แรดชิบหาย เมียอย่างมึง!

ตอนที่ 20
 
 
 
เต้ย
 
ฟู่ว์~ เสร็จสักที
 
ผมปาดเหงื่อสวนทางกับอุหภูมิห้องที่หนาวเย็นจับขั้วหัวใจ ไอ้ที่ว่าเสร็จคือถอดกางเกงมันหลุดออกจากขาได้นะครับ และแล้วก็ถึงเวลาเช็ด...ส่วนนั้น
 
อึก เต้ยกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอมือชุบน้ำใหม่บิดหมาดๆล้วงมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม หวังว่าลูกรักของมันคงไม่มาตั้งตรงเอาตอนนี้นะ
 
"อื้ม~ กำลังดีเลยครับเต้ย" ผมผวาปล่อยมือจากผ้าตวัดสายตามองไอ้คนที่หลับและเผลอเพ้ออกมา
 
ทำไมต้องชื่อกูด้วย ไอ้เต้ยอยากตาย
 
แซมหรี่ตาเล็กมองเต้ยแกล้งถีบผ้าห่มทิ้งให้พ้นตัว เต้ยเบิกตาแทบถลนจ้องส่วนนั้นเต็มๆตา กระพริบตาถี่ตั้งสติดึงผ้าห่มที่กองกับพื้นขึ้นมาปิดช่วงล่างไว้
 
"ตายๆๆ กูต้องตาบอดไปตลอดชาติ" มือหนาตบตาตัวเองทำท่าปาออกนอกหน้าต่าง
 
คนใต้ร่างแอบขำเมื่อเห็นการกระทำตื่นตระหนกของอีกคน แซมพาดขาไปล้มทับตักเต้ยมือดึงเอวสอบให้เข้ามาชิดใบหน้าหล่อที่โน้มเข้าหาจนตัวงอ
 
"เหี้ย! ขนลุกว่ะ" ผมผลักมันออกให้พ้นตัวยกมือลูบขนแขนตัวเองที่ตั้งชันขึ้น
 
"อื้อ~ แม่ครับ แซมขอกอดหน่อยนะ" คนเมาลูบไล้สะโพกสอบแกล้งขย้ำก้อนเนื้อนิ่มข้างหลังเต็มฝ่ามือ
 
ตุบ
 
ผมถีบมันเต็มแรงหวังจะให้มันกลิ้งตกเตียง แต่ผมลืมไปว่าตัวเองนั่งติดขอบเตียงเลยนี่หว่า สรุปกลายเป็นผมที่กลิ้งตกลงมาก้นจ้ำเบ้า
 
"เต้ย!!" เสียงตะโกนของแซมกับใบหน้าตื่นตูมก้มลงมาดูคนที่อยู่ข้างล่าง เต้ยยกมือกุมก้นหน้าปวดร้าวไปทั้งกระดูก
 
"ช่วยหน่อย อะ โอ๊ย มึงค่อยๆดึงดิวะ"
 
สองแขนของแซมยื่นมาช่วยเต้ยดึงให้ลุกขึ้นจากพื้น ประคองร่างหนาไม่ให้หล่นเป็นซ้ำสอง ผมดันหลังตัวเองแอ่นไปด้านหน้าให้กระดูกเข้าที่เข้าทาง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไอ้คนเมามันตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่
 
"มึง!" นิ้วเรียวชี้หน้าว่าที่หมอตาจ้องเขม็ง แซมยิ้มแหยๆถดตัวถอยกลังยกมือห้ามไม่ให้เข้ามาใกล้
 
"อย่าถือสาคนบ้าอย่าว่าคนเมานะครับเต้ย"
 
"แต่คนแกล้งเมากูถือ มึงจะไปไหน!" สองมือบีบท้ายทอยแซมเมื่ออีกคนหันหลังคิดจะหนี มันเห็นผมเป็นตัวตลกทั้งที่ผมไม่เคยต้องมาดูแลใครนอกจากต้นข้าว
 
กูไม่ใช่ของเล่น
 
"พี่เจ็บนะครับ เเค่แกล้งนิดเดียวเต้ยต้องโกรธขนาดนี้เลยเหรอ" แซมอึดอัดในใจรู้สึกหน่วงที่อก
 
"กูไม่เคยต้องมาเช็ดตัวให้ใคร!"
 
