Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ ^o^
เขียนโดย 
Rasberry
วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.28 น.
แก้ไขเมื่อ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 13.14 น. โดย เจ้าของนิยาย
12) ตอนที่ 11
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเฮ้อ~ ให้มันได้งี้สิ ถ้าจะถามว่าตอนนี้เพื่อนในห้องทำอะไรกันอยู่ก็นั่งกินเลี้ยงกันอยู่ในห้อง ส่วนผมทำอะไรอยู่นะเหรอ ก็นั่งตากลมสบายใจเฉิบอยู่ด้านนอกไง ไม่ใช่ๆ ผมนั่งวาดรูปอยู่นอกห้องต่างหากล่ะ
“ท่านเรย์”
“หืม” ผมเงยหน้าขึ้นมาจากรูปที่วาดทันที “มีธุระอะไร”
“คือจะไปจริงๆเหรอค่ะ” เธอถามอย่างเป็นห่วง
“ใช่ แล้วจะทำไมเหรอ”
“คือไปแล้วพวกเราจะทำยังไงล่ะค่ะ”
“หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่าพวกฉันไม่ต้องการให้แกไปไงล่ะ” ไรท์ว่า
“เหรอ” ผมก้มหน้าวาดรูปต่อทันที โดยที่ผมรู้อยู่แล้วว่า เคน โซ ริว ก็ยืนอยู่ข้าง ๆ ผมด้วย
“เรย์” เคนว่า
“มีอะไรเหรอ” พอผมเงยหน้าพร้อมกับหันไปหาเคน เคนก็ยื่นอาหารมาให้ทันที
“ผมมือไม่ว่างหรอกนะ”
“เดี๋ยวป้อนเอง” ผมเห็นเคนหน้าแดงนิดๆ นี่มันคิดอะไรฟระ แต่ช่างเหอะมันเสนอผมก็ต้องตอบรับหน่อยล่ะว่ะ
“ตามใจล่ะกัน” ผมพูดพร้อมกับก้มหน้าวาดรูปต่อ
“เรย์”
“อือ” ผมหันไปก็รู้คำตอบทันทีว่าเรียกทำไม ผมอ้าปากงับอาหารที่เคนป้อนมาให้ทันที จนทำให้ โซ ริว ไรท์ และนายะ ถึงกับอึ้งเพราะไม่คิดว่าผมจะทำมันจริงๆ แต่เคนก็ป้อนผมเรื่อยๆจนหมดจาน
“เอานี่น้ำ” ไรท์ยื่นขวดน้ำโพลาลิสให้ผมเมื่อทานข้าวหมด
“ขอบคุณ” ผมตอบแบบไม่ใส่ใจอะไรมากนัก แล้วรับน้ำมาดื่มแบบไม่สนใจอะไร
“เรย์”
“ไรอีกล่ะไรท์”
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ แค่ 2 คนนะ”
“อืม ได้ๆ คนอื่นช่วยออกไปก่อนจะได้ไหม”
“ได้สิ” นายะ เคน ริว และโซ ตอบพร้อมกัน แล้วเดินเข้าไปนั่งกับเพื่อนคนอื่นๆในห้อง
ผ่านไป 10 นาที
“สรุปจะพูดอะไรก็พูดมา” ผมถามทั้งๆที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามอง ไรท์เลยสักนิดเดียว
“ทำไมนายถึงยกนายะให้ฉันง่ายๆล่ะ”
“ก็ไม่รู้สิ อาจจะเพราะไม่ได้รักก็ได้ล่ะมั้ง”
“แต่นายะรักนายมากเลยนะ”
“แล้วมันเกี่ยวกับผมยังไงล่ะ ผมจะรักใครชอบใครมันก็เป็นเรื่องของผมไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ แต่นายคิดดีแล้วเหรอ”
“อือ ถ้ารักคือการเสียสละใครสักคน ผมก็พร้อมที่จะเสียสิ่งนั้นไปเพื่อใครเขามีความสุขไม่ใช่รึไง”
“นายคิดว่าแบบนั้นนายจะมีความสุขมากใช่ไหม”
“ใช่” ผมตอบอย่างไม่ลังเลใจเลยสักนิดเดียว
“แล้วทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นล่ะ เรย์”
“ก็ไม่รู้สินะ”
“.....”
