07 รักอันตรายผู้ชายทั้งเจ็ด

4.                                    ช่วยผมด้วย ผมโดนลักพาตัว

 

จุ้บบบบบ

 

"อือออ" สัมผัสนุ่มนิ่มที่กดลงมาหนักๆตรงแก้มซีกซ้ายทำให้ผมค่อยๆปรือตาตื่นขึ้นมาแบบงัวเงีย พลางปรับสายตาให้คุ้นชินและขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะมองหน้าคนฉวยโอกาสตอนผมหลับ

 

"อรุณสวัสดิ์" ซีโอกล่าวทักทายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม อ้อมแขนแกร่งยังคงโอบรัดกอดร่างผมไว้ไม่ยอมปล่อย

 

เราทั้งคู่ยังคงนอนกอดกันอยู่บนเตียง

 

"ฉวยโอกาส" ผมอดที่จะตำหนิเขาไม่ได้ แต่ซีโอก็ไม่ได้สนใจกลับเปลี่ยนเรื่องคุยซะงั้น

 

"ยังเจ็บก้นอยู่มั๊ย ถ้าไปเรียนไม่ไหวก็หยุดไปสักวัน"

 

"อืออ เจ็บมาก แสบมากด้วย รู้สึกเหมือนอยากจะถ่ายเลย แต่ก็ไหวแหละ"ผมบอกออกไปตามตรง เมื่อวานถ้าจำไม่ผิด ตอนมีอะไรกันผมถึงกับสลบไปเลยมั้ง ขนาดตอนนี้ยังรู้สึกเหมือนมีอะไรคาอยู่ในรูก้นอยู่เลย

 

"อืม ฉันตกใจมากเลยตอนเห็นเลือดนายออก แต่ฉันก็ไม่สามารถหยุดร่างกายตัวเองได้เลย ถ้ายังไงตอนอาบน้ำอย่าลืมเอาน้ำฉันออกด้วยล่ะ"

 

อ่ะ พอเขาพูดมาแบบนั้น ผมก็เริ่มรู้สึกเขินๆเขาขึ้นมาอีกแล้วอ่า ย๊าก น้งน้ำอะไรของน๊ายย

 

"ป่านนี้ไม่แห้งไปหมดแล้วหรอ" ผมแสร้งคุยต่อไปเรื่อยๆเหมือนปกติเพื่อกลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง แต่ยิ่งคุยบวกกับร่างกายของเราสองที่อยู่แนบชิดสัมผัสกันและกันแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าร่างกายมันร้อนวูบวาบๆยิ่งขึ้นไปอีก อ่า นายทำอะไรกับตัวผมกันเนี่ยซีโอ

 

"ไม่รู้สิ แต่ฉีดๆล้างๆทำความสะอาดในนั้นหน่อยก็ดีนะ"

 

"รู้แล้วน่า เอ้อ ผมมีเรื่องอยากจะถามหน่อยอ่า..รู้ได้ไงหรอ ว่าผมกับแซน..เอ่อ จูบกัน"   อ๊า พอถามออกไปแบบนั้น คิ้วเขากระตุกด้วยอ่า ก็มันสงสัยจริงๆนี่นา หรือว่าแซนจะเล่าให้เขาฟังกันนะ

 

"ฉันได้ยินพวกมันสองคนเถียงกันเรื่องนาย..พอเลย เลิกถาม ไม่งั้นฉันได้จับนายปล้ำตั้งแต่เช้าแน่"

 

"นายนั่นแหละ พอเลย ใครอนุญาตกัน นายนี่บ้าชะมัด ผมไปอาบน้ำดีกว่า"ง่ะ ถ้าสองคนนั้นเถียงกัน แล้วมีแต่ซีโอคนเดียวที่ได้ยินก็ดีน่ะเซ่ นี่ผมควรจะไปเตือนๆแซนไว้หน่อยจะดีไหมนะ

 

......................................

