Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

สอบปลายภาคเรียนมาถึงอย่างรวดเร็วจนตั้งรับกันแทบไม่ทัน แม้จะอ่านหนังสือมาบ้าง แต่ถ้าจะพูด เรื่องการอ่าน มันไม่จำเป็นเลยสักนิดสำหรับพี่น้อง ตระกูลปาร์คแต่มันมีบางอย่างที่ทำให้ทั้งคู่ ไม่ชอบเวลาที่กำลังจะถึง นี้ ต่างหาก ...

 

 

"วันนี้ตั้งใจสอบนะลูก..."เสียงคุณนายปาร์คดังขึ้นขณะกำลังทานมื้เ ช้า จะว่าไปตอนนี้ครอบครัวเราก็ครบสมบูรณ์แล้ว พ่อแม่ลูก,และว่าที่สะใภ้.. เพราะหลังจากที่พ่อกลับมาวันนั้น พ่อก็ยังคงไม่ได้บินกลับ

แคนาดา เหตุผลคือ งานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ก็เลยอยากจะมาพักผ่อนอยู่กับลูกกับเมีย(พึ่งกลับจากไปสวีทเนี่ย)และ....ว่าที่สะใภ้ ใช่คุณฟังกันไม่ผิดหรอก พ่อพวกผมดูจะถูกใจทั้งสอง คนนี้มาก พอๆ กับแม่เลย 

 

"เมเบล,อลิซทานเยอะๆนะลูก สมองจะได้วิ่ง จะได้สอบได้" นี้ใช่คนเดียวกับคนที่คุมคนงานเป็นร้อยเป็นพันคนรึเปล่านะ 

 

"ค่ะค่ะ"สองสาวพยักหน้าหงึกหงัก การเป็นที่ต้องตาต้องใจ พ่อกับแม่ ของแฟน บางทีก็ทำตัวไม่ถูกนะเนี่ย 

 

 

"ฮันบยอล คิดรึยังว่าจบแล้วจะเรียนด้านไหนต่อล่ะ"เสียงจากนุ่มๆเป็นสุขุมเมื่อคุยกับลูกชายคนโต 

 

 

"บริหารมั้งครับจบแล้วพ่อก็ให้ผมดูงานต่ออยู่แล้วนิ"ฮันบยอลก็ตอบกลับมานิ่งๆ แต่แฝงความจริงจัง 

 

 

 

"อืม....ก็ดี ได้ช่วยๆกัน แต่พ่อไม่อยากจะบังคับเราหรอกนะ " 

 

 

"ไม่เป็นไรครับผมโอเคร"

 

 

"ส่วนเราก็ต้องตั้งใจเรียนล่ะ อีกปีเดียว" แล้วก็หันมาคุยกับลูกชายคนเล็กต่อ ด้วยเสียงเข้มเช่นเดิม 

 

 

"โอย พ่อฮะ ชิวๆเลยเถอะ" แต่ลูกชายคนเล็กก็ตอบกลับมาแบบกวนๆตามสไตล์คนที่เย็นชาไม่ใช่สไตล์ 

 

 

"ทำเป็นพูด อย่าประมาทาไปเถอะ" เจอคุณนายปาร์คพูดสวน จนโฮวอนได้แต่ทำหน้าแหย๋ๆใส่แม่ แบบกวนๆ 

 

 

มันคือความสุขของคนแก่ทั้งสองที่คนที่ลูกชาย เลือกเป็นคนที่ถูกใจตนทั้งคู่ 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

การสอบวันเเรกเริ่มต้นขึ้น ด้วยวิชาที่ง่ายสำหรับคนสมองดีทุกคนทำให้การสอบผ่านไปได้ด้วยดี และสภาพทุกคนก็ยังคงดูดีเหมือนเดิม จะมีแต่บางอย่างที่ไม่ค่อยจะเหมือนเดิม มันเป็นเหมือนความรู้สึกบางอย่างของสองสาวที่รู้สึกขึ้นมา.แต่ท่าทางจะต่างกัน ส่วน คนที่ดูจะ คิดมากน่าจะเป็นเมเบล เพราะช่วงอาทิตย์ ก่อนสอบฮันบยอลก็ดู พูดน้อยๆลงดูเงียบๆ (อาจจะน้อยอยู่แล้ว)แต่มัน

เหมือนไม่ใช่แบบนี้ ฮันบยอลแฟนตัวเองไม่ใช่แบบนี้อีกแล้วเป็นแบบนี้ก็เหมือนตอนก่อนคบกันซะมากกว่า แต่เมเบลก็ไม่อยากจะไป ถามอะไร ให้ตัวเองดูน่ารำคาน เพราะตนคิดเข้าข้างตัวเองว่า ฮันบยอลอาจจะเครียดกับการเรียนหรือเรื่องหาที่เรียนต่อก็ได้ 

 

 

"เหลืออีกไม่กี่วันแล้วหรอว่ะ"โฮวอนพูดออกมาขณะนั่งรออลิซลงมาจากห้องสอบในโรงอาหาร ซึ่งมีอาหารเตรียมไว้พร้อมแล้ว ตนแค่อยากจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดให้เต็มที่ ก็แค่นั้น ...

