แรดชิบหาย เมียอย่างมึง!

ตอนที่ 19 

 

 

 

พีช

 

"จะรีบไปไหนครับพีช น่านตามเกือบไม่ทัน" น่านน้ำวิ่งหอบตามมาติดๆ น่านฟ้าร้องอ้าวเอ่ยทักทายพี่ชายคนเดียว

 

"พี่น้ำไหนว่ามาเที่ยวกับแฟนไง หรือว่า..." มองพีชสายตากรุ้มกริ่ม ต้นน้ำเดาคำตอบล่วงหน้าใบหน้าเรียบเฉยไม่สีหน้าสีหน้าใดๆออกมา

 

ผมแสยะยิ้มรวบเอวของน่านน้ำมายืนขนาบข้าง ความสูงของทั้งคู่ต่างกันไม่มากนักแต่พีชจะดูบางกว่าในส่วนของรูปร่าง มันน่าตลกที่ใบหน้าหวานๆของพีชจะเป็นฝ่ายโอบอีกคน เพราะน่านน้ำน่ะคมเข้มสีผิวออกแทนดูกำยำมากกว่าพีชเยอะ

 

"พีชอยากได้ตุ๊กตาสักตัว น่านว่าตัวนี้น่ารักไหมครับ" เสียงอ่อนเสียงหวานที่ห่างหายหูของต้นน้ำไปนานกลับเอ่ยขึ้น ทำเอาสองพี่น้องมองพีชเป็นตาเดียว

 

"พีชชอบตุ๊กตาตั้งแต่เมื่อไหร่?" น่านน้ำไม่รับมุก ผมกลอกตามองบนทำหน้าเซ็ง

 

ต้นน้ำนึกขำในใจ พีชไม่ชอบตุ๊กตาเกือบทุกชนิดเลยก็ว่าได้ บอกว่ามันมีผีสิงอยู่ข้างใน แล้วยังไงดีล่ะครับคุณพีช เพื่อนไม่เล่นด้วยก็ไปต่อลำบากล่ะทีนี้

 

"พีชอยากลองเปลี่ยนอะไรใหม่ๆดูบ้าง เผื่อชีวิตจะดีขึ้นมากกว่านี้" ผมพูดชัดถ้อยชัดคำสาดคำใส่หน้าต้นน้ำให้ได้ยินชัดๆ แต่มันน่าหงุดหงิดที่อีกคนยังแสดงสีหน้าเรียบเฉย

 

น่านฟ้าจับสังเกตการกระทำของพีชและสายตาที่มองมายังต้นน้ำแปลกๆ หรือว่าจะรู้จักกัน แล้วทำไมต้องทำท่าเหมือนโกรธกันด้วยนะ อืม ต้องถามถึงจะรู้

 

"น้ำรู้จักคุณพีชเหรอ ฟ้าเห็นเขามองน้ำด้วย" น่านฟ้าแอบกระซิบให้ได้ยินสองคน ต้นน้ำโน้มหน้าลงมาตอบ

 

"อืม เขาเป็นเจ้านายน้ำเอง"

 

"แล้วทำไมเขามองน้ำเหมือนจะฆ่าเลย น้ำไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึปล่า"

 

"ไม่รู้สิ" ต้นน้ำตอบท่าทีสบาย ยืดตัวตรงสองมือล้วงกระเป๋ามองพีชและน่านน้ำ

 

ผมเม้มปากเข้าหากันเห็นความใกล้ชิดของต้นน้ำกับน่านฟ้าแล้วมันโมโห เพิ่งจะได้เห็นน้องสาวเพื่อนสนิทตัวจริงก็วันนี้แหละ น่านฟ้างั้นเหรอ ชื่อเพราะรูปสวยหุ่นดีการศึกษาเด่น หึ ไร้ที่ติ!

