แรดชิบหาย เมียอย่างมึง!

ตอนที่ 21

 

 

 

เพทาย

 

ผมวางสายจากต้นข้าวไปนอนหนุนแขนตัวเองใบหน้าเปื้อนยิ้ม ทั้งการเรียนทั้งความรักผ่านไปได้ด้วยดีอีกยี่สิบวันผมจะต้องอดทนรอจนถึงวันนั้นให้ได้ เสียงรถที่แล่นเข้ามาในรั้วบ้านมันแปลกหู ผมเปิดม่านออกส่องดูข้างล่างว่าเป็นรถใคร เห็นเงาไหวๆของผู้ชายสองคนที่ประคองกันลงมา ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นเต็มตาว่าคนเมาคือเฮียพีช ส่วนอีกคนคือพี่ชายต้นข้าว ที่ผมตกใจคือเขามาด้วยกันได้ยังไง?

 

"ชิบ..." ผมเผลอสบถออกมายกมือปิดปากตัวเอง เบิกตามองภาพตรงหน้าตาไม่กะพริบ

 

เฮียพีชดึงคุณต้นน้ำมาจูบ!! เชี้ยยย ผมฝันอยู่

 

"เมียๆๆๆๆ เรื่องนี้ต้องรายงานเมีย" ผมควานหาเครื่องมือสื่อสารมือลนลานหยิบผิดหยิบถูก แม่งเป็นไปได้ยังไงวะ

 

(หล่อ กูง่วงไอ้สัส มึงโทรมารอบที่ล้านแล้วนะคืนนี้ ฮ้าววว)

 

"เมีย! กะ กูเห็น..." อย่าเพิ่งติดอ่าง ผมกำลังสติแตกเสียงสั่นพูดไม่ออก

 

(เห็นกูมีชู้) มึงว่าไงนะ! ตื่นเลยกูเจอเมียพูดจาน่ากระทืบใส่

 

"ลองมีนะต้นข้าว!! กูจับได้มันตายด้วยตีน มึงตายคาอกกู ผัวจะล่อเช้าล่อเย็นให้มึงจำให้ขึ้นใจเลย"

 

(หล่อครับ อย่างจริงจังกูพูดเล่น แฟนหล่อๆปัญญาอ่อนแบบมึงมีตัวเดียวครับ โอ๋เอ๋นะสัส กูง้ออ่ะๆๆ)

 

แม่งชอบกวนตีน คิดจริงผมกระทืบมันพร้อมๆกับไอ้เหี้ยนั่นอะ

 

"คิดถึงเมีย อยากเห็นหน้าเมียครับ" ได้ยินแค่เสียงก็พาลไม่อยากวาง ผมยอมรับว่าติดต้นข้าวมาก ติดมากจนต้องได้ยินเสียงหรือเห็นหน้ามันเกือบทั้งวัน ดีหน่อยที่ช่วงนี้เฮียเพลงไปอยู่คอนโด ไม่ได้ๆอย่าบ่นถึงเดี๋ยวโผล่มาอีก

 

(หล่อครับ กูมีเรียนเช้า มึงอยากให้กูตื่นสายเหรอครับ)

 

"ก็ไม่อยาก แต่เค้าคิดถึงเมีย ต้นข้าวจ๋า เปิดกล้องหน่อยนะ ขอแค่เห็นหน้าไม่งั้นนอนไม่หลับ"

 

(มึงเพิ่งเห็นหน้ากูไปนะหล่อ อือ รอแป๊บ)

 

เสียงมันงัวเงียใช้ได้เลยแต่ผมอยากเห็นหน้าเมียใครจะทำไม ต้นข้าววางสายไปก่อนจะเปิดกล้องให้เห็นสภาพที่ตาปรือใกล้จะหลับเต็มที่

 

"เมียยย เห็นเค้าไหม" ผมยิ้มให้คนในกล้องโบกมือทักทาย ต้นข้าวพยักหน้าหงึกๆปิดปากหาว

