Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

เวลาเริ่มเย็นแบบนี้นร.ต่างๆก็พากันทยอยกลับบ้านกันหมดจะเหลือก็แต่บางคนเท่านั้นที่ต้องอยู่ทำธุร ะต่างๆ และในกลุ่มนั้นก็มีคู่รัก หล่อสวยอยู่ด้วย เมเบลกับฮันบยอลกำลังเดินไปทางโรงยิมเกือบๆหลังโรงเรียน แต่ที่มันทำให้.เมเบลอารมณ์เสีย ทั้งไปข้า ทั้งกลับเย็น คือ ครูเรียกผิดคน คือร่ะ??? วีนได้ไหม?? 
แต่ไม่เป็นไรถ้าอยู่ไหนมีพี่บยอลอยู่เมเบลโอเครค่ะ .
 
"เดี๋ยวเมเบลรอพี่ตรงนี้ก่อนนะครับ"
 
"ได้ค่ะ เร็วๆนะ"เมเบลว่าส่งยิ้ม ก่อนฮันบยอลจะพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มเช่นกันแล้วเดินเข้าไปข้างใน 
เมเบลรู้สึกเหมือนมีคนกำลังมองตนเองอยู่จึงหันไปมองด้านหลังก็ไม่พบ จึงลองมองไปรอบๆก็ไม่พบใครจึงเดินไปหาที่นั่งรอฮันบยอลตามปกติ 
 
 
ขณะคนที่กำลังรื้อๆหาๆของในล๊อคเกอร์โดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง ทำให้ไม่ทันมองเห็นใครอีกคนที่แอบตามมาและแอบอยู่หลัง ล๊อกเกอร อีกฝั่ง จีมินุถกเถียงกับตัวเองว่า จะทำให้อะไรมันจบลงในนี้เลยมั้ย หรือปล่อยไว้ก่อน เถียงกับไตัวเองไปมา ก็ได้คำตอบว่า ตัวเองควรจะยอมรับความจริงได้เเล้วจึง ค่อยๆเดินออกมา ก่อนจะมาหยุดอยู่ข้างหลังฮันบยอล 
 
"บยอล..."จีมินเอ่ยเรียกเสียงแผ่วเบา ปนความเศร้าใจเล็กน้อย 
 
 
"เอ้ย! อ้าวจีมิน" ฮันบยอลเผลอร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ 
 
 
 
"เอ่อ...คือบยอลจีมินมีเรื่องอยากจะถามน่ะ" 
 
 
"อื้ม ว่ามาสิ" ฮันบยอลว่าก่อนจะหันหลังปิดล๊อคตู้ให้เรียบร้อยแล้วหันมาคุยกับจีมิน 
 
 
"เราสองคนไม่มีทางเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ย..."จีมินพยายามควบคุมเส้นเสียงไม่ให้สั่นเครือแม้ในใจกำลังร้องไห้อย่างหนักหน่วง กับคำตอบ 
 
 
ฮันบยอลเม้มปากแน่น เขาไม่ได้ลังเลที่จะตอบคำตอบสักนิดแต่เขาแค่ไม่แน่ใจว่าจีมินต้องการคำตอบจริงๆงั้นหรอ แต่เหนือสิ่งอื่นใดความจริงก็คือความจริง ฮันบยอลพยักหน้ารับช้าๆ ก่อนทำนบน้ำตาที่คนฝั่งตรงข้ามพยายามเก็บไว้จะพังทลายลงมา 
 
 
 
"อื้อ...ดีแล้วล่ะๆ......ฮึก เรื่องทุกอย่างมันเกิดเพราะจีมินเอง จีมิน ฮึก....คนเดียวที่ทิ้งบยอลไป ไม่งั้นเราคงเป็นเหมือนเดิม..."จีมินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นสะอื้นจนฟังไม่รู้เรื่อง 
 
 
"อย่าโทษตัวเองเลย ถึงยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันได้นิ" ฮันบยอลว่าพยายามไม่มอง เพราะอะไร.....เขาแพ้น้ำตา 
 
 
"ขอโทษนะ ฝากขอโทษเมเบลด้วย ที่ทำให้บยอลกับเมเบลเกือบแย่ แหนะ จีมิน ป่วนตั้งนาน ยังรักกันดีขนาดนี้ ฮ่าๆๆ ดีใจด้วยจริงๆ จากใจเลยล่ะ" จีมินเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ดีขึ้น ออกมาจากใจ 
 
 
"ขอบคุณนะจีมิน ที่เธอเข้าใจ" 
 
