เป็นตายเท่ากัน

 
 
 
 
แสงแดดส่องหน้าขาวซีดบอกเวลาถึงเช้าวันใหม่วันที่ไม่อยากตื่นขึ้นมารับกับสิ่งที่ทรมาณ ก็อย่างที่พูดล่ะคับผมเป็นโรคร้าย โรคร้ายที่ทำร้ายหัวใจและร่างกายของผม ใช่มันไม่ใช่โรคร้ายตามที่แพทย์หรือหมอระบุเอาไว้ว่าประชากรมนุษย์เป็นหมดทุกคนหรอก
 
มันคงเกิดขึ้นกับผมคนเดียวเท่านั้น
 
"ตื่นแล้วหรอคับคนดี" คนๆเดิมที่ทุกเช้าต้องมาหาผม แต่ คนๆเดิมคนนี้มีบางสิ่งที่เขาไม่เหมือนเดิมตั้งแต่น้องชายผมย้ายมาอยู่ที่นี้เมื่อสองเดือน คนๆนี้เปลี่ยนไป หัวใจเขาก็เปลี่ยนไป
 
"......" ผมไม่ตอบอะไร ก็ผมพูดไม่ได้จะให้ผมตอบอะไรไปล่ะ ถ้าผมพูดได้ผมจะด่าเขาปมจะทุบตีเขาผมจะไปจากที่นี้ ได้ยินมั้ย ผมจะไปจากที่นี้ คงได้แค่คิดในใจ
 
หน้าของเขาค่อยๆก้มมาหาผมพร้อมกับกดริมฝีปากลงที่หน้าผาก ผมไม่รู้ว่าเขาจะรั้งผมไว้ทำไม
 
"ทานข้าวนะคับ" ทุกๆเช้าเขาจะมาป้อนข้าวผมก่อนออกไปเรียนก็อย่างที่บอกเขายังเรียนมหาลัยผมก็ยังเรียนแต่เพราะเขาผมถึงไม่ได้เรียน คนใจร้าย
 
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
 
ผมกินได้แค่คำเดียวโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นทำให้เขาวางถ้วยข้าวต้มไว้บนโต๊ะ โต๊ะที่มีรูปของเราสองคนถ่ายคู่กันผมได้แค่มอง แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้
 
 
เธอจะยื้อฉันไว้ทำไม ถอดเครื่องหายใจฉันไปสักที
ให้มันหมดลม ลงตรงนี้ กว่ายังดีกว่าเลี้ยงไว้เสียใจ
 
น้ำใสๆก็ไหลงลงจากตา ผมพยายามแล้วแต่มันทำไม่ได้  ผมพยายามขยับมือไปที่โต๊ะที่มีถ้วยข้าวต้มวางอยู่ ผมทนไม่ไหวที่ต้องทนได้ยินเสียงเขาคุยกับคนอื่นด้วยคำพูดที่เคยคุยกับผม
 
เซี๊ยง!! 
ได้ผลมันตกลงพร้อมกับเขาที่วิ่งเขามาด้วยความตกใจ
 
"ไม้เป็นอะไรคับ!!" เขาดูตกใจมากเพราะทั้งถ้วยข้าวต้มและผมตกลงมานอนที่พื้นพร้อมกับน้ำตา เขาค่อยอุ้มผมขึ้นแล้ววางไว้ที่เตียง
 
"ที่หลังไม่ต้องขยับไปไหนนะคับ" เขาบอกผมก่อนจะห่มผ้าให้แล้วเขาก็ออกจากห้องไป
 
 
โดนทิ้งมันก็เจ็บ ถูกเก็บไว้มันคงไม่ต่าง
ไม่รักอยู่ข้างๆมันก็เหมือนไม่มีใคร
 
 
พยาบาลสาวเข้ามาทำความสะอาดตามปกติ เธอเดินตรงมาที่ผมและพูดอะไรบ้างอย่างกับผม
 
"คุณไม้คะ คุณน่าจะทำอะไรได้แล้วนะคะ ฉันว่าน้องชายคุณนะอยากเป็นเมียพี่คุณจนตัวสั่นแล้ว"เธอมากระซิบบอกผม
 
"ยังไม่ถึงเวลาหรอกคับคุณพยาบาล ผมจะทำให้มันสองคนรักกันให้มากๆ หลังจากนั้นผมจะเปิดโปงทั่วมหาลัยเลย" เสียงใครหรอ ก็เสียงผมไง หึ ผมเล่นละครเก่งมั้ยล่ะ ใครจะพิการ ขาเดินไม่ได้ ปากพูดไม่ได้
 
"แต่เขาทำกับคุณไว้มากเลยนะคะ"เขาพูดในขณะที่ป้อนผลไม้ให้ผม "ดิฉันกลัวว่าคุณนะจะเจ็บมากไปกว่านี้" 
 
"ไม่หรอกคับ คนที่เจ็บคือมันสองคน" ผมยิ้มให้พยาบาลสาวพร้อมกับดื่มน้ำ "ขอบคุณนะคับที่คุณเป็นห่วงผม" ผมยิ้มให้เธออีกครั้ง
 
"คะ" เธอยิ้มให้ผมและเดินออกไปจากห้อง 
 
ละครที่เล่นเหมือนจะไปได้สวยนี้ต้องขอบใจคุณลุงหมอนะเนี่ยที่ช่วยปิดบังทุกอย่างเอาไว้ ถ้าไม่ได้คุณลุงกมอเนี่ยคงไม่มีคนเล่นเกมส์ตามที่ผมตั้งไว้ สนุกจริงๆ
 
 
เกมส์ที่เล่นยังเป็นแค่จุดเริ่มต้น เดินไปเรื่อยๆเดินไปเรื่อยๆ
หลังจากนั้น มันก็จบเกมส์