07 รักอันตรายผู้ชายทั้งเจ็ด

                                   

 

                            13 ร่างกายนี้ที่โดนย่ำยี (nc)

  

อึกกก

 

"ที่นี่ที่ไหน"

 

ไม่รู้ว่าผมหลับไปนานแค่ไหน แต่พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องอะไรสักอย่าง มันถูกก่อขึ้นจากบล็อคปูน ทั้งความเหม็นอับจากเศษไม้ที่กองอยู่เรี่ยราด ทั้งตะไคร่น้ำเขียวๆและเชื้อราสีดำๆที่เกาะอยู่ตามพื้นผนังจนชวนสะอิดสะเอียน มันก็คงเป็นที่ๆถูกปล่อยทิ้งร้างเอาไว้นั่นแหละ

 

อึกกก เจ็บบ

 

 เมื่อมองสำรวจตัวเองก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ ผมถูกขึงตรึงเอาไว้กับโต๊ะไม้หนาด้วยโซ่ตรวนรวมแล้ว 4 อัน ทั้งแขนและขาถูกตรึงไว้หมด ร่างกายไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าสักชิ้นติดตัวเลยแม้แต่น้อย และเมื่อยิ่งออกแรงดิ้นมากเท่าไหร่ก็รู้สึกเจ็บมากเท่านั้น ความเจ็บช้ำระบมจากซีโอก็ยังจะไม่ทันได้หายดีเลยด้วยซ้ำ

 

ฮึกก กล้อง มีกล้องตั้งถ่ายผมอยู่ด้วย  มันตั้งอยู่ตรงทางปลายเท้าห่างจากโต๊ะออกไปไม่มาก

 

"ช่วยด้วยยยยยยย!!! มีใครอยู่มั๊ยย ช่วยด้วย ฮึก ฮืออ ช่วยผมด้วย"ผมตะโกนกรีดร้องจนสุดเสียง และไม่อาจห้ามเสียงสะอื้นและความกลัวของตัวเองได้เลย

 

ฮึก กลัวไปหมด

 

หยาดน้ำใสไหลรินลงอาบแก้มช้าๆ ทั้งความสับสน ความหวาดกลัว หรือแม้แต่ความสิ้นหวัง ประดังประเดเข้ามาจนหายใจแทบไม่ออก ราวกับร่างกายกำลังจะได้ลิ้มรสความตายในไม่ช้านี้

 

"หึ ตื่นขึ้นมาก็แหกปากเลยนะแก ไง ไม่เจอกันนานเลยนี่"

 

ฮึกกก ใคร เสียงนี้...ใครกัน

 

ร่างสูงโปร่งที่ก้าวเข้ามาปรากฎสู่สายตาพร้อมกับแสยะยิ้มทำให้ผมจำเขาได้ตั้งแต่แรกเห็นทันที ไอ้ผู้ชายคนนั้น! คนที่ผมเดินชนไปเมื่อไม่กี่วันก่อนแล้วเอซก็จัดการต่อยเขาจนเกือบปางตาย ตอนนี้ใบหน้านั่นมีผ้าสีขาวพันไว้รอบเลยยิ่งดูน่ากลัวเข้าไปอีก ที่สำคัญเขาถือมีดพกไว้ด้วย

 

ใบมีดคมกริบสีเงินวาววับเห็นแล้วก็รู้สึกเสียววาบขึ้นมาทันที 

 

" ฮึกก นาย..นายต้องการฆ่าผม..ยะ..อย่างนั้นหรอ" แววตาอาฆาตนั่นกับมีดเล่มคมที่เขาถือมันอยู่ในมือมันทำให้ร่างกายของผมสั่นไปหมด รู้สึกได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นรัวเร็วพร้อมกับความรู้สึกโหวงๆในช่องท้อง ผมกลัวมากจริงๆ

 

"หึหึ ตอนแรกฉันโมโหแกมาก แต่ตอนนี้ฉันโครตแค้นมันมากกว่า ไอ้คนที่มันบังอาจมาพังหน้าของฉัน!"