 

(ครับ เห็นครับๆ นอนไม่หลับเหรอไง)

 

"ใช่ เมียง่วงใช่ไหม งั้นเมียนอนไปนะ สามีจะนอนดูข้างๆ สามีมีเรียนบ่าย" ผมตั้งกล้องล้มตัวลงนอนมองหน้าต้นข้าวที่พยักหน้ารับหลับตาพริ้ม สงสัยจะง่วงจริง

 

(รักมึงนะหล่อ ฝันดีครับ) น่ารักชิบหายเมียกู ตาหลับมันยังพูดจาน่ารักออกมาอีก

 

"ฝันดีเหมือนกัน คืนนี้ฝันถึงสามีด้วยนะ รักต้นข้าวของเพทาย" ผมยื่นปากจู๋ส่งไปให้แต่เมียคงไม่เห็นดูจากการสั่นไหวของหน้าอกมันคงหลับจริงๆ ผมนอนหนุนแขนจ้องมันอมยิ้มน้อยๆ

 

แต่เฮ้ย! ผมลืมบอกเรื่องเฮียพีชไป เมียยย ตื่นมาฟังสามีรายงานก่อน

 

……………………………………………………………

 

@มหา’ลัย

 

เช้านี้ต้นข้าวติดเรียนผมจึงนอนตื่นสายรอเวลาเข้าเรียนช่วงบ่าย เมื่อตอนหกโมงกว่าผมแอบย่องไปดูห้องเฮียพีชมา ปรากฏว่าประตูมันล็อค อดเลยงานนี้ นึกว่าจะได้เห็นอะไรดีๆ เจอแต่หน้าเฮียเพลงที่ลงมาจิบชาอ่านหนังสือพิมพ์แต่ไก่โห่ จึงหมุนตัวกลับขึ้นห้องแต่งตัวมาเรียน

 

“ทำไมวันนี้ไอ้ฟางไม่มาเรียนวะ” ติ้วมันถามเพื่อนๆที่นั่งอยู่ในโลกส่วนตัว ผมเงยหน้ามองแตงกับออมที่เสียบหูฟังเพลงกัน คงต้องเป็นผมแล้วแหละที่ต้องตอบมัน

 

“เห็นมันโทรมาบอกกูเมื่อเช้าว่าไม่สบาย แต่น่าแปลกที่มันบอกไม่ต้องไปเยี่ยม กูว่าแม่งดื่มหนักมาไม่ไหวว่ะ แอบไปคนเดียวกลัวเราจะว่า ฮ่าๆๆ”

 

“เออ มึงพูดมีเหตุผล เราแอบไปเยี่ยมมันดีไหม” ติ้วเสนอความคิด ผมส่ายหน้าให้มัน

 

“อย่าเลย มันห้ามก็คือห้าม ถ้าไม่ไหวมันก็ให้เราไปหาแล้ว”

 

“แต่กูเป็นห่วง กลัวจะไม่ได้เป็นไข้ธรรมดาน่ะสิ”

 

“กูงง ไข้มันมีแยกแบบพิเศษด้วยเหรอวะ?” ติ้วมันเลี่ยงสายตาผมไปนั่งเล่นเกมส์ต่อ แม่งน่าสงสัย

 

แตงสะกิดออมเหลือบมองไปทางข้างหลังของผมกับติ้ว สองสาวมองหน้ากันยิ้มกริ่มส่งสายตาวิบวับๆผมเอี้ยวตัวหันหลังมองเจอกิ๊กเมียเดินผ่านตึกที่ผมนั่งอยู่ไป จะใครล่ะนอกจากไอ้หมอหมาที่ขี้ตู่หาว่าต้นข้าวเป็นลูกสะใภ้บ้านมัน

 