 
"อือ ไม่เป็นไร ดีจัง ตอนนี้โล่งแล้วล่ะ ที่วันนี้อยากให้ทุกอย่างจบ เพราะ พรุ่งนี้ จีมินจะกลับฝรั่งเศสแล้ว เลยอยากให้ทุกอย่างมันไม่ค้างคา ใจอีก" จีมินว่าปั้นหน้ายิ้ม ทุกอย่างต้องดีขึ้น 
 
 
"จริงหรอ แต่จีมินนี้เธอจะสอบเเล้วนะ " 
 
 
"ไม่เป็นไรหรอก ตามจริงจีมินมาเรียนแก้ขัดนะ "
 
 
"งั้นหรอ แบ้วพรุ่งนี้ไฟล์กี่โมง ให้พวกเราไปส่งมั้ย "ฮันบยอลกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ตนก็โล่งใจเหมือนกันที่อะไรมันไม่คาราคาซังอีกต่อไป 
 
 
"ไม่ต้องหรอกๆเดี๋ยวก็ไม่ได้ไปพอดีแค่นี้ก็มากพอแล้วล่ะ" จีมินว่าหน้าหมองลงนิดหน่อย เมื่อคิดว่าไปแล้วจะไม่กลับมาที่นี้อีกแล้ว 
 
 
"อืืม...งั้นผมขอให้จีมินโชคดีนะ อย่าลืมคิดถึงกันบ้างล่ะ " 
 
 
"แน่นอน งั้นจีมินกลับแล้วนะ "
 
ฮันบยอลพยักหน้า ก่อนจีมินจะเดินหันหลังไป ก่อนจะหยุดแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฮันบยอลอีกครั้ง ไม่ทันได้ถามจีมินก็ชิงขอก่อน 
 
 
"ขอกอดหน่อยได้รึเปล่า กอดสุดท้าย แบบเพื่อนน่ะ" จีมินเอ่ยขอจีมินรู้ดีว่าฮันบยอลนั้นสุภาพบุรุษมากแค่ไหน 
 
 
"เอาสิ.."ฮันบยอลว่าตอบพร้อมรอยยิ้ม 
 
 
จีมินโผเข้าอ้อทกอดแสนอบอุ่นในความคิดของตัวเอง เป็นอ้อมกอดที่ตนจะไม่ทีวันลืม เพราะมันมาจาดคนที่ตนรักมากแค่ไหน และต้องพยายามมากที่สุดเพื่อที่จะไปเป็นเพื่อนกัน และเริ่ทต้นใหม่ พลันน้ำตาจะไหลก่อนยกมือปัดลวกๆ ฮันบยอลไม่ได้คิดอะไร คิดเพียงแค่ว่าถ้าเด็กแสบตัวเองเห็นจะคิดมากมั้ย นี่แหละที่กังวลใจ 
 
 
"ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ไปล่ะ" จีมินผละออกมาก่อนจะเอ่ยบอก 
 
 
"เหมือนกัน ขอให้มีความสุขกับเส้นทางที่เลือกนะ ดูแลตัวเองดีๆด้วย " ฮันบยอลว่าโบกมือให้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
หึ้ย! เมเบลถอนหายใจด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ก่อนจะเดินวกไปวนมาเป็นหนูติดจั่น ไม่ได้อะไรเลย แค่หงุดหงิด ที่ข้างในมีการสกิลชิพกัน แต่เอาเถอะเมเบลจะเข้าใจ ว่าเป็นกอดสุดท้ายแบบเพื่อน แบะทุกอย่างก็จบแล้ว นี้ล่ะหลักๆเลย ที่เมเบลดีใจแงะ ตนก็ยกโทษให้จีมินเช่นกัน ถามว่ารู้ได้ไง ไอเราเห็นเข้าไปนานนึกว่า โดดตู้ล๊อคเกอร์ดูดเจ้าไปแล้ว ที่ไหนได้ เคลียกันนี้เอง -_- 
 
 
"รอนานมั้ยครับ..."มาแล้วพี่พระเอก 
 
 
"อ้อ ไม่นานค่ะ แค่จะ30 นาที เอง.ทำอะไรนานจัง " เมเบลว่าประชดเบาๆ พร้อมบึนปาก จนฮันบยอลหลุดยิ้มกับความน่ารัก 
 
 
"พี่เคลียร์กับ จีมินแล้วนะ เค้าจะกลับฝรั่งเศษพรุ่งนี้" ฮันบยอล อ่านเมเบลออกแสดงว่าต้อเข้าไปเห็นว่าตนคุยกับจีมิน ถึงทำหน้าเป็นแมวงอนงี้แถมคำพูดนี้ไม่ต้องเดา ตนเงยเลือกที่จะพูดออกไป 
 