 

เหมาะสมกันเหมือนซาตานกับนางฟ้า

 

"พีชครับ ตุ๊กตาจะตายเอาแล้วนะ" น่านน้ำร้องเรียก ผมเผลอกำหัวตุ๊กตาแน่นจนมันบี้แบบไปนิด ต้นน้ำเดินมาโอบเอวเพื่อนคนสวยขอตัวไปที่อื่นต่อ

 

"พี่น้ำ วันนี้ฟ้ากลับดึกเหมือนเดิมนะ"

 

"ชอบจังนะงานกลางคืน อืมๆ ต้นน้ำมาส่งเหมือนเดิมใช่ไหม" คำถามของน่านน้ำไม่ได้เจาะจงว่าใครจะต้องตอบ เขาถามต้นน้ำหรือน้องสาวกันแน่

 

"อืม เดี๋ยวกูไปส่งเอง ไปครับฟ้า ขอตัวนะครับคุณพีช"

 

คล้อยหลังสองคนหนุ่มสาว พีชหน้าเหวอวางตุ๊กตาไว้ที่ชั้นตามเดิม ต้นน้ำรู้จักน่านน้ำ เขาสองคนรู้จักกัน เฮ้ย! เขาโดนหลอกงั้นเหรอ ต้นน้ำรู้อยู่แล้วว่าน่านน้ำชอบผู้หญิง เท่ากับว่าผมเผลอปล่อยไก่ให้ขายหน้าอีกจนได้

 

"น่านไปรู้จักต้นน้ำตอนไหน" ผมถามเพื่อนเสียงเขียว เพื่อนสนิทกันแท้ๆทำไมไม่รู้

 

"รู้จักผ่านฟ้านั่นแหละ คุยไปคุยมาถึงรู้ว่าอายุเท่ากัน"

 

"แล้วน้องสาวนายกับต้นน้ำเป็นอะไรกัน" เสียงเข้มถามต่อ น่านน้ำชักสงสัยว่าพีชมีอะไรกับต้นน้ำรึเปล่า เพราะเขารู้รสนิยมของพีชอยู่พอสมควร

 

"แล้วพีชล่ะ เป็นอะไรกับต้นน้ำ?" เจอคำถามย้อนกลับ พีชหน้าเรียบทำเฉย

 

"พีชไม่อยากรู้แล้ว อืม ตัวนี้น่ารักจัง" ผมเลี่ยงจะตอบหันไปสนใจตุ๊กตาแทน ถึงตัวเองจะไม่ชอบของพวกนี้แต่ต้นข้าวชอบมาก คิดแล้วก็ซื้อไปฝากสักหน่อยดีกว่า ไม่ได้เจอกันตั้งนานจะเป็นยังไงบ้างนะ

 

"พีช..."

 

"อืม อะไร"

 

"น่านฟ้ากับต้นน้ำน่ะ เหมือนจะชอบกันเลยว่าไหม" ผมกำของในมือแน่น น่านน้ำเหล่มองมือที่จิกอยู่พยักหน้าเข้าใจอะไรบางอย่าง

 

"เหรอ คงงั้นมั้ง" ผมโต้กลับส่งๆในใจเดือดปุดๆ

 

"พีชว่าน้ำควรเป็นพ่อสื่อให้น้องสาวดีไหม ต้นน้ำก็หล่อดีนะ เรียนเก่งขยันทำงาน อืม พีชว่าไง?"

 

"แล้วทำไมต้องถามพีช!"

 

"พีชโมโหอะไรครับ น่านแค่ถามเฉยๆ"

 

"ก็..." เสียงพีชหยุดลงสมองคิดไม่หยุด น่านน้ำดีดนิ้วที่คิดไว้ไม่ผิดแน่

 

"พีชชอบต้นน้ำใช่ไหม?!" น่านน้ำลากตัวเพื่อนออกมายืนคุยกันข้างนอก ผมฝากบัตรพร้อมตุ๊กตาหมีส่งให้พนักงานก่อนจะยืนคุยกับน่านน้ำ

 

"ทำไมพีชต้องชอบน้ำด้วย เหอะ ผู้ชายแบบนั้นมันน่าฆ่าให้ตาย" ทั้งใบหน้าและน้ำเสียงสื่อชัดเจนว่าสองคนนี้รู้จักกันมาก ฟังจากที่พีชเรียกต้นน้ำว่าน้ำเฉยๆคงสนิทน่าดู

 

"ก็ดี เพราะน่านจะจับคู่ฟ้ากับต้นน้ำให้เป็นแฟนกัน" น่านน้ำพูดขึ้น พีชเบิกตากว้างจ้องเพื่อนชาย