“ว่าที่สามีกูเดินผ่านว่ะ” ผมทำหน้าเอือมเบ้ปากใส่แม่นางแตง ออมก็เป็นไปกับเขาด้วย มองตาละห้อยเลยเธอ

 

“เฮ้ยๆ นั่นพี่ตี๋อะแตง งั้นตี๋ของออม แซมของแตงนะ แบ่งกันๆ”

 

“โอ๊ยยย ถามหน่อย มึงถามเขารึยังว่าอยากได้พวกมึงไหม” เอาเป็นเต็มสิบเพื่อนติ้ว ผมหัวเราะจับมือมันโยกเบาๆ

 

“อิติ้ว มึงเก็บปากไว้เลียก้นเมียเหอะ”

 

“ออม แตงว่าเค้า” มันหันไปอ้อนออมที่ยกนิ้วกลางให้ ผมเหลือบไปเห็นรอยแดงๆที่คอไอ้ติ้วมันช้ำๆเหมือนรอยดูดบนตัวต้นข้าวเลย แม่งซุ่ม

               

“ติ้ว คอมึงไปโดนอะไรมา” ผมถามเสียงต่ำกดบ่ามันไม่ให้ลุกหนี ไอ้ติ้วหน้าซีด

 

“เมียกูไง เชี้ย!อีกสิบนาทีบ่ายแล้ว เข้าเรียนๆ”

 

“อย่าไปสงสัยมันเลย อิติ้วมันก็เมียเยอะเป็นเรื่องธรรมดา เดี๋ยวนะ…วันนี้มีเทส อิฟางไม่มาตายห่าแน่อาจารย์คนนี้แกโหดด้วย เอาไงดีวะ” ผมก็เพิ่งนึกออก คือสอบวันนี้สำคัญมากครับ แล้วฟางไม่มาเท่ากับคะแนนหายไปเยอะเลย

 

“ก็ลองโทรถามฟางอีกรอบดู เพราะฟางก็ป่วยง่ายหายไวไม่ใช่เหรอ” ออมเสนอความคิด ผมกดโทรออกหาฟาง รอสายสักพักมันก็รับเสียงอ้อแอ้

 

(ว่าไง)

 

“มึงโอเคขึ้นยังวะ วันนี้มีเทสของอาจารย์ผู้หญิงแว่นๆอ่า” ผมไม่เคยจำชื่อแกได้เลย เหอๆ ห้องเรียนตามตูดเพื่อนไปเลยครับ จะหมดเทอมแล้วกูเอาสมองไปไว้ไหมหมด

 

(….....น่าจะไม่นาน กูไหว มึงมารับกูด้วยนะ)

 

“แต่งตัวรอเลย เฮียจะรับยันห้องเลยหนูฟาง ฮ่าๆๆๆ”

 

(กูเกลียดคำนี้ มึงมาไวๆกูแต่งตัวไม่นาน)

 

“ครับเพื่อน” ผมกดวางสายฟางหันไปพูดกับสามคนที่เหลือให้ขึ้นไปก่อน สายตาคู่หนึ่งมองมายังผมห่างๆ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นพี่ดิน เพราะหน้าออกหวานๆคมๆ

 

ผมขับรถไปรับฟางที่คอนโด ร่างกายมันดูอ่อนแรงแปลกๆยิ่งท่าเดินผมว่า…มันไม่น่าใช่ไข้แล้วนะ

 

หมับ

 

ฟางสะดุ้งหันมามองผมหน้าตื่น ผิดปกติเกินไป ผมไล่สำรวจตามคอและร่างกายขาวที่โดนนิดเดียวก็ขึ้นสี คอมันไม่มีรอยดูดอย่างที่คิด เห้อ ผมคงคิดมากไปเอง

 

“อะไรของมึง” เสียงแหบถามผม

 

“เปล่า รีบไปเหอะ จะได้รีบกลับมาพักผ่อน” ผมไม่ควรจับผิดเพื่อน เราควรมีเวลาส่วนตัวให้กันและกัน

 