 ทึ่โรงเรียน

 

อ๊า น่าแปลกจังเลยแฮะ เมื่อคืนผมกับซีโอก็ออกจะเถียงกันเสียงดังอยู่นา แถมตอนมีอะไรกันก็ เอ่อ ยึ้ยๆ พวกนั้นไม่ได้ยินเสียงอะไรกันเลยรึไงนะ ที่สงสัยเนี่ยไม่ใช่ว่าอยากให้ได้ยินหรอกนะครับ แต่มันก็น่าสงสัยอ่า หรือพวกเขาไม่ได้อยู่ข้างบนกันนะ เฮ้อ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิน้า

 

ผมนั่งถอนหายใจอยู่หลายรอบ คิดทบทวนอยู่หลายตลบ พอดีคาบนี้อาจารย์ไม่ได้เข้าสอนแต่สั่งงานเอาไว้ ผมก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละครับ ไม่มีสมาธิสักเท่าไหร่

 

จึกๆ

 

ผมหันไปสะกิดอาร์-อาร์ที่นั่งเล่นมือถืออยู่ข้างๆ คิดว่าอยากจะถามอะไรเขาสักหน่อย

 

"................" แต่เขาก็แค่หันมามองแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามก่อนจะหันไปรัวนิ้วกดยิกๆบนจอนั่น คือเล่นเกมใช่ไหม?

 

"เอ่อ อาร์-อาร์ คือว่า เมื่อวานอ่ะ นายได้ยินเสียงอะไรบ้างมั๊ยอ่า ช่วงตอนเย็นๆอ่ะ จากห้องของผมง่ะ" เอ้ออ จะถามยังไงดีน้ออ เคยมั๊ยครับที่แบบกลัวว่าจะมีใครมารู้ความลับของเรามั๊ยแล้วแบบก็สงสัยว่าเขาจะรู้ไหมนะก็อยากจะแกล้งถามเขาดูแต่พอจะถามออกไปสักคำนี่มันทั้งอึดอัดแล้วก็รู้สึกลำบากใจบวกกับถ้าเป็นเรื่องแปลกๆด้วยแล้วยิ่งกลัวเขาจับพิรุธเราได้อีก

 

"หือ เสียงแบบไหนล่ะ" อาร์-อาร์ยังคงนั่งจิ้มจอต่อไป แต่ใจผมนี่ร่วงไปอยู่ตาตุ่มละครับ อ๊ากก ทำไมต้องถามว่า เสียงแบบไหนด้วยล่ะ แสดงว่าได้ยินหลากหลายเสียงเลยใช่มั๊ย ฮือๆ อาร์-อาร์ ได้โปรด

 

"ทะ..ทำไมถามแบบนี้ละครับ อาร์-อาร์ คือผมเอาแบบเหมารวมเลยได้ป่ะครับ เฉพาะช่วงเย็น" สาธุ หวังว่า อาร์-อาร์ จะไม่ได้ยิน ขอให้ไม่ได้ยินอะไรด้วยเถิดดด

 

"มาถามฉันแบบนี้ เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ" อาร์-อาร์ เริ่มหันมามองแบบสงสัย อ๊ากกก หันกลับไปน่ะดีแล้วครับ ผมเริ่มอึกอักเล็กน้อย แง นี่เขาจับได้แล้วงั้นหรอ

 

"คือ แบบว่า ก็แบบ อ๊า ผมเปิดเพลงไว้ในห้องน่ะครับ! เสียงดังมาก แล้วกลัวจะรบกวนคนอื่นๆ คือ คือ อยากจะรู้ว่ามัน มัน ดังมากไหม" โอ๊ย อย่าติดอ่างสิฟร่ะ ไอ้ปากบ้า ฮือ หลุดพิรุธออกไปเต็มๆ

 

"หะ เปิดเพลง ก็ไม่เห็นจะได้ยินนี่" แล้วอาร์-อาร์ ก็กลับไปสนใจเกมของเขาต่อ

 

ฮืออ ก็อยากจะถามอ่าว่าได้ยินเสียงผมกับซีโออึ้บกันม๊ายยยยย แต่มันถามไม่ได้ไง มันถามไม่ได้อ๊า เข้าใจผมใช่ป่ะ เฮ้อ ช่างเถอะ ขืนเซ้าซี้ต่อไปมีหวังผมได้จิตตกกันพอดี

 

...................................