 

 

"กว่าจะเสร็จ แต่ตามจริงชั้นเสร็จตั้งนานแล้วนะ ครูไม่ยอมปล่อย" อลิซเอ่ยเล่าเสียงสดใสพร้อมทำหน้าย่นมมื่อนึกถึงครูคุมสอบ ขณะห ย่อนก้นลงข้างๆโฮวอน 

 

 

"สั่งให้ไล่ออกเลยมั้ยล่ะ แล้วนี่ ซื้อมาให้ถูกใจป้ะ"โฮวอนแกล้งพูดแหย่ แม้ความจริงมันก็อาจจะทำได้แต่นั่นก็ไม่ใช่นิสัยของตนและครอบครัวแม้จะมีอำนาจแค่ไหนก็ตาม

 

 

"ถูกใจสินายซื้อให้ถูกใจหมดอ่ะ ว่าแต่ช่วงนี้เอาใจแปลกๆนะ"

 

 

"ก็ปกตินิ..แปลกหรอที่เอาใจแฟนน่ะ" โฮวอนว่าพร้อมส่งยิ้มหวานให้ อลิซเลยไปต่อไม่เป็น จึงก้มหน้าก้มตากินข้าวทันที 

 

 

อลิซคงไม่รู้ หรือแกล้งไม่รู้ ......

 

 

 

 

 

 

"เมเบล!!! " เสียงที่เกือบจะคุ้นหูดังขึ้น เหมือนไม่ได้ยินเสียงนี้มานานมาก 

 

 

"หะ......ใคร อ้าว นายเองหรอ" ตนพึ่งจะแยกกับอลิซเมื่อกี้ ส่วนคอปเตอร์นางบอกหิวมากเลยวิ่งลงไปแล้ว 

 

 

"จำได้ด้วย "จองเบว่ายิ้มๆ 

 

 

"นายมีวีรกรรม กับชั้นเยอะมั้ง" ทั้งสองเดินพูดคุยกันมา 

 

 

"ฮ่าๆๆๆชั้นจะไม่มาวุ่นวายแล้ว เธอสบายใจได้" อะไรว่ะ งง 

 

 

"งง คือยังไงนะ"

 

 

"ชั้นมีแฟนแล้วไง" จองเบว่าหยิบมือถือขึ้นมาเปิดรูปแฟนตนเอง ให้เมเบลดู แต่ที่น่าตกใจ คือ...

 

 

"เห้ย! ทำไมมันคล้ายๆชั้นเลยอ่ะ" เมเบลร้องออกมา แต่ผู้หญิงคนนี้ดูจะขาวกว่ามั้ง 

 

"แต่ชั้นพูดได้เลย เค้าไม่ห้าวเหมือนเธอ" ที่จองเบมาวันนี้ก็อนากมาบอกให้เมเบลรับรู้ เพราะอะไรตนก็ไม่รู้แต่แค่อยากบอก ส่วนเรื่องแฟน ตอนแรกเขาก็ตกใจที่คล้ายกันซะไม่เหลือโครงเท่าไหร่แต่ผิดที่นิสัยนี่ล่ะ แล้วอยู่ดีๆตนก็เริ่มลืม ผู้หญิงที่ชื่อเมเบล ซะเฉยๆ ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ 

 

 

 

"นี่มัน นิสัยชั้นนี่นา แต่ก็เอาเถอะ ขอบใจนายนะสำหรับความรู้สึกดีๆที่เคย!มีให้กันมา.และก็ดีใจด้วยที่ได้แฟนน่ารักมาก เพราะคล้ายๆกับชั้น แต่เอ้ะ! ชั้นไม่ได้ห 

น้าโหลนะเว้ย!" เมเบลว่ายาวเหยียด อธิบายทุกอย่าง พร้อมเล่นคำในประโยคด้วย 

 

 

"หืม! ไม่วายหลงตัวเอง"

 

 

"ก็เพราะชั้น คือเมเบลไง..... งั้นเดี๋ยว ชั้น ไปก่อนนะ ถึงโรงอาหานพอดีเลยหิวข้าวมาก บายเจอกันนะ '' เมเบลเอ่ยคำลาเมื่อเดินมาถึงโรงอาหารด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จนคนที่นั่งมองอยู่รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย 

 

 