 

ร่างสูงตรงหน้าปรี่เข้ามาประชิดตัวอย่างรวดเร็ว ใบหน้าโน้มต่ำเข้ามาจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่รินรดอยู่ใกล้ๆ ตรงบริเวณลำคอรู้สึกได้ถึงใบมีดคมที่กดลงมาแต่ไม่ได้ลงน้ำหนักมือมากนัก แต่เพียงแค่นั้นร่างกายก็เกร็งแข็งทื่อขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

 

แม้แต่จะกลืนน้ำลายเหนียวๆให้ลงคอไปยังไม่กล้า เผลอๆอาจจะกลั้นหายใจไปตอนไหนก็คงไม่รู้ตัว

 

มีเพียงสายตาวิงวอนขอร้องที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาส่งไปให้คนตรงหน้าเท่านั้น

 

"ไม่ต้องกลัวไป หึ ฉันยังไม่ฆ่าแกตอนนี้หรอก ฉันจะพาแกขึ้นสวรรค์โดยที่แกไม่ต้องตายยังไงล่ะ

จากนั้นฉันก็จะส่งคลิปของแกไปให้มันดู ฮ่าๆๆๆๆ ได้ดูคนที่ตัวเองรักถูกชายอื่นย่ำยี แกว่ามันจะ

รู้สึกยังไงล่ะ เหมือนตายทั้งเป็น...ใช่มั๊ยนะ"

 

"ไม่..นะ ไม่ " เสียงผะแผ่วที่พยายามจะเปล่งออกมาจากลำคอ ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความกลัวสุดหัวใจ ได้แต่ร่ำร้อง ขอแค่ใครสักคน ใครสักคนที่จะช่วยเขาได้ ช่วยพาออกไปจากนรกขุมนี้ที

 

แต่ดูเหมือนว่าสวรรค์จะไม่เห็นใจต่อคำร้องขอของเขา

 

ริมฝีปากของชายที่ไม่รู้จักได้แนบลงมาบดจูบอย่างรุนแรงจนรู้สึกเจ็บ เมื่อลิ้นอุ่นร้อนของอีกฝ่ายสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากก็รับรู้ได้ถึงรสชาติเฝื่อนๆของเลือด

 

อย่า!!!!!!!!!! เอามันออกไป!!!! ฮืออออ

 

โอ๊ะ

 

ผมกัดลิ้นหมอนั่นไปสุดแรงจนเขาถอนริมฝีปากออกไป

 

"บัดซบเอ้ย"

 

เพี้ยะ!!!

 

มือหนาสะบัดตบเข้าที่หน้าผมอย่างแรงจนหน้าหันและรู้สึกได้ว่าตัวเองคงปากแตก เพราะผมรู้สึกว่ามีอะไรไหลออกมาตรงมุมปาก แต่มากกว่าความเจ็บในตอนนี้มันก็คือความกลัว

 

ซีโอ...

 

ถ้าร่างกายนี้ถูกคนอื่นย่ำยีไปแล้ว นายจะรังเกียจผมมั๊ย นายจะยังรักผมอยู่รึเปล่า

 

ผมขอโทษครับ ซีโอ..

 

'เอาเป็นว่าฉันจะไม่รีบร้อนกับความรู้สึกของนาย ฉันจะให้เวลานายศึกษาใจตัวเองดู ถ้าถึงวันนั้นนายไม่ได้คิดอะไรกับฉัน ฉันก็จะไม่ยุ่งกับนายอีก แต่นายอย่าลืมนะว่าตอนนี้นายเป็นของฉันแล้ว เรา-มี-อะ-ไร-กัน-แล้ว อย่าให้ใครมาทำแบบนี้กับนาย ห้ามให้ใครแตะต้องนาย นอกจากฉันคนเดียวเท่านั้นเข้าใจมั๊ย'

 

'อืม แล้วถ้าผมสู้ไม่ได้อ่ะ แบบว่าขัดขืนไม่ได้ เรี่ยวแรงไม่พอไรงี้'

 

'อย่าให้ฉันเห็นแล้วกัน จะอัดให้น่วมทั้งคู่เลย'

 

เหตุการณ์เก่าๆย้อนเข้ามาในความคิดจนรู้สึกเจ็บที่หน้าอก ความรู้สึกในตอนนี้ที่ได้รับจากชายที่ไม่รู้จักกับความรู้สึกในตอนนั้นของซีโอมันต่างกันลิบลับ

 

ไม่มีแม้แต่ความอ่อนโยน ความอบอุ่น หรือความรัก มีเพียง ความแค้นเคือง ความกรุ่นโกรธ ความต้องการที่อยากจะทำลายชีวิตของใครคนนึงไปต่อหน้าต่อตาด้วยน้ำมือของตัวเอง

 

มันเทียบไม่ได้เลยกับความอบอุ่นอ่อนโยนที่เคยได้รับจากซีโอ

 

ต่อให้นายจะอัดผมให้น่วมไปด้วยอีกคน ผมก็ยอม แต่ขอแค่ตอนนี้ นายโผล่มาช่วยผมออกไป แล้วร่างกายนี้ยังเป็นของนายแค่คนเดียวอยู่ก็พอ แค่ของนายคนเดียว แต่..