“เฮ้อ~~ บางทีความสุขกับความรักไปด้วยกันไม่ได้จริงไหม แต่ผมรับรองได้เลยว่าถ้านายะอยู่กับผมจะไม่มีความสุขอย่างแน่นอน มีแต่จะทำให้เสียน้ำตาซะเปล่าๆ”
“นายจะไปเรียนที่ Blue Rose Ice University จริงๆเหรอ”
“ใช่ แต่ยังไงก็ไปไม่กี่เดือนเอง”
“แล้วนายจะกลับมาเรียนที่นี่อีกใช่ไหม”
“ใช่”
‘ตามจริงมันก็เหมือนกับไปเรียนแลกเปลี่ยน ไปเรียนแลกเปลี่ยน 2 เดือน แต่ 2 เดือนที่ไปเรียนนั้นผมจะจบการศึกษาไปเลย ผมจึงไม่จำเป็นที่จะต้องกลับมาเรียน ม.6 ที่นี่อีกแล้ว’
และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง
สนามบิน xxx
“ผมไปก่อนนะครับ”
“เดินทางโดยสวัสดิ์ภาพนร้า” เพื่อนๆในห้องรวมถึงอาจารย์ปฏิพัทธ์ก็มาส่งผมด้วยเหมือนกัน
‘ผู้ที่ต้องการเดินทางไปประเทศอังกฤษ กรุณาขึ้นเครื่องที่ประตูหมายเลข 2 ค่ะ’ พูดซ้ำไปมา 2-3 รอบ
“ผมไปแล้วนะครับ” ผมบอกลาทุกคน พร้อมโค้งให้อาจารย์เล็กน้อย แล้วเดินไปที่ประตูหมายเลข 2 ทันที ผมเลือกที่นั่งฝังที่ติดกระจกแล้วมองลงไปดูเพื่อนที่มายืนส่งอยู่ข้างล่าง เมื่อเห็นอย่างนั้นผมก็ยิ้มออกมาทันที ตอนแรกนึกว่าต้องไปแบบเงียบเหงาซะแล้ว เอาเถอะอีก 2 เดือนก็ได้เจอกันแล้ว แล้วผมจะเป็นนักวาดรูปชื่อดังให้ได้เลย
Ray Say
ณ Blue Rose Ice University (เขาพูดภาษาอังกฤษกันนะ แต่ราสเบอร์รี่พิมพ์ภาษาไทยนะค่ะ)
“สวัสดีครับ คุณชิบุยะ เรย์ ใช่รึเปล่าค่ะ”
“ครับ ผม ชิบุยะ เรย์ ปราสาทฝ่ายตะวันออก” หมอนี่เป็นใครกันฟระ
“ฉันเป็นประธานนักเรียนของ Blue Rose Ice Universityครับ”
“คะ ครับ” ประธานนักเรียนเลยเหรอ น่ากลัวอ่ะ
“ตอนนี้ผู้อำนวยการ(ผอ.)รอยู่ที่ห้องแล้ว เชิญทางนี้เลยครับ”
“ครับ” ผมตอบแล้วเดินตามไปทันที ระหว่างเดินผมรู้สึกเหมือนผมเป็นจุดสนใจของผู้หญิงยังไงไม่รู้สิ น่ากลัวชะมัดเลย อยากหายตัวได้จังเลย มองผมกันทำไมผมไม่ใช่ดารานักร้องอะไรนั้นนะ
“เอ่อขอโทษนะครับ” ผมตอบแล้วมาเดินข้างๆประธานนักเรียน
“ครับ มีอะไรครับ” เขาตอบแล้วหันมามอง
“ทำไมเขาต้องหันมามองผมกับนายด้วยล่ะ”
“อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะครับ สงสัยว่าคุณอาจจะหล่อบาดใจพวกเธอก็ได้มั้งครับ”
“เหรอ”
“ถึงแล้วครับ เขาถามอะไรก็ตอบไปตามตรงเลยนะ ผมขอตัวก่อนนะครับ” เขาบอกพร้อมกลับโค้งให้ผมเล็กน้อย แล้วเดินออกไปทันที
‘อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะนะ’ ผมคิดแบบนั้นถึงจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป พอผมเดินเข้าไปผมก็ถึงกับตกตะลึงในความงานของเธอ(ผอ.อ่ะนะ) ทันที
“สะ สวัสดีครับ”
“เช่นกันจ๊ะ”
“เอ่ คือ...” ผมไปไม่ถูกจริงๆ
“ไม่ต้องกลัวหรอก ครูแค่อยากจะถามเฉยๆ”
“ถามว่าอะไรครับ”
