รักวุ่นวายของยัยบ้านนอก

          
                 ฉันไม่รู้หรอกนะว่ายัยนี่เป็นใครแต่ยัยนี่รู้เรื่องของฉันจากปากของเพื่อนรักฉัน ฉันคิดว่าบีบีคงไว้ใจยัยนี่มาก หน้าตาก็ดูใสใส แบ๊ว เหมือนเด็กเรียบร้อยอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ฉันมาที่นี่  แต่สื่งแรกที่ฉันอยากจะทำมากตอนนี้ก็คือกอดเพื่อนรักของฉันและพูดทุกอย่างที่ฉันอยากจะพูด ฉันรู้ว่าบีบีคงรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 
                “บีบี แกลุกขึ้นมาคุยกับฉันหน่อยได้มั๊ย?”
ภาพที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้าตอนนี้คือ เพื่อนของฉันในสภาพที่ฉันไม่เคยเห็นบีบีโทรมมาก หลังจากที่เราไม่เจอกันมาถึง 2 อาทิตย์ ฉันรู้สึกคิดถึงยัยนี่มาก เพราะยัยนี่คือคนเดียวที่ฉันรักและไว้ใจ ยัยนี่เหมือนคนในครอบครัวของฉันคนนึง
                “เฟรย่า ฉันขอโทษแกจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งแก ฉันมันอ่อนแอ ฉันมันเป็นเพื่อนเลว ฮือๆ แกไม่ต้องยกโทดให้ฉันก็ได้นะ ฮือออออ”
ยัยนั่นลืมตาขึ้นมาและโผเข้ากอดฉันอย่างแรง ฉันอยากบอกว่าฉันอยากกอดแกแน่นๆเลยแหละ ฉันคิดถึงแกมากนะบีบี
                “แกไม่ผิดนะ แกทำดีที่สุดแล้ว ฉันไม่เคยโกธรแกเลยนะ เลิกโทษตัวเองสักทีเหอะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วฉันไม่มีอะไรจะให้เสียหรอกแกก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง”
ฉันฝืนยิ้มทั้งๆที่ฉันอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ฉันไม่อยากให้บีบีรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ ฉันรักยัยนี่มาก รักมากกว่าชีวิตของฉัน
                “แกไม่โกธรฉันหรอเฟรย่า”
                “ฉันรักแกจะตายฉันโกธรแกไม่ลงหรอกแกคือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉันนะ”
ยัยนั่นยิ้มให้ฉัน แกคงจะโล่งใจสิน่ะบีบี ฉันก็โล่งใจเหมือนกันที่เห็นแกสบายดี ถ้าแกเป็นอะไรไปฉันคงจะรู้สึกผิดกับตัวเองมาก
                “งั้นฉันจะเลี้ยงเหล้าแกล่ะกันวันนี้ถือเป็นการเลี้ยงฉลองที่แกกลับมาหาฉัน ”
                “เดี๋ยวก่อนบีบี แกมีอะไรที่ยังไม่ได้เล่าให้ฉันฟังมั๊ยบอกมา”
                “เอ่อออออออ  ฉันลืมมมม แกมาที่นี่ได้ไงห่ะเฟรย่า”
ยัยเพื่อนบ๊องเอ๊ยแกนี่มันความรู้สึกช้าจริงๆ ทำมาเป็นจะเลี้ยงเหล้าเอาใจฉันทั้งๆที่ยัยนี่คออ่อนจะตาย เจอ 2 แก้วก็เมาจนกลับไม่เป็นล่ะ
                “ฉันก็ขับรถมาสิ่ย่ะ  จะให้มาไง”
                “แกอย่ากวนฉันได้มั๊ยเฟรย่า  แหม๋ๆเด่วเจ๊ไม่เลี้ยงเลยนิ่”
                “สายรุ้งบอกฉันว่าแกอยู่ที่นี่ ฉันเลยมาหาแกที่นี่ไงล่ะ”
ยัยนั่นทำหน้าเหวอเข้าไปใหญ่ คือฉันต้องอธิบายหรือแกต้องอธิบายฉันล่ะปวดหัว
                “แกรู้จักสายรุ้งแล้วหรอ ดีๆจะได้ไม่ต้องเสียเวลาแนะนำ  เอ่ออ แล้วแกคุยกับสายรุ้งได้ไง”
                                    ………………………………………………………………
                ฉันได้ยินบทสนทนาทั้งหมดคงถึงเวลาที่ฉันต้องแสดงตัวและแสดงความจุ้นจ้านแล้วสิ่น่ะ ฉันค่อยเดินยิ้มแหยๆ เข้าไปในห้อง
                “ฉันขอโทดนะบีบี ที่ฉันรับโทรศัพท์แกอ่ะคือฉันไม่อยากปลุกแก  แกไม่ว่าฉันน่ะ”
                “อือ ไม่เป็นไรฉันไม่ถือ คืนนี้ไปด้วยกันน่ะ เดี๋ยวเจ๊เลี้ยง”
                “ไปไหนอ่ะ ไปกลางคืนหรอ แล้วพุ่งนี้จะไปเรียนได้หรอ”
ฉันถามไปเพราะฉันคิดแบบนั้นจริงๆ พวกนี้จะพาฉันไปไหนกันน่ะ ดูมีเงื่อนงำแปลกๆ
                “เราไม่พาเทอไปขายหรอกน๊า  สายรุ้ง”
ฉันว่ายัยพวกนี้ตัองอ่านแววตาฉันออกแน่ๆว่าฉันคิดอะไรอยู่เฟรย่าพูดและยิ้มให้ฉันสองคนนี้หัวเราะฉันเหมือนกับว่าฉันเป็นตัวตลกอย่างงั้นแหละ ฉันไม่ใช่ตัวตลกน่ะย่ะ
                “อือ ไปก็ไป” >_____<
………………………………………………………………