"มันก็แค่เช็ดตัวนะครับ เต้ยคิดมากไปแล้วนะ"
 
ผมปล่อยมือออกจากคอพี่แซมหันหลังปิดประตูทิ้งตัวลงบนโซฟาด้านนอก มึงไม่เข้าใจ เพียงการกระทำน้อยนิดของกูว่าห่วงใยมึง สักวันมันจะก่อตัวขึ้นเรื่อยๆและเข้ามาแทนที่ความรู้สึกรักต้นข้าว ผมจะไม่ยอมให้ใครมาแทนต้นข้าวเด็ดขาด ผมจะต้องไม่หวั่นไหวอีก
 
ทางด้านคนในห้องก็นั่งคิดหนักไม่ต่างกัน มันอาจจะรู้สึกแย่ที่เต้ยเลือกจะเงียบและเดินออกไป แต่มาคิดดีๆคนอย่างเต้ยไม่ชอบยุ่งกับใครถ้าไม่...ห่วง
 
รอยยิ้มเล็กๆปรากฎขึ้นมุมปาก ถ้าตอนนี้มันคือโอกาสที่เต้ยเผลอยื่นให้ เขาจะขอคว้ามันไว้และเขยิบไปทีละก้าวจนกว่าจะเข้าถึงหัวใจของเต้ยที่รอคอยมาแสนนาน
 
…………………………………………………………………………..
 
ต้นน้ำ
 
หลังจากผมกลับมาจากบ้านน่านฟ้า ก็เจอโน๊ตแปะอยู่หน้าห้องว่าต้นข้าวไปค้างบ้านเต้ย เช้ามาผมจึงขับรถไปเรียนตามปกติด้วยความหนักใจ คิดไม่ผิด พ่อแม่ของน่านฟ้าต้องการให้เราเป็นคนรักกัน แต่ผมไม่อยากมีปัญหาถ้าไม่ปฎิเสธไปตามตรง น่านฟ้าเองก็มีคนที่ชอบพออยู่แล้ว เราเลยช่วยกันอธิบายว่าคบกันในฐานะเพื่อน
 
"น้ำเครียดเรื่องฟ้ารึเปล่า พ่อแม่ฟ้าท่านต้องเข้าใจเรา" น่านฟ้าแตะบ่าผมขณะนั่งฟังบรรยาย
 
"ก็นิดหน่อย"
 
"ไม่ต้องห่วงนะ ฟ้าจะพาแฟนฟ้าไปเปิดตัวกับพ่อแม่เอง เรียนๆอย่าคิดมาก"
 
ผมกังวลว่ามันจะไม่จบง่ายอย่างที่คิด เพราะคนที่ฟ้าคบหากันอยู่เป็นบริษัทฝ่ายตรงข้ามของบริษัทพ่อฟ้า เพราะแบบนี้เลยทำเหมือนผมคบกับเธออยู่เพื่อกันลูกน้องของพ่อที่คอยรายงานเป็นระยะๆ
 
ครืด ครืด
 
ผมหยิบโทรศัพท์ที่ตั้งสั่นเอาไว้ขึ้นมาดูเบอร์ คุณพีชโทรเข้ามาสามสายแต่ผมไม่ได้รับ รอเรียนจบคลาสนี้ก่อนค่อยคุยแล้วกัน เพราะดูท่าจะยาว
 
"วันนี้ร้านหยุด ฟ้าเลยให้พี่น้ำมารับ แล้วเจอกันนะ จุ๊บ~" น่านฟ้าหอมจุ๊บแก้มผมเบาๆผละตัวออกไปรอพี่ชายที่ใต้ตึก ผมจะอาสาไปส่งก็ไม่เอา จะนั่งรอเป็นเพื่อนก็ไม่ยอม เลยเดินทายังรถตัวเองเพื่อกลับบ้านไปนอนให้เต็มอิ่ม
 
"หน้าด้านดีนะ" ผมชะงักมือที่กำลังเปิดประตูแล้วหมุนตัวมามองคนข้างๆที่ยืนพิงรถตัวเองอยู่
 
"ว่าใครครับ?"
 
"หน้าด้านทั้งผู้หญิงผู้ชาย น่านจะรู้ไหมนะว่าน้องสาวตัวเองด้านแค่ไหน"
 
"คุณพีชพูดเกินไปแล้วนะครับ เธอเป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่ และแค่หอมแก้มผมก็มองว่าเป็นเรื่องปกติ"
 
"ปกติ! เหอะ ที่ไม่รับสายพีชก็เพราะมัวแต่ทำตัวปกติกับเธออยู่ใช่ไหมล่ะ"
 
"คุณพีช...อย่าพูดให้ผมคิดไปเองว่าคุณกำลังหึง" พีชหายใจฟืดฟาดกวาดตามองรอบลานจอดที่ไม่มีคนและอยู่มุมอับพอดีไร้กล้อง
 