 
"รู้แล้วหรอกน่า....เอ้ย! ก็เมื่อกี้นี่แหละ" เมเบลหลุดปาก ก่อนจะตะครุบปากตัวเองแล้วแก้ตัว
 
 
"หึๆๆ พี่รู้อยู่แล้วว่าเรารู้ แต่พี่ก็อยากจะบอก ไม่ต้องมาแก้คำพูดหรอก " ฮันบยอลกัวเราะออกมา น้องเจ้าหญิง นี่มันจริงๆเลย 
 
 
 
"พี่แสนรู้จัง..."เมเบลแกล้งแซว 
 
 
"แล้วแสนรู้นี้ แฟนใคร" 
 
 
"เจ้าหญิงเองค่ะ ฮ่าๆๆ ไหนๆ เจ้าชายมาให้เจ้าหญิงลบรอย นางสนมหน่อยซิ " เมเบลแกล้งจีบปากจีบคออย่างน่ารัก(ในสายตาคนมอง) เรียกฮันบยอลเข้ามาหา ฮันบยอลก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มละมุนนุ่ม 
 
 
"ครับ เจ้าหญิงจะทำอะไรก็ได้เลย" 
 
 
เมเบลยิ้มมีแผนก่อนจะกระโดดกอดฮันบยอล เพื่อลบลอยจีมิน อยากบอกว่าหวงของมากนะจะบอกให้ 
 
 
"นี่ๆๆๆ ลบๆๆ " เมเบลว่าเสียงงุ้งงิ้งๆครางหูฮันบยอล 
 
 
 
" หอมนะ...เจ้าหญิงของพี่เจ้าชายเนี่ย" ฮันบยอลว่าขณะเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ ซอกคอขาว ของเมเบล กลิ่นมันเหมือนดอกไม้หอมอ่อนๆ ตนก็พึ่งจะได้กลิ่นชัดๆก็วันนี้แหละ ขนาดเป็นแฟนกันมาจะปีอยู่แล้ว 
 
 
"เห้ย! พี่บยอล บ้า! " เมเบลสะดุ้งโหยงก่อนจะกระโดดลงจากตัวคนตัวสูง แล้วทำหน้าหยีๆ
 
 
 
"พี่บ้าหรอ ตรงไหนล่ะที่ว่าบ้า " ฮันบยอลว่าหน้านิ่งๆ 
 
 
" พี่บยอล....ไอบ้า ไปได้แล้ว" เมเบลทำหน้าง้องแง้งกับ ค ึวามกวนแบบเย็นชาของคนตัวสูง ที่ตัวเองนั้นชินซะเเล้ว 
 
 
"ไปสิ ...เดี๋ยวจะมืดซะก่อน" 
 
 
ฮันบยอลคว้ามือเมเบลมากุมไว้อย่างเคยชิน ก่อนจะเดินกันออกไป 
 
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
 
"วันนี้ ติวไม่ได้ความรู้อะไรเล้ยยย" 
เสียงเหี่ยวๆของโฮวอนดังขึ้นขนาดเอนหัวมาซบอลิซที่นั่งข้างๆกัน 
 
 
เพราะหลังจากที่คู่พี่มาถึงร้านก็อ่าน,ติวกันอีกนิดหน่อยไม่นานนัก โฮวอนก็ลงความเห็นว่าโทรให้รถตู้ที่บ้านมารับน่าจะดีกว่ายิ่งมืดๆแบบนี้ นั้นเลยทำให้ทั้งสี่คนมานั่งบนนี้ ส่วนคอปเตอร์ก็ขึ้นมา แต่แวะไปส่งที่พักเรียบร้อยเเล้ว 
 
 
"ก็นายเอาแต่ทะเลาะกับ
ไอเตอร์อ่ะ" อลิซพูดขึ้น 
 
 
''มันกวนตีน! เป็นเพื่อน กับมันได้ไงอ่ะ"โฮวอนว่าคิ้วขมวด
 
 
"ก็ไอเตอร์มันไม่กวนชั้น แต่มันกวนนายไง" 
 
 
"แต่เดี๋ยว! มันเลิกชอบเธอแล้วใช่มั้ย" ขณะหัวจะถึงไหล่บางอีกครั้งโฮสอนก็เด้งขึ้นมาถามหน้าตื่นๆ 
 
 
"โอ้ยยยย นายนี่จริงๆเลย "อลิซว่าขำๆ ก่อนจะกดหัวโฮวอนลงมา 
 
 
"ก็อยากรู้ แต่ไม่รู้ว่าคู่หลังไปทำไรมาเนาะ ขึ้นมาสลบเลยอ่ะ" โฮวอนว่าชี้ๆไปข้างหลัง 
 
 
"อืม....น่ารักดีเนาะพี่นายเวลาอยู่กับเมเบลอ่ะ"
 
