Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ ^o^
เขียนโดย 
Rasberry
วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.28 น.
แก้ไขเมื่อ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 13.14 น. โดย เจ้าของนิยาย
11) ตอนที่ 10
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความโซยิ้มให้ผมผมก็ยิ้มตอบ ถ้าใครมาเห็นเข้าจะหาว่าผมกับโซเป็นบ้าแน่ๆ พอมันไปผมก็เดินดูรอบๆห้อง จะว่าไปห้องผมไม่อะไรเปลี่ยนแปลงไปจากตอนนั้นเลยนะ นั้นถือเป็นสิ่งที่ดีสำหรับผม
ก๊อกๆ
“เข้ามาได้”
“ท่านเรย์ค่ะ ดิฉันเอาของจากหอศิลป์มาส่งค่ะ”
“ครับ วางไว้บนโซฟาเลย”
“ค่ะ” เธอตอบแค่นั้นแล้วก็เอาของไปวางบนโซฟาตามคำสั่งของผมและเดินออกไปทันที แล้วภาพที่ผมวาดค้างไว้อยู่ไหนหว่า ผมเดินหาทั่วห้องนอนแต่มันไม่มี ผมจึงตัดสินใจที่จะลงมาหาข้างล่าง แล้วก็เจอมันวางอยู่บนห้องอะไรสักอย่าง ผมทำห้องนี้เป็นห้องวาดรูปเลยล่ะกัน
“ท่านเรย์”
“เย้ย ตกใจหมดมาไม่ให้สุ่มให้เสียงเลยนะ”
“ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไร ว่าแต่มีอะไร”
“คือจะมาถามว่า……” เธอพูดติดๆขัดๆแบบนี้หมายความว่าไงอ่ะ ถ้าไอ้ไรซ์มาเห็นจะเป็นอะไรไหมเนี้ย
“มีอะไรก็พูดมา” ผมเย็นชาใส่ แล้วหันกลับไปวาดรูปตามเดิม
“......คือ……คบกับนายะได้ไหมค่ะ”
“คือว่า….” ผมถึงกับไปไม่ถูกเลย
“ว่าไงค่ะ” เธอพูดพร้อมยื่นหน้าเข้ามาหาผม
“ผมขอปฏิเสธ”
“ทำไมค่ะ”
“ทำไมนะเหรอ นั้นก็เพราะว่าผมไม่เคยคิดกับเธอเกินคำว่าเพื่อนเลย ก็อย่างที่ผมพูดนั้นแหละ ‘ถ้าเธอออกมาได้ก็ทางใครทางมัน’ ”
“แต่นายะรักท่านเรย์นี่ค่ะ”
“เธอตัดใจจากผมจะดีกว่านะ เธอควรจะมีความสุขกับไรซ์ ไม่ใช่กับผม”
“ทำไมค่ะ นายะไม่ดีตรงไหน นายะทำอะไรผิด”
“ไม่ใช่ไม่ดีหรือผิดหรอก แต่ด้วยการที่ว่าเธอเป็นของไอไรซ์ ไม่ใช่ของผม มันเหมือนกับว่าโชคชะตาเป็นตัวกำหนดให้เธอกับไอไรซ์มาคบกันอยู่แล้วนะ”
“งั้นนายะขอตัวนะค่ะ ท่านเรย์”
“ครับ”
“เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะค่ะ ท่านเรย์”
“ครับ”ผมตอบแล้วเธอก็เดินออกไปทันที โดยไม่หันมามองผมว่าผมแสดงสีหน้ายังไง “มันจะมีวันพรุ่งนี้สำหรับผมอีกไหมนะ” ผมพูดพรางอมยิ้มอยู่คนเดียว ถ้าใครมาเห็นเข้าคงคิดว่าผมบ้าไปแล้วแน่ๆ
เธอตอบผมไปแบบนั้นก็จริง แต่เธอหารู้ไม่ว่า ไม่มีวันสำหรับในวันพรุ่งนี้อีกแล้ว เรย์ไม่กล้าที่จะบอกเรื่องที่เขาจะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ เขายังไม่ได้ยื่นเรื่องไปให้ทางโรงเรียน แต่บอกกับทางโรงเรียนไว้แล้วว่า’ยังไม่แน่ชัดว่าจะไปหรือไม่ ขอกลับไปคิดก่อน’ ไปเรียนต่างประเทศดีกว่า
เช้าวันต่อมา
ผมตื่นตามเวลาปกติ แล้วไปทำกิจธุระประจำวันเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ผมตื่นเช้ากว่าปกติเลยรีบเก็บเสื้อผ้าหรือของที่จำเป็นใส่กระเป๋า แต่กระเป๋านั้นผมวางไว้บนเตียงก่อนจะไปแล้วค่อยกลับมาเอา เมื่อเก็บเสื้อผ้าอะไรเสร็จแล้ว ผมก็ลงมาทานอาหารเช้าด้วยชุดนักเรียน พร้อมบอกแม่บ้านว่า ‘อย่าลืมไปปลุกคนอื่นๆด้วย ผมไปโรงเรียนก่อนนะ’ แล้วผมก็เดินออกจากปราสาทนั้นไปทันที
- น.
