Red Riding Hood หนูน้อยหมวกแดงสีเลือด

 

ถึงเวลา...

 

          "รอก่อนนะ"

 

          เด็กสาววิ่งไป มือข้างหนึ่งก็ปาดน้ำตาที่ริ้นขึ้นจนมองไม่เห็นทาง ทันใดนั้น...

 

          ตุบ!

 

          เด็กสาวได้ยินเสียงเหมือนของบางสิ่งบองอย่างตกลงบนพื้น เธอวิ่งไปจนสุดกำลังพบว่าตัวของเธอเลยจุดที่เสียงนั่นดังขึ้นมาพอสมควร

 

          "สมุดนี่!"

 

          เด็กสาวรับวิ่งกลับมาเก็บสมุดบันทึกก่อนจะกอดไว้แอบอกอย่างหวงแหน ทันใดนั้นเด็กสาวก็นึกขึ้นมาได้

 

          'ฟังนะสาวน้อย เด็กที่ออกจากป่านี้ไปแล้วครั้งหนึ่งจะจดจำสิ่งมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นในป่านี้ไม่ได้ แน่นอนว่า...ีวมถึงเรื่องของข้าด้วย'

 

          "ถ้าออกจากป่า...เราจะลืมคุณหมาป่า..."

          "ทำไมถึงลืมไปได้นะ!"

 

          เด็กสาวเม้มปากแน่น เกือบไปแล้ว...เกือบจะต้องลืมคุณหมาป่าไปเสียแล้ว!

          เด็กสาวตะปบหาปากกาตามตัวด้วยความร้อนรน โชคดีที่ในกระเป๋ามีดินสอแท่งหนึ่งคุณจึงรีบจดเรื่องของหมาป่าลงไป

          ถึงแม้จะรีบร้อนจนดินสอหัก ถึงแม้จะมือสั่นจนเขียนได้ยากลำบาก แต่คุณก็รีบเขียนโดยภาวนาให้ตัวเองที่ออกจากป่าไปแล้วสามารถเจ้าใจได้

 

          "ที่เหลือ...คงได้แต่เชื่อว่าตัวเองจะเชื่อเท่านั้น"

 

          เด็กสาวเก็บสมุดจดบันทึกใส่ลงในกระเป๋ากระโปรงและรีบออกวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อออกจากป่าแล้วตามคนมาช่วยเจ้าหมาป่าที่กำลังปางตายอยู่ ในใจก็ภาวนาขอให้ทันช่วยคุณหมาป่า ขอให้คุณหมาป่าอย่าเป็นอะไรไปเสียก่อนตลอดทาง

          ถึงแม้จะโดนดิ่งไม้ข่วนก็ไม่สนใจ ถึงแม้จะล้มจนแทบลุกไม่ไหว แต่ก็ยันตัวขึ้นแล้วกัดฟันวิ่งต่อไป

          แม้เท้าจะระบมก็ไม่เป็นไร...ต่อให้กระดูกเท้าต้องแหลกสลายก็ไม่เป็นไร ต่อให้ร่างกายเล็กๆนี้ต้องพังทลายก็ไม่เปนไร!!!

          แต่ตอนนี้.............ต้องรีบ

 

          "ต้องรีบไปตามคนไปช่วย-------------"

 

          พรึ่บ...

 

          เด็กสาวสะดุดล้มลงมาหยุดที่หน้าหมู่บ้านพอดี

 

          "ต้องรีบ...ไปตามคนมาช่วย..."

 

          "..."

 

          ใครล่ะ?

 

          "สมุด...?"

 

          เด็กสาวที่ล้มลงหันไปเห็นสมุดเล่มหนึ่งที่กระเด็นออกจากตัวไป เด็กสาวยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก...เดินเข้าไปหยิบสมุดขึ้นมา

 

          "สมุดนี่...เราเป็นคนจดนี่นา..."

 

          ความทรงจำเลือนลาง....จำได้ว่าตัวเองเป็นคนที่จดสิ่งต่างๆในสมุดเล่มนี้เองกับมือ แต่กลับจำเนื้อหาไม่ได้

          ทำไมกันล่ะ...ทั้งที่จำได้ว่าเขียนเองแท้ๆ ทั้งที่รู้ว่าต้องเป็นเรื่องสำคัญที่ถ้าลืมจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแท้ๆ!!

          ทั้งๆอย่างนั้น...ทำไมถึงได้ลืมกันล่ะ!!!!

 

          ...และแล้วเด็กสาวก็ตัดสินใจเปิดสมุดเล่มนั้นอ่าน

 

          "..."

 

          เรื่องทีเขียนไว้ช่างดูเพ้อฝันอย่างไม่น่าเชื่อ...ราวกับจินตนาการ...ราวกับเป็นแค่นิทานที่ใครบางคนแต่งไว้ด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

          ราวกับไม่ใช่เรื่องจริง...

 

          ช่างน่าขัน เด็กสาวที่เขียนไม่ได้คิดเลยหรือไงว่าใครจะไปเชื่อเรื่องหลอกเด็กพรรค์นี้...