รถสปอร์ตมุ่งหน้าไปสถานศึกษา ฟางมองข้างทางใจนึงก็กลัวตัวเองจะล้มพับไปจนเพื่อนเป็นห่วง อีกใจก็คิดแผนการร้ายไว้ในสมอง

…………………………………………………

 

ต้นน้ำ

 

อืม ผมยกมือป้องหน้ารู้สึกหนักบริเวณแขนข้างขวา ตั้งใจจะหันไปมองว่าอะไรทับแขนอยู่แต่ก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อใบหน้าของพีชอยู่ห่างจากผมแค่นิ้วเรียวกั้น จมูกโด่งที่ดื้อรั้นเชิดขึ้นรับแสงแดดอ่อนๆที่แยงผ่านช่องหน้าต่างเข้ามา

 

“ดื้อ…” ต้นน้ำยกแขนที่ข้างตะแคงหันหน้าเข้าหาพีช มือสัมผัสใบหน้าออกหวานแผ่วเบากลัวอีกคนจะตื่น

 

น่ารัก

 

ผมหยิกแก้มนวลที่ป่องออกมาน่าขย้ำเล่น เวลาหลับก็น่ารักดี แต่ตื่นขึ้นมางี่เง่าเกินจะรับไหว อย่างเช่นเมื่อคืนที่ออกมาดื่มเหล้าเมาไม่มีสติ ถ้าไม่ย้อนกลับไปดูคงไปอยู่ข้างทางไม่ก็ห้องของไอ้ผู้ชายที่พามาด้วย แค่คิดมือที่ลูบไล้พีชก็ชักกลับใบหน้าเรียบตึง

 

“เหลวเหลก เมื่อคืนปล่อยให้นอนจมกองอ้วกน่าจะดี” ต้นน้ำพึมพำ ร่างกายกำยำก้าวขาลงจากเตียงนุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวผืนสั้นที่เกี่ยวรั้งสะโพกไว้หมิ่นเหม่ หน้าอกกำยำเดินเปลือยไปคว้าหยิบเสื้อและกางเกงของตัวเองใส่ตะกร้าผ้าเตรียมซัก

 

“อ้าว คุณต้นน้ำ” เพลงร้องทักเมื่อเห็นร่างต้นน้ำเดินลงมาจากชั้นสาม ชั้นนั้นมันก็มีแต่ห้องเพทายกับเฮียพีช หรือว่าเมื่อคืนเขานอนด้วยกัน

 

“ครับ คุณเพลงตื่นเช้าจังนะครับ”

 

“เรียกผมเพลงเฉยๆก็ได้ครับ พูดเหมือนเป็นคนห่างไกลกันเลย” เพลงว่าถ้วยชาลงเขยิบตัวให้ต้นน้ำมานั่งข้าง ต้นน้ำที่อยู่ในสภาพเรียบร้อยหย่อนตัวลงนั่งพลางวางตะกร้าไวข้างหน้า ดีหน่อยที่เสื้อพีชกับกางเกงเขาใส่ได้พอดี ไม่งั้นคงได้เปลือยลงมาข้างล่างให้อายคน

 

“ว่าแต่ทำไมบ้านเงียบจังเพลง” เห็นเจ้าตัวเขาให้เรียกก็เออออเรียกไป ยังไงก็น้องที่เคยเล่นด้วยกันมา

 

“ป๋าไปต่างประเทศอะเฮีย” เพลงเผลอพูดคำติดปากออกไป “ให้ตาย ผมเรียกคุณต้นน้ำว่าเฮียน้ำได้ไหมครับ”

 

“อืม ตามสบายเถอะ”

 

“แล้วทำไมเฮียมานอนนี่ได้อะ” สายตาเจ้าเล่ห์ของเพลงมองหน้าต้นน้ำ

 

