In There World
-
เขียนโดย 
Migel
วันที่ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 09.11 น.
5 chapter
0 วิจารณ์
8,176 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2558 09.41 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
3) ทางเลือก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหนุ่มผมทองชายตามองมาทางเคน
“ถ้านายไม่เลือก... ฉันก็จำเป็นต้องฆ่านายทิ้งซะ” เขาเอ่ยขึ้น ใบหน้าของดรูอิสจริงจังมากทำให้เคนกดดัน
“อะไรนะ นี่เดี๋ยวสิ ถ้างั้นฉันทำเป็นไม่รู้เรื่องก็ได้นี่นา” เคนไม่ปฏิเสธว่าเขากลัวความตาย แต่ก็ไม่มีอะไรแน่นอนว่าพวกนั้นจะกล้าฆ่าเขา...
“....”
“ไม่ได้หรอก นั่นคือคำสั่งของเจ้าพวกลูกหมาพวกนั้น” เอ็นแอนด์บีพูดแล้วชี้ไปทางดรูอิส
“วะว่าไงนะ แกว่าใครเป็นเจ้าพวกลูกหมา!! ฉันไมได้ขอความเห็นหรือคำตอบจากแกซักหน่อยอย่าสะเออะ”
“ฉันก็ไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งอะไรจากนายเหมือนกัน นายมันก็แค่ลูกหมา ฟังคำสั่งของหมาสกปกนั่นแหล่ะ หัดรู้อะไรเอาไว้บ้าง! พวกรัฐบาลน่ะ...มันหลอกลวง!!! เหม็นขี้หน้า....” เจ้าคนผมดำตะโกนใส่พร้อมกับยืนขึ้น ปิดจมูก
“นี่....นี่แก!!!” ดรูอิสพยายามจะยกมือต่อยเจ้านั่น แต่ก็ไม่มีแรงจะทำเพราะแขนใส่เฝือกอยู่
“ฉันน่ะ...ฉันไม่ค่อยอยากให้นายร่วมมือกับคนป่าเถื่อนอย่างนั้นหรอกนะ ถ้านายมาร่วมมือกับฉัน ฉันจะคอยปกป้องนายเอง” เอ็นแอนด์บีพูดขึ้น เขาไม่ได้มองหน้าเคนเลย คำพูดนั้นทำให้เคนรู้สึกกระดากปากแทน
“...” เคนไม่พูดอะไรแต่พยักหน้าเป็นการตอบรับแทน
“พรุ่งนี้เราจะเป็นศัตรูกับเจ้านี่” เอ็นแอนด์บีพูดขึ้น มองไปทางดรูอิสที่กำลังแยกเขี้ยวใส่อยู่
“อย่างแก...ก็แค่มนุษย์เทียม!! พวกที่ช่วงชิงชีวิตของคนอื่นมาน่ะ... อย่ามาพูดจาดูเป็นฮีโร่หน่อยเลย!!”
“หึหึ แล้วยังไง... เด็กน้อยอย่างแกน่ะหุบปากแล้วอยู่นิ่งๆเถอะน่ะ”
แต่พอออกจากห้องแล้วก็ยังดันมีเสียงจากดรูอิสตามไล่หลังมาอีก เขามองนาฬิกา ก็พบว่านี่มันเลิกเรียนแล้ว
เคนเดินตามหลังของเอ็นแอนด์บีออกไปต้อยๆ
“เอ่อ แล้ว...ฉันต้องทำอะไรบ้าง...”
เขาชำเลืองมองไปข้างหลัง
“แค่อย่าเกะกะก็พอ”
ห๊ะ?!! นี่หมอนี่จะช่วยเราได้จริงๆสินะ? เคนคิดในใจ
ระหว่างทางเดินกลับบ้านพักของเคน
“แล้วนายกำลังจะกลับบ้านหรอ” เขาถามเพราะเห็นว่าเจ้านี่เดินตามมาซักพักแล้ว
“ฉันไม่มีบ้านหรอก”
“แล้วนายจะอยู่ยังไง”
“เป็นห่วงด้วยหรอ”
“เอ่อ...ป่าว”
“การนอนไม่จำเป็น”
“....”
“วันนี้ฉันจะไปเฝ้ายามที่บ้านนาย”
“เดี๋ยวก่อนสิ! ทำไมต้องเฝ้าด้วยละ?”
