Zodiac Fate I (ภาคเปิดตำนานสิบสองราศี)

 

ออสวอทอยู่กับข้า เป็นส่วนหนึ่งของข้าเป็นผู้เดียวที่เข้าใจข้า
ข้าได้ยินเสียงของเขาเสมอเมื่อยามหลับไหล

นั้นคือชื่อที่เจ้าเรียกข้าใช่ไหม...ออสวอท

เรื่องนั้นข้ารู้ดีแต่มันก็ช่างยากที่จะแก้ไข

ออสวอท...ของข้า...ชั่วชีวิตข้ามีเพียงเจ้า

แสงแดดยามกลางวัน กับวันท้องฟ้าโปร่ง มีเศษเมฆลอยอยู่เพียงเล็กน้อย
สภาพอากาศนี้ลอยอยู่เหนือ สหราชอาณาจักร ไทเทเนีย เมืองใหญ่ที่รุ่งเรืองเต็มเปี่ยมไปด้วยผู้คน
อีกทั้งมีกองกำลังทหารที่เข้มแข็ง เมืองขึ้นที่คอยส่งเครื่องราชบริพานมาให้ตลอด
นี่ยังไม่รวมพันธมิตรหลายแห่ง ตามแคว้นต่างๆอีกมากมาย

ประชาชน ชาวเมือง ไทเทเนีย จึงอยู่กันอย่างสุขสบายภายใต้การปกครองของ ราชาไทเทเนียที่แปดผู้เต็มเปี่ยมด้วยความรู้และความสามารถใช้เมตตาธรรม ปกครองประชาชนเป็นที่รักและเคารพของชาวเมืองยิ่งนักและในทางทิศตะวันออกของ เมืองนี้ก็คือท่าเรือ ไทเทเนีย ที่มีตั้งแต่เรือสำเภาลำใหญ่จากต่างเมืองที่แวะเวียนเข้ามาส่งสินค้าจนกระ ทั้งถึงเรือประมงเล็กๆของชาวบ้านที่ออกหาปลายามค่ำคืน

ด้านข้างๆท่า เรือนั้นเอง เป็นตลาดสดที่ใหญ่ที่สุดของเมืองนี้ ที่อึกกะทึกไปด้วยเสียงของพ่อค้าแม่ค้าเสียงรถขนเข็นผักปลาและเสียงชาวเรือ ถอนสมอคือ สิ่งที่อยู่คู่กับย่านการค้านี้มานาน

 

ใบปลิวที่ถูกลมพัดกระจัดกระจายไปทั่วนั้นได้ลอยมาถึงมือหญิงสาว
ผมทองดวงตาสีฟ้าใส ส่วมผ้าคลุมสีน้ำเงินเข้มที่ยืนอยู่บนกำแพงประตูเมือง
สายตาจดจ้องไปที่ ขบวนพาเหรด ด้วยใบหน้าที่สงบนิ่ง นางฟ้ากาบริเอล


'ได้พบ กันแน่ Gemini แห่งหมู่ดาวคนคู่'


'แล้าเราจะไปรับตัวนางมา เมื่อไหร่รึครับ'
เสียงทุ่มต่ำ จากร่างอันสูงใหญ่ดังขึ้นด้านหลังกาบริเอล


'ฟิลเดลโล่ คืนพรุ่งนี้หลังจากการแสดงสิ้นสุดเราจะไปรับตัวนางมาจากเวทีการแสดง'
นางฟ้าพูดพร้อมหันหน้ามามองชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยาวประบ่านัยต์ตาสีฟ้าน้ำทะเล
ฟิลเดลโล่พยักหน้ารับทราบแผนการหญิงสาวที่กวาดสายตามองไปรอบๆ


'อะ...เอรอสละท่าน เขาหายไปไหน'
กาบริเอลทักขึ้นมา ถามหาถึงหนุ่มเมษที่หายตัวไปโดยไม่บอกกล่าว


'เอรอส บอกข้าว่าเขาอยากจะเข้าไปชมขบวนพาเหรดใกล้ๆ'
ประโยคฟิลเดลโล่กล่าวทำให้ สีหน้ากาบริเอลเปลี่ยนไปทันตา


'แล้วท่านก็อนุญาติให้เขาไปเพียงลำพังแบบนั้นน่ะหรือ ฟิลเดลโล่?'
นางฟ้าถามต่อด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนัก

'เอรอสยังกล่าวอีกว่า ให้บอกเกบบี้ด้วยว่าจะเอาขนมมาฝาก ไม่ต้องห่วงและอย่าได้กังวลเกินเหตุ'

 