พีชดึงต้นน้ำเข้ามาใกล้โน้มคอร่างที่สูงกว่าไม่มากต่ำลงมาชิดใบหน้า ริมฝีปากทั้งคู่แตะกัน ต้นน้ำเบิกตากว้างดึงหน้าตัวเองออกอ้าปากเรียกชื่อพีชเสียงแผ่ว
 
"ไง จะตกใจทำไมครับ น้ำบอกมันเป็นเรื่องปกติแล้วทำไมพีชจะทำบ้างไม่ได้"
 
"ผม..." เสียงต้นน้ำค้างไว้แค่นั้น ใบหน้าหล่อเบี่ยงหลบก่อนตั้งสติหันมาพูดกับพีช
 
"ผมคิดว่าคุณพีชน่าจะรู้จักคำว่ายางอายบ้างนะครับ ที่นี่เป็นสถานศึกษาไม่ใช่ม่านรูด แล้วสัมผัสเมื่อกี้ผมจะถือซะว่าไม่เคยเกิดขึ้น" ต้นน้ำหมุนตัวเปิดประตูสอดตัวเข้าไปในรถ พีชทุบกระจกฝั่งคนขับในหน้าเกรี้ยวโกรธ
 
"น้ำ! อย่าหนีนะ ถ้าพีชไร้ยางอายแล้วน่านฟ้ามียางอายตรงไหน"
 
ผมไม่ได้เลื่อนกระจกลงหมุนพวงมาลัยขับถอยหลังก่อนจะขับออกจากลานจอดไป เราต้องได้่เล่นสนุกกันอีกนาน ผมมองพีชผ่านกระจกกระตุกยิ้มมุมปากที่เห็นใบหน้าหงิกงอยืนเตะล้อรถตัวเองหัวเสีย
 
เมื่อกลับถึงบ้านต้นข้าวก็ออกมาเปิดรั้วบ้านให้ใบหน้าดีขึ้นกว่าช่วงแรกๆที่ผมให้ห่างจากเพทาย อีกยี่สิบวันเท่านั้น ผมหวังว่าไอ้เด็กนั่นจะทำได้ และหวังว่าต้นข้าวมีความอดทนมากพอ
 
"พี่ต้นกลับไวจัง" เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยถาม ผมยีหัวน้องชายคนเดียวดึงเข้ามากอดคอพากันเดินเข้าบ้าน
 
"วันนี้พี่มีเรียนเช้า ร้านก็หยุดด้วยสองวัน แล้วข้าวล่ะ ช่วงนี้ไม่ไปช่วยพี่เตทำงานเหรอ"
 
"วันนี้จะเข้าไปตอนสี่โมงครับ พี่ๆเขาบ่นคิดถึงกัน เห้อ อย่างนี้แหละนะคนมันหล่อ" ต้นข้าวยืดอกเชิดหน้าเก๊กเต็มที่ ผมส่ายหน้าหอมแก้มนิ่มไปที
 
"อีกยี่สิบวัน มันโทรมาบ้างไหมล่ะ?"
 
"...." ครับ ผมรู้ว่าเพทายโทรมา ต้นข้าวไม่ตอบเพราะน้องไม่อยากโกหกผม
 
"ช่างมันเถอะ วันนี้มีอะไรกินครับน้องชาย" ผมพูดเปลี่ยนเรื่องลากต้นข้าวเข้าไปทำอาหารในครัว ผมทำอาหารเก่งแต่พวกขนมไปเก่ง ต่างกับต้นข้าวที่ทำขนมหวานอร่อยมาก ยิ่งเค้กผมเคยกินจนจะอ้วนเลย
 
"พี่ต้น ข้าวได้ข่าวว่าไปหาพ่อแม่พี่ฟ้ามาเหรอครับ" ผมล้างมือหันมานั่งคุยกับต้นข้าวที่โต๊ะกินข้าวด้านนอก ระหว่างรออาหารสุกผมก็หาผลไม้มาให้ต้นข้าวรองท้องก่อน
 
"อืม ไม่มีอะไรหรอก" ผมบอกปัด ในใจก็กังวลเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน
 
"...เรื่องแต่งงานรึเปล่า?"
 
"ว่าไงนะ แต่งงาน?"
 
"ครับ ข้าวคิดว่าพ่อแม่ฝ่ายพี่ฟ้าน่าจะคิดเรื่องนี้ เพราะขนาดข้าวเองยังคิดว่าพี่ต้นกับพี่ฟ้า..."
 
