Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

หลังจากที่ขึ้นมาได้ไม่นาน คนสนิทของคุณโซวอนก็ขึ้นมาตาม เมเบลกับอลิซ แล้วสองหนุ่มลงไปทานอาหาร ที่ทางบ้านทำไว้เพื่ิรอต้อนรับอขกผู้มาใหม่.......

"ลงมากันพอดีเลย มานั่งเลยจ้ะ " เสียงนุ่มนวลของเจ้าของบ้านเอ่ยอย่างเป็นมิตรเมื่อเจอหน้าสองสาว

คุณโซวอนจัดแจงที่นั่งเองเสร็จเรียบร้อยโดยไม่ได้ถามความสมัครใจของฝ่ายใดทั้งนั้นคือ..... เมเบลนั่งข้างฮันบยอลทางฝั่งขวามือ   อลิซนั่งข้างโฮวอนที่ตอนนี้หน้าหงิกไปแล้วทางฝั่งซ้ายมือ ก็จะมีคุณโซวอนนั่งที่หัวโต็ะ ถ้าปกติจะมีคุณสามีอยู่ก็จะเป็นที่สามีแต่ตอนนี้สามีไปดูงานที่แคนนาดาอีกนาน ที่ตรงนี้เลยเป็นของนายหญิงโซวอน

สีหน้าของลูกชายทั้งสองไม่ค่อยสบอารมณ์นัดจะมีก็แต่โฮวอนที่ออกอาการมากกว่าพี่ชาย เพราะตอนนี้ฮันบยอลก็เอาแต่นั่งหน้านื่งมากฮันบยอลเก็บความรู้สึกเก่งมากอยู่

ส่วนสองสาว ก็ นั่งอมยิ้มทั้งคู่......เอาเข้าจริงถึงแม้สองสาวจะชอบที่จะทะเลาะดับสองหนุ่มชอบกวนปนะสาท แต่แท้จริงแล้งใครเล่าจะรู้ว่าสองสาว.........ก็ตกหลุมรักสอหนุ่มตั้งแต่แรกเห็นเหมือนกัน  ที่ตอนนี้ยังไม่แสดงออก เพราะยังไม่ได้อยู่คนเดียวไงล่ะ เพื่อนกันอ่ะมองตาแวบเดียวก็รู้ว่าคิดอะไร

ขณะที่อลิซกำลังจะหย่อนก้นนั่งลงเก้าอี้ ที่คุณโซวอนจัดไว้ให้ ก็ยังมีการกวนย่อมๆเกิดขึ้น....

แอ๊ดด`````

เสียงเก้าอี้ของอลิซถูกเลื่อนโดยฝีมือของโฮวอน.... ดีนะที่อลิซยังไหวตัวทัน จึงรีบทำเป็นยืนส่งยิ้มแหยๆให้คุณโซวอน  แล้วก็หันไปถลึงตาแยกเคี้ยวใส่โฮวอน ที่ตอนนี้กำลังทำเป็นนั่งเอามือประสานกันไว้บนโต๊ะ แล้วชำเลืองหางตามามอง...เหมือนว่าเกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ ทำไม เป็นอะไร .....

เมเบลก็นั่งขำเบาๆพร้อมส่ายหัวกับความสมน้ำสมเนื้อของคู่นี้ ส่วนตนหรอ ยังกับนั่งข้างกับคนใบ้อย่างงั้นแหละ.....แต่เหอะถ้าพูดมาทีก็เถียงไม่ทันเหมือนกัน.....

"ทานเลยสิจ้ะ" โซวอนเอ่ยเสียงนุ่ม แล้วเชื้อเชิญให้คนทั้งหลายทานข้าว เพราะอาหารถูกจัดตั้งมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ....อาหารมีประมาณ4-5อย่าง ..

แต่ละอย่างเป็นอาหารเกาหลีทั้งหมดและสองสาวก็กินเป็นซะด้วย...ทั้งภาษาอาหารวัฒนธรรมสองสาวศึกษามาอย่างดีเลยแต่ไม่คิดว่าจะได้ใช้เร็วอย่างงี้....

"ขอบคุณค่ะ ทานนะค่ะ" เมเบลกับอลิซเอ่ยพร้อมคร่อมหัวเล็กน้อย...