“ก็นายเลือกแล้วนี่ว่าจะอยู่ข้างใคร ถ้านายเลือกฉัน ดรูอิสจะตามฆ่านาย แต่ถ้านายเลือกดรูอิส ฉันนี่แหล่ะจะฆ่านาย”
“มันก็โดนฆ่าตลอดเลยไม่ใช่หรอฟระ!!”
“เพราะอย่างนั้นเลยต้องไปเฝ้าไงล่ะ”
ทั้งสองเงียบไปซักพัก
“งั้น...จะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไร?”
“เฝ้าน่ะหรอ”
“โดนตามฆ่าน่ะ”
“จนกว่านายจะตาย”
“ว่าไงนะ!!?”
“นี่ฉันพูดไม่รู้เรื่องหรือนายฟังไม่รู้เรื่องกันแน่ ถ้าไม่อยากโดนฆ่า... ก็ชิงฆ่าหมอนั่นซะสิ”
“ไม่เอา! นายจะบ้าหรอ”
“มีอีกอย่างนึงนะ...”
“อะไรๆๆๆ” ใบหน้าที่มีความหวังของเคนทำให้เอ็นรู้สึกสนุก
“... ไม่อยากโดนเขาฆ่า ก็ฆ่าตัวตายซะ” เอ็นแอนด์บีพูดพลางเดินออกจากโรงเรียนไป ทิ้งอีกคนที่ยืนตัวแข็งไว้ตรงนั้น
เคนต้องเดินนำทางไปที่บ้านด้วยความเศร้าสุดๆเรื่องโดนตามล่า นึกเสียใจกับเรื่องที่รับของพรรค์นั้นมา
“นี่... ตอนนั้น ดรูอิสเรียกนายว่า ลอสใช่มั๊ย?”
“อืม นายจะเรียกก็ได้นะ มันเป็นชื่ออีกชื่อของฉันน่ะ ชื่อจริง...” ทั้งสองคนเดินไปตามทางเดิน
“ลอส... นายมีชื่อเต็มๆว่าอะไร?”
“NB R12Z Lost”
“...” นั่นเรียกมันว่าชื่อเหรอ?-
“แล้วนายล่ะ ชื่อเต็มๆว่าอะไร”
“ฉัน คานอน เคไมเนอร์”
********************
“ถ้านายไม่เลือก... ฉันก็จำเป็นต้องฆ่านายทิ้งซะ” เขาเอ่ยขึ้น ใบหน้าของดรูอิสจริงจังมากทำให้เคนกดดัน
“อะไรนะ นี่เดี๋ยวสิ ถ้างั้นฉันทำเป็นไม่รู้เรื่องก็ได้นี่นา” เคนไม่ปฏิเสธว่าเขากลัวความตาย แต่ก็ไม่มีอะไรแน่นอนว่าพวกนั้นจะกล้าฆ่าเขา...
“....”
“ไม่ได้หรอก นั่นคือคำสั่งของเจ้าพวกลูกหมาพวกนั้น” เอ็นแอนด์บีพูดแล้วชี้ไปทางดรูอิส
“วะว่าไงนะ แกว่าใครเป็นเจ้าพวกลูกหมา!! ฉันไมได้ขอความเห็นหรือคำตอบจากแกซักหน่อยอย่าสะเออะ”
“ฉันก็ไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งอะไรจากนายเหมือนกัน นายมันก็แค่ลูกหมา ฟังคำสั่งของหมาสกปกนั่นแหล่ะ หัดรู้อะไรเอาไว้บ้าง! พวกรัฐบาลน่ะ...มันหลอกลวง!!! เหม็นขี้หน้า....” เจ้าคนผมดำตะโกนใส่พร้อมกับยืนขึ้น ปิดจมูก
“นี่....นี่แก!!!” ดรูอิสพยายามจะยกมือต่อยเจ้านั่น แต่ก็ไม่มีแรงจะทำเพราะแขนใส่เฝือกอยู่
“ฉันน่ะ...ฉันไม่ค่อยอยากให้นายร่วมมือกับคนป่าเถื่อนอย่างนั้นหรอกนะ ถ้านายมาร่วมมือกับฉัน ฉันจะคอยปกป้องนายเอง” เอ็นแอนด์บีพูดขึ้น เขาไม่ได้มองหน้าเคนเลย คำพูดนั้นทำให้เคนรู้สึกกระดากปากแทน
“...” เคนไม่พูดอะไรแต่พยักหน้าเป็นการตอบรับแทน
“พรุ่งนี้เราจะเป็นศัตรูกับเจ้านี่” เอ็นแอนด์บีพูดขึ้น มองไปทางดรูอิสที่กำลังแยกเขี้ยวใส่อยู่
“อย่างแก...ก็แค่มนุษย์เทียม!! พวกที่ช่วงชิงชีวิตของคนอื่นมาน่ะ... อย่ามาพูดจาดูเป็นฮีโร่หน่อยเลย!!”