 

ขอโทษนะ..ที่ปกป้องมันเอาไว้เพื่อนายไม่ได้ซีโอ

 

ขอโทษจริงๆ.. 

 

"หึ ฤทธิ์มากนักใช่มั๊ยแก เดี๋ยวจะทำให้หายซ่าแล้วร้องครางจนขาสั่นเลยล่ะแก"  

 

สิ้นคำแก่นกายของผมก็ถูกอีกฝ่ายครอบครองไว้ในปากเขาดูดส่วนปลายนั้นอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ น้ำตาผมไหลพรากกับความรู้สึกอัปยศนี้ สองมือสองขาที่พยายามออกแรงโหยหาอิสระแต่ก็ไร้ผล มันแดงเถือกเพราะโซ่ที่รัดแน่น

 

เรียวลิ้นที่คอยเข้ามาเลียหยอกล้อตรงปากทางเข้าของช่องทางถึงกับทำให้ผมสะดุ้งวาบอย่างใจหาย แต่ถึงแม้ว่าใจจะขยะแขยงและรังเกียจรสสัมผัสของหมอนี่มากแค่ไหนก็ตาม ทว่าร่างกายกลับยอมจำนนและตอบสนองกลับไปจนน่าละอาย

 

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ไอ้ชั่ว อ๊ะ..อ๊า มะ..อึก อ๊า ไม่นะ ไม่!!!!"

 

"หือ หึหึ ฮ่าๆ  ว่ายังไงนะ ให้หยุดหรอ แหม ปากแกนี่ไม่ซื่อตรงเหมือนกับร่างกายของแกเลยนะ ดูซี่ มันตอบสนองฉันใหญ่เลย แล้วแบบนี้แกยังจะบอกให้ฉันหยุดอยู่อีกหรอ หืม ฮ่าๆๆ"

 

เสียงหัวเราะนั้นดังก้องไปมาอยู่ในโสตประสาทราวกับภาพติดตาที่ลบออกไปไม่ได้ ร่างสูงผละออกไปก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้นจนหมดเหลือเพียงแต่ร่างขาวเปลือยเปล่าจากนั้นก็เดินเข้ามาหาร่างบางที่นอนรอโดนเชือดอยู่บนโต๊ะหนา

 

"แกจะทำอะไรน่ะ ไม่นะ ไม่เอา  อย่า!!!!!!!!"

 

กริ๊กก

 

เสียงโซ่ถูกปลดล็อคที่ข้อมือข้างขวาดังขึ้นทำให้ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย น้ำตาที่เหือดแห้งไปก่อนหน้านี้ไหลพรั่งพรูขึ้นมาอีกระลอก พระเจ้า นี่ผมกำลังจะได้รับการปลดปล่อยแล้วใช่มั๊ยครับ

 

"หึ ฮ่าๆๆๆ หน้าแกนี่ตลกเป็นบ้าเลยว่ะ คิดว่าฉันจะปล่อยแกไปง่ายๆงั้นสิ ฝันไปเหอะแก ฉันก็แค่...อยากเห็นอะไรสนุกๆก็เท่านั้นเอง" รอยยิ้มแสยะกับสายตาที่เลื่อนขึ้นลงมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูแคลนนั้นทำให้ผมรู้สึกหวาดๆขึ้นมาอีกครั้ง

 

"ช่วยตัวเองต่อหน้าฉันซะ!"

 

อะไรนะ!! คำสั่งของเขาทำเอาผมแทบลืมหายใจ ช่วยตัวเองต่อหน้าไอ้ชั่วนี่เนี่ยนะ บ้าไปแล้ว ใครมันจะไปทำแบบนั้นกัน ไม่มีทาง!!!