โซวอนยิ้มเป็นการตกลง โฮวอนเบ้ปากใส่อย่างคนหมั่นใส้ ส่วนฮันบยอลก็นั่งทานเงียบๆ

หลังทานของคาวเสร็จของหวานก็ตามมา เป็นพุดดิ้งชาเชียวถั่วแดง  อร่อยอยู่ไม่น้อย

"พวกหนูดูจะพูดเกาหลีเก่งกันจังเลยนะจ้ะ" โซวอนเอ่ยถามเพื่อไม่ให้บนนยากาศในโต๊ะอาหารไม่ตึงเครียด จะมีก็แต่คูทางข้างซ้ายที่ทะเลาะกันทางสายตาไม่หยุด

โซวอนรู้สึกถูกชะตากับเด็กสองคนนี้ตั้งแต่ พบหน้า แล้วยิ่งเป็นเด็กที่เพื่อนทางเมืองไทยส่งมาจะต้องไว้ใจได้แน่ แล้วอีกอย่างสองสาวจะเป็นตัวแปรที่ทำให้บ้านใหญ่ๆหลังนี้ไม่เงียบเหงาถึงแม้บ้านนี้จะมีเสียงเจื้อยเเจ้วของหนุ่มเย็นชาจอมปลอมของเจ้าลูกชายคนเล็กอยู่แล้วแต่นั้นก็ชะเพราะที่เจ้าตัวไม่พอใจอะไรหรือต้องการอะไรก็เท่านั้น ถ้าถามว่าพูดมากไหม ลูกชายคนเล็กพูดมากมากแต่ตอนนี้คงพยายามเย็นชาตามพี่อยู่ล่ะสิเนาะ.... ส่วนเจ้าพี่ชายเดี๋ยวนี้ก็เงียบขรึมไปเลยไม่ค่อยพูด ต่างจากแต่ก่อนอยู่ไม่น้อย จะเรื่องอะไรล่ะก็ความรักน่ะสิ ไอ้เจ้าคนนี้รักใครรักจริงซะด้วยขนาดนี้เป็นแค่ความรักในวัยเรียนยังขนาดนี้เลยแล้วถ้าโตไปไม่แย่หรอ แต่ก็ไม่ถือโทษโกรธลูกชายหรอกนะมีแต่จะคอยปลอบและอยู่ข้างๆ 

"อ้อค่ะ พอดีพวกเราสนใจทางด้านภาษานี่อยู่นะค่ะ เลยเรียนตั้งแต่อยู่ม.3 อ่ะค่ะ" เมเบลเอ่ยตอบพร้อมส่งรอยยิ้มให้อย่างนอบน้อม

"ดีจังนะ เราได้ศึกษาพูดคุยกันรู้เรื่อง แต่นี่ชั้นก็ชักจะเริ่มพูดภาษาไทยไม่ค่อยชัดแล้วด้วยสิ"โซวอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอื่ยๆ ตนรู้สึดแย่ๆหน่อยที่ดันเริ่มจะลืมภาษาแท้ของตนเอง

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณโซวอนมาอยู่ที่นี่ก็ตั้งนานแล้วนี่ค่ะ จะลืมบ้างก็ไม่เห็นแปลก" ก็จริงนะมาอยู่ตั้งนานแล้วลืมนิดลืมหน่อยไม่เป็นไรหรอกนะ

"ผมขอตัวนะ" ฮันบยอลส่งเสียงขัดจังหวะก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปพร้อมเอาเบาท์ที่คอมาคาดไว้ที่หูอีดครั้งแล้วเดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงขึ้นบันไดไป

เมเบลมองตามไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย

นายแม่งโคตรเท่ห์ นายแม่งหล่อว่ะ นายแม่งหืมเฟี้ยวมาก  แต่สิ่งหนึ่งที่คิดคือชั้นอยากให้นายยิ้มบ้างอ่ะ นิดนึงก็ดีนะ เพราะตอนเดินอยู่ตรงห้องรับแขกเจอรูปใบหนึ่งตั้งอยู่ที่ตู้โชว์ของเป็นรูปฮันบยอลตอน ม.4 ยิ้มร่า ขณะถือถ้วยรางวัลที่ชนะจ่กการแข่งขันบาสเก็ตบอลชนะ ที่1 

"ฮันบยอลเค้าก็เป็นอย่างงี้แหละจ้ะ เอ้อ พวกหนูสองคนเรียกชั้นว่าแม่ท่าจะดีกว่านะจ้ะ"โซวอนเอ่ยขณะมองไปที่ลูกชายแล้วหันมามองเมเบลก็เจอว่าสายตากำลังมองไปยังฮันบยอลพอดี 