 

"ว่าไงนะ?! ทำไมน่านต้องทำอะไรเองด้วย เขาจะชอบกันก็คงชอบเองแหละ ไปบังคับให้คนอื่นรักมันใช้ได้เหรอ" เหมือนคำพูดพีชจะมีเหตุผล ใช่ ถ้าน่านน้ำไม่จับได้ซะก่อนก็จะอือออตาม แต่ตอนนี้ขอไล่ต้อนคนปากแข็งให้จนมุมซะก่อนเถอะ

 

"น่านไม่ได้บังคับ แต่จะว่าไปเขาก็ทำงานด้วยกันทุกคืนอยู่แล้ว" เหลือบมองพีชที่ก้มหน้างุด ก่อนจะพูดต่อ

 

"เวลาทำงานก็ต้องสนิทสนมกัน ไหนจะเวลาเรียนอีก เห็นว่านั่งติดกัน ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ เอ๋ ล่าสุดก็ซื้อของขวัญให้กันด้วยนะ"

 

"ขอโทษนะคะ ช่วยเซ็นตรงนี้ด้วยค่ะ" เสียงพนักขัดขึ้น ผมเซ็นพลางยื่นมือรับของมาถือไว้ก้มเก็บบัตรใส่กระเป๋า

 

"พีชจะกลับบ้าน"

 

"ไหนว่าจะไปดูหนังต่อ"

 

"ไม่ดูแล้ว!! อยากไปผับ ไปหาอะไรแก้เครียดทำ" ใบหน้าหงิกงอสะบัดเดินนำไป น่านน้ำยิ้มเดินตามยืนขนาบข้าง

 

"ไปที่ทำงานน่านฟ้าไหมล่ะ เป็นร้านอาหารกึ่งผับฟังเพลงชิลๆสบายสมองดี" น่านน้ำเสนอ

 

"ไม่เอา จะกลับบ้านได้ยินไหม" คนปากแข็งปฏิเสธทันควัน

 

น่านน้ำขับรถมาส่งพีชที่หน้าคอนโด พีชรวบของขึ้นถือเปิดประตูลงจากรถยื่นหน้าเข้าไปเอ่ยลากับเพื่อนชาย น่านน้ำขับรถออกมาได้สักระยะก่อนจะจอดเข้าข้างทาง

 

กระเป๋าตังสีดำใบโปรดพีชเปิดอ้าตกอยู่ที่เบาะ น่านน้ำหยิบขึ้นมาดูไม่ได้ตั้งใจจะสำรวจแต่เห็นขอบรูปถ่ายใบเก่าๆมันยื่นออกมาให้สงสัย มือหนาดึงออกมาดูทีละนิด

 

"พีชพูดจริงที่ไม่ได้ชอบ แต่วงไว้ซะขนาดนี้ไม่รักก็บ้าแล้ว" ปากกาเมจิกสีชมพูวงเป็นรูปหัวใจอยู่บนหน้าของต้นน้ำวัยเด็กเพิ่งเข้าปีหนึ่ง ข้างกันเป็นพีชที่ยืนนิ่งๆให้ต้นน้ำโอบไหล่

 

แกล้งไม่รู้ไปดีกว่า ปากแข็งนักกล้าปิดเพื่อนสนิทอย่างเรานะพีช

 

………………………………………………………

 

ต้นน้ำ

 

ผมเปลี่ยนชุดเป็นพนักงานต้อนรับของร้านร่วมกับน่านฟ้า อาศัยหน้าตาดีหน่อยก็ได้มายืนข้างหน้าสบายๆ แต่กว่าจะได้มายืนตรงนี้ตรงผ่านงานเกือบทุกอย่าง เล่นลำบากจนท้ออยากจะลาออกหลายๆรอบ แต่เงินดีงานไม่วุ่นวายมากก็คุ้มกับที่อดทนมาถึงทุกวันนี้

 

"พักได้แล้วจ๊ะ" เสียงพี่เจ้าของร้านเดินมาบอกทั้งคู่ ผลัดเปลี่ยนเป็นคนอื่นมาทำหน้าที่แทน น่านฟ้านอนแผ่หลาหมดแรงกับโซฟาในห้องพักพนักงาน ต้นน้ำโยนลูกสาลี่ให้เพื่อนสาวรับไว้กิน

