In There World

[Ken said]

“ทุกคนคร้าบ... อีกไม่กี่วันข้างหน้าเราจะมีงานโรงเรียนกันนะคร้าบ วันนี้เราจะมาแบ่งหน้าที่กันเตรียมงานของห้องเรา ดีมั๊ย?” หัวหน้าห้องพูดเสียงยานๆ ที่หน้าห้อง มันน่ารำคาญจริงๆ

 

ความจริงแล้ว ลอสเป็นใครกันแน่นะ?ผมรู้ว่าเขาคือมนุษย์เทียม แล้วใครกันล่ะที่สร้างเขาขึ้นมา องกรที่ดูอิสสังกัดคือองกรอะไร?

ดูเหมือนในหัวผมจะมีคำถามเกี่ยวกับพวกเขามากมายเลยที่เดียว จนทำให้ไม่สามารถรับฟังเสียงของหัวหน้าห้องในตอนนี้ได้ ซึ่ง... เขากำลังเรียกชื่อผมอยู่...

 

"คุณเคนขอรับ!"

"..."

 

"คุณเคน!! ได้ยินที่กระผมอธิบายไปมั่งรึเปล่าขอรับ!!!!"
"คุณ คานอน เคไมเนอร์ ....!"

"หะ หาา?!" ผมหันหน้าไปหาเขา

 

"ดูเหมือนคุณจะไม่ได้ฟังที่กระผมพูดเลยสินะ... กระผมบอกว่าเราจะหาคนเข้าประกวดหนุ่มหล่อสาวงาม... คุณไม่ได้ยกมือ คะแนนจึงไม่สามารถหาได้..."

 

"แล้วเลือกใครอะไรล่ะ"

"ระหว่างคุณเอ็นและคุณนักเกิ้ล คุณจะเลือกใคร?" ผมหันไปหาทั้งสองคน นักเกิ้ล เพื่อนร่วมชั้น หน้าตาดี หุ่นฟิตแอนด์เฟืร์ม ฉลาด แต่นิสัยเสีย

ส่วนลอส ฉลาด นิสัยเสีย ไม่สนใจคนรอบข้าง เห็นแก่ตัว มีดีแค่หน้าตา แล้วก็อะไรอีกนะ ... แต่...ผมอยากจะลองแกล้งเขาดูซักครั้ง หึ

"เลือกเอ็นแอนด์บีครับ" เจ้าหมอนั่นยืนสับหงกอยู่ตื่นทันที หันมามองหน้าผมอย่างหงุดหงิด

"หึ!" เขายิ้มเยาะเย้ยมาทางผม แล้วจะยิ้มแบบนั้นทำไมไม่ทราบวะ?!

 

พักกลางวัน ผมก็เดินไปหาที่กินข้าว พอดีว่าเจอเพื่อนกวักมือเรียกอยู่จึงเดินเข้าไป แต่แล้ว หมอนั่นก็โผล่มา... ตรงหน้าผม... เข้าจัดการลากผมเข้าไปที่ดาดฟ้า ซึ่งเป็นที่เก็บพวกโตะเรียนเก่าๆ

"มีไร?"

"นายจงใจเลือกฉันสินะ" ก็ใช่น่ะสิเจ้าบ้า!!

"เปล่านี่ ก็แค่เห็นว่าเป็นทางเลือกที่ดีกว่าเท่านั้นเอง" ผมยักไหล่แล้วเดินกลับไปตรงประตูทางออก

"หมับ"เข้าจับไหล่ของผมขว้างมาข้างหน้าอีกครั้ง

"ทำไรเนี่ย!?" มันไม่ตลกนะ เพื่อนเล่นหรอตอนแรกยังบอกจะปกป้องผมอยู่เลย

"อาทิตย์หน้าต้องเดินทางไปที่ค่ายแล้ว นายไม่รู้หรือยังไง?"

"แล้วมันเกี่ยวไรด้วยล่ะ?"ผมฉุนแล้วนะ

"ถ้าฉันถูกเลือกแล้วจะไปหาพรรคพวกได้ยังไงห๊าา!!" เขาทำหน้าจริงจังใส่ผม การไปค่ายนั่นมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ

 

*สำหรับเรื่องค่ายก็คือองค์กรลับของเอ็นนั่นเอง

"แล้วมันยังไงล่ะ จะให้ฉันทำอะไร?"

"นายนี่มัน... ฮึ้ย! ไม่เข้าใจเอาซะเลย" ก็ไม่เข้าใจน่ะสิวะ!

"..." ผมเดินกลับไปทางเดิม

"จะไปไหน!?" เขาจับแขนผมเอาไว้ซะแน่เลย

"กินข้าว ปล่อยได้แล้ว" ผมสบัดมือเขาทิ้งแล้ววิ่งไปทางประตูทางออกทันที

"!!..."เขากระชากข้อมือผมกลับมาอีกครั้ง ทำให้ผมล้มลงกับพื้นปูน

"มันเจ็บนะเจ้าบ้า!!"ผมตะโกนใส่เขาพลางลูบก้นตัวเองไป ส่วนเขาก็เหมือนจะสำนึกผิดชั่วครู่ แล้วก็กลับมาทำหน้าเยอะเย้ยเหมือนเดิม

 

"ดี!! นายจะต้องแก้ปัญหาให้ฉัน!"

