Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

"อย่าบอกนะว่าพวกเธอสะกดรอยตามชั้นกับพี่มา!" โฮวอนพูดพลางสาวเท้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าอลิซไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้า

"แล้วนี่อะไร พวกเธอคือแขกที่ป้าขึ้นไปตามให้พวกชั้นลงมางั้นหรอ เสียเวลาชะมัด "โฮวอนพูดพลางหันมองซ้ายมองขวาก็ไม่พบใคร จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าอลิซ.....

"หึหึ นี่น่ะหรอที่บอกว่าน่ารัก หน้าอย่างกับ.............ปลาบู่เลยอ่า5555"โฮวอนปล่อยกร้ากออกมาเมื่อมองหน้าอลิซก็ นึกถึง ปลาบู่...

"อะ...ไอ้หน้าหมีขั้วโลกแกคิดได้ไงเนี่ย!!! แกตายยยย"อลิซรีบทำท่าจะกระทรวกหน้าของโฮวอนแต่ดีที่เสียงๆหนึ่งเอ่ยดักไว้ทัน

"ทำอะไรของเธอน่ะ!" ฮันบยอลทนฟังอยู่นานจนเนริ่มทนไม่ไหวตึงรีบเอ่ยเสียงเย็นยะเยือกขัดนั่นก็ทำให้สองคนสลดได้ แต่! สายตานี่สิราวกับตะเชือดเฉือนกันไปแล้ว สื่อกันทางสายตาได้โหดมากจะมีก็แต่โฮวอนที่เอาแต่กวนประสาทหลุดหมดเเล้วภาพเย็นชาที่สร้างขึ้น

   'ไอ้หน้าหมี แกไม่ตายดีแน่ รู้จักอลิซน้อยไปแล้ว' 

   'หึหึ ชั้นกลัวตายล่ะยัย ปลาบู่ กร้ากกก"

   'นาย!!!!'

   'ทำไมหรอ ปลาบู่'

"อะไรกัน! ทะเลาะกันอยู่ได้ เธอมาบ้านคนอื่นเค้าหัดมีมารยาทสงบปากสงบคำหน่อย มีมั้ย มารายาทน่ะแล้วก็เธอหัดตักเตือนเพื่อนเธอหน่อยสิ ว่าอย่ามาทำนิสัยเถื่อนๆที่นี่ แต่ชั้นว่านะจะไปสอนคนอื่นได้ไง ในเมื่อตัวเองแย่ขนาดนี้" ฮันบยอลหันไปดุว่า อลิซกับโฮวอนด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะหันมาต่อว่าเมเบลต่อ 

"นายแหกตาดู เบิกหูฟังหน่อยสิว่ะ ว่าน้องของนายมันเริ่มก่อน นายนี่มัน! เอ้อ แล้วนายรู้ได้ไงว่าชั้นนิสัยแย่ แล้วพวกชั้นนิสัยเถื่อน อย่าตัดสินคนอื่นแค่ภายนอก ถ้านายยังไม่รู้จักชั้นจริง ชั้นว่าพระเจ้าคงจะลงโทษนายแน่เลยที่ไปฉีดโบท้อก แต่โบท้อก ดันหมดอายุ หนังหน้านายถึงได้ตายด้านอย่างงี้ จะเศร้าจะสุข คงมีหน้าเดียวสินะ คริคริคริ ดูดิหน้าเหมื้อนเหมือน ปลาหมึกตากแห้งที่มันกังๆอ่ะ ฮ่าๆๆๆ ตลกชะมัด" เมเก็สวนคืนด้วยน้ำเสียงที่ดังและห้วนใบหน้าบึ้งตึง ก่อนจะมาท้ายประโยคที่ซะ ฮันบยอลซะ ถึงรสจริงๆ

"เอ้ย เธอมีสิทธิอะไรมาว่าพี่ชั้น ฮ้ะ!"เป็นโฮวอนที่ทนไม่ได้ที่มาว่าพี่ชายสุดที่รัดของตน จึงต้องออกตัวแทน 