“หึหึ แล้วยังไง... เด็กน้อยอย่างแกน่ะหุบปากแล้วอยู่นิ่งๆเถอะน่ะ”
แต่พอออกจากห้องแล้วก็ยังดันมีเสียงจากดรูอิสตามไล่หลังมาอีก เขามองนาฬิกา ก็พบว่านี่มันเลิกเรียนแล้ว
เคนเดินตามหลังของเอ็นแอนด์บีออกไปต้อยๆ
“เอ่อ แล้ว...ฉันต้องทำอะไรบ้าง...”
เขาชำเลืองมองไปข้างหลัง
“แค่อย่าเกะกะก็พอ”
ห๊ะ?!! นี่หมอนี่จะช่วยเราได้จริงๆสินะ? เคนคิดในใจ
ระหว่างทางเดินกลับบ้านพักของเคน
“แล้วนายกำลังจะกลับบ้านหรอ” เขาถามเพราะเห็นว่าเจ้านี่เดินตามมาซักพักแล้ว
“ฉันไม่มีบ้านหรอก”
“แล้วนายจะอยู่ยังไง”
“เป็นห่วงด้วยหรอ”
“เอ่อ...ป่าว”
“การนอนไม่จำเป็น”
“....”
“วันนี้ฉันจะไปเฝ้ายามที่บ้านนาย”
“เดี๋ยวก่อนสิ! ทำไมต้องเฝ้าด้วยละ?”
“ก็นายเลือกแล้วนี่ว่าจะอยู่ข้างใคร ถ้านายเลือกฉัน ดรูอิสจะตามฆ่านาย แต่ถ้านายเลือกดรูอิส ฉันนี่แหล่ะจะฆ่านาย”
“มันก็โดนฆ่าตลอดเลยไม่ใช่หรอฟระ!!”
“เพราะอย่างนั้นเลยต้องไปเฝ้าไงล่ะ”
ทั้งสองเงียบไปซักพัก
“งั้น...จะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไร?”
“เฝ้าน่ะหรอ”
“โดนตามฆ่าน่ะ”
“จนกว่านายจะตาย”
“ว่าไงนะ!!?”
“นี่ฉันพูดไม่รู้เรื่องหรือนายฟังไม่รู้เรื่องกันแน่ ถ้าไม่อยากโดนฆ่า... ก็ชิงฆ่าหมอนั่นซะสิ”
“ไม่เอา! นายจะบ้าหรอ”
“มีอีกอย่างนึงนะ...”
“อะไรๆๆๆ” ใบหน้าที่มีความหวังของเคนทำให้เอ็นรู้สึกสนุก
“... ไม่อยากโดนเขาฆ่า ก็ฆ่าตัวตายซะ” เอ็นแอนด์บีพูดพลางเดินออกจากโรงเรียนไป ทิ้งอีกคนที่ยืนตัวแข็งไว้ตรงนั้น
เคนต้องเดินนำทางไปที่บ้านด้วยความเศร้าสุดๆเรื่องโดนตามล่า นึกเสียใจกับเรื่องที่รับของพรรค์นั้นมา
“นี่... ตอนนั้น ดรูอิสเรียกนายว่า ลอสใช่มั๊ย?”
“อืม นายจะเรียกก็ได้นะ มันเป็นชื่ออีกชื่อของฉันน่ะ ชื่อจริง...” ทั้งสองคนเดินไปตามทางเดิน
“ลอส... นายมีชื่อเต็มๆว่าอะไร?”
“NB R12Z Lost”
“...” นั่นเรียกมันว่าชื่อเหรอ?-
“แล้วนายล่ะ ชื่อเต็มๆว่าอะไร”
“ฉัน คานอน เคไมเนอร์”
********************
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