 

"ปัญหาตัวเองก็ต้องแก้ด้วยตัวเองสิ"

 

"ก็ใครล่ะที่มันสร้างปัญหาให้ฉัน ฮะ?!"

 

"แล้วจะให้ทำไงล่ะ?"

 

"นายไปบอกเจ้านั่นให้เป็นแทนฉันซะ"

 

"แล้วทำไมนายไม่ไปบอกเองล่ะ?"

 

"เพราะนายเป็นคนสร้างปัญหาให้ฉันเองนะ!"

 

"เออ!" ผมทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะเดินไปที่ประตูทางออก ขี้เกียจเถียงกับเจ้านั่นแล้ว

 

"ไม่มีทาง...!! เราจะไม่เปลี่ยนตัวหรอกนะ" สิ้นเสียงของเพื่อนร่วมชั้นเงียบลง นักเกิ้ลที่พึ่งเข้าห้องก็โดนเพ่งเล็ง

 

"มีไรกันเหรอ?" เขาถามด้วยความงุนงง

"คุณนักเกิ้ล... คุณเอนแอนด์บี สละสิทธิ์ให้คุณ" หัวหน้าห้อง...

"อ่าว..." 2นาทีผ่านไป ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ... ไม่มีใครที่จะพูดหรือขยับใดๆทั้งสิ้น

 

"เห้ย!!!! อีปลวก! กูจะไปเรียน!!!!" นายนักเกิ้ลหลุดเก็ก พ่นคำหยาบออกมาอย่างดังสนั่น...

"นักเกิ้ล ... ว่าไง?" เขาหันหน้ามาทางผมในทันที... ตกใจหมดเลย

 

"ไม่-มี-ทาง!"

 

"ทำไมอะ?"

"เพราะฉันต้องไปเรียนพิเศษในเย็นวันนั้น อยู่ดึกไม่ได้หรอกนะ"

 

"แล้วจะทำไง เอนแอนด์บีก็มีธุระเหมือนกัน"

 

"นายก็เป็นเองเลยสิ!" เขาสบัดหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งผมยืนอึนไว้คนเดียว คราวนี้ทั้งห้องก็หันมามองหน้าผม
สรุปแล้ว ผมก็ต้องเป็นอยู่ดี... แต่ว่าผมลืมอะไรไปนะเหมือนกับพูดอะไรกับเอ็นเมื่อคืนนี้

"คราวนี้เราจะมาเลือกสาวงามสาวน่ารักกันนะครับผม"
เจ้าสนิชเพื่อนเพี้ยนๆที่ไม่ค่อยจะสนิทของผมตะโกนดังลั่นห้อง เนื่องจากไม่มีใครฟังหัวหน้าของเราเลยซักคน

 

"เรามีตัวเลือกให้ท่าน2คน ระหว่างสาวสุดสวยสดซิงจริงใจไม่จิงโจ้ ท่านนี้คือ...!!คริสติน่า!!"
เรียกเสียงกรีดรีองจากบรรดาแฟนๆ เพื่อนร่วมห้องและเพื่อนต่างห้องมากมาย มันจะมาดูกันทำไมวะ?

 

"อะพอ... ส่วนท่านต่อไป สุดสวยที่ชอบแจกตีน เอ้ย แจกกำลังใจให้ทุกๆคน ท่านนี้คือ...!! อารีนนนน!!!"

 

คราวนี้บรรดาเพื่อนผู้หญิงก็ส่งเสียงเชียร์ด้วยเช่นกัน...

มาถึงการเลือกว่าที่ราชินีของห้องเราแล้วครับ

 

"ผลการประกวดอยู่ในมือข้าพเจ้าแล้ว..." อย่างกับงานประกวดจริงๆงั้นแหล่ะ...

 

"ถะแดม แดมแด๊ม....คริสติน่าครับผม!!!"

 

เมื่อหากันในห้องแล้ว คนที่ได้เป็นราชาและราชินีจะต้องจับคู่ทำการแสดงร่วมกัน ทั้งห้องก็ต้องมีส่วนร่วม... ผมจะยังไงก็ได้เรื่องราชินี ใครที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นแหล่ะ... งานนี้คือการแสดงละครที่มันจะสมจริงมากๆเพราะต้องทำระบบราชาราชินีขึ้นมาในห้องและทุกๆคนจะต้องทำตามหรือแสดงบทตามที่ตัวเองได้รับห้องเราได้รางวัลจากการแสดงนี้มาสองปีซ้อน ปีนี้เป็นปีที่สามแล้ว

 

ผมหันหน้าไปทางเจ้าคนที่ฟุบหลับอยู่ ไม่สนใจคนรอบข้าวเขาซะบ้างเลยนะ....