“ครูจะถามว่า นึกยังไงถึงมาเรียนที่นี่”
“ก็มันเป็นโรงเรียนที่อยู่ในใบรายการที่อาจารย์อามาให้ และที่ผมเลือกที่จะมาเรียนประเทศนี้ก็เพราะคิดว่าโรงเรียนนี้สามารถทำให้ความต้องการของผมเป็นจริงได้ก็เท่านั้นแหละครับ”
“ฝันอยากเป็นอะไรล่ะ”
“นักวาดรูปหรือจิตกรครับ”
“เป็นความฝันที่ดีนะ” เธอตอบพร้อมกับยิ้มมาให้ผมอย่างอ่อนโยน ทำเอาผมถึงกับหน้าแดงไปทันที
“แล้วเรื่องที่พักล่ะครับ โรงเรียนนี้ต้องนอนที่นี่หรือออกไปนอนโรงแรม บ้าน อะไรประมาณนั้นเหรอครับ”
“นอนที่หอพักของโรงเรียนนี่แหละจ๊ะ”
“ที่นี่สอนระดับหมาลัยกันเหรอครับ”
“ใช่จ๊ะ”
“แต่ผมยังเรียนระดับ มัธยมศึกษาปีที่ 6 อยู่เลยนะครับ”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ ปีที่แล้วนักเรียนแลกเปลี่ยนอยู่แค่มัธยมศึกษาปีที่ 4 เอง”
“เหรอครับ แล้วผมนอนพักกับใครเหรอครับ”
“ประธานนักเรียนนั้นแหละจ๊ะ เขายืนรออยู่ข้างนอกนั้นแหละ”
“แต่ก่อนผมจะเดินเข้า เขาก็เดินลงบันไดไปแล้วนี่ครับ”
“อ๋อ เขาเอากระเป๋าเสื้อผ้าของ ชิบุยะ ไปเก็บที่ห้องนะจ๊ะ”
“ครับๆ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“จ๊ะ”
ผมโค้งรับคำ แล้วเดินออกจากห้องผู้อำนวยการทันที พอออกมาถึงก็เจอกับไอประธานนักเรียนทันที ผมเดินตามเขาไปเงียบๆ ต่างฝ่ายต่างไปเอ่ยปากพูดกันสักคน จนกระทั่งประธานเป็นฝ่ายเอ่ยถาม
“นี่ ผมขอเรียกนายว่า เรย์ ได้ไหม”
“ได้ครับ” ผมตอบอย่างว่าง่าย
“งั้นเรย์เรียกผมว่า ชูการ์ นะ”
“ต้องมีคำว่ารุ่นพี่ไหม”
“ไม่ต้องหรอก แบบนั้นมันดูห่างเหินเกินไป”
“อาๆ แล้วนี่เราจะไปไหนกันน่ะ”
“ห้องประธานนักเรียนน่ะ”
“ไปทำไม หรือนี่ยังไม่เปิดเรียนที”
“ใช่ เปิดเทอมพรุ่งนี้น่ะ”
“แล้วผมจำเป็นต้องเข้าไปด้วยรึไง”
“มาช่วยหน่อยสิ แค่ 10 คนทำกันไม่ไหวหรอกนะ”
“มีแค่ 10 คนเองเหรอ”
“ใช่”
“แล้วจะให้ผมช่วยอะไรล่ะ”
“ออกแบบงานรับน้องใหม่น่ะ”
“ออกแบบป้ายรับน้องใช่ม่ะ”
“ใช่ๆ”
“งั้นก็ตกลง ผมจะช่วย”
“ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไร”
ผมเดินตามชูการ์เข้ามาในห้องสภานักเรียน พอผมเดินเข้ามาในห้องเท่านั้นแหละ สภานักเรียนคนอื่นๆหันมามองผมกันหมดเลย
“เฮ้ย ไอชู เด็กหล่อคนนี้ใครกันนะ”
“อ๋อนักเรียนแลกเปลี่ยนนะ”
“ชิบุยะ เรย์ ครับ”
“มาทำไรล่ะ”
“เอ่อ....คือ...”
“มาช่วยออกแบบงานที่จะเกิดขึ้นพรุ่งนี้น่ะ”
“เออ ดี พวกชั้นทำกันไม่ทันแล้ว” คนที่คิดว่าน่าจะเป็นรองประธานมั้ง พูดขึ้นมาแบบหงุดหงิดนิดๆ ก็ทำไงได้ล่ะ งานกองเป็นภูเขาซะขนาดนั้น
“ชูการ์ มีกระดาษไหม”
“เอานี่” ผมรับการะดาษ A3 จากชูการ์ แล้วหยิบกระดานวาดรูปจากกระเป๋านักเรียน แล้วก็เริ่มวาดดีไซน์ทันที
End Ray Say
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