"ข้าวรู้ดีว่าพวกพี่คบกันยังไง แต่ที่ถามนี่ข้าวอยากรู้เองหรือใครฝากถาม" ต้นข้าวเม้มปาก ผมเดินไปหยิบทัพพีมาคนแกงที่กำลังเดือด
 
"ข้าวชอบพี่ฟ้าไหมล่ะ" ผมถามต่อไม่ได้หันไปมองน้องชาย
 
"ครับ พี่เขาก็น่ารักดี นิสัยก็ดี สวยและดูเฮฮา"
 
"อยากได้เป็นพี่สะใภ้ไหม?" ผมลองถามเล่นๆ
 
"พี่ต้น! ไหนพี่ว่าเพื่อนกันไง" ต้นข้าวร้องเสียงหลงเดินดุ่มๆมาชะโงกมองแกงที่เดือดได้ที่ เอียงหน้ามือปิดแก๊ส ผมไหวไหล่ออกมานั่งที่ห้องรับแขกกดเปิดทีวีดู ต้นข้าวเดินมาปิดยืนเท้าสะเอวจ้องหน้าผม
 
"แล้วพี่กับฟ้าจะคบกันเป็นแฟนไม่ได้เหรอ ทำไมข้าวต้องให้ฟ้าคบกับพี่แค่เพื่อน"
 
"ก็ข้าวคิดว่าพี่ฟ้ายังไม่ใช่ พี่ต้นอ่า อย่าทำข้าวกลัวดิ" ต้นข้าวล้มตัวลงนอนหนุนตักผมลูบมือผมเล่นส่งเสียงอ้อแอ้
 
"แล้วคนไหนใช่"
 
"ไม่รู้ครับ แต่ข้าวรู้สึกว่าพี่ฟ้าไม่ใช่อ่า พี่ต้นรอคนๆนั้นอยู่ไม่ใช่อ่อ คนในความลับที่บอกข้าวไง ตกลงเธอเป็นใครครับ นี่ก็หลายปีแล้วนะข้าวยังไม่เคยเห็นคนที่พี่ว่าเลย" ผมตาเลื่อนลอยคิดถึงพีชและสัมผัสที่ริมฝีปาก
 
"ต้นข้าว พี่ก็ไม่รู้ว่าเธอกับพี่จะลงเอยกันยังไง เห้อ หรือบางทีคนๆนั้นอาจจะเหนื่อยและยอมแพ้ไปแล้วก็ได้"
 
ผมบอกน้องไปเท่าที่บอกได้ ต้นข้าวเป็นเด็กน่ารัก ถ้ารู้ว่าเธอที่ว่าคือพีชจะทำตัวเช่นไร ถ้าสรุปแล้วผมกับเราจบปลายทางกันคนละเส้น เสียงนาฬิกาภายในห้องดังขึ้นดึงความคิดผมให้กลับมา ภายในห้องที่ว่างเปล่ามันมีภาพต่างๆฉายเข้ามาให้นึกถึง ถึงจะไม่ใช่ห้องนี้แต่สีผนังและเฟอร์นิเจอร์ต่างๆไม่ผิดเพี้ยนจากห้องของพีชสักนิด กรอบรูปของผมกับพีชยังตั้งเด่นอยู่ที่หลังตู้เสื้อผ้า ถ้าไม่ตั้งใจมองดีๆก็คงไม่เห็น นอกจากต้นข้าวก็ไม่มีใครจะจะเข้าห้องผมได้อีก และผมรู้นิสัยน้องชายดีว่าจะไม่ยุ่งกับของๆผม นอกจากทำความสะอาดและเดินออกไป
 
ครืด ครืดดด
 
ผมลืมตั้งเปิดเสียงหรือเนี่ย มือกดเลื่อนเปิดเสียงกดเข้าไปดูข้อความที่เข้ามาได้สิบนาทีก่อน
 
'พีชเจอน่านฟ้าที่ผับ เหมือนทะเลาะกับแฟน จะมาก็มานะ ผับxxx พีชไม่ได้บอกน่านเห็นมันมีเรื่องเครียดอยู่'
 
น่านฟ้า!
 
ผมห่วงเพื่อนคว้าแต่กุญแจรถวิ่งลงไปที่ลานจอดก่อนขับไปผับที่พีชบอก ฟ้าต้องคุยกับแฟนเรื่องแต่งงานแน่ ผมห่วงเธอ
 
พีชนั่งดื่มกับเพื่อนชายที่ไม่ได้เจอกันนานตาก็มองน่านฟ้ากลัวน้องสาวของเพื่อนจะเป็นอะไรไป เพราะเท่าที่สังเกตมาคนที่น่านฟ้าคบอยู่ไม่ใช่จะดีเลย มีอย่างที่ไหนคบกันอยู่แต่ไปจูบกับคนอื่น พีชมาผับนี้บ่อยและเห็นผู้ชายคนนี้ประจำ จะเตือนน่านฟ้าแต่ก็ปล่อยให้เจ้าตัวมาเห็นเองดีกว่า
 