 

"...................................." <<< พูดอะไรไม่ออก

 

"ก็แล้วแต่แกนะ แต่ก็ดี ถ้าแกไม่อยากจะเสียเวลาขนาดนั้น ฉันจะได้เอาน้องของฉันตะบันใส่เข้าไปในตัวแกแล้วขยี้ให้หนำใจไปเลย ว่าไง จะเริ่มกันเลยมั๊ย?"

 

"เดี๋ยว!!! ก็ได้ ผมจะทำ"

 

บ้าชะมัดเลย แต่นี่ก็เป็นหนทางเดียวที่จะยื้อเวลาได้อีกสักหน่อยก่อนที่จะถูกไอ้ชั่วนี่มันปู้ยี้ปู้ยำ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าเกิดวันนี้ไม่มีใครมาช่วยผมสักคนมันก็เปล่าประโยชน์อยู่ดี แต่อย่างน้อยๆก็ยังอยากให้ร่างกายนี้มีแต่เพียงซีโอเท่านั้นที่จะได้ครอบครอง แค่ซีโอ

 

"ก็ดี อ้อ อย่าคิดจะประวิงเวลาให้มันยืดเยื้อนักล่ะ เพราะมันเปล่าประโยชน์ จะบอกอะไรให้นะ ว่าไม่มีใครหน้าไหนจะมาช่วยแกได้ แล้วที่สำคัญ ราตรีนี้มันยังอีกยาวไกล ฮ่าๆๆๆ"

 

ผมเม้มปากแน่นรู้สึกเจ็บใจกับคำพูดของหมอนั่นที่ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อด้วยซ้ำ แต่กลับต้องมาโดนให้ทำอะไรแบบบนี้ คนๆนี้มันเห็นแก่ตัว ใจแคบ แล้งน้ำใจที่สุด กับอิแค่เดินชนนิดหน่อย ขอโทษก็แล้ว ทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจสักนิดแต่หมอนั่นกลับโกรธแค้นเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟจะมีเรื่องให้ได้ ฮึ่ย

 

"จะมองหน้าฉันทำซากอะไรวะ หรือจะไม่ทำ จะให้ฉันจัดให้ใช่มั๊ย"

 

"ปะ..เปล่าครับ"

 

ผมจำใจจัดการใช้มือขวากอบกุมไปที่ส่วนนั้นของตัวเองแล้วชักรูดขึ้นๆลงๆอย่างช่วยไม่ได้ แต่เสียงตะคอกของคนที่นั่งมองอยู่ก็ดังขึ้นมาอีก

 

"ครางด้วยสิวะ จะกลั้นเสียงไว้ทำหอกอะไร! หรือจะต้องให้ฉันช่วยงัดมันออกมาห๊า"

 

ฮือออออออออ ฮึก ไอ้คนใจร้าย ไอ้บ้าเอ้ย ถ้าผมหลุดออกไปได้ แกไม่ได้ตายดีแน่

 

"อึก...อ๊า อ่า อ๊ะ อ๊ะ แฮ่ก "

 

"ก้มหน้าทำไม มองกล้องเซ่"

 

 

พอเวลาผ่านไปช่วงนึง น้ำสีขาวขุ่นก็พุ่งทะลักออกมาเปรอะเปื้อนไปตามหน้าท้องและมือผมเต็มไปหมด อ่า นี่ผมทำมันลงไปแล้วอย่างนั้นสินะ

 

"หืม ก็ใช้ได้นิหว่า แต่ฉันหมดสนุกกับแกแล้วล่ะ ขี้เกียจจะมานั่งทำเป็นใจเย็นกับแกอีกต่อไปแล้ว ยังไงซะ ก็ลองมาขึ้นสวรรค์จริงๆดูซะเลยเป็นไง ฮ่าๆๆ นอนลงไป!!!"

