Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

  "ฮึก....ฮึก....ฮือออออ"
"ฮึก....ฮือออ....ฮึก"
เสียงของเด็กหญิงตัวน้อยนั่งร้องไห้ที่
ชิงช้าหลังโรงเรียน......
"น้องครับ..."
เสียงนุ่มละมุนเอ่ยถามเด็กหญิงที่นั่งร้องไห้
สะอึกสะอื้นจนตัวโยน
เด็กหญิงตัวน้อยละสายตาจากพื้นสนามหญ้าเงยหน้ามองผู้มาใหม่ก่อนจะก้มลงแล้วร้องไห้อีกครั้ง ใบหน้าเลอะเทอะไปด้วยคราบน้ำตา 
เด็กหญิงตัวน้อยไม่รู้หรอกว่าพี่ชายคนนี้เป็นใครรู้แต่เพียงตอนนี้ก็ไม่มีอะไที่จะมาทดแทนภาพวาดครอบครัวของตนได้......
 พี่ชายเกาหัวแกร้กๆด้วยความงงงวยไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีให้น้องหยุดร้องสักที จึงเคลื่อนตัวไปนั่งคุกเข่าตรงหน้า
 
"น้องครับ เป็นอะไรบอกพี่สิ เผื่อพี่จะช่วยได้น้า"พี่ชายเอ่ยเสียงละมุนถาม ก่อนจะเอามือไปเช็ดคราบหน้าตาบนใบหน้าเด็กหญิง...
 
"ฮึก..ฮึก..เพื่อน...ฮึก..ฉีกรูปครอบ..ฮึก..ครัวของหนู"
เมื่อเห็นว่าพี่ชายคนนี้หน้าตาใจดีและดูอบอุ่นเหมือนเวลาที่เราร้องไห้แล้วป่าป๊าก็เช็ดหน้าให้แบบนี้.....เลยเริ่มที่จะพูดคุย
เด็กหญิงตัวน้อยยกมือเช็ดคราบน้ำตาออกจากน้ำก่อนจะมองหน้าของพี่ชายแสนอบอุ่นคนนี้พี่ชายคนนี้นัยตาดูอบอุ่นดูไม่เหมือนใครจังเลย
 