ฮันบยอลตบบ่าน้องชายก่อนจะพูดประโยค ที่เหมือนจะพูดกับโฮวอนแต่สายตากับถลึงใส่เมเบล

"ปล่อยเสียงหมาเสียงแมวให้มัน ร้องเห่า อะไรชั่งมันเถอะ พี่ไม่ถือ อีกอย่างถ้าเราตอบกลับมันจะดูเหมือนเราเป็นเพื่อนเล่นมันน่ะ "ฮันบยอลพูดแค่นั้นก่อนจะย้ายร่างกายไปยืนเอามือล้วงกระเป๋าแล้วหยิบเบ้าท์ที่คล้องไว้ที่คอมาใส่ฟังที่หู เอาตัวพิงกระจกใสสำหรับมองวิวของบ้านชั้นล่าง รำคาญที่สุดความวุ่นวาย เช่นตอนนี้

"ไอ้ปลาหมึกแห้ง!!" เมเบลตะโกนว่ามือเรียวยกขึ้นทำท่าขย้ำก่อนจะถอนหายใจ....เห้อใจเยนๆ

"หวายยย เพื่อนเธอเป็นแมว ส่วนเธอเป็น ปลาบู่ เออ เหมาะกันดีนะ" โฮวอนไม่วายส่งเสียงล้อเลียนสองสาว ก่อนโฮวอนจะเคลื่อนย้ายมายืนพิงเสากอดอก รอคุณแม่มาอธิบายเรื่องนี้อยากรู้จะแย่

"นาย!/นาย!"สองสาวส่งเสียงโหดถลึงตาใส่ 

"เงียบปากไปไอ้หน้าหมี! ไอ้ปัญญาอ่อน" นี่คือเสียงของอลิซ ที่ว่าพลางเชิดหน้าใส่

"นี่ยัย....."น้ำเสียงขาดห้วงเพราะเสียงของ คุณแม่คนสวยเดินออกมาจากห้องครัวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"คุยไรกันจ้ะ เสียงดังไปถึงในครัวเชียว" โซวอนแม่ของสองหนุ่ม ได้ยินเสียงคนคุยกันด้งมาจากห้องรับแขก คงคิดว่าเด็กอาจจะได้คุยๆกันบ้างแล่วล่ะมั้ง พอทำอาหารเสร็จจึงรีบเดินออกมา 

"แม่ฮะ! นี่มันอะไรกัน สองคนนี้คือใคร แล้วมาทำอะไร"โฮวอนรีบปรี่เข้ามาหาคุณแม่ก่อนจะถามรัว

"นี่เป็นนักเรียนทุนจากเมืองไทยจ้ะ  เป็นลูกศิษย์ของเพื่อนแม่ที่เมืองไทยไงลูก ส่วนมาทำอะไร มาอยู่ที่นี่1ปีการศึกษาจ้ะ คุณลูก" โซวอนตอบทุกข้อสงสัยก่อนจะจะเดินไปนั่งที่โซฟาหรูพร้อมโฮวอนเดินตามมานั่งข้างๆ

"ไม่ได้นะฮะแม่ ไว้ใจได้รึเปล่าก็ไม่รู้" โฮวอนพูดพลางส่งสายตาจับผิดไปที่สองสาว

ตอนนี้สองสาวต้องนิ่งเงียบไว้ก่อน

ส่วนคุณฮันบยอลก็ถอดเบ้าท์ออกทันทีที่เห็นคุณแม่เดินมา 

"อย่ามองคนในแง่ร้ายสิลูก "โซวอนหันไปตอบโฮวอนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"แต่แม่ฮะ นี่มันบ้านของเราจะให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาอยู่ได้ไง ยังไงผมให้พวกเธออยู่ไม่ได้หรอกฮะ"โฮวอนเอ่ยเสียงแข็ง

"ทำไมล่ะลูก ดู พี่บยอลสิไม่เห็นจะขัดอะไรแม่เลย"โซวอนพูดพลางมองไปทางฮันบยอลทันที 

"ที่ผมไม่ขัดอะไรแม่ เพราะผมเคารพในการตัดสินใจของแม่ครับ คิดว่าถูกก็ทำเถอะครับ"ฮันบยอลเอ่ยเสียงอบอุ่นกับคุณแม่ ใครจะลูกว่าในประโยคมีความประชดซ้อนอยู่ล่ะ 