กาบริเอลได้ฟังอย่างนั้นแล้วก็ได้ แต่ยืนนิ่งอึ้งไม่มีคำพูดใดๆนอกจากเสียงถอนหายใจเบาเบา




ในอีกด้านหนึ่งของขบวนพาเรดนั้นเองเอรอสนั่งย่องๆอยู่บนป้ายร้านกาแฟชั้นสอง
มองดูและเก็บเกียวลูกกวาดที่ตัวตลกโยนแจกจ่ายให้กับเด็กๆตามท้องถนน
ชายหนุ่มไม่รอช้าแกะลูกอมโยนใส่ปากโดยพลัน

 

"อื~ม รสมะนาว"

เอรอสหลับตาแน่นกลืนน้ำลายรับรสเปรียวอมหวานของลูกกวาดก่อนจะมองออกไป
ที่จุดสิ้นสุดของขบวนแห่นี้อยู่ที่คณะละครสัตว์อดามิน่า ตั้งอยู่ฝั่งประตูไทเทเนียทางตะวันออก

"ขอดูหน้าคราตาหน่อยแล้วกันนะ สำหรับสาวเมถุนนางนี้"

หลัง จากกล่าวจบชายหนุ่มก็หัวเราะในลำคอก่อนกระโดดมุ่งหน้าไปยังค่ายนักแสดงคณะ ละครสัตว์อดามิน่าป้ายชื่อคณะที่ติดไว้กับลูกโป่งสวรรค์ทาสีทองล้อมชูสูง อย่างโดดเด่นเป็นจุดเริ่มต้นของทางเข้า

เต็มไปด้วยซุ้มต่างๆหลากสีสีนสดใส ไม่ว่าจะเป็นซุ้มม้ายูนิคอมรึนกฟินิก ต่างแยกไว้อย่างเป็นระเบียบ
เรียบร้อยทั้งมีลานกลางแจ้งไว้สำหรับให้นักกายกรรมซ้อมการแสดงอีกด้วย
ไม่ว่าจะลูกไฟ การลอดห่วงไฟก็เรียกร้องความสนใจของเอรอสได้เกือบจะทั้งหมด

ชาย หนุ่มใช้ความเร็วชั่วพริบตานี้ไปกับการสาดส่อง ดูสิ่งแปลกตามากมายไม่ว่าจะเป็นตัวตลกขายาว คนอ้วน มนุษย์ปืนใหญ่ รึจะเป็นนางเงือกสาวที่อยู่ในซุ้มสระน้ำเวลาผ่านไปจนตะวันใกล้จะลาลับขอบฟ้า หนุ่มนักฆ่าจึงจะมาถึงซุ่มสุดท้ายของคณะ ซุ้มตุ๊กตาห้องพัก เจ้าของคณะละครสัตว์ที่ยิ่งใหญ่ อดามิน่า

"จะเรียกว่าซุ้มก็ไม่ถูกซะทีเดียว...อืม ละม้ายคล้ายบ้านเคลื่อนที่มากกว่า"

เอรอสกล่าวจบพร้อมเดินเข้าไปด้านใน
ทันใดที่ม่านซุ้มประตูคลีออกและปิดลงด้วยความเร็วชั่วพริบตา
ชาย หนุ่มต้องหยุดยืนนิ่งอึ่งเพราะด้านในเป็นชั้นวางชิ้นส่วนตุ๊กตามากมายทั้ง

ตัว เล็กตัวใหญ่เรืยงกันเป็นชั้นขึ้นไปจนถึงหลังคาด้านบน ระโยงระยางไปด้วยเส้นด้ายบางๆที่ขึงร่างไร้หัวไว้ ทุกอย่างถูกแยกไปเป็นส่วนๆส่วนหัวจะถูกแยกไว้ที่ลิ้นชักด้านล่างแขนขาอยู่ใน ลังข้างๆประตูทางเข้า
ลูกตาหลากสีสันที่ถูกเก็บไว้ในขวดแก้วใกล้กับเตียงลูกไม้ตั้งอยู่กลางห้อง

"โอเคนี่มันผวาสุดยอด...ยัยนี่เป็นยัยโรคจิตแน่ๆ"

เอรอสขนลุกซู่ เบ้ปากในอารมณ์ไม่ต่างจากเห็นชิ้นส่วนมนุษย์แขวนอยู่โดยรอบ
ชายหนุ่มรู้สึกอยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดจึงก้าวถอยหลังแต่ถูกรั้งได้ ด้วยกลิ่นอะไรบ้างอย่างที่หอมหวน