ต้นน้ำเดินเข้ามาผลักผู้ชายคนนั้นกระเด็นปล่อยหมัดใส่คว้าแขนน่านฟ้าให้มายืนหลบอยู่ข้างหลัง พีชทำท่าจะลุกขึ้นไปช่วยแต่เห็นหลังไวๆของทั้งสองคนหายไปนอกผับ
 
"จะไปไหนพีช" เพื่อนชายของพีชเอ่ยถาม พีชลุกขึ้นอ้างว่าลืมของไว้ในรถ
 
……………………………………………………………
 
พีช
 
 
ผมตามทั้งสองคนออกมายืนมองเงียบๆที่มุมหนึ่งของผับ ต้นน้ำดึงตัวน่านฟ้าเข้ามากอดลูบหัวป้อยๆเธอสะอื้นหนักร้องไห้เพ้อเหมือนคนบ้า ผมว่าผู้หญิงก็ไม่ได้เข้มแข็งไปซะทุกเวลา น่านฟ้าดูแกร่งและไม่น่าจะมาร้องไห้เพราะผู้ชายคนเดียว
 
ผมไม่รู่ว่าคุยอะไรกัน เห็นต้นน้ำพาน่านฟ้าเข้าร้านสะดวกซื้อใกล้ๆก่อนจะเดินออกมามีไอติมคนละแท่งวิธีเด็กๆของต้นน้ำทำผมอมยิ้มและนึกถึงตอนเรางอนกัน ต้นน้ำมักจะเอาไอติมมาล่อให้ผมใจเย็นลง แต่ตอนนี้...
 
ผมไม่ใช่คนตรงนั้น ไม่ใช่คนที่น้ำจะต้องมาใส่ใจอีก
 
แค่คิดน้ำตาก็หยดแหมะลงบนพื้น ผมคงทนยืนมองภาพพวกนั้นไม่ไหวหมุนตัวกลับเข้าไปนั่งดื่มในผับเช่นเดิม เพื่อนชายของผมมันตบหน้าผมเบาๆบ่นพึมพำอะไรไม่รู้ ผมไม่มีสติพอที่จะตื่นมาฟังเห็นหน้ามันลางๆก่อนจะเห็นหน้าต้นน้ำซ้อนมา
 
"พีชๆ ไหวไหมวะ"
 
"อืม...น้ำ...กลับมาหาพีชทำไม" ผมเพ้อออกมาคว้าคนตรงหน้าเข้ามากอด มือหนาๆลูบหลังผมกอดกลับแน่นขึ้น
 
"มึงเป็นอะไรวะ ถึงว่ายกเอาๆอกหักมาก็ไม่บอกกู เห้อ พีช"
 
ต้นน้ำกวาดตามองหาพีช น่านฟ้าชี้ให้ดูว่าเธอเห็นที่มุมไหน ร่างสูงใหญ่เดินดุ่มๆหน้าบึ้งตึงมายืนอยู่ใกล้พีชกับผู้ชายคนอื่น! ใครกันแน่ที่หน้าด้าน
 
"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคุณพีช" เสียงเย็นเอ่ยถาม
 
"หืม คุณเป็นใครกัน ผมเป็นเพื่อนพีช มีอะไรรึเปล่า" เพื่อนชายผละออกจากร่างพีช
 
ผมตาปรือมองเห็นต้นน้ำยืนคุยกับเพื่อนที่ผมพามาด้วย ปวดหัวจัง เมื่อกี้เรากอดต้นน้ำอยู่ไม่ใช่เหรอน่านฟ้ามองพีชในสภาพเมาไม่เป็นท่า ต้นน้ำให้เธอเปิดประตูรถเมื่อเจรจาจะเอาพีชกลับบ้านเอง ต้นน้ำประคองพีชไว้ที่เบาะหลังปล่อยให้หน้าที่ขับเป็นน่านฟ้าแทน ถ้าจะให้เธอมาจับพีชที่ปัดมือไปทั่วท่าจะไม่ไหว
 
แปะ! เพี้ยะ!
 
"อยู่นิ่งๆ" ต้นน้ำดุเสียงเข้มรวบมือพีชกดทับไว้ใต้ขา เขาให้น่านฟ้าขับไปจอดที่บ้านเธอก่อนจะย้ายตัวเองมานั่งที่คนขับ พีชนอนหมดหลับนิ่งอยู่เบาะหลัง
 
 
 
 TBC.