 

"ลูกค้าเยอะทุกวันเลยเนอะน้ำ เหนื่อยจัง"

 

"ก็เห็นบ่นทุกวัน งั้นลาออกเลยสิน้ำจะได้หาสาวๆคนอื่นมายืนคู่" ผมน้ำกัดฝรั่งในมือเข้าปาก น่านฟ้าหน้ายุ่งปาหมอนอิงใส่หน้าหล่อ

 

"เรื่องอะไรล่ะ ฟ้าหวงเพื่อนมาก ฟ้าไม่ยอมให้น้ำคบใครจนกว่าฟ้าจะสแกนว่าผ่าน"

 

"เจ้ากี้เจ้าการสมเป็นผู้หญิงเลย" ผมบ่นให้ได้ยิน

 

"ก็ผู้หญิงไง เออน้ำ ตกลงคุณพีชเขาแค่เจ้านายจริงเหรอ" เธอยังคาใจไม่หาย ความรู้สึกตอนที่พีขมองต้นน้ำมันยังติดอยู่ในใจ

 

"เจ้านายไง จะให้เป็นอะไรล่ะ"

 

"อาจจะเพื่อน อืม ก็ผู้ชายด้วยกันจะเป็นอะไรได้เนอะ แฟนมั้ง ฮ่าๆๆ แต่คุณพีชเหมือนหึงน้ำเลยว่าไหม" ผมอมยิ้ม น่านฟ้าคว่ำหน้านอนเล่นโทรศัพท์

 

"ไม่รู้สิ" ผมตอบกลับไปเสียงแผ่ว น่านฟ้ายังไม่รู้จักเขาทั้งหมด แต่ก็นับว่าเธอสนิทที่สุดอยู่ดี

 

สองชั่วโมงเต็มที่ทั้งคู่นอนเล่นพักผ่อนจนหนำใจ เมื่อถึงเวลาต้องทำงานต่อก็พากันออกมาไม่มีสายสักนาที ระหว่างทางก็ทักทายเพื่อนร่วมงานท่าทางสุภาพ จนคนทั้งร้านพากันรักกันหลงและยุยงให้เป็นแฟนกัน

 

"คิกๆๆ น้ำชอบแกล้ง" เสียงใสหัวเราะร่วนตีมือเพื่อนให้หยุดจี้เอว ผมเดินไปเปิดประตูรถให้หญิงสาวเข้าไปด้านใน เดินอ้อมหน้ารถมานั่งที่คนขับ

 

เสียงโทรศัพท์ขึ้นเพลงสากลเพราะหูภายในรถ น่านฟ้าเปิดกระเป๋าล้วงหน้าจอสี่เหลี่ยมมากดรับสายพี่ชาย

 

(ถึงไหนแล้วฟ้า)

 

"เพิ่งผ่านมาสองป้ายรถเมล์เองพี่น้ำ" เธอมองข้างทางเอ่ยตอบพี่ชาย ผมไม่ได้สนใจเพราะเป็นปกติของน่านน้ำที่โทรมาเวลานี้ประจำ

 

(ครับ รีบกลับหน่อยนะ วันนี้คุณพ่อคุณแม่อยากเจอต้นน้ำ)

 

"อยากเจอต้นน้ำเหรอพี่น้ำ" เธอขมวดคิ้วนิ่วหน้ายุ่ง ผมหันมาสบตาคนข้างกายแวบเดียวหันไปขับรถต่อ

 

(พี่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แค่นี้ก่อนนะพีชโทรมา)

 

"ฮันแน่ คุณพีชโทรมาอะไรดึกดื่นขนาดนี้" ได้ทีแซวพี่ชายให้ได้เขิน ต้นน้ำใบหน้าเรียบใจหวิวๆในอก

 

"เดี๋ยวน้ำขอแวะซื้อของแป๊บนึงนะ" รถเลี้ยวจอดหน้าร้านสะดวกซื้อ ผมก้าวลงมาเดินเข้าร้านตามองหาอะไรที่พอเป็นของฝากได้ เจอพ่อแม่น่านฟ้าทั้งทีไม่มีของติดมือไปเลยก็น่าเกลียด ระหว่างรอพนักงานคิดเงินมือก็ล้วงโทรศัพท์โทรออกเบอร์ที่ชื่อคุณพีช เสียงสัญญาณรอสายตอบกลับมา