 

หลังเลิกเรียน

 

"นี่โอลิ นายเป็นอะไรน่ะห๊ะ ฉันเห็นนายคิ้วขมวดตั้งแต่ก่อนจะออกมาจากรั้วโรงเรียนละนะ"ซีโอที่เดินอยู่ข้างๆเอ่ยถามขึ้นมาขณะที่พวกเรา 8 คน กำลังเดินกลับตึก

 

" ฮะ...เฮ้ยยย ผมลืมส่งงานที่อาจารย์สั่งเมื่อเช้า งั้นเดี๋ยวผมมานะ พวกนายกลับกันไปก่อนเลย" พอนึกขึ้นได้ว่าลืมส่งงานก็อุทานออกมาซะดังจนเพื่อนๆหันมามองกันหมด ก็เมื่อเช้าน่ะสิมัวแต่เป็นกังวลเรื่องนั้นจนลืมสนิทไปเลย

 

ผมออกตัววิ่งไปยังทางโรงเรียนอีกครั้งหลังจากที่บอกให้พวกเขากลับกันไปก่อน

 

"เดี๋ยวโอลิ ฉันไปด้วย! เฮ้ อย่าวิ่งเซ่ เดี๋ยวก็ล้มเอาหรอก!" ซีโอตะโกนไล่หลังพร้อมกับวิ่งตามมา

 

"ไม่เป็นไรครับ นายกลับไปทำอาหารอร่อยๆรอผมที่ตึกดีกว่านะ" ผมหันหลังกลับมาโบกมือให้เขา แล้ววิ่งต่อ ฮือ ในใบคำสั่งอาจารย์บอกให้ส่งวันนี้ซะด้วยสิ

 

"งั้นกีรีบๆกลับมาล่ะ ถ้าข้าวหมดฉันไม่ทำรอบสองให้นะ เข้าใจมั๊ย" ซีโอตะโกนขึ้นมาอีกแต่ไม่ได้วิ่งตามมา เพราะเขาเดินกลับไปกับพวกนั้นแทน

 

อู้ววว อย่ามาขู่กันอย่างนี้สิครับซีโอ นายควรจะเหลือแบ่งไว้ให้ผมด้วยไม่ใช่รึไง ใจร้ายแบบนี้เป็นสามีที่ดีในอนาคตไม่ได้หรอกนะคร้าบ อะ...เอ๋ ไม่ใช่สิ ที่ผมจะคิด มันต้องไม่ใช่อย่างนี้สิ อ๊า

  

เฮ้อ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะรีบวิ่งออกมาทำไม ประตูโรงเรียนก็ยังไม่ปิดตอนนี้เสียหน่อย อ๊า เรานี่บ้าจริงเลย สงสัยคงตกใจมากไปหน่อยหรือผมเบลอกันแน่ก็ไม่รู้

 

ผมเดินเอางานไปส่งที่โต๊ะอาจารย์ในห้องพักครู ในห้องไม่มีใครอยู่เลยอ่า น่ากลัวชะมัด

 

"อ๊ะ รุ่นพี่โอลินี่ครับ ดีใจจัง ได้มีโอกาสมาเจอรุ่นพี่แบบนี้"

 

หะ..เห๋ ผมแอบสะดุ้งนิดนึงกับเสียงนั้นที่จู่ๆก็ดังขึ้นมาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง พอหันกลับไปมองตามเสียงก็พบว่าเป็นรุ่นน้องคนนึง  ตัวสูงกว่าผมนิดหน่อย ลักษณะก็ ผิวขาว หน้าตาดี ดูเหมือนเด็กเรียนเลยเพราะน้องเขาใส่แว่นด้วย เอ แต่ทำไม หน้าตาดูเด็กเรียนแต่เจาะหูด้วยล่ะ ดูเหมือนว่าในมือจะมีรายงานอยู่สองสามเล่ม อ๋อ มาส่งงานนี่เอง