"โอ๋....ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเรามาวาดกันใหม่ก็ได้นี่นา"
เมื่อเหลือบไปเห็นภาพวาดที่เด็กน้อยกำอยู่อีกมือนึงจึงร้องอ๋อทันที 
"พี่จะ ช่วยหนูวาดใหม่หรอค่ะ" เด็กหญิงเอ่ยถามเอียงคอสงสัย ถึงแม้จะหยุดร้องไห้แล้วแต่ใบหน้ายังคงมีน้ำตาติดอยู่นิดหน่อย.....
"ใช่ครับ พี่จะช่วยเราวาดเองนะ" พี่ชายเอ่ยอย่างสุภาพนุ่มนวล พลางเอามือลูบศรีษะของเด็กน้อยอย่างเอ็นดู
"จริงนะค่ะ" เด็กหญิงตัวน้อยรีบฉีกยิ้มกว้าง
"ครับ แต่เอ้ ทำไมเพื่อนถึงมาฉีกของเราล่ะ'' 
"หนูก็ไม่รู้ค่ะ แต่หนูรู้แค่ว่าหนูอยากจะทำสวยๆ ไปให้ป่าป๊ากับม่าม๊าดูแค่นั้นเอง "  เด็กหญิงเริ่มทำท่าจะเบะปากอีกครั้ง
"อ่าๆ ไม่เป็นไรนะ เรามาวาดกันใหม่ก็ได้" พี่ชายรีบเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนน้องสาวตัวเล็กจะเบะปากร้องไห้อีกครั้ง
เด็กหญิงหยิบอุปกรณ์วาดรูป ออกมาจากกระเป๋านักเรียนแล้วก็หยิบกระดาษสีขาวสดใสให้พี่ชาย
"ครอบครัวของเจ้าหญิงมีป่าป๊าม่าม๊าแล้วก็เจ้าหญิงค่ะ" พอเริ่มสนิทกันเด็กหญิงตัวน้อยก็เริ่มเรียกแทนตัวเองตามความเคยชิน เสียเจื้อยแจ้วดังขึ้นจนทำให้พี่ชายต้องเอ่ยถาม
"เจ้าหญิงหรอ ใครล่ะ" พี่ชายเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"หนูเองค่ะ ป่าป๊ากับม่าม๊าชอบเรียกหนูว่าเจ้าหญิงค่ะ คุณครูด้วยนะค่ะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มแย้มอธิบายให้พี่ชายฟัง
"อ้อ เจ้าหญิง แล้วพี่ล่ะ เป็นเจ้าชายได้รึเปล่า" พี่ชายเอ่ยด้วยความหยอกล้อ
"ได้ค่ะ พี่เป็นเจ้าชายให้เจ้าหญิงนะ เป็นให้เจ้าหญิงคนเดียวเลยนะ" แต่เจ้าหญิงกลับคิดจริงจัง รอเจ้าชายตั้งนาน ก็มาทันทีเลยฮี่ๆ
"ได้สิ พี่จะเป็นเจ้าชายให้เราเอง"เมื่อน้องเจ้าหญิงเอาจริงตนเลยต้องตามน้ำไป  รู้สึกถูกชะตาอยู่ไม่น้อย
นี่ก็มาร.ร นี่ได้สามหนแล้วมั้งแต่เพิ่งจะมาเห็นเด็กหญิงขี้แงร้องไห้ที่ชิงช้าหลัง ร.ร ก็วันนี้
"พี่สัญญานะ "เจ้าญิงยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าพี่ชาย ที่ตนเองเริ่มรู้สึกรักและชอบตั้งแต่เห็นครั้งแรก 
พี่ชายที่กำลังง่วนอยู่กับการวาดภาพเงยหน้าขึ้นมาก็เจอนิ้วก้อยสั้นป้อมๆจ่ออยู่
"อืม พี่สัญญาเลย" ตนเลยต้องยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยว
เจ้าหญิงตัวน้อยหัวเราะคิกคักอย่างดีใจที่ตนจะได้มีเจ้าชายแล้ว เหมือนคนละคนกับเมื่อกี้เลย เมื่อได้สิ่งที่หวังสมใจจึงจัดการลงไปนั่งระบายสีข้างๆเจ้าชาย
"เจ้าหญิงไม่เคยเห็นพี่เลย " สงสัยจึงถาม
"พี่มาทำธุระที่นี่กับแม่น่ะ " ตอบไปตามความจริง ยังไม่รู้เลยว่าจะต้องกลับเกาหลีเมื่อไหร่
"อ้ะ...พี่ไม่ได้อยู่ที้นี่กับแม่หรอ"เจ้าหญิงเงยหน้าจากกระดาษแล้วมองหน้าพี่ชายอย่างสงสัย
"ครับ พี่อยู่เกาหลีน่ะ"ตอบไปขณะที่มือก็กำลังวาดภาพอยู่
"แล้วถ้า พน.เจ้าหญิงมาแล้วไม่เจอพี่ล่ะ เจ้าหญิงกลัวจังเจ้าหญิงอยากเจอพี่เจ้าชายทุกวันเลยอ่ะ" เด็กน้อยมีสีหน้าแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด  อยากจะเจอพี่เจ้าชายคนนี้ทุกวันเลย
"อ่า.....นั่นสิพี่ก็ไม่รู้ด้วยว่าจะกลับเมื่อไหร่ ด้วยสิ"ก็ไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่  เลยถอดกระเป๋าเป้ออกก่อนจะเปิดซิบ แล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมา
"อ่ะนี่ เป็นเครื่องบันทึกเสียงนะ รูปทรงมันคล้ายๆหุนยนต์ไปหน่อยแต่ตัวนี้พี่รักมากๆเลยนะ พี่จะฝากให้เจ้าหญิงดูแลแทนพี่ได้มั้ย" พูดพลางบอกว่ามันเปิดยังไงและใช้ยังไง
เจ้าหญิงตัวน้อยก็พยักหน้าหงึกหงักตนพอจะรู้ว่าใช้ยังไง เจ้าหญิงฉลาดจะตาย
ตนไว้ใจที่จะให้เจ้าหญิงตัวน้อยดูแลให้ เพราะนี่คือของที่ตนรักมากที่สุด  ไม่รู้คิดอะไรถึงตัดสินใจให้ไป
"ได้สิ เจ้าหญิงจะดูแลมันอย่างดี "
"ให้แล้วก็อย่ามาร้องไห้คนเดียวอีกนะ อ้อ ถ้าคิดถึงพี่ก็คุยดับเจ้าหุ่นยนต์ตัวนี้ก็ได้เนาะ"
พี่ชายใจดียิ้มหวานให้พลางลูบหัวเจ้าหญิงอย่างนึกเอนดู
"เจ้าหญิงไม่มีอะไรให้ พี่เจ้าชายเลย เอ้ะ นี่ไง " เจ้าหญิงพูดพลางยู่ปากอย่างน่ารักก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าให้อันนี้ดีกว่า
ให้พี่เจ้าชายรักษาไว้ให้ดีๆเหมือนกัน ห้ามหายเด็ดขาด
"เอ๋ อะไรครับเจ้าหญิง" พี่ชายตกใจเล็กน้อย ที่อยู่ดีๆ ก็เห็นเจ้าหญิงแกะโบว์ที่ผูกผมสีฟ้าไว้ แล้วนำมาผูกที่ข้อมือของตน
"เจ้าหญิงให้พี่เจ้าชายค่ะ พี่เจ้าชายต้องห้ามทำหายด้วย" พูดพลางอมลมแก้มป่อง...
"ได้ พี่จะไม่ทำหายเหมือนกัน "พี่ชาย มองไปที่ข้อมือแล้วอมยิ้มกับความคิดของเด็ก แต่ก็ยินดีเก็บไว้
"แล้วถ้าเจ้าหญิงอยากเจอพี่ชายอีก ในตอนที่เราไม่ได้เจอกันนานๆแล้วล่ะ"
"ก็...."พูดไม่ทันจบก็มีเสียงแทรกเข้ามา
"เจ้าหญิงลูกกลับบ้านกันค่ะ" เสียงของผู้เป็นแม่ ตะโกนเรียกลูกสาว เพราะเมื่อไปถามครูก็บอกว่าน้องเจ้าหญิงมานั่งเล่นตรงนี้
"ค่าาาา ม่าม๊า " เจ้าหญิงหันไปก่อนจะฉีกยิ้ทแล้วรีบหันกลับมาเก็บของกลับกระดาษวาดภาพที่เสร็จพอดีถือไปด้วย
 