 
"ใช่ เพื่อนเธอเปลี่ยนพี่ชั้นเลยนะ" 
 
 
ก่อนรถตู้โฟลค ดำมัน คันใหญ่จะจอดเทียบบรรไดทางขึ้นคฤหาสตระกูลปาร์ค อลิซสะกิดเรียกโฮวอนตื่น ก่อนจะไปมองคู่หลังก็เห็นพี่ชายพึ่งสะลึมสะลือขึ้นมาพยักหน้า ทั้งสองเลยลงมาก่อน ก่อนคู่เมเบลฮันบยอลจะตามมา  
 
 
 
"แม่,พ่อ!!!!!!! " เสียงโวยวายของโฮวอนดังขึ้นเมื่อกลับมาถึง เจอผู้อาวุโสที่คิดถึงมาก นั่งอยู่ที่โซฟาตรงห้องนั่งเล่น ไม่ให้คิดถึงไหวหรอ หายไป สองเกือบจะสามเดือน นึกว่าแม่หลงอยู่อิตาลี แต่คาดว่าไม่น่าจะจบแค่อิตาลี ถึงได้กลับมาซะป่านนี้
          
 
  [ย้อนว่าโฮวอนกับคอปเตอร์ทะเลาะกัน]
 
 โฮวอนกับคอปเตอร์นี่ซี้กันมากกกกก ไม่รู้ไปปิ๊งกันตอนไหน 
 
"นี่! มึง จำข้อสอบปีที่แล้วได้ป้ะ" ดูสิ มึงกูกันแล้ว 
 
"ใครเค้าจะมานั่งจำ มึงบ้า! " 
 
"กูพูดดีๆ ช่วยตอบดีๆด้วยครับ''
 
"จำเป็น? พูดดีกะมึงไม่เคยได้เรื่อง"โฮวอนว่าพร้อมคว้าแก้วชาเขียวอลิซมาดูด จึงโดนตีมือไปที 
 
"มั่วและๆ ของนายแก้วนู้นนู่น.." อลิซว่าบึนปากน่ารักใส่ 
 
"อย่ามาทำตัวอย่างงี้น่า..อลิซ" โฮวอนว่าคีบปากนุ่มนิ่มนั้น มันน่ารักไปหมดจริงๆ
 
"ชั้นทำอะไร.." เอียงคอถาม โอ้โห จะเอากันถึงตาย 
 
"น่ารักน่ะ....เข้าใจมั้ยคำว่าน่ารัก" โฮวอนว่าย้ำๆก่อนจะขยี้ผมอลิซจนฟูฟ่อง อลิซได้แต่มุ้ยหน้าใส่ 
 
"โอ้ยย ผมยุ่งนะ อีตาบ้านิ! " 
 
คอปเตอร์กรอกตาบนอย่างเอือมๆ คือสนใจหน่อยดิว่ะ นี่ใครรรรรรรรร ขอร้องอย่าทำอย่างงี้กับเตอร์ 
 
"อะแฮ่ม..",กระแอมไอไปที 
 
"อะไรติดคอ....ตีนรึเปล่า" โฮวอนว่าหน้ากระหยิ่มยิ้ม ทำไมจะไม่รู้ว่าเคยชอบอลิซ เอาตรงๆนะ เขาไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด 
 
"ตลก! คือทำอะไรเห็นใจกูบ้างง เอาใหญ่เลยนะ" คอปเตอร์แอบตัดพ้อทำหน้าเหงาหงอยสุดชีวิต จนอลิซหลุดขำ 
 
",โอ๋เอ๋ๆ  เตอร์น้อยไม่งอแงนะค่ะ" อลิซแกล้งคว้าตัวคอปเตอร์มากอดแล้วลูบหัวเป็นเด็ก โฮวอนที่เหมือนเด็กกวงของ จึงจัดการแย่งทั้งสองออกอย่างไว 
 
"พอเลยพอ ไอเตอร์ มึงนะเดี๋ยวเถอะ" โฮวอนชี้หน้าคาดโทษไปที คอปเตอร์ได้แต่ยักคิ้วอย่างเป็นต่อ มันน่านักนะไอนี่นิ!
 
"อ่าๆ พอหยุดทะเลาะกันได้แล้ว ติวนะค่ะติว" อลิซยุติสงครามกวนก่อนที่มันจะก่อตัวเป็นสงครามโลก 5555 เว่อ์ไป   
 
 
 
 
 
@@@@@@@@@@@@@@@
ขอโทษนะคะ ถ้าอ่านแล้วงง 
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยน้าใกล้จบแบ้ว เย้! ตบมือ!!!
 
 
 
เ