ผมมาถึงโรงเรียน แล้วผมก็มุ่งหน้าไปไปห้องปกครองทันที พอผมเดินเข้าไปอาจารย์ที่อยู่ในห้องทำหน้าเหมือนกับจะถามผมว่า ‘ผมโดนข้อหาอะไรอีก’
“อาจารย์ ปฏิพัทธ์ มายังครับ”
“เดี๋ยวแกก็มา แกไปทำภารกิจส่วนตัวอยู่”
“ครับๆ” ผมตอบแล้วเดินไปนั่งรอที่โซฟาทันที ผมรอไม่ถึงนาทีอาจารย์แกก็มา
“มาเรื่องไปเรียนต่างประเทศใช่ไหม”
“ใช่ครับ มีประเทศไหนที่มีโควตาบ้างครับ”
“ตอนนี้ที่มีก็ อังกฤษ อเมริกา อิตาลี เยอรมณี ฝรั่งเศส ญี่ปุ่น เกาหลีเหนือ/ใต้ จีน แค่นั้นแหละ”
“ผมไปเรียนที่อเมริกาครับ”
“ตัดสินใจดีแล้วเหรอ”
“ครับ”
“ถ้างั้นกรอกข้อมูลตรงนี้นะ มีวีซ่ากับพาสปอร์ตยัง”
“มีแล้วครับ (ทำที่บริษัทของพ่อผมก็ได้ มันมีหลายสาขานะ)”
“จ๊ะๆ”
“เสร็จแล้วครับ” ผมพูดพร้อมยื่นเอกสารให้ให้อาจารย์ อาจารย์ก็รับมาแล้วดู
“คิดดีแล้วเหรอที่จะไปเรียนที่ Blue Rose Ice University”
“ครับ” ผมตอบอย่างหนักแน่น มั่นใจ แต่พอผมมองหน้าอาจารย์ก็ถึงกับอึ้งกับคำตอบที่ผมให้
“แต่ไม่ได้ไปตอนนี้นะ”
“ไปตอนเย็นใช่ไหมครับ”
“อันนี้ต้องดูก่อน เพราะอาจารย์ที่สอนที่นั้นอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน”
“ครับๆ งั้นผมไปเรียนก่อนนะครับ”
“จ๊ะ ถ้าเขาตอบตกลงครูจะให้เขาไปคุยกับเธอนะ”
“ครับ” ผมไหว้อาจารย์ปฏิพัทธ์ทีนึง แล้วหันหลังเดินออกจากห้องเพื่อที่จะมุ้งหน้าไปยังห้องเรียนของผม ซึ่งตอนนี้เข้าเวลาเรียนมาแล้ว 15 นาที ผมจะโดนต่อว่าอะไรอีกไหมนะ แต่ก็ช่างเหอะ…..อย่าใส่ใจเลย
ครืด~~~
“ขออนุญาตครับ” พอผมเปิดประตูพร้อมกับขออนุญาต ทำให้หันมามองผมเป็นตาเดียว เกิดอะไรขึ้นหรอ ผมทำอะไรผิด “เอ่อ คือว่ามีอะไรกันรึเปล่าครับ อาจารย์”
“ปะ เปล่าจ๊ะ” อาจารย์พูดตะกุกตะกักอย่าหามิได้ อาจารย์ต้องการจะบอกอะไรกันแน่นะ
“มีอะไรจะบอกผมไหมครับทุกคน”
“อย่าไปเลยนะ” นี่เป็นเสียงของหัวหน้าห้อง
“ใช่ๆอย่าไปเลยนะ ถ้านายไปห้องเราก็ไม่มีคนที่เก่งแบบนี้อีกแล้วนะ” นี่เป็นเสียงของไอ สาวสุดเงียบประจำชั้น
“หัวหน้าฮะ เขาเก่งขนาดนั้นเลยเหรอฮะ” เด็กใหม่หรอ
“ใช่ เขาเก่งมาก แต่เสียตรงที่นิสัยอ่ะนะ”
ฉึก! ( พูดแทงใจดำอ่ะ T^T )
“เขานิสัยเสียขนาดนั้นเลยเหรอฮะ”
“ใช่ แต่บางทีเขาก็ใจดีนะ”
“แต่ส่วนใหญ่จะนิสัยเสียใช่ไหมฮะ”
“ใช่จ๊ะ”
ฉึก! อีกแล้วอ่ะ ทำไมต้องพูดเสียดแทงผมด้วยอ่ะ T^T
“ดีฮะ ผมชื่อไนท์ ฮะ”
“ไนท์ เขียนยังไง Night หรือ Knight”
“Knight ฮะ”
“อื้อ ‘จารย์วันนี้จะเรียนหรือเลี้ยงส่งผมครับ”
“เลี้ยงส่งดีกว่าจ๊ะ ยังไงวันนี้ก็ไม่มีใครที่มีกะจิตกะใจเรียนกันอยู่แล้วนิ”
“เย้!!!!” เสียงเฮดังขึ้นจากห้องเรียนของผม ทำให้คนที่เดินผ่านถึงกับหันมามองและยิ้มให้อาจารย์ที่ตามใจเด็ก ๆ แต่อย่างน้อยแกก็เข้าใจเด็กมากที่สุด เอาง่ายๆคืออาจารย์ปฏิพัทธ์ เป็นอาจารย์ที่ใจดีที่สุดในโรงเรียนก็ว่าได้ (แต่ถ้าโหดหรือแรงขึ้นมาจะห้ามไม่อยู่ หรือไม่มีใครห้ามอยูเลยสักคน แม้แต่พวกอาจารย์)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