"หา...แม่เลยหรอค่ะ"สองสาวโพล่งออกมาเมื่อได้ยินว่าคุณโซวอนให้เรียกว่าแม่

"เอ่อ ขอโทษค่ะ"สองสาวรีบขอโทษทันทีเพราะรู้ตัวว่าเริ่มเสียมารยาท

"แม่ งั้นหรอฮะ แม่มีลูกแค่สองคนนี้ครับ "โฮวอนเอ่ยอย่างหงุดหงิดพลางเบ้ปากไปทางอลิซและเมเบล

"ใช่จ้ะ โฮวอนมีอะไรรึเปล่าจ้ะ ไม่แน่ว่าลูกชายคนเล็กแม่อีกคนอาจไม่อยู่บ้านนี้" โซวอนเอ่ยเสรยงหวานมองหน้าลูกชาย 

โฮวอนสะดุ้งเฮือกแต่ก็ยังเอ่ยถมไปแบบไม่ลดละการกวนแม่คือเรื่องนึงที่ต้องทำบ่อย รู้นะว่าแพ้ทุกทีก็ยังทำ

"ทำไมหรอฮะ เค้าจะไปไหน"โฮวอนเอ่ยพลางตักพุดดิ้งเข้าปาก

"ไป แคนนาดาน่ะจ้ะ"โซวอนก็ไม่เลิกจะเถียงกลับลูกชายให้รู้ไป

"โอ้ย...อิ่มพอดีเลยฮะ ขอตัวนะฮะแถวนี้มลพิษเยอะจังเลย หายใจไม่สะดวกเลย" ประโยคเเรกหันไปบอกแม่ที่เริ่มรู้สึกทางไม่ค่อยดีละ ก่อนจะหันไปเบ้ปากใส่อลิซ 

"แค่ก แค่กๆ" พอลุกไปโฮวอนก็แกล้งส่งเสีบงไอ

อลิซสูดลมกายใจเข้าเพื่อระงับอารมณ์ และหันไปสนทนาต่อ

"นี่ก็อีกคน เป็นโรคกลัวแคนนาดา"โซวอนพูดพลางจิบน้ำ

สองสาวยิ้มให้กับความน่ารักไม่หยอกของสองแม่ลูกคู่นี้   

เมื่อทานเสร็จสองสาวก็ช่วยคุณป้าแม่บ้านเก็บจาน ถึงแม้คุณแม่จำแลงจะเอ่ยว่าไม่ต้องแต่สองสาวก็บอกว่าไม่เป็นไรแค่นี้เล็กน้อยมาก....

เมื่อเก็บถ้วยจานเสร็จสองสาวก็ต่างแยกย้ายขึ้นห้อง....

ขณะขึ้นบันไดสองสาวก็เริ่มสนทนากันเมื่อไม่มีใครอยู่แล้วจึงคุยกันอย่างเปิดเผย

''ไอลิซชั้นมีเรื่องจะบอกว่ะ"

"ไอเบลชั้นมีเรื่องจะบอกว่ะ"

ทั้งคู่เอ่ยออกมาพร้อมกัน ทั้งสองตกใจพร้อมหัวเราะออกมา อะไรจะเป้ะเท่านี้มีเรื่องมาบอกพร้อมกันเลยไง้

"แกบอกก่อนดิ"เมเบลเอ่ย

"ไอเบลชั้นว่าชั้น ตกหลุมรักไอหมีว่ะ" ขณะเอ่ยอลิซก็เริ่มกน้าแดง 

เพื่อนกันอ่ะมาอยู่ด้วยกันมีไรก็บอกไปเผื่อจะช่วยดันได้

เมเบลตาโตอ้าปากก้อนจะตบมือแปะๆ

โป้ะเชะว้าแล้วเชียว

"โอ้ย ดีมากๆ หึหึหึ ส่วนชั้นนี้คงไม่ต้องบอกนะ" เมเบลเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มๆ 

