เป็นตายเท่ากัน

"รักนะคับ" ผู้ชายที่มีหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรได้เอยปากบอกรักกับผู้ชายอีกคนหนึ่งซึ่งมีรูปร่างคลายกับผู้หญิง ผิวของเขาขาวซีด เหมือนกับผู้ป่วยที่รอวันตาย ใช่คิดถูกแล้วผู้ชายที่นอนบนเตียงตอนนี้กำลังจะตาย

สิ่งที่เหลือให้เห็นด้วยตา ว่าเรายังคบกัน

คือคำรักที่พูดผ่านผ่าน ซึ่งมันไม่มีใจ

ผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงและมีเครื่องหายใจช่วยให้มีชีวิตต่อมองดูแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป ไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากพูด แต่เพราะเขา พูดไม่ได้ ป่วยมาเกือบเดือนแล้วมันคือโรคร้ายที่มาทำให้ร่างกายเขาอ่อนแอ แต่ดูเหมือนโรคร้ายนี้ยิ่งเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น

เหมือนกับคนที่พูดว่ารักเขา กำลังรักเขาน้อยลง น้อยลง เรื่อยๆ

เธออาจจะคิดว่าควรจะทน แต่ฉันทนไม่ไหว

อยู่กับคนที่ต้องกลั้นใจ ทำเหมือนว่าใยดี

ใช่ผมต้องทนมองเห็นเขากับน้องชายผมต้องมีอะไรกัน ถึงปมจะไม่เห็นด้วยตาแต่ผมก็รับรู้ได้ เพราะทุกครั้งที่เขาเข้ามาหาผม ผมมักจะสังเกตุเสมอว่าทั้งสองยิ้มให้กันเหมือนคนรักกันและมันคงไม่แปลใครล่ะจะมามีอะไรกับคนไม่มีเรียวแรงแบบผม ต้องนอนรอวันตายอยู่แบบนี้ รอวันที่ลมหายใจได้หมดไป

"คุณพยาบาลผมฝากดูแลแฟนผมด้วยนะคับ" เขายิ้มให้พยาบาลสาวและมาจับมือของผม "ไปก่อนนะคับไปทำงาน" เขายิ้มให้ผมและปล่อยมือไป

เขาบอกผมแบบนี้ทุกเช้าและกว่าจะกลับบ้านก็ดึก ทำแบบนี้มาเกือบเดือนแล้ว ผมเคยคิดอยากฆ่าตัวตายนะคับแต่มันก็ไม่ได้ผลสักที ตายยากตายเย็น

ทำไมเทวดาต้องแกล้งฉัน แกล้งให้ฉันมีลมหายใจต่อ

แต่เหมือนฉันต้องตายทั้งเป็น....

ผมชื่อไม้คับ (เคย)เป็นนักศึกษาคณะนิเทศศาสตร์  แต่มาันหนึ่งร่างกายผมกับอ่อนแอไม่มีเรียวแรงจะเดินผมคบกับเขาได้ห้าเดือนแล้วล่ะคับ

เขา(เคย)เป็นคนดี

เขา(เคย)รักผมคนเดียว

แต่ทั้งหมดมันก็แค่เคย เคย เคย

ครอบครัวของผมก็ดีนะคับพ่อกับแม่มักจะมาเยี่ยมผมทุกๆวัน ใช่ผมไม่ได้อยู่ที่บ้านของตัวเอง แต่ผมมาอยู่บ้านเขา เขาอาสาจะดูแลผมทุกอย่าง ไม่ให้พ่อกับแม่ต้องเป็นห่วงเพราะลำพังพ่อทำงานแม่ทำงานก็เหนื่อยมากแล้ว

"กินข้าวนะคะ" พยาบาลสาวเธอบอกกับผม เธอชื่อวิภาเป็นพยาบาลสาว เขาอ่อยแฟนผมบ่อยๆ แต่ติดตรงที่แฟนผมชอบผู้ชาย

ผมต้องกินข้าวต้มทุกๆวัน ตามด้วยผลไม้ แบบนี้ทุกๆวัน แม่พยายามบอกเขาว่าจะเอาผมไปรักษาที่อเมริกาเพราะมีหลายคนบอกว่าหายได้ ครอบครัวผมจะบอกว่ามีเงินก็ไม่เชิงหรอกนะ

แล้วที่น้องชายผมมาที่นี้เพราะมันอาจจะมาเยี่ยมผมหรือไม่ก็มาอ่อย

ใช่มาอ่อย แฟนพี่ชายตัวเอง (ไอ้น้องเลว) ผมแค่ด่าได้ในใจแต่ปากผมมันพูดไม่ออกแม้แต่นิดเดียวผมพยายามบอกพ่อกับแม่ให้พาหนีไปจากที่นี้

ผมพยายามเขียนหนังสือให้ได้ แต่ทุกครั้งที่เขียนก็ไม่เคยจะเป็นตัวหนังสือ ผมพยามออกเสียงแต่มันก็ได้แค่คำว่า

"อือ" แค่เนี่ยจริงๆ

ผมคงต้องพยายามกว่านี้สินะ ร่างกายก็ตอบสนองด้วยสิ!!

อย่าทำให้หัวใจต้องเจ็บแบบนี้เลย ขอร้องล่ะ......

##ถ้าเธอเม้นก็คงดีใจ 5555