ตัว เอรอสเองก็รู้จักกลิ่นนี้ดีเสียด้วย โก้โก้ร้อนๆที่ตั้งอยู่บนโต๊ะไม้เขียนหนังสือพร้อมคุ้กกี้ช็อกโกแลตชิฟไม่ อะไรต้องอธิบายมาก สันดานคนเรามันชัดเจน ชายหนุ่มเดินฮัมเพลงเบาเบาไปจกคุ้กกี้แบบไม่รั้งรอระดมยัดเข้าปากตนเป็นเสีย งกรุ๊บกรั๊บดังต่อเนื่อง ก่อนจะซดโก้โก้ตามาติดๆชนิดเฮือกเดียวหมด

"เฮ้ออ นี่มันสุดยอดเลย"

เอรอสพูดพลางยกแขนปาดปากตนเป็นการเช็ดปากตามแบบฉบับหนุ่มเมษ
ในระยะที่ใกล้กันนี้ทำให้ชายหนุ่มมองเห็นรายการสำหรับจัดการแสดงตามที่ต่างๆของคณะอดามิน่า
ที่ยาวเป็นหางว่าว แต่มีรายชื่อหนึ่งที่ทำให้ชายหนุ่มต้องหยุดสายตาไว้ด้วยความสนใจ

"ราชินีอมตะ เอ็กควาทรีส แห่งนครโซดอมกอมโมราห์
ฮืม เป็นลูกค้ารายที่สิบสาม ราชินีผู้เป็นอมตะรึว่า..."

เพล้ง!?

เสียง แก้วแตกกระจายลงพื้นห้อง เอรอสทิ้งแก้วอย่างกะทันหันกระโดดถีบตัวขึ้นหิ้งชั้นวางตุ๊กตาด้านบนในทันใด เพื่อหลบมีดสั้นที่พุ่งเข้ามาจากด้านหลังตามสัญชาติญาณนักฆ่า

"เจ้าเป็นใคร!"

เอรอสเหลือบตาดูด้านล่างที่มาของเสียงเล็กๆแหลมๆของสาวร่างบางในชุดลูกไม้ขาวสั้นรัดรูป
เส้นผมเป็นประกายสีเงินไม่ต่างจากแสงดาวถูกมัดไว้สองข้างด้วยกระดิ้งและโบวสีชมพูแต่ที่ดึงดูดยิ่ง
ไปกว่านั้นเห็นจะเป็นดวงตาสีโรสควอสใสคู่นั้นที่มองมาตนอย่างเกรียวกราด

"เฮ้!คนสวย ข้าเป็นเพียงคนธรรมดาที่เดินผ่านมา"

คำ พูดนั้นไม่ได้ทำให้หญิงสาวใจเย็นลงแม้แต่น้อยกลับดีดมีดสั้นอีกเล่มขึ้นมา จากนิ้วหมายจะโจมตีอีกครั้งแต่ด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อของนักฆ่าหนุ่ม เพียงแค่กระพริบตาก็ไปยืนด้านหลังหญิงสาวในทันใด

"เย็นไว้น้องเดี๋ยวได้เจอกันอีกแน่"

สิ้น เสียงของบุรุษเกษาสีแดง หญิงรีบกลับหลังหันโดยเร็วด้วยความตกใจปะปนกับความรู้สึกหลายๆอย่างแต่ก็ ต้องพบว่าหนุ่มนิรนามนั้นได้หายไปจากห้องเธอเรียบร้อยแล้ว ท่ามกลางความสงสัยภายในใจของหญิงสาว

"ใครกันนะไอ้บ้าหัวแดงคนนั้น"

 

เสียงแตร่สังข์ดังขึ้นเป็นระยะส่งสัญญาณ
การมาถึงของรถม้าที่พระราชาจากพันธมิตรแคว้นต่างๆที่เข้ามาอวยพร
การครองราช ครบรอบ 70 ปีของ ราชา ไทเทเนียที่แปด ได้เดินทางมาถึงหน้าประตูแล้ว
เคลื่อนที่เข้าไปยังปราสาท หลายคันรถ มองสูงขึ้นไปยังโดมลานกว้าง บริเวณท้องพระโรง
ที่ที่เวทีการแสดงถูกปิดกั้นด้วยผ้าม่านกำมะหยี่สีแดง หลังม่านนั้นบรรดานักแสดงต่างฝึกซ้อมกัน อีกครั้งเพื่อเรียกความมั่นใจของตน

เดินลึกเข้าไปในห้องด้านในสุด หลังประตูคือห้องพักของ อดามิน่า เจ้า ของโรงละครสัตว์แห่งนี้หญิงสาวผมสีเงิน ดวงตาสีชมพูอ่อนราวกับโรสควอส ขนตายาวเป็นแพร่สวย ในชุดกระโปรงลูกไม้สั้นสีน้ำเงินกระดับด้วยริบบิ้นฟ้าอ่อนและกระดิ่งสีทอง อันเล็ก รอบๆกระโปรงของเธอ