 

กริ๊กกก

 

ฮึก ไม่นะ  ผมถูกผลักลงไปนอนอีกครั้งพร้อมกับโซ่ตรวนที่ถูกเอามาล็อคข้อมือผมไว้ ร่างสูงเปลือยเปล่าตรงหน้าพาร่างตัวเองขึ้นมานั่งคร่อมลงบนช่วงอกของผมจนรู้สึกอึดอัดหายใจไม่สะดวกนัก มือหนาเข้ามาบีบปากของผมให้อ้าออกพร้อมกับสอดใส่แก่นกายอันใหญ่โตนั้นเข้ามาในปาก

 

"อื้อเอาอันออกอัยอ๊ะ แค่กๆ" (เอามันออกไปนะ)

 

ร่างใหญ่นั้นออกแรงขยับตัวเพื่อที่แก่นกายนั่นจะได้ขยับเข้าออกในปากของผม แต่ผมรู้สึกรับไม่ไหว มันทั้งคับแน่นในปากไปหมด แถมความใหญ่ยาวนั่นก็ราวกับจะทะลุทะลวงลงไปให้ถึงในท้องจนรู้สึกเจ็บและหายใจไม่ออก

 

ฮะ..เฮือกกก

 

เมื่อเห็นว่าผมตาเหลือกรับกับความใหญ่ที่ใส่เข้ามาในปากไม่ไหว เขาก็เอาออกไป นาทีนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด

 

"หึหึ ยังไม่ให้ตายตอนนี้หรอกน่า อมซะสิ เด็กดี"

 

แก่นกายแข็งใหญ่ของอีกฝ่ายถูกจ่อมาที่ปากอีกครั้ง ผมได้แต่มองส่วนนั้นนิ่งก่อนจะเบนหน้าหนีไปอีกทางอย่างดื้อรั้น

 

"อ๋อ นี่แกอยากจะลองดีกับฉันสินะ ก็ได้  งั้นฉันเปลี่ยนใจละ จะพาแกไปทัวร์นรกก็แล้วกัน"

 

"แกต่างหากที่ต้องไปนรกไม่ใช่เมียฉัน ไอ้บัดซบ"

 

พลั่ววะ

 

เสียงของอะไรบางอย่างที่กระแทกเข้ากับเนื้อดังลั่น จากนั้นร่างตรงหน้าก็ล้มฟุบไป ปรากฎร่างของคนที่ผมอยากจะเจอมากที่สุด

 

"ซีโอ!!!!!"

 

 

"ไง ที่รัก โทษทีนะที่มาช้า^^"

 

 

.........................................

 

งานนี้บอกเลย น้องโอลิของเราไม่รอดนะจ้ะ คริๆ  หนุ่มๆจ๋า รีบๆมาช่วยโอลิกันเร็วๆนะจ้ะ หุหุเดี๋ยวมาต่อน้ะแกร

 

กระซิกๆๆ ปวดใจและเจ็บใจแทนหนุ่มๆจริงๆ ใครก็ได้มาช่วยโอลิของไรท์หน่อยเร้วว

 

กรี๊ดดดดดดด ทำไมไรท์ฟินน ฮ่าาา โทษเน้อที่ปล่อยให้รอกันซะน๊านนานน >< ยังมีใครติดตามอ่านกันอยู่มั๊ยเอ่ย จริงๆตั้งใจจะแต่งให้ดาร์กนะตอนนี้อ่ะ แบบนายเอกโดนตัวร้ายปู้ยี้ปู้ยำไรงี้อ่ะ แต่เห็นหลายคนคัดค้านก็แบบ เอาวะ ซอฟลงมาให้หน่อยก็ด๊ายยย 55555555+   ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันและคอมเม้นต์ให้มากๆเลยน้า อ่า มีเรื่องจะบอกนิดนึง คือว่า ตั้งแต่ช่วงสิงหาไปเนี่ย ยังไม่แน่ใจนะ ว่าจะหาเวลาว่างมาอัพให้ได้มั๊ย แต่ก็นั่นแหละ คิดว่าคงไม่ทิ้งเรื่องนี้นะ ถ้าว่างจะหาเวลามาอัพให้แน่นอน ว่าไปนั่น 555 เป็นเรื่องแรกเลยที่แต่งมาได้ถึงขนาดนี้ ฮาาาา อีกอย่างตั้งใจไว้ว่าถ้าจบเรื่องนี้ก็จะขอต่อแนวโรงเรียนอีกซักเรื่อง กิกิ อ่า พล่ามเยอะและ สุดท้าย ขอบคุณมากๆจริงๆเลย ^^ ดีใจมากมีคนมาเม้นมาอ่านแล้วรู้สึกสนุกกัน ส่วนตัวคิดว่าเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ แต่ก็จะพยายามฝึกฝนต่อไปจ้า รักได้อีก :) เจอกันตอนหน้า จุ้ฟๆๆ