"เจ้าหญิงไปก่อนน้าค่า หื้อ แย่จังเลย เจ้าหญิงยังไม่รู้เลยว่าเจ้าหญิงจะเจอพี่เจ้าชายอีกได้ไง งั้นเดี๋ยว พน.เจ้าหญิงจะมาอีกพี่เจ้าชายมารอเจ้าหญิงน้า"
เจ้าหญิงหันมาบ้ายบายพี่ชายก่อนจะทำหน้าบู้ด้วยความเสียดายที่คุยกะพี่เจ้าชายแป้ปเดียว แล้วทำทีออกคำสั่งว่า พรุ่งนี้พี่เจ้าชายต้องมานั่งรอ แล้วรีบวิ่งดุ้กดิ้กๆไปหาม่าม๊า
 
 
 
เมื่อเจ้าหญิงวิ่งไปพี่ชายจำเป็นก็อมยิ้มตามไปด้วย
 
 
"ก็ถ้าฟ้า ให้เราเจอกันอีกเราก็จะได้เจอกันครับเจ้าหญิงของพี่เจ้าชาย" พี่ชายได้แต่ยืนพูดคนเดียวกับคำพูดที่ตอบน้องเจ้าหญิงไปมั้ยหมด......
 
และหลังจากนั้นไม่นานแม่ของตนก็ให้คนมาตามบอกต้องกลับเกาหลีด่วน ตนจึงได้แต่มองภาพชิงช้านั้นก่อนจะวิ่งไปที่รถตู้ที่มีแม่ของตนรออยู่.......
 
 
พอวันรุ่งขึ้นมาถึงมี่เก่าเวลาเดิมเจ้าหญิงก็ไม่พบพี่เจ้าชายของเค้าอีก เจ้าหญิงจึงทำได้เพียงแต่รอๆ แล้วก็รอที่ชิงช้าตัวเดิมรอว่าเมื่อไหร่พี่เจ้าชายที่แสนดีของเค้าจะกลับมาอีก