 

"เห๋ หมายความว่าไงหรอครับ อะ..เอ่อ แต่ก็ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ^^" เอ รู้จักชื่อผมด้วย แต่ไม่ยักจะเคยเห็นน้องเขาเลยนี่นา เอิ่ม จะเห็นได้ยังไง วันๆก็ไม่ได้สนใจใครสักหน่อย แค่ไอ้บ้าเจ็ดคนนั่นก็เกินพอละ

 

"ผมชื่อโนยะ อ่า ถึงชื่อจะญี่ปุ่นไปหน่อย แต่ผมก็เป็นคนไทยแท้นี่แหละครับ ฮ่าๆ แต่พอดีคุณแม่ท่านคลั่งพวกญี่ปุ่นมาก เอ่อ ข้ามเรื่องนี้ไปเถอะครับ ที่ผมอยากจะบอกรุ่นพี่จริงๆมานานแล้วก็คือ ผมแอบปลื้มรุ่นพี่มากเลยนะครับ"

 

หา ปะ..ปลื้มผม มีคนมาปลื้มผมด้วย อย่างผมเนี่ยนะ  เรียนก็งั้นๆ กีฬาก็ไม่เอาไหน ไม่เด่นอะไรสักอย่าง มีอะไรให้ปลิ้มกันล่ะ

 

"อ่า อื้ม ขะ..ขอบใจนะ" แหม่ มันทำตัวไม่ถูกจริงๆเลยนะครับเนี่ย รู้สึกประหม่าชะมัด แต่ก็อยากจะยิ้มให้แก้มปริจัง

 

"เอ่อ รุ่นพี่ครับ! ถ้าไม่รังเกียจ ช่วยคบกับผมได้มั๊ยครับ!" ตะโกนเสียงดัง

 

หะ ว่าไงนะ ! ขอคบกับผมเนี่ยนะ นี่มันไม่กะทันหันไปหน่อยหรอ มาขอคบกันแบบนี้เลยเนี่ยนะ ผมได้แต่ยืนตะลึงอึ้งทึ่งอยู่ตรงนั้น อยากจะเปล่งเสียงพูดอะไรออกไปสักอย่างแต่มันกลับไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินเลย บ้าน่ะ แล้วจะพูดออกไปยังไงดี จะตอบน้องเขาว่าไงดี ถ้าเกิดซีโอรู้เข้าว่ามาโดนรุ่นน้องขอคบด้วยแบบนี้ มีหวังหมอนั่นคงไม่ปล่อยเอาไว้แน่

 

"คือว่านะ โนยะ ผมมีคนที่ชอบอยู่ในใจแล้วล่ะ ขอโทษด้วยนะ ขอโทษจริงๆ" อ๊ากกกกกกกก แล้วผมก็วิ่งออกมา ปล่อยให้น้องเค้ายืนอยู่คนเดียวไปแบบนั้น อ๊ากกก ก็ไม่ได้อยากจะโกหกอะไรหรอกนะ แต่ก็เพื่อความปลอดภัยของน้องเค้า ผมก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ

 

เฮ้อ จริงๆเล้ย ทำไมช่วงนี้มีแต่เรื่องวุ่นวายๆเข้ามาตลอดเลยนะ ปวดหัวชะมัดดด

 

ขณะที่กำลังเดินไปตามทางฟุตบาตเรื่อยๆเพื่อที่จะกลับไปที่ตึกผมก็รู้สึกเหมือนกำลังมีใครเดินตามมาอย่างนั้นแหละ อย่าบอกนะ ว่าเป็นโนยะ  อ่า ผมควรจะชิ่งดีไหมนะ ไม่ได้ๆ ค่อยๆเดินไป แล้วเลี้ยวตรงนู้นทีตรงนี้ทีเอาดีกว่า น้องเขาจะได้สับสนไปด้วยเลยเป็นไง ทีนี้ก็จะตามเรามาไม่ได้ ฮ่าๆๆ เอ่อ ทำไมต้องหัวเราะด้วยล่ะเรา เพิ่งจะหักอกน้องเขาไปหยกๆ ก็ต้องสงสารน้องเขาสิ