ใช่โฮวอนเป็นเด็กหัวดื้อ แต่ใช่ว่าจะนิสัยเสียแค่เป็นเด็กชอบเอาชนะในบางครั้ง 

ส่วนฮันบยอลเป็นเด็กที่เคยร่าเริง แต่เหมือนจะเป็นเด็กที่ดื้อเงียบ แต่ไม่เคยขัดอะไรคุณแม่สักครั้ง นอกจากบางครั้งถ้าเกินจะทน

"จ้ะ ขอบใจนะลูก เอ้า แม่ลืมแนะนำอน่างเป็นทางการไปเลย นี่หนูเมเบล,หนูอลิซ ส่วนนั้น ปารค์ฮันบยอลลูกชายคนโต แล้วนี่เลย ปารค์โฮวอน คนเล็กจ้ะ "โซวอนแนะนำให้ทั้งสองฝ่ายได้รู้จักกัน  ทุกคนพยายามฝืนยิ้มให้กันจะมีแต่ โฮวอนที่หน้าบึ้ง ฮันบยอลหน้านิ่ง

"นี่แม่! ไม่คิดจะสนใจในคำพูดผมหรอฮะ" โฮวอนเริ่มหงุดหงิดแบบเด็กๆที่คุผณแม่ไม่ฟังคำพูดตน 

แล้วคุณแม่ก็ไม่ได้ถือโกรธอะไร

"ฟังสิลูก แม่ฟัง แต่เอ้ ลูกจ้ะ ลูกอยากจะไป แคนนาดา มั้ยลูก" โซวอนพูดน้ำเสียงเย็นแปลกๆ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ลูกชาย

"แม่ฮะ แม่ขู่ผมงั้นหรอ"

แม่อ่าาาา แม่ก็รู้ว่าผมไม่อยากไปแคนนาดา ถึงพ่อผมจะอยู่ทีนั่นก็เถอะผมไม่ชอบการอยู่คนเดียว เลย ยิ่งไม่มีพี่นะ โหยย ไม่เอาอ่ะ ส่วนพ่อก็เอาแต่ยุ่งเรื่องธุรกิจแต่ไม่ใช่พ่อผมไม่ดีนะฮะ แต่ดูเหมือนผมจะติดแม่ เอ้อ แล้ววยิ่งอาจารย์ที่นั่นโหดมากฮะ แถมเป็นตุ้ดด้วยผมนี่เสียวประตูหลังเลยอ่า ยิ่งตอนช่วงซัมเมอร์ผมไปลองเรียนได้3อาทิตย์จะตายเอา หึย ไม่เอาๆ แล้วผมเชื่อว่าคุณนายโซวอนไม่ได้ขู่ แน่

"ไม่ขู่จ้ะ เอาไงจ้ะลูก"โซอวอนเอ่ยเสียงนุ่มแต่แฝงไปด้วยคำ ว่า ตกลงๆ!!!!

"โห่แม่ อ่าๆ ก็ได้ๆ อยากอยู่ก็เชิญ แต่อย่ามายุ่งวุ่นวายกับพวกผมแล้วกัน"โฮวอนเอ่ยเสียงห้วนกับแม่ก่อนหันไปตะคอกใส่ สองสาวที่ตอนนี้ยืนยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนจะรีบตีหน้าเฉย "เข้าใจป้ะ!"

"ค่ะ~~~~"สองสาวตอบเสียงใสพร้อมกันแบบกวนๆใส่โฮวอน

"เป็นอันว่าตกลงกันแล้วนะ แม่ขอให้ลูกชายทั้งสอง ถือกระเป๋าไปวางไว้หน้าห้องของน้องๆเค้าด้วยลูก ห้องตรงข้ามของพี่บยอลคือเมเบลส่วนห้องตรงข้ามของโฮวอนคืออลิซ โอเครนะค่ะลูก"เมื่อสั่งการเสร็จโซวอนเตรียมลุกก่อนจะเดินไปเข้าครัวอีกครั้งแต่ก็ต้องหยุดชะงัก.....