 

"มองไร...?" เห้ย รู้ได้ไงวะ?

 

"ใครมอง ไม่ได้มองเลย แค่เหลือบไปเห็น"

 

"...." นี่ขนาดหลับอยู่ยังจะรู้อีกนะ

 

"เคน... เรามีบทละครมาให้นายเลือกด้วยว่าจะเอาแบบไหน เพราะการตัดสินใจทั้งหมดหัวหน้าห้องยกให้คิง" เจ้าสนิชบอกผม

 

"มีเรื่องไรมั่งล่ะ ทำไมไม่โหวตกันว่าจะเอาเรื่องไหน ไม่เห็นจะต้องตามใจคิงเลยนี่...

 

 

สุดท้ายแล้ว... ผมก็ต้องแสดงเป็นตัวเอกอยู่ดี ในโรงเรียนนี้มีกิจกรรมหลากหลายอย่างครับ ส่วนกิจกรรมนี้เรียกว่า ทาสรับใช้ ก็คือเราจะเลือกคิงและควีนของแต่ละห้องขึ้นมา

 

 

“นายอย่าลืมนะว่า นายจะต้องไปกับฉัน” เอ็นพูดก่อนจะนอนต่อ นี่เขาหมายถึงการไปค่ายน่ะหรอ ทำไมผมต้องไปด้วยล่ะ อ่าผมนึกออกแล้วล่ะว่าลืมอะไรไป ....

 

 

“แต่ฉันต้องแสดงละครนะ”

 

 

“นายพูดเองก่อนนอนน่ะจำไมได้รึยังไง? อย่าให้ฉันหงุดหงิด ไปยกเลิกเดี๋ยวนี้เลย” ผมพูดเองงั้นสินะแล้วหมอนี่ถามจากข้างหน้าต่างที่ห้องนอน

 

 

“แต่ว่า...”

 

 

“ไม่ต้องมาแต่” ....ก็ฉันตกลงไปแล้วนี่นา เอาก็เอา เราคงต้องไปบอกหัวหน้าจริงๆแล้วล่ะ

 

 

ในวันนั้นผมไปคุยกับหัวหน้าเรื่องนี้ครับ ทีแรกหัวหน้าก็ทำหน้าไม่พอใจเท่าไรแต่ก็รู้ว่าผมไม่ว่างจริงๆ ผมบอกเขาไปว่า

 

“ฉันต้องไปหาแม่ที่ป่วยหนักที่ต่างประเทศซักพักน่ะ” ซึ่งเป็นการโกหกที่เนียนจริงๆ ซะเมื่อไรเล่า!!

 

 

 

บีบน้ำตาก่อน

 

“คุณ หาแม่ตัวเองเจอแล้วงั้นหรอ”

 

 

“หา...เอ่อ... เจอแล้วล่ะ อยู่ที่รัฐไคโลลาน่า เอ่ะ ไคลาน่า ไคน่า เอ่อ...”

 

 

“ไคโลไรน่า”

 

“ถูก!”

 

 

“คุณนี่มัน... เฮ้อ จะไปไหนก็ไปเลยปะ ผมจะหาคนแสดงแทนเองขอรับ” เย่ ในที่สุดผมก็เป็นอิสระซักที

 

 

นี่ผมต้องอยู่กับเจ้าศพเดินได้นั่นจริงๆน่ะหรอ! ว่าแต่ช่วงนี้ไม่เห็นหน้าดรูอิสเลยแฮะ ไปอยู่ไหนกันนะ? ผมเดินกลับไปที่ห้องพร้อมกับปลุกเจ้านั่น เพราะนี่มันใกล้เวลากลับบ้านแล้ว ช่วงบ่ายนี่ไม่มีเรียนก็จริงแต่ก็ต้องทำงานกิจกรรมแทน และผมก็ว่างด้วยเพราะโบ้ยงานให้หัวหน้าไปแล้ว

 

 

“นายจะกลับบ้านเลยมั้ย?”

 

 

“กลับไปทำไร ไม่กลับ อยู่ที่คนเยอะๆดีกว่า ฉันจะได้ไม่ต้องลำบากเฝ้ายามนายด้วย”

 

 

“เดี๋ยวสิ ถ้าเราอยู่ที่โรงเรียนล่ะก็ ต้องช่วยทำงานกิจกรรมนะ นายจะมานอนเล่นเฉยๆไมได้หรอก”

 

 

“งั้นนายก็ทำสิ ฝากทำส่วนของฉันด้วยนะ” เขาก้มลงนอนบนโต๊ะ

 

 

“แล้วทำไมฉันต้องทำส่วนของนายด้วยล่ะห้ะ!!?”

 

 

“เสียงดังเกินไปแล้วน่า ถ้าว่างมาบ่นล่ะก็ไปทำรายงานมา100หน้าไป” เขาเอาหน้าซุกกับแขนพร้อมชี้มาทางผม

 

 

“นั่นมันงานของนายเฟ้ย!”

*************************