เป็นตายเท่ากัน

แสงแดดส่องหน้าขาวซีดบอกเวลาถึงเช้าวันใหม่วันที่ไม่อยากตื่นขึ้นมารับกับสิ่งที่ทรมาณ ก็อย่างที่พูดล่ะคับผมเป็นโรคร้าย โรคร้ายที่ทำร้ายหัวใจและร่างกายของผม ใช่มันไม่ใช่โรคร้ายตามที่แพทย์หรือหมอระบุเอาไว้ว่าประชากรมนุษย์เป็นหมดทุกคนหรอก

มันคงเกิดขึ้นกับผมคนเดียวเท่านั้น

"ตื่นแล้วหรอคับคนดี" คนๆเดิมที่ทุกเช้าต้องมาหาผม แต่ คนๆเดิมคนนี้มีบางสิ่งที่เขาไม่เหมือนเดิมตั้งแต่น้องชายผมย้ายมาอยู่ที่นี้เมื่อสองเดือน คนๆนี้เปลี่ยนไป หัวใจเขาก็เปลี่ยนไป

"......" ผมไม่ตอบอะไร ก็ผมพูดไม่ได้จะให้ผมตอบอะไรไปล่ะ ถ้าผมพูดได้ผมจะด่าเขาปมจะทุบตีเขาผมจะไปจากที่นี้ ได้ยินมั้ย ผมจะไปจากที่นี้ คงได้แค่คิดในใจ

หน้าของเขาค่อยๆก้มมาหาผมพร้อมกับกดริมฝีปากลงที่หน้าผาก ผมไม่รู้ว่าเขาจะรั้งผมไว้ทำไม

"ทานข้าวนะคับ" ทุกๆเช้าเขาจะมาป้อนข้าวผมก่อนออกไปเรียนก็อย่างที่บอกเขายังเรียนมหาลัยผมก็ยังเรียนแต่เพราะเขาผมถึงไม่ได้เรียน คนใจร้าย

ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด

ผมกินได้แค่คำเดียวโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นทำให้เขาวางถ้วยข้าวต้มไว้บนโต๊ะ โต๊ะที่มีรูปของเราสองคนถ่ายคู่กันผมได้แค่มอง แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้

เธอจะยื้อฉันไว้ทำไม ถอดเครื่องหายใจฉันไปสักที

ให้มันหมดลม ลงตรงนี้ กว่ายังดีกว่าเลี้ยงไว้เสียใจ

น้ำใสๆก็ไหลงลงจากตา ผมพยายามแล้วแต่มันทำไม่ได้  ผมพยายามขยับมือไปที่โต๊ะที่มีถ้วยข้าวต้มวางอยู่ ผมทนไม่ไหวที่ต้องทนได้ยินเสียงเขาคุยกับคนอื่นด้วยคำพูดที่เคยคุยกับผม

เซี๊ยง!! 

ได้ผลมันตกลงพร้อมกับเขาที่วิ่งเขามาด้วยความตกใจ

"ไม้เป็นอะไรคับ!!" เขาดูตกใจมากเพราะทั้งถ้วยข้าวต้มและผมตกลงมานอนที่พื้นพร้อมกับน้ำตา เขาค่อยอุ้มผมขึ้นแล้ววางไว้ที่เตียง

"ที่หลังไม่ต้องขยับไปไหนนะคับ" เขาบอกผมก่อนจะห่มผ้าให้แล้วเขาก็ออกจากห้องไป

โดนทิ้งมันก็เจ็บ ถูกเก็บไว้มันคงไม่ต่าง

ไม่รักอยู่ข้างๆมันก็เหมือนไม่มีใคร

พยาบาลสาวเข้ามาทำความสะอาดตามปกติ เธอเดินตรงมาที่ผมและพูดอะไรบ้างอย่างกับผม

"คุณไม้คะ คุณน่าจะทำอะไรได้แล้วนะคะ ฉันว่าน้องชายคุณนะอยากเป็นเมียพี่คุณจนตัวสั่นแล้ว"เธอมากระซิบบอกผม

"ยังไม่ถึงเวลาหรอกคับคุณพยาบาล ผมจะทำให้มันสองคนรักกันให้มากๆ หลังจากนั้นผมจะเปิดโปงทั่วมหาลัยเลย" เสียงใครหรอ ก็เสียงผมไง หึ ผมเล่นละครเก่งมั้ยล่ะ ใครจะพิการ ขาเดินไม่ได้ ปากพูดไม่ได้

"แต่เขาทำกับคุณไว้มากเลยนะคะ"เขาพูดในขณะที่ป้อนผลไม้ให้ผม "ดิฉันกลัวว่าคุณนะจะเจ็บมากไปกว่านี้" 

"ไม่หรอกคับ คนที่เจ็บคือมันสองคน" ผมยิ้มให้พยาบาลสาวพร้อมกับดื่มน้ำ "ขอบคุณนะคับที่คุณเป็นห่วงผม" ผมยิ้มให้เธออีกครั้ง

"คะ" เธอยิ้มให้ผมและเดินออกไปจากห้อง 

ละครที่เล่นเหมือนจะไปได้สวยนี้ต้องขอบใจคุณลุงหมอนะเนี่ยที่ช่วยปิดบังทุกอย่างเอาไว้ ถ้าไม่ได้คุณลุงกมอเนี่ยคงไม่มีคนเล่นเกมส์ตามที่ผมตั้งไว้ สนุกจริงๆ

เกมส์ที่เล่นยังเป็นแค่จุดเริ่มต้น เดินไปเรื่อยๆเดินไปเรื่อยๆ

หลังจากนั้น มันก็จบเกมส์