"อ้าว พี่บยอลไม่กินข้าวอีกหรอ" เมเบลว่าออกมาเมื่อเดินมาถึงโต๊ะก็เจอฮันบยอลนั่งเท้าคางหน้านิ่งๆแต่ที่ผมก็คาดบีทแดงที่ตนซื้อให้อยู่ 

 

 

"รอไง.." ฮันบยอลตอบออกมาสั้นๆพร้อมถอดบีทออก แล้วลุกขึ้นยืน 

 

 

"งั้นไปซื้อเลยมั้ยอ่ะ"เมเบลว่า 

 

 

"ไปสิ" 

 

เมเบลไม่ได้คิดมากใช่มั้ย พี่บยอลเหมือนดูตะห่างเหินยังไงไม่รู้......ไม่ชอบเลย 

.

.

.

.

.

.

.

.

"พี่บยอลฮะ..ผมเข้าไปได้ไหม"เสียงเรียกของน้องชายดังขึ้นขณะโผล่หัวเข้ามาในห้อง ฮันบยอลว่าหนังสือในมือลงก่อนจะพยักหน้าให้น้องชายเข้ามา 

 

 

"พี่......พี่จะทำอย่างงี้จริงๆหรอ ตัวพี่เองก็ไม่มีความสุขตัวเมเบลเองก็ดูไม่มีความสุขนะที่พี่ทำท่าทีห่างเหินอ่ะพี่คิดว่ามันดีแล้วหรอ " โฮวอนนั่งลงบนเตียงก่อนจะเริ่มเปิดประเด็นขึ้นมา มัน เป็นมาสักพักนึงแล้วกับท่าทีห่างเหินของพี่บยอลกับเมเบล มัน แปลกที้เขาไม่คิดจะใช้วิธีแบบพี่ที่พี่ชายทำ แต่เขาเลือกที่จะทำให้คนทั้งคู่มีความสุขน่าจะดีกว่า 

 

 

"มันก็น่าจะดีสำหรับพี่"ฮันบยอลตอบออกมานิ่งๆแม้ดวงตาที่ราบเรียบจะแฝงความเศร้าแต่เขาก็ซ่อนมันไว้อย่างดี 

 

 

"พี่มีความสุข?"

 

ฮันบยอลส่ายหน้าช้าๆ 

 

"แล้วทำไมพี่ไม่ทำวิธีอื่น มันอาจเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วนะ เว้ยพี่" โฮวอนเริ่มจริงจัง แม้จะคิดอยู่บ้างว่าพี่ตัวเองก็คงจะเสียใจไม่น้อย แต่ยังไง ผู้ชายคนนี้ไม่ทีทางแสดงออกแน่ๆ 

 

 

"วิธีไหนล่ะ! มันไม่มีแล้ว พี่ไม่อยากให้ความหวังตัวเอง เตรียมใจตอนนี้ซะยังดีกว่า แต่โฮวอนจะทำยังไงพี่ไม่รู้ แต่สำหรับพี่พี่คิดว่านี่คือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับตัวพี่เอง"

ฮันบยอลขึ้นเสียงใส่น้องชายในตอนแรกก่อนจะคิดได้ว่าที่น้องพูดก็เพราะอยากให้เราคิดดีๆ แล้วจะให่เขาทำยังไง เพราะ เขารับรู้มาว่า ผู้หญิงที่เขารักมากกำลังจะจากไปหลังจากสอบเสร็จเพียงสองวันก็ต้องกลับบ้านเกิดเลยทันที เรื่องนี้เมเบลคงไม่รู้ หรือรู้ .เขาก็ไม่ทราบได้ แต่จะให้เขามาทำทุกอย่างว่ายังเหมือนเดิมทั้งๆที่อีกสามวันข้างหน้าคนที่รักกำลังจะเดินจากไปเนี่ยนะ เขาคงไม่ทำแบบนั้นความคิดคนเราไม่เหมือนกัน เขาควรทำใจไว้บ้างน่าจะดีกว่า 

 

 

"ถ้าพี่คิดว่านี่ คือทางออกที่ดี ผมจะไม่ขัด" โฮวอนพูดขึ้น 

 

 

"ขอบใจนะโฮวอนที่เข้าใจพี่...สงสัยพี่คงไม่เข้มแข็งพอมั้ง"

 

 

"บ้าหน่า....พี่เป็น ไอดอลผมเลยนะเว้ย" 

ฮันบยอลโคลงหัวเบาๆก่อนจะยื่นมือไปขยี้หัวน้องชายสุดที่รักอย่างนึกเอ็นดู 

 

 

ผมเลือกถูกแล้วใช่มั้ย......ที่ทำแบบนี้ 

 

 

@@@@@@@@@@@@@@

 

ติดตามกันด้วยน้าทู้กคน........