 

รอสาย หึ โทรหากันจริงสินะ

 

(อะไรน้ำ พีชคุยกับเพื่อนอยู่เดี๋ยวโทรกลับ) เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะตัดสายตัวเองรีบพูดขึ้น

 

"จะคุยกับเพื่อนหรือคุยกับน้ำครับ"

 

(....อืม งั้นพีชขอบอกเพื่อนก่อน....ว่างแล้ว น้ำโทรมามีอะไรรึเปล่า)

 

"คุยกับคุณพีชต้องรอว่างด้วยนะครับ เป็นคนที่เพื่อนเยอะจริงๆ" น้ำเสียงถากถางเอ่ยกลับ ผมยื่นมือรับของเดินออกมาจากร้าน

 

(โทรมาเพื่อหาเรื่องก็วางเถอะ พีชจะนอนแล้ว)

 

"รีบนอนจังเลยนะครับ หรือผมไม่ใช่เพื่อนคุณคนนั้นถึงไม่อยากคุย"

 

(ต้นน้ำ...พีชเหนื่อยและง่วงมาก...แป๊บนึงนะ...เฮียพีช ป๋าบอกว่างานเมื่อกี้แก้ผ่านแล้วนะ ขอบคุณเฮียที่ช่วย หน้าโทรมเลยไปนอนเหอะเฮีย...อืม...ฝันดีไอ้แสบ...อย่าท้อนะ พี่รักเรานะเพทาย..." ปลายสายคุยกับน้องชายคนเล็กโดยวางโทรศัพท์ไว้บนเตียง พีชกอดเพทายปิดประตูมาคุยกับต้นน้ำต่อ

 

"ซื้ออะไรมาน้ำ" น่านฟ้ามองกระเช้าอาหารเสริมที่วางอยู่เบาะหลัง ต้นน้ำปิดประตูเตรียมออกรถแต่มือก็ถือสายพีชอยู่

 

"ของฝากพ่อแม่น้ำไง" หันกลับมาคุยกับพีชต่อ "ไว้ผมจะ...ฮัลโหล เห้อ วางไปตอนไหน" ต้นน้ำสีหน้ากังวล รถคันสวยออกจากที่พักมุ่งตรงไปยังจุดหมายปลายทาง

 

………………………………………………………………..

 

ต้นข้าว

 

ต้นข้าวนอนไม่หลับถึงจะคุยกับไอ้หล่อจนพอใจแล้วแต่มันยังไม่พอเมื่อกดวาง และก็ต้องเริ่มโทรใหม่เพราะนอนไม่หลับ แต่คราวนี้เป็นฝ่ายเพทายเองที่โทรเข้ามา

 

"หล่อออ กูคิดถึงมึงว่ะ นอนไม่หลับอ่า" เสียงง้องแง้งบ่นกับไอ้หล่อ ตัวนอนกลิ้งม้วนตัวเองเข้าไปอยู่ในผ้าห่ม

 

(เฮียพีชบอกวันนี้พี่มึงไปบ้านเพื่อนผู้หญิง ไปหาพ่อแม่ฝ่ายนู้นด้วยนะ)

 

"บ้านพี่ฟ้าอะนะ พี่ต้นก็ต้องไปส่งพี่ฟ้าทุกวันอยู่แล้ว พ่อแม่พี่ฟ้าก็ต้องเจอกันเรื่องปกติ"

 

(กูก็ไม่รู้ เฮียพีชว่าพี่มึงคงจะไปขอคุณฟ้าแต่งงานมั้ง กูก็ไม่รู้รายละเอียดได้ยินเฮียบ่นให้ฟัง แต่เฮียเรียกโจ้เข้าไปหาคงใช้งานอีกแหละ)

 

"แต่งงาน?! บ้าเหอะ พี่ฟ้ากับพี่ต้นเพื่อนกันนะเว้ย กูเอาหัวตัวเองเป็นประกันเลย" ต้นข้าวร้องพร้อมยืนยันความสัมพันธ์ของทั้งคู่