"แกก็ตกหลุมรักไอ้หน้าปลาหมึกแห้งงั้นหรอ"อลิซเอ่ยขณะยื่นหน้าเข้าไป แล้วส่งยิ้มให้ 

น้านนนนไงว่าแล้ว เซนท์อลิซแม่งโคตรต

เมเบลพยักหน้าหงึกหงัก ~>_<~

ก่อนสองสาวจะกระโดดกอดกันนรงหน้าห้องของตัวเอง

แล้วแท้กทีมกัน แปะ~~~~ 

"แต่ชั้นว่าดูท่าจะยากอยู่นะ ถ้าจะพัฒนาให้ไกลกว่านี้" เมเบลเอ่ยอย่างใช้ความคิด

"อันนนั้นมันก็ใช้นะ แต่เราก็ต้องพยายาม แกรู้มั้ยชั้นล่ะ ว่าชั้นตกหลุมรักตั้งแต่ที่มันถอดแว่นแล้วด่าฉอดๆๆ แต่ชั้นก็คือชั้น ต้องเถียงสู้ก่อนอ่ะถูกมั้ย"อลิซเอ่ยพลางกอดอก แล้วเล่าถึงความเป็นมาของจุดเริ่มต้น

"ใช่ ส่วนชั้นก็เหมือนกันแล้วชั้นว่าแววตาของหมอนี้มันคล้ายๆ กับคนที่ชั้นเฝ้าตามหาอยู่ด้วยนะ" เมเบลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีต........

"แกยังไม่เลิกรออีกหรอว่ะ ชั้นเห็นที่แกพยายามเรียนภาษาเกาก็เพื่อมาตามหาพี่เค้า ตอนแรกเราก็คิดว่าง่าย แต่เอาเข้าจริง มันยากนะเว้ย" อลิซรู้ว่าที่เมเบลพูดหมายถึงใคร

"รอดิ ชั้นตามหาพี่เค้าอยู่เนี่ย อีกอย่างถ้าชั้นจำไม่ผิดพี่เค้าก็เป็นคนเกาหลี ด้วยล่ะ แต่พอชั้นมาเจอไอ้หมอนี่ ชั้นว่าแววตามันคล้ายๆนะแต่คงไม่น่าใช่ เพราะพี่เค้าเค้าใจดีมากๆเลย ไอลิซแกรู้มั้ยทั้งที่ชั้นรอพี่เค้าและพี่เค้าก็เป็นรักแรกแบบใสๆ ของชั้นเลยนะเว้ย ชั้นเคยคิดว่าชั้นจะไม่รักใคร ถ้ายังไม่เจอพี่เค้า แต่พอเจอไอ้คุณฮันบยอล ชั้นดันตกหลุมรักอย่างไม่ฝืนเลยว่ะ ชั้นคงต้องตัดใจหรอว่ะ" เมเบลร่ายยาวเพื่อให้อลิซกระจ่างในความคิดของตน

" เอาน่าลองเริ่มอะไรใหม่ๆ ดูบ้างดิ ใครจะไปรู้ ไม่แน่ ไอ้นี้ อาจจะเป็นพี่ชายที่แสนดีที่แกตามหาก็ได้ว่ามั้ย"

"หนักและ เป็นไปไม่ได้หลอกน่า" เมเบลเอ่ยพลันสายตาก็มองไปยังประตูห้องของ

ฮันบยอล

"อ้าๆ มาๆ ชั้นจะพยายามไม่จำแต่ก็จะไม่มีวันลืม" 

"เอ้ะ พูดไรงงงวยไปหมดมาๆ เรามาคิดแผนการพิชิตใจรุ่นพี่ของเราที่เราไม่นับถือซะเท่าไหร่กันดีกว่า" อลิซพูดด้วยใบหน้ามุ่งมั่น

"อืม มาคิดชื่อแผนการกัน" เมเบลกอดอกพยักหน้ารับ

ผ่านไปประมาน 5 วิ ชื่อแผนการของทั้งสองก็ปรากฎขึ้น

"ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่!!!!!!!!!!!!!"

สองสาวตะโกนออกมาพร้อมกัน ก่อนจะสลับมือกันกระโดดปิดปาก 

อึ้บบบบบบ ~~~~

ชู่ววววว~~~~~

ต่างคนต่างอึ้บชู่ว กัน ลืมไปเลยว่าเค้าอยู่ห้องตรงข้าม

สองปล่อยปากออกจากกันก่อนจะมองไปรอบๆก็ไม่เจอใครและต้นเหตุก็ไม่ออกมา โอเครโล่งอก .

"โอเคร ชื่อแผนการเรา เฟี้ยวมาก" เมเบลพูดพลางยกนิ้วโป้ง

"ใจโคตรตรงกัน สุดยอด มา" อลิซพูดพลางยื่นมมือออกมารอให้เมเบลมาทับ 

เยสสสส~~~ สองสาวทำการให้กำลังใจตัวเองเเล้วแท้กทีมกัน เสร็จ ก็ต่างคนต่างเดินอมยิ้มเข้าห้องไป