 

แต่...

 

 

"ฉันเชื่อ!!!!!"

 

"คุณหมาป่ามีตัวตนจริงๆ!!!"

 

"คุณหมาป่ากำลังรออยู่!!!"

 

 

          "คุณหมาป่า...ต้องรออยู่แน่ๆ!"

 

          น้ำตาพลันร่วงผล็อยทันทีที่ชื่อนั้นหลุดจากปาก

 

          "คุณหมาป่า!!"

 

          เด็กสาวกระชับผ้าคลุมสีแดงปิดบังรอยเลือดบนชุดไว้ก่อนจะวิ่งเข้าไปในหมู่บ้าน เด็กสาวรีบวิ่งตรงกลับไปที่บ้าน กลับไปหาคนที่พร้อมจะเชื่อเธออย่างแน่นอน

 

          "คุณแม่คะ!! คุณ...คุณหมาป่าเค้า..."

          "คุณหมาป่าถูกยิง! เราต้องรับไปช่วยนะคะ!!"

 

          เด็กสาวที่เปิดประตูและวิ่งเข้าไปในบ้านแล้วรีบตะโกนบอกคุณแม่ของเธอให้รีบไปช่วยเจ้าหมาป่าที่ตอนนี้กำลังรอความช่วยเหลือจากเธออยู่

 

          "คุณหมาป่า"

 

          คุณแม่เอ่ยทวนคำของเด็กสาวอย่างไม่เข้าใจ

 

          "ค่ะ! คุณหมาป่าเป็นคนดีนะคะ แต่คุณหมาป่า...จะแย่แล้ว"

 

          เด็กสาวละล่ำละลัก

 

          "พวกเราต้องรีบไปช่วยนะคะ!!"

 

          "ไม่เอาน่าหนูน้อยหมวกแดง ตอนนี้แม่ยุ่งอยู่นะ ไว้ตอนเย็นเราค่อยไปเดินเล่นที่สวนกันไหมจ๊ะ? ถึงตอนนั้นหนูค่อยเล่าเรื่องระหว่างทางไปบ้านคุณยายให้แม่ฟังนะ"

 

          คุณแม่ยิ้มอ่อนโยนมาให้กับเด็กสาว...แต่ไม่เชื่อในสิ่งที่เด็กสาวพูดออกไปเลยแม้แต่น้อย

 

          "ขอร้องล่ะ!! คุณแม่ต้องเชื่อหนูนะ คุณหมาป่ากำลัง...กำลังรอหนูอยู่ รอให้ทุกคนไปช่วยนะคะ ต้องไปตอนนี้เท่านั้น!!!!!"

 

          "หนูน้อยหมวกแดง เด็กดีไม่ควรโกหกนะ ในป่าไม่มีคุณหมาป่าหรอกนะจ๊ะ เราเข้าไปด้วยกันตั้งหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยเจอเลยนี่"

 

          คุณแม่เริ่มพูดแกมดุที่ถูกเด็กสาวรบเร้า

 

          "แต่คุณแม่เป็นคนพูดเองนี่คะ!! เด็กไม่ดีจะถูกหมาป่าจับกิน ทำไมถึงจะไม่มีหมาป่าล่ะคะ!!?"

          "หนูคิดว่า...หนูคิดว่าคุณแม่จะเป็นคนแรกที่เชื่อหนูเสียอีก"

          "คุณแม่บอกเสมอว่าให้หนูเชื่อ...แต่ทำไม...ทำไมคุณแม่ถึงไม่เชื่อหนูบ้าง!!"

 

          เด็กสาวตะโกนทั้งน้ำตาก่อนจะวิ่งออกมาจากบ้านโดยทิ้งคุณแม่ไว้ข้างหลัง และถอนใจเรื่องที่จะตามให้คนมาช่วยคุณหมาป่าอะไรนั้น...

 

          ทำไม...ทำไมคุณแม่ถึงไม่เชื่อหนู? ทำไมล่ะคะ? ทำไม...ทั้งๆที่คุณก็เชื่อในสิ่งที่คุณแม่พูดเสมอ แต่ทำไมคุณแม่ถึงไม่เชื่อหนูเลยสักครั้งล่ะคะ!?

 

 

 

 

          

          "อึก..."

 

          เจ้าหมาป่าพยายามจะบอกกับตัวเองไม่ให้หลับ...ถ้าหลับตอนนี้ล่ะก็ต้องไม่ได้ตื่นขึ้นมาเป็นครั้งที่สองแน่ๆ มันกัดฟันจนกรามแทบแหลกเพื่อยื้อสติของตนไว้ให้มากที่สุดเท่าที่มันจะทำได้

 

          รีบไปซะ...หนูน้อยหมวกแดง รีบออกจากป่าไปก่อนที่ลมหายใจจ้าจะหมดลง ไม่งั้นเจ้าคงต้องกลายเป็นหมาป่าแทนข้าแน่ๆ

          มีแค่เจ้าเท่านั้นที่ไม่ว่ายังไง...ก็ไม่อยากให้ต้องพบเจอเรื่องแบบนี้

 

          นายพรานมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจตั้งแต่ที่เด็กน้อยวิ่งเข้าไปร้องเรียกหมาป่าที่ถูกตนยิงราวเป็นคนสำคัญจนถึงหมาป่าที่แม่จะถูกยิงไปแต่กลับคงสติไว้ได้นานขนาดนี้

 

          เสียงของเด็กสาวที่ร้องไห้ราวกับจะขาดใจยังคงก้องดังอยู่ในหัว

 

          "ฉันเองก็ไม่เข้าใจนักหรอก แต่ดูเหมือนจะทำเรื่องเลวร้ายลงไปซะแล้วสิ"

          "ที่ยิงแกก็เพราะกลัวว่าแกจะไปทำร้ายคนในหมู่บ้าน ยกโทษให้ฉันด้วยนะ"

 

          นายพรานเอ่ยขึ้นอย่างสำนึกผิด เจ้าหมาป่ากระพริบตาช้าๆ...ราวกับจะบอกว่ามันไม่ถือโทษ นายพรานจึงก้มหัวลงเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินจากไป

 

          นายพรานทำไปเพื่อปกปองคนสำคัญที่อยู่ที่หมู่บ้าน หมาป่าเข้าใจแล้วว่าการปกป้องคนสำคัญนั้นสำคัญเพียงใด เพราะมันเองก็มีคนสำคัญที่อยากจะปกป้องเช่นกัน

 

          เจ้าหมาป่าค่อยๆหลับตาลงช้าๆ... ภาพรอยยิ้มของเด็กสาวใต้ฮู้ตสีแดงสด...มันช่างงดงามยิ่งกว่าภาพวาดของจิตรกรคนใด นานแค่ไหนแล้วนะ...ที่ไม่ได้พบกับสิ่งที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่นขนาดนี้

 

          "ป่านนี้...คงออกจากป่าไปแล้วสินะ..."

 

          เจ้าหมาป่าเอ่ยขึ้นกับตัวเองอย่างแผ่วเบาก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ

 

 

          ทั้งๆที่รู้ว่าจะต้องถูกลืมแท้ๆ...แต่ไม่อยากถูกลืมในสภาพแบบนี้เลยน้า

 

          เจ้าหมาป่าหัวเราะให้กับตัวเองเบาๆ

          

          เขาไม่เคยรู้สึกว่าความตายน่ากลัวมาก่อน...มันก็แค่การหลับไปตลอดกาลเท่านั้นเอง ดีเสียอีก เขาจะได้บอกลาการเป็นหมาป่าที่คอยสังหารคนอื่นแบบนี้เสียที

          ถึงจะรู้ว่าฟังดูขี้โกงแต่...

          เขายังอยากมีชีวิตต่อ...ยังไม่อยากตาย ถึงแม้หนูน้อยหมวกแดงจะจำเขาไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่เขาอยากเฝ้าดู...อยากคอยดูแล...อยากปกป้องเธอ

          อยากอยู่เคียงข้าง...อยากเห็นรอยยิ้มของเธอให้มากกว่านี้

 

          เปลือกตา...จำไม่เห็นได้เลยว่ามันหนักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

 

          ตอนนี้หูก็ไม่ได้ยินอะไรแล้ว

 

          เคลื่อนไหว...ไม่ได้

 

 

          คงถึงเวลาต้องบอกลาแล้วล่ะนะ

 

          "ลา...ก่อน หนูน้อยหมวก..."

 

 

 

 

 

R e d R i d i n g H o o d

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

กริ๊ดดดด!!! ไม่น้าคุณหมาป่า! คุณหมาป่าอย่าตายนะ T[]T!!!

งื้ออออ~ สำหรับเรื่องนี้ก็ใกล้จะจบแล้วค่า ><!

ไอแลดูตื่นเต้นมากๆ เพราะเรื่องนี้จะเป็นนิยายเรื่องแรกที่ไอแต่งจบ!(?)

ตอนแต่งบนเว็บอื่นก็ดองไว้ซะขึ้นลา

อันที่จริงบนเว็บนี้ที่ไอเขียนนอกจากเรื่องนี้ก็มีนะคะ แต่อยู่ไอดีอื่น ^^

ซึ่งไปไม่บอกหรอกว่าเรื่องอะไร วฮ่ะฮ่า! //โดนตรบ

ถถถถ ใครอยากรู้ก็มาถามได้ค่ะ เดี๋ยวไอจิแนะนำให้หมดเปลือก(?)เลยค่ะ

อร๊ายยย! แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาฝากนิยายของเว็บอื่นไอดีอื่นนะ >O<!

ตอนต่อไปจะเป็นยังไง คุณหมาป่าจะตายหรือไม่?

ติดตามได้เร็วๆนี้ค่ะ ไออัพวันนี้แน่นอน 100%!! เพราะไอจะเคลียให้จบภายในวันนี้ค่ะ ><!

รักคนอ่านทุกคนค่าาาาา \^O^/