"มือเท้าก็มี พิการก็ไม่ทำไมไม่ถือเองว้ะเนี่ย"โฮวอนแสร้งพูดคนเดียว แต่ก็ไม่วายหันไปเจอหน้าคุณแม่ที่ส่งสายตาคาดโทษพร้อมขัยบปากเป็นคำว่า 

"แคน นา ดา " นั่นทำให้โฮวอนเดินไปได้ ซึ้ง

ต่างจากฮันบยอลคือ พอแม่สั่งตนก็รีบเดินไปยกทันทีคิดว่าทำๆซะได้จบๆไป

"เฮ้ย นาย ไม่ต้องเลย ชั้นถือเองได้ เฮ้ย.."พูดไม่จบลยไอ้หมึกแห้งก็เดินถือข้าวของสัมพาระขึ้นไปชั้นสองทำให้เมเบลวิ่งตามอย่างไว

"โอ้ย อะไรเนี่ยพึ่งกลับจากแคนนาดาไม่ถึงวันจะไล่อีกแล้ว" โหยยย คนหล่อนี่เซ็ง  วันนี้วันไรว่ะซวยตั้งแต่เช้าเลยเนี่ย

โฮวอนก็บ่นไม่หยุด

"อ่ะนี่ ถือดีๆล่ะ แพงนะ เบาๆด้วย"อลิซพูดอย่างเป็นต่อพลาวเชิ่ดหน้าใส  

"ยัย!!!! เฮ้ออ" ตั้งใจว่าจะดากลับแต่กลับกลายเป็นการถอนหายใจแทน...สกัดกั้นอารมณ์ ไหนๆก็อยู่ด้วนกันแล้ว ยังมีเวลาอีกเยอะ

ตอนนี้เมเบลกับฮันบยอลมาหยุดอยู่หน้าประตูไม้บานหรู ก่อนจะ 

ตึงงง!!!โครมม!!!!

"อ้ากกกก!!!!.น้องหลุยส์ ไอ้บ้า วางค่อยๆดิว่ะ ตอนแรกบอกจะถือเองก็ไม่ให้พองี้มาโยน ของชั้น แพงนะเว้ยยย ฮืออออ~~"เมเบลทรุดลงไปนั่งลูบคลำๆกระเป๋าหลุยส์วิทตองใบหรูจองตนพลางส่งเสียงด่าและเสียงครวนคราง 

"ชั้นมีเงิน ซื้อสิบใบ ขนหน้าแข้งก็ไม่ร่วง อีกอย่างแม่บอกให้แค่ขึ้นมาวาง ไม่ได้บอกว่า ให้วางค่อยๆ"ฮันบยอลเอี้ยวตัวอาพูดพลางส่งสายตาไร้ความหมายมองมานังตน แล้วก็เดินเข้าห้องไป 

"ไอ้บ้า ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้ปลาหมึก"

แล้วเมเบลก็เหมือนจะได้ยินเสียงคนถกเถียงกันมาจากบันได ใช่ต้องเป็นไอลิซแน่

"เฮ้ยยย กระเป๋านะเว้ยไม่ใช่รถเข็นผัก ลากซะ แล้วนี่ทำไมไม่ยกเล่า"อลิซส่งเสียงต่อว่าไปตลอดทาง

"นี่!!!!มันแพงนะเว้ย ทำดีๆหน่อยดิ".....

และอีกบลาๆๆๆๆๆ

โฮวอนมาหยุดอยู้หน้าห้องแล้วก็ 

โครมมม~~~~ 

เสียงเดียวกันกับเมเบล เมเบลนั่งเท้าคางมองเพื่อนกับโฮวอนทะเลาะกัน 

"กรี้ดดดด น้องดิออร์ของแม่ ไอ้หมี นี่ไม่ใช่ใบละ200นะเว้ย ทำอะไรว่ะ เบาๆหน่อยดิ"อลิซแหกปากลั่นก็ไอ้โฮวอนเล่นโยนดิออสีขาวนวลลงพื้นอย่างไม่ใยดี....

เมเบลเห็นงั้นแล้วก็รู้สึกหดหู่แปลกๆจึงลากกระเป๋าและสัมพาระเข้าห้องปล่อยให้ปะทะกันไปไม่อยากโดนลูกหลง

"ชั้นไม่สน สมน้ำหน้า "โฮวอนหันมาแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าห้องอย่างไม่หันกลับมา

"ไอ้หมี เดี๋ยวเราได้เห็นดีกันแน่ ใช่ มะ ... อ้าวไอเบลเข้าห้องไปละอ๋อ"พูดด่าตามหลังก่อนจะหันไปจะพูดกับเพื่อนแต่เจอเพียงความว่างเปล่า .งื้อออ เพื่อนทิ้ง