“หึ จะเอาคำตอบแบบไหนล่ะ รู้เรื่องพี่ดีไม่ใช่รึไง” ผมตอบกลับสบตาเพลงไม่มีหลบ เพลงเป็นคนฉลาดมาก ถามน่ะไม่เท่าไหร่แต่สายตาที่ส่งมานั่นคือรู้เรื่องทุกอย่างแล้วแน่ๆ พีชไม่มีวันปิดน้อง ไม่ว่าจะเรื่องไหนๆ

 

“ก็พอรู้มาบ้าง อืม เฮียน้ำอยู่ก็ดี เพลงฝากเฮียพีชด้วยแล้วกัน เมื่อคืนเห็น…เมามา” เพลงกระตุกยิ้มนึกย้อนไปภาพเมื่อคืนที่เห็นเต็มสองตา

 

ปิ๊นๆ

 

เสียงบีบแตรดังขึ้นหน้าบ้าน สาวใช้วิ่งไปเปิดประตูเล็กพูดคุยกับแขกที่มาแต่เช้าตรู่ก่อนรั้วบ้านขนาดใหญ่จะเปิดออกเพื่อให้รถคันสวยเข้ามาจอดภายใน เพลงเปิดม่านมองดุนลิ้นกวนๆยักคิ้วขึ้นสูงท่าทีแปลกใจ

 

เอ๋ มีเรื่องน่าสนุกให้ดูแต่เช้าเลย

 

“อ้าวเพลง พีชอ่า” น่านน้ำเดินเข้ามาก็ถามถึงเพื่อนชาย มือถือกระเป๋าเงินของพีช

 

“อยู่บนห้องครับ พี่น่านขึ้นไปเลยก็ได้ คงหลับอยู่ เมื่อคืนท่าจะหนักอยู่”

 

“เอาอีกแล้ว” น่านน้ำส่ายหน้า มองเห็นต้นน้ำที่ยืนอุ้มตะกร้าผ้ามองอยู่

 

“ต้นน้ำก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ ไปไงมาไงล่ะ” น่านน้ำเดินเข้ามาหยุดคุยด้วย

 

“เมื่อคืนกูพาพีชกลับว่ะ มึงมาทำอะไรแต่เช้าวะ”

 

“อ๋อ พีชทำไอ้นี่ตกไว้บนรถกูอะ” น่านน้ำชูกระเป๋าเงินให้ดู เพลงมองสองคนสลับกัน

 

“รู้จักกันด้วยเหรอครับ”

 

“ใช่ ต้นน้ำเป็นเพื่อนน้องพี่เองแหละ และอาจจะเป็นลูกเขยบ้านพี่ด้วย หึๆ” เสียงหยอกล้อของน่านน้ำทำคิ้วต้นน้ำขมวดเป็นปม

 

“หืม อย่าบอกนะว่าเฮียน้ำกับฟ้า….”

 

“เพื่อนกัน ขอโทษว่ะ แต่กูคุยเรื่องนี้ไปแล้ว ขอตัวก่อนนะมีผ้าต้องซัก” ผมไม่ชอบน่านน้ำ นี่คือความรู้สึกที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นทีละนิด น่านน้ำเหมือนจะพยายามจับคู่ผมกับฟ้า หรือว่ามันคิดจะจีบพีชและกีดกันผมออกมากัน

 

“พี่น่านยิ้มอะไรครับ” เพลงถามขึ้นเมื่อเห็นน่านน้ำยิ้มและมองตามหลังของต้นน้ำ

 

“เปล่า พีชอยู่ข้างบนใช่ไหม” เพลงพยักหน้าให้ น่านน้ำเดินผ่านหน้าเพลงขึ้นไปชั้นสามของบ้าน

 

“จุ๊ๆๆ พี่น่านต้องรู้อะไรดีๆมาแน่เลย น่าสนุก อยากเล่นด้วยจัง” เพลงหรี่ตามองตาม ร่างหนาเดินตามหลังน่านน้ำไปติดๆ

 

 

 TBC.