 

(แล้วเมียมาว่าเค้าทำไมวะ เมียยย เราไม่ได้...มีอะไรกันมานานแล้วนะเว้ย จะลงแดงตายแล้วครับ)

 

"อะ ไอ้บ้า" ผมเขินหน้าเห่อแดงหน้าจมลงไปกับหมอน

 

(อย่าเขินดิ อย่ายิ้ม ฮ่าๆๆ รู้นะว่ายิ้ม)

 

"กวนตีนนะหล่อ ช่วยตัวเองไปก่อนดิ กูเองก็..." มือบางตีปากตัวเองรัว พลาดแล้วต้นข้างเอ๊ย

 

(เมีย! มึงคงไม่ทำอย่างที่กูคิดนะ โอ๊ย เห็นภาพลอยมาเลย ไม่ไหวๆไม่ได้เจอมึงคืนนี้ใจขาดแน่)

 

ผมขย้ำผ้าปูย่นกัดริมฝีปากส่ายหน้าลงกับหมอนใบนิ่ม กูพูดอะไรออกไป! ไอ้หล่อส่งเสียงเจื้อยแจ้วแกล้งครางเร้าอารมณ์ให้ผมคล้อยตาม วันนี้วันศุกร์ถ้าผมไปค้างบ้านไอ้เต้ยพี่ต้นน้ำน่าจะไม่สงสัย

 

"หล่อ มึงนอนรอเลยอีกครึ่งชั่วโมงกูจะไปหา" ผมตัดสินใจแล้วว่ายังไงคืนนี้ต้องได้นอนกอดไอ้หล่อและเต้ยมันต้องช่วยผมอยู่แล้ว ผมวางสายไอ้หล่อต่อสายหาไอ้เต้ยต่อ

 

(ว่าไงข้าว) เสียงรอบข้างมันจอแจเหมือนไม่ได้อยู่ในห้อง สี่ทุ่มแล้วมันจะไปไหนอีก

 

"มึงไม่ได้อยู่ห้องเหรอเต้ย ตอนนี้อยู่ไหน"

 

(เปล่า ออกมาหาอะไรกินข้างนอก อืม ร้านก๋วยเตี๋ยวแถวๆบ้านมึงอะ)

 

"งั้นดีเลย มึงมารับกูไปบ้านเพทายหน่อยดิ" เต้ยมันเงียบไปก่อนจะรับปากว่าเดี๋ยวไป ผมวางสายรีบเปลี่ยนเป็นชุดขาสั้นเสื้อยืดสบายๆแทนชุดนอน เต้ยมาจอดเวสป้าคู่ใจมันรออยู่หน้ารั้วบ้าน ผมวิ่งลงมาล็อคบ้านให้เรียบร้อย

 

"พี่ต้นน้ำไปไหนอ่ะ" เต้ยส่งหมวกมาให้เอ่ยถาม

 

"ไปบ้านพี่ฟ้า พี่คนสวยๆที่มึงบอกอ่ะ" มันพยักหน้าเข้าใจ ผมแตะบ่ามันเมื่อใส่หมวกเสร็จ เวสป้าคันสวยแล่นออกจากบ้านไป

 

……………………………………………………………….

 

เต้ย

 

เมื่อส่งเพื่อนถึงที่หมาย เต้ยวนรถไปอีกทางเพื่อกลับห้องแต่สายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงของแซมเดินโซเซจะมาเปิดประตูรถเพื่อขับ ดูหน้าก็รู้ว่าเมายังจะขับอีก เต้ยเลี้ยวรถเข้าไปจอดข้างๆ

 

"จะไปไหน" เสียงเข้มเอ่ยดุแย่งกุญแจรถมาโยนใส่กระเป๋ากางเกง แซมตาปรือมองเต้ยภาพมัวจากฤทธิ์แอลกฮอล์

 

"มันก็เรื่องของพี่ เต้ยจะมาสนใจทำไมกับคนอย่างพี่" เสียงอู้อี้ตอบกลับยืนพิงประตูรถ

 