 

อืม มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ เดินไปเดินมาก็หลงทางเองซะแล้วล่ะ แล้วตรงนี้มันตรอกอะไรตรงไหนกันล่ะเนี่ย

  

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

 

สะ...เสียงฝีเท้าอีกแล้ว พอผมหันหลังกลับไปมองก็ไม่เห็นว่าจะมีใครตามมาสักคนพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เงียบไป แต่พอหันกลับมาแล้วเดินต่อก็ได้ยินเสียงนั่นอีก นี่โนยะคิดจะเล่นอะไรกับผมกันแน่นะ  นี่ผมชักจะกลัวขึ้นมาแล้วนะ หรือว่าน้องเค้าจะไม่พอใจที่ผมวิ่งหนีออกมาแบบนั้น

 

"นี่ โนยะ! อย่าทำให้ผมกลัวสิ ถึงเราจะคบกันไม่ได้ แต่เราก็ยังเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันได้นะ"

 

เงียบกริบ ไม่มีเสียงอะไรออกมาเลย แล้วนี่ทางออกมันอยู่ตรงไหนกันนะ ยิ่งเดินเลี้ยวไปทางไหน มันก็เหมือนกันไปหมด รอบด้านก็มีแต่กำแพง ฮึก ทำยังไงดี

  

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

 

"โนยะ เราไม่เล่นกันแบบนี้สิ!" ผมยังคงตะโกนออกไปเหมือนพูดกับตัวเองคนเดียว นี่ผมเริ่มจะประสาทกินกับเสียงฝีเท้านั่นแล้วนะ

 

เออใช่ โทรศัพท์! ต้องโทรหาซีโอ

 

เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็ล้วงมือเข้าไปควานๆหามือถือจากในกระเป๋านักเรียน และเมื่อกำลังต่อสายไปหาซีโออยู่นั้น ผมก็รู้สึกถึงแรงรัดที่รอบคอพร้อมกับผ้าเย็นๆชื้นๆมาโปะเข้าที่หน้า กลิ่นฉุนกึกของอะไรบางอย่างปะทะเข้าที่จมูกอย่างจัง จากนั้นสติก็เลือนรางจนทุกอย่างดับวูบไปในที่สุด

 

ซีโอ...

 

นั่นคือความคิดสุดท้ายก่อนที่สติจะดับไป...

 

 

 

 

 .................

 อยากรู้จังว่าคนอ่าน อยากให้ใครจับคู่กับใครมากที่สุด 555+ แม้ว่าเรื่องนี้จะมีนายเอกแค่คนเดียวก็เถอะ แต่ไม่แน่น้าอาจจะมีตอนพิเศษให้ก็ได้ใครจะไปยู้วว อ้อ อยากรู้ด้วยว่า คนอ่านอยากให้ใครคู่กับโอลิ ฮี่ๆ มาลงไว้ให้ก่อนนิดนึงนะแล้วเดี๋ยวมาต่อ ช่วงนี้เริ่มเข้าหน้าฝนแล้ว ยังไงก็ดูแลสุขภาพกันด้วยน้า จุ้ฟๆ

 มาแล้วว มาน้อยไปหน่อย แต่เดี๋ยวมาอัพต่อแน่นอน ถ้าทันอาจจะมาลงให้ตอนดึกๆเน้อ อาจจะช้าไปบ้างน้อยไปหน่อย แต่ไม่ทิ้งแน่นอน เย้ๆๆ  ว่าไปนั่น ฮ่าา ตอนหน้า   nc เนอะ ม๊วฟๆเอร้ยยย มาทันแฮะ เสร็จเย็นซะงั้น รอตอนต่อไปจ้าาา