็นว่าคนที่เขาชนนั้นเป็นคนที่นั่งอยู่หน้าห้อง ICU เมื่อกี้นี้

“นี่ ขอโทษที่เดินชนละกันนะ”

“ไม่เป็นไร เราต่างหากที่ถอยหลังโดยไม่ดูว่ามีคนมาน่ะ”

“อืม” ไรท์ตอบแล้วเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยที่เรย์นอนอยู่ เป็นห้องพิเศษ เมื่อไรท์เดินเข้าไปแล้วคนอื่นๆก็ทะยอยเดินเข้าตามๆกันไป

 

1 ชั่วโมงผ่านไป

ปัง

            ผมที่ยืนอยู่และคนอื่นๆที่นั่งกันอยู่ถึงกับสะดุ้งกับการเปิดประตูของใครบางคน แล้วเดินดุ่มๆเข้ามาข้างเตียงทันที

“เรย์!!!!” พ่อของเรย์เดินมาข้างๆเตียงแทบจะทันที แต่พอเห็นไรท์เท่านั้นแหละ

พรึบ พ่อของเรย์ผลักไรท์ออกไปห่างๆ ทำให้ไรท์เสียหลักล้มลงกับพื้นอย่างแรง แต่ผู้เป็นพ่อของไรท์ไม่คิดจะขอโทษเลยสักนิด

“ท่านอา ทำไมทำแบบนี้ครับ” ไรท์พูดขึ้น พร้อมกับยันตัวเองขึ้นเพื่อประชันหน้ากับผู้ที่มีอายุเยอะกว่า โดยไม่เกรงกลัวเลยสักนิด

“ทำไมถึงทำแบบนี้น่ะเหรอ นั้นก็เพราะว่าแกเป็นคนที่ทำให้เรย์ต้องเป็นแบบนี้ไง ถ้าแกไม่มาเอานายะไป เรย์ก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้ ที่เรย์ตัดสินในมาอยู่ที่นี่ก็เพราะว่าไม่อยากเจอหน้าแกยังไงล่ะ” พ่อของเรย์พูดด้วยเสียงอันน่าเกรงขราม

“ผมขอโทษ แต่ถึงจะเป็นธรรมเนียมหรืออะไรก็ช่าง แต่นายเธอเป็นคู่หมั่นของผมนะครับ เธอก็ต้องเป็นของผมสิ”

“แล้วเธอรู้ได้ไงว่าหนูนายะอยู่ในน้ำตกแก้วนั้น”

“ผมมาเห็นเรย์เดินเข้าไปในน้ำตกแก้วนั้นทุกวัน ผมเห็นเขาพูดอะไรสักอย่างอยู่คนเดียว แต่พอมาถึงวันที่เรย์ช่วยเธอออกมาจากน้ำตกนั้น....”

“แกก็เลยคิดจะพาเธอกลับไปสินะ”

“ครับ ผมต้องขอโทษจริงๆ”

“ไม่เป็นไร ชั้นเชื่อว่าสักวันลูกชายชั้นต้องเจอคนดีๆเข้ามาในชีวิตแน่”

“ผมก็เชื่ออย่างนั้น”

“แล้วลูกชายชั้นเป็นยังไงบ้างล่ะ”

“ต้องผ่าตัดอย่างเดียว แล้วต้องควบคุมอย่าให้ตื่นเต้นหรือเครียดมากจนเกินไป หมอให้อยู่ดูอาการไปก่อน 1 สัปดาห์”

“การผ่านตัดเริ่มวันไหนล่ะ”

“เดือนหน้าครับ แต่มันจะขึ้นอยู่กับกำลังใจของเขาด้วยว่าเขาจะพยายามได้สักแค่ไหน”

“ดีนะที่แกมาถึงก่อนชั้น ”

“ท่านอาจะได้ไม่ต้องไปถามให้เสียงเวลาใช่ไหมครับ”

“แกนี่มัน!!”