"หืม กลิ่นเหล้ามึงคลุ้งเลยนะ ไม่ต้องเสือกขับกลับกับกูนี่มา" เต้ยยกมือปิดจมูก

 

"หึ เป็นห่วงเป็นใยพี่เหลือเกินนะ ทำไม!กลัวพี่จะขับรถไปตายรึไง"

 

"เออ! ถ้ามึงตายคุณป้าจะอยู่กับใคร ขึ้นมากูจะไปส่งบ้าน" แซมส่ายหน้าพยายามเปิดประตูรถตัวเองเต้ยถอนหายใจพรืดล้วงกุญแจรถแซมมาปลดล็อครถควานหาขวดน้ำจนเจอ

 

"แดกน้ำเข้าไปเยอะๆจะได้สร่างบ้าง" แซมไปยอมอ้าปากลำบากเต้ยที่ต้องบีบปากกรอกน้ำลงไปจนอีกคนสำรักไอค่อกแค่ก

 

"คิดจะฆ่าพี่รึไง แค่นี้พี่ก็เจ็บจะตายแล้ว"

 

"ถ้ากูคิดจะฆ่ามึงคงทำตั้งนานแล้วเหอะ เห้อ ถ้ากูไม่มาเห็นก่อนมึงคงได้ตายคาเสาไฟฟ้าแน่"

 

แซมทรุดตัวนั่งพิงรถตาปิดหลับทั้งอย่างนั้น เต้ยตบหน้าเบาๆให้ตื่นได้แต่ความแน่นิ่งกลับมา สองมือโทรบอกเด็กรุ่นน้องข้างห้องให้มาเอารถกลับไว้ที่คอนโดให้หน่อย ให้เงินค่าจ้างทั้งออกค่ารถตอนขามาให้ด้วยเมื่อเห็นว่าทุกอย่างลงตัวจึงแบกแซมเข้าไปนอนที่เบาะหลัง

 

"หมออย่างมึงไม่น่าเป็นนักดื่มได้เลยนะ นึกเหี้ยอะไรมาคนเดียววะ" แซมปัดมือไปทั่วจนเต้ยต้องดึงเข็มขัดของตัวเองออกมามัดไว้ เดี๋ยวเกิดบ้าเปิดประตูกระโดดลงจากรถจะทำไง

 

"เต้ย อืม พี่เจ็บจังครับ เอิ้ก~"

 

"เพ้ออะไรวะ" เต้ยขับรถไปบ่นไป คราแรกจะไปอีกเส้นทางเพื่อพาแซมกลับบ้าน แต่ถ้าป้าซินเห็นสภาพลูกชายจะทำหน้ายังไง จึงขับไปอีกเส้นที่เป็นคอนโดตัวเอง

 

"ตัวมึงหนักจังวะ เดินดีๆไอ้สัส" เต้ยยกแขนแซมพาดบ่าแบกเข้าห้อง ขายาวถีบประตูห้องนอนที่ไม่ได้ล็อคให้เปิดออกกว้าง โยนร่างหนาลงบนเตียงยวบลงไป

 

เต้ยหยิบกะละมังกับผ้ามาชุบน้ำเช็ดไปตามใบหน้าหล่อของคนเมา ถึงมันจะไม่ได้อ่อนโยนเหมือนมือผู้หญิงแต่แซมก็หรี่ตาขึ้นมามองก่อนจะแกล้งหลับต่อ

 

มือหนารูดเข็มขัดของแซมออกดึงซิปลงนิ้วเกี่ยวทั้งชั้นในชั้นนอกกองไว้ที่สะโพก ผู้ชายเหมือนกันจะมาเขินอะไร อาบน้ำด้วยกันยังเคยมาแล้ว แต่ตอนนั้นเด็กอยู่ก็เล็กตามวัยแต่ตอนนี้นี่สิ มึงไปเพิ่มขนาดมาใช่ไหม

 

"ชิบหาย ทำไมมือกูต้องสั่นด้วยวะ" เต้ยยกมือทาบอกตัวเองพ่นลมร้อนมองหน้าหล่อที่ยังคงหลับสนิทกูไม่ได้หวั่นไหวนะไอ้หมอ กูแค่เหนื่อยจากการแบกมึงขึ้นห้องเท่านั้นเอง

 

 

 

 TBC.