หญิง สาวยืนมอง ออสวอท ตุ๊กตาหนุ่มรูปงามที่มีดวงตาและเส้นผม
สีเดียวกับเธอ ทุกประการ ตัวสูงกว่าเธอเพียงเล็กน้อยร่างนั้นถูกเชิดให้ยืนนิ่งอยู่ตรง หน้าหญิงสาว
อดามิน่า ใช้มือของเธอลูบไล้ไปที่ใบหน้าตุ๊กตาอย่างแผ่วเบา

'ออสวอท อีกเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงการแสดงก็จะเริ่มขึ้นแล้ว ...ข้าตื่นเต้นเหลือเกิน'
พร้อมเข้าสวมกอดตุ๊กตาตัวสวย

'ข้าเข้าใจแล้ว แค่พยายามอย่างที่ผ่านๆก็พอสินะ'
เพียงแค่หญิงสาวกระดิกนิ้วนางข้างขวา ขึ้น ร่างของ ออสวอท ก็กอดตอบนางในทันใด

'อืม ข้ารู้...ข้าเองก็รักเจ้า'
นางหลับตาลง จุมพิตไปที่ใบหน้าชายหนุ่มโอบรัดร่างชายหนุ่มแน่นยิ่งขึ้นหลับตาลงพลางยิ้มเล็กน้อย

'ชั่วชีวิตาข้ามีเพียงเจ้า ดังนั้นเจ้าต้องเป็นของข้าเพียงผู้เดียวนะ ที่รัก'

 

สิ้นเสียงถ้อยคำที่เอื้อนเอยราวแผ่วกระซิบหญิงก็ลืมตาค่อยลืมตาขึ้น

 

'ไปกันเถอะ...ออสวอท'

เสียงประตูห้องพักปิดลง....การแสดงกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว

และแล้วเมื่อเสียงระฆังของปราสาทดังขึ้น
แสงไฟจากคบเพลิงรอบๆลาน ก็มืดลงในทันใด มีเพียงเสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นเป็นระรอกลอยอยู่เหนือหัวผู้ชม

ผ้าม่านเคลื่อนที่เปิดออก แสงไฟส่องลงมาเป็นทางกลางเวทีใหญ่
ปรากฏหมู่ควัญหลากสีสันขึ้นมารอบๆเวที
หลังจากสีของควันนั้นเริ่มจางลง ร่างของหญิงสาวรูปร่างอรชอน
ในชุดลูกไม้รัดรูปสีน้ำเงิน ผมสีเงินเป็นประกายสะท้อนแสงไฟดวงตาสีชมพูสดใส และใบหน้าที่งดงามสาวสวยหมุนตัวไปรอบๆ ส่งรอยยิ้มหวานๆไปให้ผู้ชมอย่างทั่วถึง
ก่อนจะก้มศรีษะลงเล็กน้อย

 

เอรอสและฟิลเดลโล่ที่ยืนพิงเสาระฆังอยู่ทั้งสองต่างก็มองไปที่เวที


'จะเริ่มลงมือเมื่อไหร่...เกบบี้'
เอรอส พูดขึ้นหลังจากดึงลูกกวาดสีส้มออกมาจากปากด้วยท่าทางเบื่อหนาย


'หลังจากการแสดงสุดท้ายของนางนั้นเสร็จสิ้น'
เสียงใสใสตอบรับคำถามของชาย หนุ่ม ที่อ้าปากงับลูกกวาดต่อเมื่อได้ยินดังนั้นแล้ว


'พวกท่าน โปรดเตรียมตัวกันไว้ด้วย'
นางฟ้าสาวพูดขึ้นมาลอยๆ แต่ประโยคนั้นทำเอาชายหนุ่มทั้งสองแหง่นหน้ามองขึ้นไปหานาง


'มีอะไรผิดแปลกรึไม่ ท่านกาบริเอล'
ฟิลเดลโล่ เอ่ยถามนางฟ้าสาวขึ้นมาด้วยความสงสัย

'ข้าคิดว่า Gemini ดูจากลักษณะนิสัยของนางแล้วไม่น่าจะยอมมากับเราง่ายๆน่ะสิ
ฟิลเดลโล่ข้าอยากให้ท่านเตรียมม้ารอข้าไว้ที่ประตูทิศเหนือ ...เอรอส ท่านไปหานางพร้อมกันกับข้า'

 

หลังจากรับฟังแผนการนั้นแล้ว
ชายหนุ่มทั้งสองต่างมองหน้ากันเงียบๆก่อนจะพยักหน้า รับคำของนางฟ้าสาว